Υπήρχε μια ιδιωτική κλινική στη Χαροκόπου και γεννήθηκα εκεί, είμαι γέννημα-θρέμμα της Καλλιθέας. Δημοτικό πήγα στη Σαπφούς, αργότερα αγόρασα κι ένα σπίτι λίγο πιο κάτω. Γυμνάσιο, όμως, πήγα στο 3ο Κουκακίου. Η μαμά ήθελε να μας στείλει εκεί εμένα και την αδελφή μου, επειδή ήταν καλύτερο σχολείο – εκεί είχε πάει και η Νάνα Μούσχουρη.
Δεν έχω αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια, παγώσανε. Όταν ήμουν δυόμισι και η αδερφή μου τριάμισι χτύπησε αυτοκίνητο τον μπαμπά και σκοτώθηκε. Έπεσε μεγάλο πένθος στην οικογένεια. Η μάνα μου δεν μπορούσε να το διαχειριστεί, όπως ούτε κι εμείς τις απώλειες. Δεν εργαζόταν και παρέμεινε νοικοκυρά, δεν την αφήσαν ο αδελφός της και ο μπαμπάς της, τη φροντίζανε, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Μοιραία κι εκείνη έμεινε μόνη της.
• Εφηβεία πέρασα έντονη. Ήμουν αντιδραστικό πλάσμα, αγοροκόριτσο. Κοπάνες, σκασιαρχεία... Είχα έναν δεσμό σε όλο το γυμνάσιο και τελειώνοντας, παντρεύτηκα, στα 20. Παιδί! Ήταν οικογένειά μου εκείνοι οι άνθρωποι, ακόμα έχω πολύ γλυκές σκέψεις και μνήμες απ' όλο το σόι. Τους αγαπούσα πιο πολύ από τους δικούς μου, ήθελα να μπω σε μια οικογένεια με πατέρα και μητέρα μάλλον.
Στα 23 χώρισα. Δεν με κρατούσε ο τόπος, ήταν πολύ μεγάλη η σχέση και πολύ σύντομος ο γάμος. Δεν ήξερα τι ήθελα, αλλά ήξερα ότι ήθελα να ζήσω αρκετά πράγματα. Άλλαζα εργασίες, πήγαινα από εδώ και από κει. Τέλειωσα την Didacta, έγινα γραμματέας. Η μαμά προσπαθούσε να με βάλει στο Δημόσιο, σε τράπεζες, για να με εξασφαλίσει. Δεν μου άρεσαν καθόλου αυτά, με τάραζε το μόνιμο.
Όταν παίρνεις αγάπη και χαρά, ανοίγουνε τα πεδία. Εγώ, βέβαια, μαζεύτηκα πολύ μετά το «Παρά Πέντε», ήταν και λίγο φοβιστικό όλο αυτό. Ευτυχώς που ήρθε σε αυτή την ηλικία. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τον φόβο, κλείνεσαι, ψάχνεσαι περισσότερο και ανακαλύπτεις. Ήταν ο λόγος να βρεθώ σε άλλους δρόμους.
• Τότε είπα «ας περάσω και από τη δραματική». Πήγα στον Πειραϊκό Σύνδεσμο, μια παλιά, σεβαστή σχολή, με καθηγητές ηθοποιούς του Εθνικού Θεάτρου. Νίκος Φιλιππόπουλος, Θόδωρος Σαρρής, Πίτσα Καπιτσινέα, μεγάλα ονόματα...
Δεν ήξερα αν θα την τελειώσω καν, αν ήθελα να γίνω ηθοποιός. Αν δεν έπαιρνα πάνω από 5,5 στο εξάμηνο, θα έφευγα. Πήρα 5,5. Είχα κάνει άνω-κάτω τη ζωή μου για να βρεθώ εκεί, με διώξαν από τη εργασία μου, ένα κατάστημα με μπιζού στην Κηφισιά, δεν γινόταν να λείπω τη μισή μέρα. Έμεινα χωρίς χρήματα και είπα «όχι, δεν θα με διώξει κανείς». Έτσι άρχισα να το βλέπω πιο σοβαρά και την επόμενη χρονιά πήρα υποτροφία. Είχα θυμώσει λίγο.
