» Στο Βερολίνο είχασυναντήσει τον Τζέιμι Μπελ, τον πιτσιρικά που έλαμψε ως Μπίλι Έλιοτ με τησύγκορμη ερμηνεία του. Εδώ που τα λέμε, ήταν και το μόνο αληθοφανές στοιχείομιας τραβηγμένης πλοκής. Από κοντά, είναι ανεπιτήδευτος και πολύ κανονικός.Έβγαλε τα γυαλιά του και μας ζήτησε συγνώμη για το νυσταλέο του βλέμμα, προϊόντης εξουθενωτικής του νύχτας στα μπαρ της πόλης.
» Άλλωστε στοΒερολίνο είχε συναντήσει τον Μακένζι δύο χρόνια πριν και συζήτησαν τοενδεχόμενο της ταινίας Το Ημερολόγιο ενός ρομαντικού ηδονοβλεψία, σ' έναγιαπωνέζικο εστιατόριο που πρόβαλε παντού πορνογραφικά anime. Γεννημένος χορευτής; Όχι, δεν φτιάχτηκε για ναχοροπηδάει στην πρώτη μελωδία που έρχεται στ' αυτιά του, αλλά για να ικανοποιείτην περιέργεια και την ασυνήθιστα μεγάλη του ενέργεια.
» Ήταν νευρικόςαλλά δεν κώλωνε σε ερωτήσεις. Δεν ήταν ο μέσος όρος της ηλικίας του (δηλαδή,ένα μικρομέγαλο, ώριμο από τη δουλειά αλλά παιδί γιατί δεν έζησε στρωτά, μεσχολεία και νορμάλ παρέες γειτονιάς) αλλά ένα νέος άνδρας με μεγάλες φιλοδοξίεςκαι εμπιστοσύνη στην περιπέτεια. Για το Ημερολόγιο ενός ρομαντικού ηδονοβλεψίαδεν μπορούσε να παρακούσει τις εντολές του Ντέιβιντ Μακένζι κι έτσι βούτηξε σεπαγωμένα νερά, συγκατοίκησε με αρουραίους, έφαγε καταρρακτώδεις βροχές καιύποπτες τροφές και σκαρφάλωσε σε γλιστερές σκεπές για να πάρει μάτι. Φυσικά καιέχει υπάρξει ηδονοβλεψίας στα «νιάτα» του, ντρεπόταν τότε, αλλά τι να κάνει,ακολούθησε την παρόρμησή του και δικαιώθηκε, χωρίς να προλάβει να βλάψει τοθηλυκό αντικείμενο του πόθου του - ούτε που το πήρε χαμπάρι εκείνη.
» Δεν είναιάνθρωπος που σταυροκοπιέται για την αναμφισβήτητα καλή του τύχη. Έπαιξε σεταινίες του Πίτερ Τζάκσον (Κινγκ Κονγκ) και του Κλιντ Ίστγουντ (Οι σημαίες τωνπρογόνων μας), αλλά ξέρει πολύ καλά τι προτιμάει. Ενώ έδειξε απόλυτο σεβασμόστον γέρο Ίστγουντ, η εκκλησιαστική, προγραμματισμένη προσέγγισή του στο πλατόκαι η απροθυμία του να πουσάρει ή να καλοπιάσει τους ηθοποιούς δεν είναιακριβώς του γούστου του. Από το Ημερολόγιο ή το σαματατζίδικο γύρισμα τηςκαινούριας ταινίας του Νταγκ Λάιμαν έχει να κερδίσει πολύ περισσότερα: τομπλέξιμο με τους συναδέλφους και το συνεργείο, τις οδηγίες, τις ανατροπές, τουςαυτοσχεδιασμούς, το χάος. Με 7 χρόνια πείρας στην πλάτη του, είναι αρκετάμυαλωμένος ώστε να μην αρνείται τις προσκλήσεις της Αμερικής και παράλληλα νακινείται στο ανεξάρτητο κύκλωμα του ευρωπαϊκού σινεμά. Από τον Μπίλι Έλιοτ στονΧάλαμ Φόου. Ένας μικρός, αγγλικός κύκλος συμπληρώνεται. Στα 21 του, έναςβετεράνος με ασυνήθιστα χαρακτηριστικά, σχεδόν στο στοιχείο του: να κάνει σερφστα κεραμίδια, με θέα το Εδιμβούργο.
» Οι ΝύχτεςΠρεμιέρας συνεχίζονται. Υπάρχει Μάικλ Μουρ, οι Παλαιστές του Ντασγκούμπτα σεδεύτερη προβολή, ο Πίτερ Χουκ που θα προεδρεύσει σε πάρτι μετά την προβολή τουΚοντρόλ, το ενθουσιώδες Hairspray(πληρέστερο και εντιμότερο από το Dreamgirls),το Coffy από το 1973, με την Παμ Γκρίερ και ένα από τακαλύτερα blaxploitation soundtrack από τον Ρόι Έγιερς.
» Από εδώ πέρασεκαι ο Φρίντκιν με μια από τις καλύτερες των ‘80s, το παραγνωρισμένο To live and die in L.A., με φοβερήμουσική των Γουάνγκ Τσανγκ. Τις προάλλες άκουγα το σκορ που ο Φρίντκιν πέταξεστα σκουπίδια, γιατί δεν του ταίριαζε στον Εξορκιστή. Κρίμα, γιατί ησυμπυκνωμένη ορχηστρική σουίτα του Λάλο Σίφριν είναι απίθανα τρομακτική.Ευτυχώς του το είπε πριν ο συνθέτης πάει στην πρεμιέρα και ακούσει εμβρόντητοςτις tubular καμπάνες του Μάικλ Όλντφιλντ που τελικάχρησιμοποιήθηκαν στη ταινία. Το είδωλο του Φρίντκιν ήταν ο Κιούμπρικ, ο οποίοςείχε αγενώς απορρίψει το σκορ του Άλεξ Νορθ για το 2001 (έναντι των Στράους καιτων λοιπών μοντέρνων) και ο κακομοίρης το διαπίστωσε στην πρώτη επίσημηπροβολή. Η ηγεμονική συνήθεια δεν έχει εκλείψει. Πρόσφατα άκουσα την επένδυσητου Γκαμπριέλ Γιαρέντ, που βγήκε σε αντάρτικο CD, για την Τροία- εδώ έχω να πω πως ακόμη και ηισχύουσα μουσική του Τζέιμς Χόρνερ είναι καλύτερη από την πρωτότυπη παραγγελιάπου απορρίφθηκε.
σχόλια