Κύριε Γερανιέ, μπορείτε να μου μιλήσετε για διάφορα πράγματα γενικά, σας παρακαλώ;
Τα μαλλιά μου πάντα ήταν κοντά και λίγο πιο μακριά μπροστά. Το 1983, την περίοδο των νεορομαντικών, η φράντζα μου ήταν λίγο πιο μακριά μπροστά και τα πλαϊνά κοντά. Όχι ξυρισμένα όμως, απλά κοντά. Μόνο μια φορά προσπάθησα να κάνω κάτι διαφορετικό και πήγα στον κουρέα μια κομμένη φωτογραφία του Jon Moss από τους Culture Club που είχε κάτι μαλλιά, θυμάσαι, κάπως ωραία, και του είπα θέλω να με κάνεις έτσι και το έκανε και ήμουνα χάλια.Το ξέρω.
#quote#
Μετά τα 16 μου δεν έχω μεγαλώσει πραγματικά. Όταν έγινα 2 ετών πήγαμε οικογενειακώς στην Κυλλήνη κι επιστρέψαμε όταν ήμουν 7. Στην Κάτω Παναγιά, συγκεκριμένα. Ο πατέρας μου είχε το εστιατόριο απέναντι απ’ το λιμάνι. Το μεγάλο εστιατόριο, ξέρεις απέναντι απ’ το λιμάνι. Στη Γαστούνη είχα έναν πάππου που μας έπαιρνε κάθε καλοκαίρι στο σπίτι του. Το σπίτι του είχε μπροστά ένα μεγάλο χωράφι με ντομάτες και καλαμπόκια και διάφορα τέτοια. Μόλις φτάναμε, ο παππούς μάς ξύριζε το κεφάλι. Περνάγαμε φανταστικά εκεί το καλοκαίρι με τον Νίκο. Ο Νίκος είναι ο αδερφός μου. Έχω κι άλλους 2 αδερφούς, αλλά τότε δεν υπήρχαν. Βλέπαμε με τον Νίκο τα φίδια στο χωράφι που έτρωγαν όρθια σχεδόν τα σταφύλια και δεν κάναμε τίποτα. Μόνο καθόμασταν και δεν κάναμε τίποτα. Μόνο καμιά φορά ερχότανε ένας θείος μου και μας πήγαινε να δούμε κάποια ταινία στο σινεμά. Είχαμε δει στη Γαστούνη το Κατσαριδάκι, αγάπη μου και το Grease και διάφορα άλλα. Όταν γυρνάγαμε πίσω τον Σεπτέμβριο τα πόδια μας ήτανε πράσινα απ’ τα φυτά με τις ντομάτες, δεν φαντάζεσαι πόσο πράσινα ήταν τα πόδια μας. Πήγα πριν από έναν μήνα για μια κηδεία ενός ξαδέρφου μου εκεί και, όταν είδα το χωράφι, απογοητεύτηκα πάρα πολύ. Παλιά ήτανε πολύ ωραίο το χωράφι, ενώ πια δεν είναι καθόλου. Στο σχολείο έβγαζα μέσο όρο περίπου 16. Δηλαδή μερικές φορές έπαιρνα 15, μερικές φορές έπαιρνα 17. Στις Πανελλήνιες είχα γράψει 15 Έκθεση, 14 νομίζω Φυσική, 15 Μαθηματικά και 6 Χημεία, γιατί το προηγούμενο βράδυ είχε έρθει η ξαδέρφη μου απ’ την Αμερική και είχα ξενυχτήσει γιατί συζητούσαμε και κοιμήθηκα την ώρα των εξετάσεων. Έδωσα για να γίνω γεωλόγος, αλλά ένας γεωλόγος που είχε έρθει στην ταβέρνα για να φάει μου είπε μη γίνεις γεωλόγος γιατί είναι πολύ μίζερο κι έτσι δεν συνέχισα. Το σχολείο ήταν ok. Αποβολή είχα φάει κάποια στιγμή για διάφορα συνθήματα που είχα γράψει σε κάτι τοίχους. Μαλακίες συνθήματα είχα γράψει, μη φανταστείς, όχι κάτι σημαντικό. Για την ΑΕΚ και τέτοια. Το τραγικό ήταν ότι οι καθηγητές έτρωγαν συχνά στην ταβέρνα, οπότε δεν μπορούσα να κάνω τίποτα χωρίς να το μάθει η μάνα μου κι ο μπαμπάς. Στο λύκειο ήμουνα πάρα πολύ αδύνατος. Πάρα πολύ αδύνατος. Το μόνο που μ’ ενδιέφερε ήταν να παίζω μπάλα και μετά ν’ ακούω μουσική. Μια κοπέλα δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να βρει κάτι το ενδιαφέρον σε μένα, νομίζω, τώρα που το σκέφτομαι κάπως. Φόραγα στενά παντελόνια. Ο Παντελής, που ήμασταν συμμαθητές κι είμαστε ακόμα φίλοι και μ’ έχει παντρέψει ο Παντελής επίσης, ήτανε κι αυτός έτσι και άκουγε κι αυτός ποπ ηλεκτρόνικα. Το δωμάτιό μου