☛Για την ιστορία 12 αθηναϊκών καταλήψεων έγραψε στο προηγούμενο φύλλο μας ο Δημήτρης Κυριαζής, πυροδοτώντας έναν ενδιαφέροντα διάλογο στα σχόλια. «Από γούστο, πάντως, οι καταληψίες πάνε καλά», έγραψε ο Κυνικός. «Όλα βίλες και νεοκλασικά. Τόσα εγκαταλελειμμένα υπόγεια, δεν έχω δει να τα καταλαμβάνει κανείς. Μέχρι και στις καταλήψεις ταξικός ρατσισμός». O angel exterminador του απάντησε: «Η καλαισθησία είναι στα υπέρ του χώρου. Ο λόγος που επιλέγονται βίλες και νεοκλασικά είναι καθαρά χωροταξικός. Χρειάζεται χώρος για να γίνουν κάποιες δράσεις (μαθήματα, προβολές, συναυλίες). Συνήθως, τα περισσότερα εγκαταλελειμμένα είναι νεοκλασικά. Πόσα άτομα να χωρέσουν σε ένα υπόγειο;». «Ναι», σχολίασε ο Μένης, «όμως γιατί πρέπει οι όποιες δράσεις με θετικό περιεχόμενο (που, απ' ό,τι αντιλαμβάνομαι, είναι πολλές) γίνονται από τον αντιεξουσιαστικό χώρο να πραγματοποιούνται σε "καταλήψεις"; Γιατί πρέπει να καταλάβω κάποιο κτίριο; Και δεν νομίζω ότι εξαντλήθηκαν οι προσπάθειες να βρεθούν χώροι που δεν είναι "καταλήψεις"». «Λογικές οι απορίες σου», απάντησε ο angel exterminador. «Οι καταλήψεις γίνονται για να μη μένουν ανεκμετάλλευτα τα εγκαταλελειμμένα κτίρια, αφού το Δημόσιο τα έχει απαξιώσει. Είναι απαραίτητες και ως πολιτικός χώρος, διαφορετικά δεν μπορούν να γίνουν δράσεις. Επίσης, δεν είναι όλοι οι χώροι καταλήψεις. Υπάρχουν και αυτοδιαχειριζόμενα στέκια που πληρώνουν ενοίκιο». «Οι καταλήψεις γίνονται ΓΙΑ ΝΑ μη μένουν ανεκμετάλλευτα τα κτίρια;», επέμεινε ο Μένης. «Δηλαδή, γίνονται για τα κτίρια; Δεν με πείθει ως επιχείρημα. Και, φυσικά, κανένα κτίριο δεν έχει αναστηλωθεί από καταληψίες (και λογικό, καθότι δεν έχουν τα απαραίτητα μέσα και κονδύλια), αλλά παραμένουν ετοιμόρροπα σε μεγάλο βαθμό. Σίγουρα είναι σε καλύτερη κατάσταση κάποιες φορές (σε άλλες είναι σε χειρότερη, ας είμαστε ειλικρινείς). Τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια δεν είναι καταλήψεις και δεν βλέπω τίποτα το μεμπτό στη λειτουργία τους. Δεν ξέρω, πάντως, κατά πόσο (και σε ποιο ποσοστό) άνθρωποι εκτός του αντιεξουσιαστικού/αναρχικού χώρου επισκέπτονται τις καταλήψεις...».