• Ακολούθησαν πολύ δύσκολα χρόνια. Ενώ τελείωσα το '88 με υποτροφία –άρα ήμουν καλή–, δεν είχα κανέναν γνωστό. Η σχολή ήταν στον Πειραιά, δεν είχε καμία σχέση με τα θέατρα που ήταν στο κέντρο. Δεν με παίρνανε, δεν με ξέρανε. Ήμουν έντονη, αλλά δεν ήμουν ενζενί, ήμουν ντάμα, ρολίστα. Μέσα μου ένιωθα βαθιά δραματική, δεν είχα ιδέα για την κωμική πορεία που θα ακολουθούσα. Η κωμωδία είναι πολύ δύσκολη, την έμαθα στο σανίδι. Εργαζόμουν σε κάτι παιδικά και με αυτά τα ένσημα πήρα το δελτίο μου, ήθελα να το γράφει κάπου ότι είμαι ηθοποιός. Μετά συναντήθηκα με τον Ανδρέα τον Στάικο και κάναμε πολύ ωραία πράγματα, αλλά χωρίς χρήματα. Ήθελα να βγάλω και χρήματα.
• Εν τω μεταξύ, είχα γεννήσει και το παιδί μου. Είχα γνωρίσει τον Ταξιάρχη (σ.σ. Χάνο) στη σχολή, αγαπηθήκαμε. Τον είδα να έρχεται από μακριά, από την πλατεία, και ήταν σαν να ήξερα ότι θα συναντηθούμε. Ωραίος ήταν, και πολύ λεπτός τότε. Τα παιδιά από την επαρχία έχουν μια διαφορετική λεβεντιά, ένα διαφορετικό κοίταγμα. Με τάραξε. Παντρευτήκαμε όταν έμεινα έγκυος στο κορίτσι μας. Νομίζω ότι οι δρόμοι ανοίξανε κι άλλαξε το πεδίο όταν έκανα τη Μαρία. Ήταν δώρο απ' όλες τις πλευρές. Πίστευα ότι αφού δεν έβρισκα εργασία –λέω εργασία, δεν χρησιμοποιώ τη λέξη δουλειά, που είναι δουλεία– πριν από το παιδί, θα δυσκολευόμουν ακόμα περισσότερο μετά.
• Η ιστορία ξεκίνησε όταν με πήρε ο Μίμης ο Κουγιουμτζής στο Θέατρο Τέχνης, στον Πλούτο, ενώ το παιδί μου ήταν μηνών. Δεν μπορούσα να πω «όχι», ήταν μεγάλη η ανάγκη μου να εργαστώ. Ήταν και ο Ταξιάρχης πολύ κοντά μου, με στήριζε, τη μεγαλώσαμε μόνοι μας. Ήρθαν οι ρόλοι σιγά-σιγά, μπήκαν σε μια ροή, ήρθε το Θέατρο Αθηνών, κεντρικό αθηναϊκό θέατρο, μεγάλη χαρά. «Ήταν να μην τρουπώσω», που έλεγε και ο Βουτσάς. Πίστευα σ' εμένα. Την αγάπησα αυτή την εργασία. Το ένα έφερνε τ' άλλο. Εργαζόμενη με την Ελευθερία Σαπουντζή, με είδε ο Ρέππας και εκεί άνοιξε μια πολύ ωραία πενταετία με τον Μιχάλη και τον Θανάση (σ.σ. Παπαθανασίου). Με εμπιστευτήκανε και μου δώσανε πράγματα πρωταγωνιστικά, όταν δεν με ήξερε κανείς. Ήταν άνθρωποι που μπαίναν στο σπίτι μου.
• Η τηλεόραση ήρθε πολύ αργότερα στη ζωή μου, ενώ ήδη ήταν πολλά τα χρόνια μου στο θέατρο. «Βίος Ανθόσπαρτος», «Για πάντα φίλες»... Η ιδιωτική τηλεόραση μού έδωσε πολλά. Το «Παρά Πέντε» ήρθε ως επιστέγασμα όλων των προσπαθειών μου. Ακόμα και τώρα παιδάκια ξεκινούν να το βλέπουν, άλλοι μας λένε ότι πέρασαν τα φοιτητικά τους χρόνια μαζί μας, ότι μαζεύονταν στο εξωτερικό παρέες για να μας δούνε. Νεύρα ο κόσμος όταν είχε επανάληψη και δεν προλαβαίναμε να βγάλουμε νέο επεισόδιο, το περίμεναν πώς και τι! Ήταν και ο Γιώργος (σ.σ. Καπουτζίδης) πολύ ακριβής, παιδευόταν με το σενάριο, ήθελε να είναι τέλειο.
