ΚΑΘΟΜΑΙ ΝΥΧΤΑ σε παραλία του Αλικάντε. Κόσμος ψαρεύει, παίζει ποδόσφαιρο, κολυμπά. Ακούγονται ισπανικά, αγγλικά, γερμανικά. Σκέφτομαι κι εγώ δεν ξέρω τι, ενώ ο Covid-19 ήδη θερίζει.
Είναι τέλη Μαρτίου 2020. Οι μέρες μου αρχίζουν να ρέουν κατευθείαν μέσα απ' το κεφάλι του Τόμας Μαν. Όπως στον Θάνατο στη Βενετία, όπου ο καλλιτέχνης αψηφά την αρρώστια και κυνηγά το ωραίο, έτσι κι εγώ χαζεύω αμέριμνη τις νύχτες στα μπαρ, κάνοντας πώς δεν ακούω τα βηχαλάκια και τις συζητήσεις για τον νέο ιό.
Μια μέρα ξυπνάω όπως τα μωρά, με μόνη έγνοια την τροφή μου. Τσεκάρω απ' το παράθυρο τον μεσογειακό ήλιο. Μου 'ρχεται ειδοποίηση να τα μαζέψω και να φεύγω. Ο ιός! Λίγες ώρες μετά είμαι στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης. Στριμώχνομαι στο αεροπλάνο ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν ξέρουν αν πρέπει να βάλουν μάσκα, τα κλάματα ή μια μπουκιά ξαναζεσταμένο κριθαράκι κοτόπουλο στο στόμα τους. Το αεροπλάνο πετάει στα ύψη. Είναι οι τελευταίες μέρες της ζωής χωρίς περιορισμούς, οι τελευταίες πιθανότητες μιας υπαίθριας ευτυχίας, όπου μπορείς να μυρίσεις τον αέρα και ν' αγγίξεις το χώμα, να αγκαλιαστείς αυθόρμητα και να κυλιστείς στα γρασίδια, να χασομερήσεις σε πάρκα ή ξένα μέρη και να γελάσεις πετώντας σάλια στα μούτρα των άλλων.
Βλέπω ανθρώπους να ουρλιάζουν σε άλλους, εξίσου φοβισμένους ανθρώπους. Εγκαταλείπεται κάθε ενδεχόμενο να μπούμε στη θέση του άλλου. Κάθε επιθετική διάθεση εκτονώνεται online.
Φτάνοντας στην Αθήνα, παρατηρώ αλλαγμένη ατμόσφαιρα. Ο αέρας είναι δυσοίωνος. Η πανδημία έχει ρουφήξει κι ένα κομμάτι της καλοσύνης και της επιθυμίας των ανθρώπων να δείξουν κατανόηση και ενσυναίσθηση. Τέρμα η πειθαρχία σε μια ιδέα ευγενικής συναναστροφής με αγνώστους. Αντίο γαλήνη, καλωσήρθες τοξικότητα. Βλέπω ανθρώπους να ουρλιάζουν σε άλλους, εξίσου φοβισμένους ανθρώπους. Εγκαταλείπεται κάθε ενδεχόμενο να μπούμε στη θέση του άλλου. Κάθε επιθετική διάθεση εκτονώνεται online.
Επιστρέφοντας απ' αυτό που τελικά ήταν το τελευταίο μου ταξίδι στο εξωτερικό, φρικάρω στην ιδέα της υποχρεωτικής παραμονής εντός συνόρων. Πάντοτε μου φαίνονταν φτωχοί και ανίδεοι όσοι επιθυμούσαν διακαώς να περιβάλλονται από ομοεθνείς τους. Θυμάμαι να σκέφτομαι: «τεχνολογία!» και «πάλι καλά».
Η ζωή μου αρχίζει να μιμείται την καθημερινότητα των αρρώστων στο Μαγικό Βουνό, το αριστούργημα του Τόμας Μαν: είμαι αυτό που ζει μεταξύ κατάκλισης, θεραπευτικού μπάνιου, θερμομετρήσεων, σωματικής άσκησης και σποραδικών ειδήσεων απ' τον κόσμο. Αρχίζει ο εγκλεισμός, ενώ έξω έχει αυτόν τον αμείλικτο ήλιο της Αθήνας που δεν συντονίζεται καθόλου με τις διαθέσεις μου.
Όπως ο νέος στο Μαγικό Βουνό που κάνει ένα ταξίδι ενηλικίωσης στην κλινική και στις μεγάλες ιδέες τρωγοπίνοντας, μελετώντας και ακούγοντας διαλέξεις απ' τους εκκεντρικούς συνομιλητές του, έτσι κι εγώ προσπαθώ να το δω (γιατί πρέπει κάπως να το δω όλο αυτό!) σαν ευκαιρία για άλλη μια ενηλικίωση: τρωγοπίνω επιμελώς, μελετώ και ακούω βαρυσήμαντα podcasts, χωρίς να έχω φτάσει-για την ώρα-στο σημείο να συνομιλώ μαζί τους.
Την εντελώς περίεργη άνοιξη του 2020 βρίσκω παρηγοριά σε μια ιδέα: οι τρόφιμοι της κλινικής που ειδικεύεται στην πνευμονοπάθεια και στα λοιμώδη νοσήματα στο Μαγικό Βουνό της Ελβετίας περηφανεύονται πως το φλερτ με την αρρώστια εγκυμονεί διδάγματα που αποφεύγουν ή αγνοούν οι υγιείς. Μήπως είναι τώρα η ευκαιρία μας να μάθουμε κάτι πολύτιμο-κρυφό;
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
