☛ Πριν κάποιο καιρό, ο Δημήτρης Ρηγόπουλος είχε γράψει στη στήλη του:
«Θα μπορούσε να είναι μνημείο από μόνο του / κορίτσι; / γυναίκα; / Λουκία, πάντως, στα σίγουρα και θαρραλέα επίσης, καθώς είχε γράψει σε μια κόλλα χαρτί και το κόλλησε στην περίφραξη του γλυπτού "Στην Ελληνίδα Γυναίκα", απέναντι από τον Πύργο Αθηνών /
γράφει η Λουκία: "Η ζωή είναι ένας χείμαρρος από αλυσιδωτές αντιδράσεις και μία συνεχής ροή ενέργειας που συμβαίνει γιατί συμβαίνει!" / και πιο κάτω: "Για τον Κωστή που συνάντησα εδώ την 1η Δεκεμβρίου 2012" / και, φυσικά, η υπογραφή "Λουκία, 10 Ιανουαρίου 2013"».
ήταν Δευτέρα πρωί με βαριά σύννεφα πάνω από τη Βασιλίσσης Σοφίας και τα ίχνη από τους χρωματιστούς μαρκαδόρους της Λουκίας, αλλά κυρίως η αποφασιστικότητά της να μην υποκύψει σε όλους τους εσωτερικούς πομπούς αποθάρρυνσης και αυτοελέγχου μου έφτιαξαν τη διάθεση /
μια γυναίκα σε αυτή την πόλη είχε κάνει το κέφι της /
ναι, είχε αυθαιρετήσει με τον τρόπο της, αλλά δεν είχε ασχημύνει τίποτα, δεν είχε χαλάσει τίποτα, δεν είχε καταστρέψει τίποτα /
η αθώα της πράξη, αδιανόητη για τους περισσότερους από εμάς, χάριζε συγκρατημένα (αλλά όχι συγκαταβατικά) χαμόγελα σε τόσους περαστικούς που μάλλον δεν τους είχε χτυπήσει ο έρωτας κατακούτελα και η σιωπηλή εκπαίδευση γενιών και γενιών τούς (μας) είχε μάθει πως η εξωτερίκευση συναισθημάτων δεν γίνεται οπουδήποτε και σίγουρα όχι στη μέση του δρόμου /
αλλά, να που η Λουκία αψήφησε όλους τους άγραφους νόμους και για λογαριασμό όλων μας προχώρησε στην «αποκοτιά» της χωρίς πολλές πολλές σκέψεις /
ή πάλι μπορεί να παιδεύτηκε τρομακτικά μέχρι να πάρει την απόφασή της /
ή να είναι ένα τρομερά ντροπαλό κορίτσι που πήγε στο άλλο άκρο σε μια σχεδόν απόκοσμη στιγμή διαύγειας και θάρρους /
ή την ώρα που πέρναγε το χαρτί της ανάμεσα στα κυπαρισσί σίδερα η καρδιά της να χτυπούσε δυνατά /
ή να τη σταμάτησαν άνδρες της ομάδας ΔΙΑΣ και να της ζήτησαν τον λόγο /
και να τους εξήγησε, και ξαφνικά να έπεσε μια εκκωφαντική σιωπή ανάμεσα στους αστυνομικούς που δεν ήξεραν αν θα έπρεπε να γελάσουν δυνατά ή να μείνουν αποσβολωμένοι, όπως πρόσταζε η ειλικρινής εξομολόγηση της άγνωστης αυτής γυναίκας /
κανείς δεν ξέρει τι μπορεί πραγματικά να συμβαίνει πίσω από ένα κομμάτι χαρτί /
☛ Το άρθρο είχε συγκινήσει και ιντριγκάρει πολλούς. Τώρα μπορούμε επιτέλους να μάθουμε τι συνέβη πίσω από ένα κομμάτι χαρτί.
Να τι μας έγραψε χτες η Λουκία:
Από την τότε ερωτευμένη Λουκία της Βασιλίσσης Σοφίας...
Σάββατο 1ης Δεκεμβρίου 21:50 περίπου, περιμένω με το μηχανάκι στο φανάρι Ζαχάρωφ και Βασ.Σοφίας. Με διάθεση ευγνωμοσύνης και ελευθερίας χαζεύω και απολαμβάνω ανέμελα άλλη μια στιγμή της ζωής μου, η οποία διακόπτεται ξαφνικά όταν βρίσκομαι πεσμένη στην άσφαλτο.
Σηκώνομαι τρομαγμένη προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι έγινε. Το απορριμματοφόρο που ήταν ακριβώς πίσω και διαγώνια από μένα είχε πέσει πάνω μου.
Προσπαθώ να μετακινήσω το Λάμπη - το μηχανάκι μου- στην άκρη του δρόμου, αλλά δυσκολεύομαι γιατί το stand βρίσκει στο δρόμο. Τείνω να πανικοβληθώ αλλά στη σκέψη ότι κάποιος λόγος θα υπάρχει που συνέβη και αυτό, παραμένω ήρεμη.