Να, τώρα πριν από λίγο με φώναξε κάποιος «Ζουμπουλία». Έχει καταγραφεί. Η Ζουμπουλία είναι δημιούργημά μου, όσο είναι και του Γιώργου, είναι κομμάτι μου. Εγώ, Αθηναία, δεν είχα καμία σχέση, όταν μου είπαν ότι θα λέω και «μαρή», δεν ήθελα καθόλου. Δεν ξέρω πώς ανταπτάρισα. Είμαι πολύ παρατηρητικός άνθρωπος, μέχρι αδιακρισίας, όπως μου επεσήμαναν στη σχολή. Μου έλεγαν να παρατηρώ τον κόσμο, στα λεωφορεία, στα τρόλεϊ, πώς κινούνται, πώς συμπεριφέρονται. Νομίζω πως ήταν η ωραιότερη συμβουλή που έχω πάρει. Έχω αυτή την ανάγκη και όταν βλέπω καλούς ηθοποιούς ‒ παρατηρώ τον μηχανισμό που λειτουργεί πίσω από αυτό που μου αρέσει.
• Μετά το «Παρά Πέντε» ήρθε ό,τι είχα ονειρευτεί – και είναι κι άλλα να 'ρθουν. Πολύ ωραίοι ρόλοι, μια περίοδος αφθονίας, και χρήματα, εκτός από τη χαρά τού να μας αγαπά τόσο πολύ ο κόσμος. Είμαι άνθρωπος που πιστεύει στην ενέργεια, ακόμα και στη σκέψη του άλλου, πέρα από το «πω πω, πόσο σ' αγαπάω». Όταν παίρνεις αγάπη και χαρά, ανοίγουνε τα πεδία.
Εγώ, βέβαια, μαζεύτηκα πολύ μετά το «Παρά Πέντε», ήταν και λίγο φοβιστικό όλο αυτό. Ευτυχώς που ήρθε σε αυτή την ηλικία. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τον φόβο, κλείνεσαι, ψάχνεσαι περισσότερο και ανακαλύπτεις. Ήταν ο λόγος να βρεθώ σε άλλους δρόμους. Περνάς, φυσικά, και από το ταβάνι ξυστά και λες «τι γίνεται, τι είναι αλήθεια, τι είναι ψέμα, γιατί με τρομάζει τόσο πολύ αυτή η έκθεση;». Μετά από κάποια χρόνια, όταν έκατσε όλο αυτό, άρχισα να κάνω πράγματα που ήθελα πραγματικά.
• Από τον μονόλογο της Γκασούκα, Εγώ, η Γωγώ, φανερώθηκε αυτή η ανάγκη μου. Ήθελα πράγματα λιγότερο θορυβώδη, που να με αγγίζουν. Βρέθηκα στην Κύπρο να κάνω τη Λωξάντρα, στο ΚΘΒΕ για την Εκάβη από το Τρίτο Στεφάνι, στην παράσταση της Ντενίση για τη ζωή του Καζαντζίδη. Η Εκάβη θεωρώ ότι εμπεριέχει όλους τους γυναικείους ρόλους, όλες τις μανάδες.
• Τώρα εδώ, με τον Μπινιάρη, στο Ξύπνα Βασίλη, άλλο πράγμα. Στους «Πέρσες» του πρώτη φορά έβλεπα τέτοιο συντονισμό στον χορό, τόσο ωραίες παρουσίες με μια κοινή ματιά, όπου δεν ήθελε κανείς να ξεχωρίσει. Πάντα το ζητούμενό μου ήταν η ομάδα που δημιουργεί κάτι. Αν είναι να ξεχωρίσεις, δεν παίζει ρόλο αν είσαι πρωταγωνιστής. Έτσι κι εδώ, είμαστε μια ομάδα. Μετά από μια πολύ μεγάλη περίοδο πρώτων ρόλων, κλήθηκα να σιγουρέψω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα, κι ας μην είναι πρώτος ο ρόλος. Αυτή την ηρεμία ψάχνω και στη ζωή και δεν είναι παράξενο που τη βρίσκω και στην εργασία μου. Παρόλο που ο Μπινιάρης δεν είναι ένας ήσυχος άνθρωπος, έχει δαίμονες στο κεφάλι του.
