» Ως γνωστόν, η ασθενής σχέση του κοινού με τα γκουρμέ εστιατόριαδεν ξεκινά από την απόρριψη, μια κομπλεξαρισμένη στάση ή ακόμη από απουσίααίσθησης της υψηλής γαστρονομίας. Ο μοναδικός λόγος ήταν και παραμένει το υψηλόκόστος. Αυτή η έλλειψη δημοκρατίας που διακατέχει τα ανάλογα εστιατόρια, ταοποία εκ των πραγμάτων απευθύνονται σε ένα πολύ μικρό κοινό, όχι απαραίτηταειδικευμένο. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που αρκετοί γνωστοί καιβραβευμένοι με αστέρια Michellin σεφ της αλλοδαπής καταφεύγουν πλέον σε πιοπροσιτές λύσεις προσφοράς της τέχνης τους, ώστε αφενός να αγκαλιάσουν έναμεγαλύτερο κοινό και αφετέρου να ανταγωνιστούν έτσι εύκολα τα μεσαία σεποιότητα εστιατόρια. Στα δικά μας, η κλασικότερη περίπτωση αυτού του τύπουείναι η Γιορτή του Κρασιού τουΓιάννη Μπαξεβάνη, ένα εστιατόριο το οποίο στα δύο χρόνια που λειτουργεί περίπουέχει καταφέρει να κερδίσει το αθηναϊκό κοινό για πολλούς λόγους. Ο πρώτοςφυσικά είναι το εκλεκτό φαγητό του, που συνδυάζει την παράδοση με την εξεζητημένηγεύση. Εδώ δεν θα βρείτε ανούσια στολίσματα, ούτε θα αναζητήσετε μάταια κάποιαυλικά σε ένα τρίτο ή τέταρτο επίπεδο. Ο πουρές με τις ριγιέτ κουνελιού, τογαμοπίλαφο, η μοσχαρίσια σε χοντρό αλάτι ή τα μακαρούνια με κατσίκι δενεπιτρέπουν κάτι τέτοιο. Από την άλλη, έρχεται στο τέλος ο νεωτεριστικόςμπακλαβάς με αποξηραμένα φρούτα και βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Οι τιμέςείναι μία ακόμη αξιοπρόσεκτη παράμετρος, όπως προανέφερα, αφού με 5 και έξιευρώ γεύεσαι τους εκλεκτούς μεζέδες και με 10 ή κάτι παραπάνω τα περισσότερααπό τα κυρίως πιάτα. Τέλος, ο χώρος παραμένει ένα από τα βασικότερα ατού τουεστιατορίου, μέσα στο δάσος, με μια αισθητική που θυμίζει την πλατεία ενόςχωριού και κυρίως έχεις την άνεση να μιλάς με τους συνδαιτυμόνες σου χωρίς ναχαμηλώνεις την ένταση της φωνής σου. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα που κρυώνει οκαιρός, στην εσωτερική σάλα του.
» Την πρώτη μου γνωριμία με το Kitchen Bar την είχα κάνει στηΘεσσαλονίκη, χωρίς φυσικά να υποστηρίζω τις ανοησίες περί πρωτιάς που τόσοσυχνά ακούμε στην αγαπημένη μεγαλούπολη της βόρειας Ελλάδας. Εκπληκτικός χώροςστο λιμάνι, με εξαιρετική θέα και εξίσου ικανοποιητικό σέρβις. Η συνέχεια είχενα κάνει και πάλι με τη θάλασσα, αφού οι αθηναϊκές version έγιναν η μία στον Άλιμοκαι η δεύτερη στη Μαρίνα Ζέας και είχαν, όπως ήταν επόμενο, πολύ μεγάλη απήχησησε όσους αρέσκονται στα μεγάλα, πολύβουα bar-restaurant όπου το lounging είναιαυτοσκοπός, όπως επίσης και η ποικιλία στην κουζίνα. Όσοι δηλαδή δεν βρίσκουντίποτε το μεμπτό όταν αυτοί τρώνε μία thai σαλάτα ο διπλανός τους να τεμαχίζειμε λαχτάρα ένα αμερικανικού τύπου hamburger ή ένα rib eye με sauce café deParis και ο απέναντι παραδοσιακά σαρμαδάκια. όταν αυτοί τρώνε μία thai σαλάτα. Στην αλυσίδα έρχεται τώρα ναπροστεθεί ένα νέο μέλος, στα βόρεια προάστια και συγκεκριμένα στο Χαλάνδρι, σεέναν εξαιρετικό χώρο απολύτως στην ίδια λογική, όπου η ανοιχτή κουζίνα στοισόγειο κάνει το απόλυτο matching με το κυκλικό bar από πάνω της.
» H λατρεία μου για το σούσι είναι δεδομένη. Αυτό που πολλοί θεωρούν αντιαισθητικό, είτε γιατί τους φοβίζει το ωμό ψάρι είτε διότι ως γεύση φαντάζει παράταιρο στις μεσογειακές συνήθειές τους, εμένα πάντοτε με συνάρπαζε. Και είναι τόσο απλό, αν το καλοσκεφτεί κανείς! Τι χρειάζεται; Λίγο τζίντζερ εν είδει πίκλας, γουασάμπι και βέβαια soya sauce, τα οποία μπορεί κανείς να προμηθευτεί από τα καλά σούπερ μάρκετ καθώς και από τα εκπληκτικά ιαπωνικά deli της οδού Απόλλωνος. Και φυσικά φρέσκο ψάρι, που εγώ έχω την τύχη να έχω σε αφθονία από τον φίλο Κώστα - μανιώδη ψαροντουφεκά που έχει ανάγει το σπορ σε τρόπο ζωής. Οπότε και το κόστος μού έρχεται στο ελάχιστο. Απεναντίας, ευτυχώς που δεν έχω ροπή προς τα γλυκά, γιατί διαβάζοντας σχετικό άρθρο μού ήλθε κόλπος ακούγοντας πως σεφ στη Galle της Sri Lanka έχει γίνει περιζήτητος για τούρτα από ιταλικό παγωτό κασάτο, η οποία, σερβιρισμένη με μάνγκο και κομπόστα ροδιών, αλλά κυρίως διακοσμημένη με ένα λίθο βηρύλλου 80 καρατίων, τιμάται ούτε λίγο ούτε πολύ περί τις 10.000 ευρώ!
σχόλια