Προσπαθώ να τακτοποιήσω με τον οδηγό τα διαδικαστικά. Στην ερώτησή μου ποιο είναι το όνομά του λέει πως δε μπορεί να πει. Και λίγο αργότερα:
- Λουκία δεν εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους; Άγγελο με λένε αλλά πρέπει να φύγω γιατί έχω βάρδια.
Και μένω εκεί με το Λάμπη κουτσό και μη μπορώντας να τον μετακινήσω ή να τον στηρίξω. Τηλεφωνώ σε φίλους - άφαντοι όλοι!
Πεισμωμένη να βρω μόνη μου λύση ξαπλώνω το Λάμπη στο πεζοδρόμιο και αρχίζω να τον ψαχουλεύω. Και εκεί που παλεύω να διατηρήσω την αταραξία μου και να κυριαρχήσω στον παλιό ''κακό'' νευρικό εαυτό μου, ακούω μία φωνή να ρωτάει:
- Χρειάζεσαι βοήθεια;
- Δε ξέρω, απαντάω χωρίς να κοιτάξω. Με πάτησε ένα σκουπιδιάρικο και...
Γυρνάω το κεφάλι μου να δω τον άνθρωπο που μιλούσα. Και από κει και πέρα χάνω τα λόγια μου και καταβάλω μεγάλη προσπάθεια ώστε να συγκεντρώσω το μυαλό μου στη συζήτηση.
Εγώ που το προηγούμενο βράδυ κιόλας έλεγα ότι πλέον δεν ερωτεύομαι!
- Δε ξέρω τι να κάνω, λέω. Δε θέλω να το αφήσω έτσι εκτεθειμένο.
- Θα αργήσεις εκεί που πας;
- Σε ένα σπίτι πήγαινα. Δε ξέρω...
- Θα προσευχηθώ για σένα πριν κοιμηθώ... λέει με μια απόκοσμη γαλήνη.
Μετά από λίγο, και ενώ περιέργως δε θυμάμαι τι άλλο είπαμε, με χαιρετάει και φεύγει. Σκέφτομαι πως δε θέλω να τον χάσω και αστραπιαία κινούμαι πίσω του και τον ρωτάω:
- Το όνομά σου;
- Κωστής, απαντάει χαμογελώντας.
- Λουκία, χάρηκα. Και χωρίς άλλη αντίδραση τον αφήνω να φύγει λες και το όνομά του εκείνη τη στιγμή- που τυχαίνει να είναι και το αγαπημένο μου- ήταν τα πάντα για μένα και δε χρειαζόμουν τίποτα άλλο.
Είναι στιγμές που νιώθω πως όλο το συμβάν ήταν μια καλοστημένη φάρσα. Ένα καλοσκηνοθετημένο ταινιάκι μικρού μήκους...ή ένα video game! Όπως άλλωστε αντιλαμβάνομαι τελευταία την πραγματικότητα και συνεπώς τη ζωή - κι έχει πολλή πλάκα όλο αυτό το παιχνίδι που εγώ η ίδια σκηνοθετώ κάθε στιγμή.
Έπειτα από 40 μέρες απανωτών συνειδητοποιήσεων, σηκώθηκα ένα πρωί πήρα ξυλομόλυβα και χαρτί και ζωγράφισα σαν παιδί, χωρίς να με απασχολεί καθόλου το αποτέλεσμα. Μετά πήγα στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς και χωρίς να ντραπώ καθόλου έδωσα την ζωγραφισμένη Α3 στην κοπέλα για πλαστικοποίηση.
Το ετοιμάζει και λέει:
-Πω πω μου έδωσες φοβερή ιδέα τώρα!
Το παίρνω λοιπόν και πάω στο σημείο συνάντησης και αρχίζω με την ησυχία μου και χωρίς καμιά ενόχληση από τους γύρω, την τοποθέτηση του έργου μου. Όταν τελειώνω στέκομαι, το καμαρώνω και νιώθω απίστευτη χαρά μόνο και μόνο που έκανα πράξη αυτή τη στιγμιαία έμπνευση.
Και δε νιώθω κανένα άγχος ή θλίψη στη σκέψη ότι ο Κωστής μπορεί να μην το δει ποτέ!
Φεύγοντας, κοιτάζω προς τα πίσω και βλέπω ήδη έναν περαστικό που στέκεται και το διαβάζει... και μετά κι άλλος κι άλλος... Και εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιώ για άλλη μια φορά την ομορφιά και τη γλύκα που νιώθω όταν λειτουργώ αυθεντικά, από καρδιάς και χωρίς φόβο.
Γιατί τότε και μόνο τότε η πραγματικότητα είναι τόσο αληθινή και συναρπαστική σαν παραμύθι!
Λουκία
Υ.Γ. Δημήτρη Ρηγόπουλε σου είμαι ευγνώμων...
Δε φαντάζεσαι τι χαρά πήρα και πόσο γέλασα όταν με πήρε η κολλητή μου τηλέφωνο και άρχισε να μου διαβάζει το άρθρο σου...
σχόλια