Αναμετρήθηκα με ένα πολύ παράξενο πράγμα για μένα, πολύ μουσικότροπο και επίμονο στα όρια. Να κάνεις κωμωδία με αυστηρά όρια έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Στην κωμωδία μού δίνανε μεγάλη ελευθερία. Τώρα έπρεπε να με συμπτύξει σε ένα μουσικό μονοπάτι κι εκεί μέσα να καταφέρω να βάλω και τα δικά μου, τα τερτίπια μου τα κωμικά. Το κατάφερα και ακόμα το εξελίσσω και το ανακαλύπτω. Έχει καταπληκτικό υλικό η παράσταση. Είμαι πολύ χαρούμενη που έχω βάλει ένα κομματάκι από την προσωπικότητά μου σε αυτή.
Η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου σε teaser για την παράσταση «Ξύπνα Βασίλη»
• Ευτυχώς που η κόρη μου είναι πολύ καλή ηθοποιός. Τη θαυμάζω. Ούτε κατά διάνοια δεν την καθοδήγησα προς τα εκεί, είχα μαλώσει μάλιστα μαζί της. Μου το 'κρυβε, είναι πολύ έξυπνο παιδί. Την έφερε η ζωή (δηλαδή η μάνα της) στις (σ.σ. τηλεοπτικές) «Μάγισσες της Σμύρνης» και δεν θα μπορούσε να μην μπει κάτι μέσα της τότε. Ο μπαμπάς της καθόλου δεν ήθελε, αλλά μετά τη στήριξε πολύ, ενώ εγώ την πήγα ανέμελα εκεί και μετά αντιδρούσα στο να γίνει ηθοποιός. Εννοείται πως θα έκανε ό,τι ήθελε. Πήγε σε μουσικό σχολείο, παίζει σαξόφωνο, τραγουδάει, τα προετοίμαζε όλα. Όταν την είδα στις πρώτες εξετάσεις του ΚΘΒΕ, ησύχασα. Τα κατάφερε, είναι δυνατό σκαρί η Μαρία.
Δεν μπορώ να της δώσω συμβουλή, πέρα από το να παρακολουθεί τι της γίνεται για να μαθαίνει. Από τα δικά της πατήματα θα μάθει, όχι από τα δικά μου. Της έχω πει μόνο να σέβεται τους μεγαλύτερους ηθοποιούς και τον χώρο που πατάει, που τον έχουν πατήσει άλλοι.
• Θέλω να θίξω το θέμα της μονιμότητας στα κρατικά θέατρα. Δεν μπορεί να είσαι ηθοποιός και να είσαι δημόσιος υπάλληλος, αν δεν νιώθεις την επικινδυνότητα, την ανάγκη να είσαι πάντα σε εγρήγορση. Έξω δεν σε παίρνει κανείς, αν βαριέσαι να παίξεις και η μόνη σου έγνοια είναι να μπεις.
Τα τελευταία δύο χρόνια ζω ξανά με τη μαμά μου, η οποία έχει αρχίσει να ξεχνάει. Έχει παραιτηθεί. Δεν θυμάται να μαγειρέψει, που μαγείρευε υπέροχα. Συγκινούμαι. Το παρακολουθώ. Αυτό που μαθαίνω από αυτήν τη συμβίωση είναι να την αγαπήσω ξανά, γιατί δεν ήταν ποτέ ανήμπορη, ήταν πάντα δυνατή. Την έχω συγχωρέσει εδώ και καιρό για τα λάθη. Δεκατρία χρόνια ψυχοθεραπεία, πώς αλλιώς;
• Δεν έφυγα ποτέ από την Καλλιθέα, ακόμα και σε περιόδους που ήρθαν χρήματα και θα μπορούσα να μετακινηθώ. Πήγα κάποτε μια βόλτα στην Αίγινα για να με φιλοξενήσει μια φίλη, έμεινα 3-4 μέρες και τελικά αγόρασα σπίτι εκεί. Είναι κοντινός προορισμός και δεν τον είχα ως αξιόλογο στο μυαλό μου. Είναι όμως μαγικό νησί και με κέρδισε. Γενικώς, έχει ιδιαίτερη ενέργεια, τη νιώθω στο πετσί μου, μόλις πατάω το πόδι μου εκεί ξεκουράζομαι. Φεύγουν οι σκέψεις, έρχεται η καθαρότητα. Όνειρό μου είναι να ζω στην Αίγινα και να κάνω περάσματα από την Αθήνα, να έχω έναν κηπάκο με ζαρζαβατικά. Νομίζω ότι θα μου ταίριαζε, θα μου άρεσε να μείνω έναν χειμώνα εκεί χωρίς να κάνω θέατρο.
