Αν ξεκολλήσεις για λίγο καιρό από το παράλληλο σύμπαν της διεθνούς«μπλογκόσφαιρας», και επιστρέψεις μετά σαν βρεγμένη γάτα, αποδεχόμενος την ήττακαι τον εθισμό, συνειδητοποιείς ότι έχεις χάσει πολλά και παράξενα επεισόδια.Μετά τις διακοπές, λοιπόν, και το σύνδρομο διάσπασης προσοχής του Σεπτέμβρη,όπου δεν μπορείς να κάτσεις σπίτι με τίποτε, άρχισα ξανά τις βόλτες στα γνωστάλημέρια του διαδικτύου. Ώσπου έπεσα πάνω σ' ένα post με τίτλο «Δεν είναι παιχνίδι: Ο μυστηριώδηςθάνατος της TheresaDuncan». Τι έγινε, ρε παιδιά; Πότεπέθανε η TheresaDuncan; Στα μέσα Ιουλίου την είχααφήσει στο κομψό και ψαγμένο και εναλλακτικά γκλάμορους μπλογκ της με τίτλο «wit of the staircase» («l'espritd' escalier»: η επιφοίτηση που σου έρχεταικαθυστερημένα) να παραληρεί καθημερινά γύρω από τα κολλήματά της: «φιλμ,φιλολογία, πόλεμος του Βιετνάμ, σπάνια και εκτός κυκλοφορίας αρώματα,συλλεκτικά βιβλία, φουτουρισμός, Ναπολέων Βοναπάρτης, ιστορία του ηλεκτρισμού».Λίγη τέχνη, λίγη ποίηση, λίγη μόδα, μπόλικη μανία καταδιώξεως από ένα σημείοκαι μετά, και πολύ-πολύ KateMoss. Αυτή ειδικά η τελευταία ακατανόητηεμμονή με έκανε να βαρεθώ και να σταματήσω τις επισκέψεις, λίγες μέρες πριν η40χρονη Duncan(πρωτοποριακή δημιουργός στα '90s«κοριτσίστικων» videogames, όπως το Chop Suey, το Smarty και το Zero Zero, αλλά και της ταινίας History of Glamour) δώσει τέλος στη ζωή της μεπαραδοσιακά rock & roll τρόπο: μπέρμπον και χάπια.
Η nouveau μποέμ σαπουνόπερα πουεκτυλισσόταν στο μπλογκ της και περιέγραφε τη ζωή της πλάι στον έρωτα της ζωήςτης, το σύντροφό της 35χρονο, πολλά υποσχόμενο καλλιτέχνη Jeffrey Blake -ζωή πλαισιωμένη από τα σωστάγκρουπ, τη σωστή λογοτεχνία, τα σωστά πάρτι, τις σωστές γνωριμίες- είχε λάβειπρόωρο και τραγικό τέλος. Που είχε ακόμα πιο τραγικό επιμύθιο, όταν δέκα μέρεςαργότερα ο Blake έβγαλετα ρούχα του, μπήκε στον ωκεανό και δεν ξαναβγήκε ποτέ...
Απίστευτοπραγματικά στόρι, που μοιάζει να παίρνει όσο περνά ο καιρός τη μορφή (άλλης) μιαςπολύ παράξενης και σκοτεινής παραβολής για την εποχή μας και τους τρόπους πουμπορεί να σαλτάρει κάποιος, ειδικά αν προσπαθεί να διαχειριστεί τόσα πολλά καιαντιφατικά πράγματα μαζί: φιλοδοξία, διέγερση, λατρεία για το μποέμ ιδεώδες,εκτεταμένη χρήση ναρκωτικών ενδεχομένως, αναζήτηση των ορίων της καλλιτεχνικήςέκφρασης, παράνοια... Είτε είσαι νέος, ωραίος, μορφωμένος, ψαγμένος, επιτυχημένος,φραγκάτος καλλιτέχνης που φαινομενικά τα έχει όλα αλλά θέλει να φτάσει στηνκορυφή (ή να κατακτήσει το Χόλιγουντ) είτε είσαι χαμηλόμισθος παχύσαρκοςμεσήλικας, καρφωμένος μόνιμα μπροστά στην τηλεόραση, δεν θέλει και πολύ για να«πηδήξεις το φράχτη» και να πειστείς ότι κάποια σκοτεινή δύναμη σού στερεί αυτόπου δικαιωματικά σου ανήκει, καταλήγοντας αυτόχειρας ή δολοφόνος. Σύμφωνα με ταδημοσιεύματα, το ζευγάρι είχε επιστρέψει