στο λύκειο είχε 2 μονά κρεβάτια, ένα πικάπ Dual 505 κι ένα γραφείο που στην επιφάνειά του είχε γυαλί και από κάτω έβαζα αποκόμματα από εφημερίδες. Είχα βάλει ένα απόκομμα από ένα άρθρο του Πετρίδη που είχε γράψει το 1983 και με είχε στενοχωρήσει πολύ γιατί έλεγε, το θυμάμαι ακόμα, έλεγε «τι να τα κάνουμε τα φρέσκα προσωπάκια των Def Leppard και των Depeche Mode, όταν δεν μπορούν να κολλήσουν τη μια νότα με την άλλη» και με είχε συγκλονίσει γιατί τη θεωρούσα άδικη αυτή την κριτική τελείως. Στους τοίχους και στις ντουλάπες υπήρχαν παντού αφίσες. Παντού, παντού. Οι περισσότερες ήταν των Depeche, φυσικά, και κάποιες άλλες Tears for fears και Duran Duran και μια τεράστια του Divine κι η μάνα μου έλεγε συνέχεια «βγάλ’ την αυτήν απ’ τον τοίχο σου» και της έλεγα «είναι αυτός» και συνέχιζε μετά ξανά «Γιώργο, σου λέω βγάλ’ την αυτή απ’ τον τοίχο» και της έλεγα «δεν είναι αυτή, αλλά αυτός, δεν το καταλαβαίνεις;». Δεν ξέρω, αλλά γι’ αυτόν το Divine, γι’ αυτό τον άνθρωπο είχα πάντα μια τεράστια εκτίμηση, δεν ξέρω γιατί, και όταν πέθανε στενοχωρήθηκα αφάνταστα. Επίσης, το ότι πέθανε απ’ το φαΐ με είχε συγκλονίσει. Δεν έβγαινα ιδιαίτερα. Μόνο καμιά Παρασκευή στην Divina στην Κηφισιά, όπου έπαιζε ο Nicola Lavaca, ή καμιά Rebound. Αυτό. Σε πάρτι, επίσης, δεν πήγαινα. Τα Σάββατα ήμουνα στην ταβέρνα το βράδυ κι αυτό είναι το μεγάλο μου απωθημένο. Ξέρεις, έχω χάσει πάρα πολλά πάρτι στη ζωή μου. Όταν ήμουν 15 χρόνων είπα στους γονείς μου ψέματα ότι θα πάω στην Ίο διακοπές και πήγα στο Παρίσι να δω μια συναυλία Simple Minds μαζί με China Crisis κι έφτασα στην Πάτρα, έκανα οτοστόπ σ’ έναν νταλικέρη που πήγαινε στο Παρίσι, αλλά τελικά την έχασα την συναυλία γιατί στον δρόμο αυτός έπαθε γαστρεντερίτιδα και μείναμε ένα βράδυ σε κάποιο νοσοκομείο κι όταν έφτασα στο Παρίσι δεν είχα καθόλου λεφτά κι ευτυχώς βρήκα ένα πόστερ της συναυλίας και το πήρα και με οτοστόπ έφτασα μέχρι τη Μασσαλία, όπου βρήκα έναν άλλο οδηγό νταλίκας που πήγαινε στο Χαϊδάρι και με πήρε, μου πλήρωσε μια ομελέτα μέσα στο καράβι, με άφησε στο Χαϊδάρι και μετά πήρα ταξί και ήρθα στην ταβέρνα, όπου το ταξί το πλήρωσε η μάνα μου. Όταν στα 19 ανακάλυψα το Λονδίνο, έπαθα σοκ, δηλαδή σοκ. Πήγαινα και δεν έμενα σε ξενοδοχείο αλλά στον δρόμο ή σε κάποιο παγκάκι για να μη χαλάω λεφτά, ούτως ώστε να παίρνω περισσότερους δίσκους. Νοίκιαζα μια θυρίδα στη Victoria, έβαζα τους δίσκους και μετά κοιμόμουνα στον σταθμό. Γενικά, εγώ μπορώ να κοιμηθώ οπουδήποτε, δεν έχω πρόβλημα, δηλαδή θα μπορούσα να κοιμηθώ και πάνω σε κάποιο δέντρο, εάν χρειαζότανε. Ο πρώτος δίσκος που αγόρασα ήταν το «Radio Αctivity» των Kraftwerk, αλλά δεν μου άρεσε καθόλου. Μετά, πήρα ένα δωδεκάιντσο των Baccara, το «Parlez vous francais» που είχε πάει στη Γιουροβίζιον. Επειδή τότε για κάποιον λόγο δεν μπορούσες να παραγγέλνεις ό,τι ήθελες απ’ το εξωτερικό, μόνο βιβλία μπορούσες, έπρεπε να φτιάχνω ψεύτικα χαρτιά στο ταχυδρομείο π.