• Αγαπημένοι προορισμοί; Η Ρώμη, το Λονδίνο, έχουν να κοιτάξεις, να δεις, το Παρίσι, έχει μουσεία, και η Πράγα, έχω πάει αρκετές φορές, λόγω του τοπίου, γιατί οι άνθρωποι δεν μου αρέσουν εκεί. Τώρα πια, επειδή μεγαλώνω, μου αρέσουν τα μακρινά ταξίδια. Είπα δεν θα πεθάνω χωρίς να έχω δει την Αμερική και κατάφερα να πάω Νέα Υόρκη και Τορόντο. Έπαθα σοκ. Θέλω να πάω Βιετνάμ, Ιρλανδία, Ινδία, σε τέτοια μέρη, παράξενα πολύ. Και η εργασία μου είναι ταξίδια, εδώ που τα λέμε. Και με τους ρόλους ταξιδεύεις, και με τις πρόβες, ιδιαίτερα αν ο σκηνοθέτης σού δημιουργήσει μια συνθήκη ώστε να ενθουσιαστείς, να δονηθεί μέσα σου κάτι.
• O έρωτας ήταν μεγάλη ανάγκη για μένα. Έπρεπε να υπάρχω με κάποιον άνθρωπο, έχω βρεθεί πολύ ερωτευμένη και χωρίς όρια. Δεν είναι αυτό το ζητούμενό μου πια. Τότε όμως ήταν όλα πολύ έντονα και υπερβατικά και παραβατικά. Έχω ζήσει ωραίες συναντήσεις. Πριν από μερικά χρόνια θα σου μίλαγα αλλιώς. Με τους ανθρώπους που είναι να συναντηθείς έχεις μόνο κέρδος, ακόμα κι αν τελειώσει παράξενα ή άδικα ή άδοξα, πριν από την ώρα του. Το ζούσα με το δράμα του, αλλά δεν είναι πλέον για μένα το ίδιο. Όχι επειδή πέρασε, αλλά επειδή τώρα καταλαβαίνω τι μάθημα έπαιρνα ζώντας αυτό που ήταν να ζήσω. Και φιλίες είχα μεγάλες, που ακόμα κι αν τελειώσανε, δεν με πληγώνουν πια, γιατί έτσι είναι οι συναντήσεις των ανθρώπων.
• Δεν θεωρώ τίποτα τυχαίο. Πιστεύω ότι όλα είναι προκαθορισμένα και σχεδιασμένα από εμάς τους ίδιους, πριν έρθουμε. Με ρωτάς αν πηγαίνω στην εκκλησία; Καμιά φορά πηγαίνω. Αν δεν πιστεύω, δεν έχω ελπίδα. Εδώ γίνονται πόλεμοι για την πίστη. Σου δίνει και μια ησυχία η πίστη, ότι και το καλό και το κακό, όπως και ο Θεός, είναι μέσα μας – και επιλέγω το καλό. Τον επικαλούμαι τον Θεό. Πιστεύω ότι ερχόμαστε ξανά για να εξελιχθούμε, άρα καλό είναι να μη φεύγουμε από αυτή την ενσάρκωση χωρίς να έχουμε καταλάβει κάτι. Προς τα εκεί είναι ο δρόμος μου, στο να καταλάβω. Θέλει κόπο όλο αυτό.
• Όχι ότι κι εγώ δεν έχω μια ανησυχία για τη στιγμή της μετάβασης, αλλά ξέρω ότι είναι μετάβαση, όχι θάνατος. Φοβάμαι την τεμπελιά, αυτή την πλευρά μου, της νωθρότητας, που με κάνει να εφησυχάζω. Με αυτό έχω να παλέψω, με το να σταματήσω να ψάχνω και να με ενδιαφέρουν πράγματα. Τίποτε άλλο δεν φοβάμαι.