στη Νέα Υόρκη από το Λος Άντζελες, μετσακισμένα τα νεύρα εξαιτίας πολλών ναυαγισμένων πρότζεκτ και φορτωμένο με τηνέμμονη ιδέα ότι τους έχουν βάλει στο μάτι μυστικές (όπως η περιβόητη ΜΚ ULTRA) και όχι τόσο μυστικές υπηρεσίες (όπως η CIA και οι Σαϊεντολόγοι, μεεπικεφαλής τον Τομ Κρουζ και τον Beck!). Η Duncan έγραφε στο μπλογκ της ότι «η παράνοια είναιπια το πατριωτικό μας καθήκον» (το θυμάμαι αυτό), ενώ συχνά η κατάσταση ολίσθαινεσε φάση «Λιακόπουλου», με προαιώνιες σκοτεινές δυνάμεις. Δύο μέρες πριν πεθάνει,είχε υποσχεθεί ένα κείμενο με τίτλο «Ο Διάβολος κι ο Ντικ Τσένι» (πιοπροβλέψιμος στο ρόλο του Αρχιερέα του Κακού από τον Beck, πάντως), ενώ το τελευταίο τσιτάτο πουφιλοξένησε ανήκει στη Σιμόν Βέιλ: «Η φαντασία και ο μύθος ξεπερνούν τα τρίατέταρτα της αληθινής ζωής μας».
Φυσικά, μετά την αποκάλυψη της τραγωδίας, έγινε (και συνεχίζεται) οτρελός χαμός στα διάφορα συνωμοσιολογικά blogs. Πολλά από αυτά ανήκουν σε καθηγητές πανεπιστημίου και μπορεί να γίνουν πιοεθιστικά ακόμα κι από πόρνο sites, ανπαρασυρθείς και το γράψιμο είναι καλό. Και συχνά είναι, θυμίζοντας Φίλιπ Ντικ -οοποίος, ως γνωστόν, μέχρι και το θάνατό του πίστευε ακράδαντα ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορίαδεν έπεσε ποτέ και όλοι ζούμε σε μια λούπα του χρόνου που έχει σταματήσει στο50 μ.Χ.- τόσο στην παράνοια όσο και στο γλαφυρό ύφος. Μετά τον Γουόρχολ, θ'αρχίσει να επαληθεύεται κι ο Φίλιπ Ντικ; Αυτό μας έλειπε...
Το τι έχει γραφτεί για τηνυπόθεση, πάντως, ξεπερνά κάθε φαντασία. Και το κερασάκι στην τούρτα είναιφυσικά ότι «ο Blakeσκηνοθέτησε το θάνατό του για να αποφύγει τη μοίρα της συντρόφου του». Υπάρχειβέβαια και η (πραγματικά συναρπαστική) θεωρία ότι το blog της Duncan (όπως και πολλές άλλες ψαγμένες αλλά «κενές»ουσιαστικά ιστοσελίδες) ήταν απλά μια βιτρίνα για πολύ εκλεπτυσμένα καισκοτεινά Παιχνίδια Εναλλακτικής Πραγματικότητας (ή ARG όπως είναι γνωστά από τα αρχικά των λέξεων Alternative Reality Game), τα οποία καμιά φορά ξεφεύγουν άσχημα καικαθοδηγούνται από μυστηριώδεις «puppetmasters»-πρωτοπόρους του διαδικτύου πουθέλουν να είναι πάντα ένα βήμα μπροστά, θεωρητικούς των νέων μέσων, πάσηςφύσεως αποκρυφιστές και ενδεχομένως κάποιους πολύ ενθουσιώδεις πράκτορεςμυστικών υπηρεσιών). Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το ζευγάρι είχε χωθεί βαθιά σ' αυτήτην υποκουλτούρα και πράγματι, αν ξεπεράσεις την τραγική διάστασή της, ηυπόθεση μοιάζει με ανάμνηση από κάποιο παράξενο ψαγμένο σύγχρονο θρίλερ πουείδες αργά τη νύχτα, και είχε ως θέμα κάποιο τέτοιο Παιχνίδι Εναλλακτικής Πραγματικότητας.
Τελικά όμως -και δεν το τονίζωαπειλητικά ή τίποτα τέτοιο- μήπως και το ίδιο το διαδίκτυο δεν είναι σε μεγάλοβαθμό ένα ARG;
Υ.Γ. Εβίτα, μήπως πρέπει ν' αλλάξεις όνομα στο μπλογκ σου; Δεν ξέρεις τιπαιχνίδια παίζονται...
σχόλια