χ. να γράφω «Βιβλίο Φυσικής Nitzer Ebb -That total age» και πολλές φορές επίσης έστελνα λεφτά για δίσκους τυλιγμένα σε αλουμινόχαρτο και καρμπόν για να μη διαβάζονται. Το πρώτο μπλουζάκι που πήρα ήταν U2 απ’ την τουρνέ του «Under a blood red sky», που είχε τον Bono μπροστά και καθότανε κάτω. Την ίδια μέρα είχα αγοράσει κι ένα των Cure, λευκό μακό, που στην πλάτη έγραφε «The head on the door» με τη γραμματοσειρά που είχε το lp, αλλά επειδή αυτό το άνοιξα μετά, το μπλουζάκι των U2 θεωρώ το άλλο το πρώτο μου μπλουζάκι. Η πρώτη συναυλία ήταν το Rock in Athens. Θα ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπα τους Depeche Mode. Πήγαμε, πήρα μια μπλούζα του φεστιβάλ κι όταν έφτασα στην πόρτα πήγα να δώσω το εισιτήριο και για κάποιον λόγο το μετάνιωσα και τράβηξα και το χέρι μου και είπα στον φίλο μου πάμε να φύγουμε εγώ δεν θέλω να μπω μέσα και πήγαμε για τζόκινγκ στη Φιλοθέη και κατά τις 10 η ώρα το βράδυ ξαφνικά συνειδητοποίησα τη μαλακία που είχα κάνει κι έβαλα τα κλάματα. Τους Depeche Mode τούς γνώρισα από κοντά το 1993. Είχαμε πάει 32 άτομα με πούλμαν να τους δούμε στη Γαλλία. Είχαμε αγοράσει δώρο στον Martin Gore ένα μπουζούκι πολύ ακριβό που έκανε 150.000 δραχμές. Ο Gahan ήταν χάλια απ’ τα πολλά ναρκωτικά και δεν μας μίλαγε, ο Martin Gore ήταν αρκετά φιλικός και ο Alan Wilder μίλαγε συνέχεια σε κάτι γκόμενες. Εγώ καθόμουνα σε μια καρέκλα και κοιτούσα συνέχεια γύρω-γύρω. Είχα ιδρώσει πολύ, η μπλούζα κόλλαγε πάνω μου. Μετά από χρόνια ήταν αστείο, γιατί βγήκανε φωτογραφία στην ταβέρνα με τη μάνα μου και τον πατέρα μου. Η μάνα μου πια ξέρει. Ξέρει όλα τα κομμάτια των Erasure και των Depeche. Δηλαδή, άμα της βάλω ένα κομμάτι των Erasure, ένα του John Fox κι ένα των Depeche και τη ρωτήσω ποιο είναι το κομμάτι του John Fox θ’ απαντήσει σωστά γιατί ξέρει τον ήχο των Erasure και των Depeche και, αποκλείοντάς τους, θα βρει το σωστό. Δεν θα μου πει John Fox, αλλά θ’ απαντήσει σωστά. Νομίζω πως πια μπορεί ν’ αναγνωρίσει ίσως και τους Duran Duran. Με τη Σόφη γνωριστήκαμε σ’ ένα πάρτι των Depeche. Μας γνώρισε ένας κοινός γνωστός. Την άλλη μέρα αυτός με ρώτησε αν μου άρεσε η Σόφη και του είπα εντάξει, όχι και πολύ. Όταν ρώτησε τη Σόφη, αυτή είπε ότι με βρήκε βλάκα. Αυτός ο φίλος μας είπε μετά σε μένα ότι η Σόφη είπε ότι της άρεσα πολύ και στη Σόφη είπε ότι εγώ τη βρήκα γαμάτη. Έτσι αρχίσαμε να βγαίνουμε. Το όνειρό της ήταν να παντρευτεί τον John Taylor. Όταν κάναμε το παιδί, εγώ ήμουν μέσα στο δωμάτιο τη στιγμή της γέννας κι έβγαζα φωτογραφίες. Η γιατρός είπε μετά στη Σόφη ότι είμαι αρκετά ανώριμος. Εκνευρίζομαι πολύ εύκολα και ουρλιάζω. Με τους δικούς μου δεν τσακωνόμαστε για σημαντικά θέματα, αλλά μόνο για ζητήματα της ταβέρνας π.χ. πήρες πολλές ντομάτες και ίσως χαλάσουνε. Δεν θα βρίσω εύκολα κι άμα το κάνω θα πω μόνο γαμώτο ή γαμώ το μουνί της μάνας σου, αλλά όχι μπροστά στον μικρό. Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο είχα πει στον μικρό ότι, άμα είχε καλό καιρό, θα πηγαίναμε στο Κτήμα Λεβίδη που είναι δίπλα στο σπίτι μας να βρούμε τη φωλιά της γάτας. Είχαμε μια γάτα που γέννησε 4 γατάκια και κάπου τα έχει κρύψει και ο μικρός θέλει να τα βρει.
Κύριε Γερανιέ, πέρασατε ποτέ περίοδο που ακούγατε μουσική μέταλ;
Ποτέ μέταλ, δεν άκουγα ποτέ μέταλ, ποτέ. Είναι φοβερό.
σχόλια