• Τα τελευταία δύο χρόνια ζω ξανά με τη μαμά μου, η οποία έχει αρχίσει να ξεχνάει. Έχει παραιτηθεί. Δεν θυμάται να μαγειρέψει, που μαγείρευε υπέροχα. Συγκινούμαι. Το παρακολουθώ. Αυτό που μαθαίνω από αυτήν τη συμβίωση είναι να την αγαπήσω ξανά, γιατί δεν ήταν ποτέ ανήμπορη, ήταν πάντα δυνατή. Την έχω συγχωρέσει εδώ και καιρό για τα λάθη. Δεκατρία χρόνια ψυχοθεραπεία, πώς αλλιώς; Έχει ταλαιπώρια η όλη διαδικασία, γίνονται αποκαλύψεις που είναι τρομακτικές. Ήμουν πολύ τυχερή που συναντήθηκα με την κυρία Πόπη. Αυτή η συνάντηση με χαλάρωσε, μου έβγαλε πολλή τοξίνη, πάγωμα, μπετόν που ήταν πάνω από την ψυχή μου, ώστε να μπορέσω μετά να καταλάβω και να συναντηθώ και με άλλα πράγματα, μεγαλύτερα από την ψυχοθεραπεία, συμπαντικά. Εκεί πάτησα και ελευθερώθηκα.
• Να θυμώσω πια με ποιον και γιατί; Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε απόλυτα ίδιοι, αλλά ο καθένας έχει τον δικό του δρόμο να διανύσει, τη δική του εξέλιξη στα πεδία του, σύμφωνα με άλλες ενσαρκώσεις που έχει περάσει, και ότι εδώ είναι μόνο για να μάθει. Το ότι μπορεί να μη γνωρίζουμε τα ίδια πράγματα παρόλο που είμαστε εδώ, την ίδια στιγμή, θέλω να το κατανοήσω, όχι να αντιπαρατεθώ με αυτό. Δεν θέλω να με εκνευρίζει τίποτα. Την ασκήμια επιλέγω να μην τη βλέπω.
• Χωρίς χαρά δεν μπορείς να πας πουθενά. Ακόμα και σε μια δυσκολία, όπως ήταν αυτή η συνέντευξη, που δεν ήθελα να τη δώσω τελικά, γιατί δεν ήθελα να τα ψάξω αυτά τα πράγματα. Για να μιλήσεις με αλήθεια, έρχεσαι σε επαφή με το συναίσθημα και τις σκέψεις σου. Είναι πράγματα που έχουν φύγει. Το εδώ μας αφορά. Όσο ψάχνεσαι, δεν σε ενδιαφέρει να εκθέτεις τις σκέψεις σου, τις κρατάς για πέντε ανθρώπους που σε γνωρίζουν. Και πάλι βρήκα λόγο και είπα ότι θα πάω με χαρά. Μία μικρή, έστω. Έβαλα κάτι κίτρινο.
• Δεν ξέρω αν θα πεθάνω στο σανίδι. Όσο βρίσκω ανθρώπους που με ταράζουν και μου προκαλούν τη διάθεση να ανακαλύψω καινούργια πράγματα ή να τα δω με έναν άλλο τρόπο, θα εργάζομαι. Δεν τα 'χω καταφέρει κι άσχημα, νομίζω!
Info
«Ξύπνα Βασίλη» του Δημήτρη Ψαθά
Σκηνοθεσία: Άρης Μπινιάρης
Διασκευή: Άρης Μπινιάρης, Θεοδώρα Καπράλου
Δραματουργική επεξεργασία: Θεοδώρα Καπράλου
Σκηνικά - κοστούμια - video: Πάρις Μέξης
Μουσική: Φώτης Σιώτας
Στίχοι τραγουδιών: Άρης Μπινιάρης
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Βοηθός σκηνοθέτη: Δώρα Ξαγοράρη
Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Γιώργος Γάλλος, Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, Ηρώ Μπέζου, Γιώργος Παπαγεωργίου, Στέφανος Πίττας, Κωνσταντίνος Σεβδαλής, Λυδία Τζανουδάκη, Έλενα Τοπαλίδου, Αινείας Τσαμάτης
Μουσικοί επί σκηνής: Φώτης Σιώτας, Δημήτριος Τσεκούρας
Χειρισμός κάμερας επί σκηνής: Άρης Μπινιάρης
Εθνικό Θέατρο - Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» (Αγ. Κωνσταντίνου 22-24, 210 5288170-171)