☛ Ο Φοίβος Δεληβοριάς πιστεύει ότι η γενιά του δεν κατάφερε και πολλά πράγματα και η συνέντευξή του στον Σταύρο Διοσκουρίδη προκάλεσε το εξής σχόλιο από τον Johnny B: «Παρότι δεν ξετρελαίνομαι με τη μουσική του (εντάξει, υπάρχουν κομμάτια του που μου αρέσουν πολύ, αλλά, γενικά, στο σύνολο της δισκογραφίας του αυτά είναι λίγα), διαβάζω πάντα τις συνεντεύξεις του γιατί είναι από τους ανθρώπους που πάντα έχουν κάτι να πουν και το λένε με τον δικό τους, ιδιαίτερο τρόπο. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από καλλιτέχνες κι επιστήμονες με πολιτικό λόγο (όχι κομματικό) που θα τον εκφράζουν δημόσια. Όχι μόνο μέσα από τη δουλειά τους αλλά και μέσα από τα ΜΜΕ, αφού, κακά τα ψέματα, αυτά είναι που ασκούν τη μεγαλύτερη επιρροή σε όλη την κοινωνία. Είναι καιρός πλέον να βγουν στην επιφάνεια άνθρωποι που θα εμπνεύσουν και θα καθοδηγήσουν τον ελληνικό λαό». Ο αναγνώστης με το πιο πρωτότυπο nickname σε όλο το LIFO.gr, ο «Πορνοστράδαμος», συμπλήρωσε: «Η Ελλάδα έχει ανάγκη από ανθρώπους που δεν θα ανήκουν σώνει και καλά κάπου, πιο ελεύθερους, πιο αντικειμενικούς. Φυσικά, ο Φοίβος αποτελεί σπάνια περίπτωση, γιατί, πέρα από τη μουσική του και γενικότερα τη στάση του, έχει την ικανότητα να είναι απλός, νεανικός και μεταδοτικός τόσο στα τραγούδια του όσο και στα υπόλοιπα λεγόμενά του».
Για τοπώς μπορείς να ξεκουνήσεις τους ανθρώπους χωρίς συναισθηματισμούς έγραψε στο editorial του προηγούμενου τεύχους (με τίτλο «Μη μιλάς, αν δεν έχεις κάτι να πεις») ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος. Και ενέπνευσε τους thespiralwithin και Δ.Κ. να απαντήσουν με στίχους του The Boy («Όλα τρομερά μας δείχνουν και όλα προς το τέλος φτάνουν, και όμως είναι η αρχή και οι αφορισμοί δεν φτάνουν... οι ποιητές στη χώρα μας φέρουν μια γλώσσα μολυσμένη, απάθεια μας φτύνουνε στα πρόσωπα κι εμείς δεμένοι...») και μία ρήση του Βιτγκενστάιν αντίστοιχα: «Αυτό που είναι δυνατόν να ειπωθεί, γενικώς, μπορεί να ειπωθεί σαφώς, και εκείνα για τα οποία δεν μπορεί κανείς να μιλά, γι' αυτά πρέπει να σιωπά». Κάτι πολύ ενδιαφέρον με αφορμή τη φράση του Σ. Τσαγκαρουσιάνου («Θα ήθελα πραγματικά να ήξερα να γράψω κάτι που να σηκώσει απ' την καρέκλα τους όσους πίνουν καφέ άεργοι...») πρότεινε ο/η Open S: «Υπάρχει κάτι: κοινοτικά προγράμματα που δεν τα μαθαίνουμε ποτέ παρά μόνο μετά τη λήξη τους. Προγράμματα επιμορφωτικά και επιχορηγήσεις για φωτογράφους, συγγραφείς, ηθοποιούς, κινηματογραφιστές, ιντερνετάκηδες, αθλητές, που μπορούν να σηκώσουν πολύ κόσμο από τους καναπέδες. Οι προτάσεις που έχουν εμφανιστεί ως τώρα έχουν να κάνουν με την πολιτισμική κατανάλωση του τύπου "δείτε αυτό το έργο, επισκεφτείτε αυτή την έκθεση" κ.λπ., ενώ αυτήν τη στιγμή έντυπα σαν τη LifO θα έπρεπε να δίνουν τον περισσότερο χώρο τους για προτάσεις κι ευκαιρίες δράσης. Μαθαίνουμε πάντα ποιος κέρδισε σε έναν πολιτιστικό διαγωνισμό, αλλά όχι πότε ανοίγει o αντίστοιχος για τις αιτήσεις. Την παράσταση, αλλά όχι την οντισιόν. Το αποτέλεσμα, αλλά σπάνια την πρόσκληση. Μήπως ήρθε ο καιρός τα έντυπα να ψάχνουν και να ανακοινώνουν τις προσκλήσεις, τις όποιες επιδοτήσεις κι ευκαιρίες; Ίσως αυτό να είναι μια αρχή».
σχόλια