- Μένω στην Πειραϊκή από τότε που γεννήθηκα, κάτω απ' την Καλλίπολη, πάνω από το μπάσκετ του Φοίνικα, δίπλα στο Σταυρό. Είχα την τύχη μια ζωή να ανοίγω το παράθυρο μου και να βλέπω γαλάζια θάλασσα, τα πευκάκια της μικρής πλατείας από κάτω και ότι απέμεινε από τα Μακρά Τείχη. Το πιο όμορφο πράγμα είναι πως λόγω ανοιχτού τοπίου, όλες τις αλλαγές στη διάθεση του καιρού τις βλέπεις κατά πρόσωπον, τα κύματα δε, ανάλογα με τη δύναμη τους, σου μιλούν ανάλογα. Μετανιώνω για τις πάρα πολλές μέρες που κλειδώνομαι σπίτι με τα παντζούρια κλειστά, ενώ όλη η ομορφιά είναι ακριβώς απ' έξω. Κάτω απ' το μπαλκόνι περνούν συνεχώς αγόρια που πάνε για μπάσκετ. Υπάρχει ένας υστερικός προπονητής κάθε απόγευμα, που ουρλιάζει σαν παλαβός και ξεσηκώνει όλη τη γειτονιά, αλλά δεν είναι σε ώρα κοινής ησυχίας, και με τα πολλά τον έχουμε συνηθίσει, έχει φάει κατάρα όμως.... Στον τρίτο όροφο της πολυκατοικίας μένει ο Ανδριανός, φίλος μουσικός που από τις 7 και μετά βαράει πιάνα, μπάσο και διάφορα μπλιμπλίκια. Αμέσως δίπλα μενει drummer που κάνει πρόβες στο γκαράζ. Στο δρόμο της παραλίας ο κόσμος κάνει τζόκινγκ, βγάζει το σκύλο βόλτα, φιλιέται χέρι χέρι. Που θα πάει, 30 χρόνια μένω εδώ, κάποια στιγμή θα μου'ρθει κι εμένα να πάψω να είμαι ο παρατηρητής.
- Στα δεξιά μας έχουμε τον 'Όρμο της Αφροδίτης, ή Λιμανάκι Μπαϊκούτσι με τον πανύψηλο σταυρό χτισμένο πάνω στα βραχάκια να κοιτάζει τη Θάλασσα. Είχε γίνει κάποτε, νομίζω στα 70'ς ένα ναυάγιο όπου πέθαναν πολλοί Έλληνες ναυτικοί και ο σταυρός υψώθηκε στη μνήμη τους. Όταν ο καιρός είναι άσχημος κι έχει κύμα και φυσάει και ο ουρανός είναι μαύρος, ο σταυρός γίνεται σαν φωσφοριζέ και νομίζεις πως θα πετάξει.
- Κατά μήκος της Πειραϊκής είναι πολύ ωραία η περπατάδα, μπορείς να φτάσεις με τα πόδια μέχρι τη Μαρίνα Ζέας ή να το πας μέχρι τέρμα, Πασαλιμάνι, Καστέλα. Το κλασσικό που κάναμε κυρίως στην εφηβεία ήταν να περπατάμε επάνω στον τοίχο της μαρίνας για να κάτσουμε ψηλά στην άκρη και να κάνουμε βρωμοδουλιές! Αλλά ήταν κυρίως αυτή η αίσθηση ελευθερίας, μέχρι να έρθει καμιά φορά ο σεκιουριτάς απ΄τα κότερα και να μας διώξει...
- Τι δουλειές μου τις κάνω κυρίως στο κέντρο του Πειραιά, που δεν απέχει και πολύ, όλα είναι κοντά. Στο λιμάνι και στα στενά της τρούμπας υπάρχουν απίστευτα μίνι μάρκετ με έθνικ προϊόντα, ο Μανδραγόρας, μαγαζί -αριστούργημα που περιέχει όλα τα βότανα και μυρωδικά αλλά και φοβερά ελληνικά παραδοσιακά και γκουρμέ προϊόντα. Το Λεβόν Τσερτσιάν, αρμένικο ντελικατέσεν στου Βρυώνη. Το υπεραγαπημένο παλαιοβιβλιοπωλείο στην Κολοκοτρώνη που κερνάει πάντα ελληνικό καθώς ψάχνεις μες τις στοίβες, και την πιο ωραία παρέα ηλικιωμένων διανοουμένων Πειραιωτών να αναλύει την καθημερινότητα, ενθυμούμενοι ιστορίες του παρελθόντος, πραγματική ευτυχία. Τα παλιατζίδικα της πλατείας Ιπποδαμείας, με τον κύριο Τάκη και τις ιστορίες για αντίκες. Εσπρεσσάκι στο σαλονάκι του Αριφάκη, κλασσικού καταστήματος κοστουμιών του Πειραιά, που ξεκίνησε ο μπαμπάς της φίλης μου της Σοφίας, ο πιο παλιός ράφτης. Και το βράδυ αρχίζουν τα καλά. Αν έρθει κανείς προς τα εδώ προτείνω ανεπιφύλακτα για φαγητό το γειτονικό Κρεατοπωλείον, μην φύγετε όμως χωρίς να πιάσετε την κουβέντα σε Άρη, Νίκο και βεβαίως Χρίστο, τη ντίβα του Πειραιά! Πάρα πολύ ωραία επίσης για φαγητό το γραφικότατον Υπερωκεάνιον και ο Ηλίας, οι ιδανικές ψαροταβέρνες. Για πιο ειδυλλιακές καταστάσεις τα Toni Bonano's και Jimmy And The Fish, εξαιρετικά. Για καφέ- ποτό στα Premium , Lautrec, Πλώρη και Όκιο.
- Πέραν των αρχαίων τοιχών που περιτριγυρίζουν την Πειραϊκή, λίγο δίπλα είναι η Σχολή Δοκίμων, εξαιρετικό κτίριο του 1901 και ο τάφος του Θεμιστοκλή. Από την πίσω πλευρά, στην αρχή του λιμανιού, υπάρχει το άγαλμα του Λιονταριού με τη ρουνική γραφή σκαλισμένη πάνω του, αντίγραφο πλέον, εξ ου και η παλαιά ονομασία Porto Leone.
- Ο Πειραιάς δεν έχει πολλές στοές, εξαιρετική είναι όμως η στοά του Κούβελου, όαση μέσα στη βαβούρα του λιμανιού. Πολύχρωμα πλακάκια και κισσός να ανεβαίνει την εσωτερική σκάλα. Το πρωί έχει παραδοσιακό υπέροχο καφενεδάκι και δίπλα γραφικότατο μαγαζάκι με είδη ραπτικής και αυτοκόλλητα Κλωστές Πεταλούδα. Το μεσημέρι και το βράδυ λειτουργεί το Ρακάδικο, παραδοσιακό μεζεδοπωλείο μετά μουσικής κομπανίας!
- Μικρή όταν ήμουν, εποχές Κατσούλα- Δημητροκάλη, επικρατούσε η φήμη ότι υπάρχει ένα χαμόσπιτο πάνω από τα βράχια που γίνονται σατανιστικές τελετές. Άλλοι είχαν δει τύπους να κάνουν τελετές επάνω στα βράχια, τη νύχτα, ανάλογα με το φεγγάρι. Μια φορά η παρέα είπαμε να πάμε να δούμε τι υπάρχει μες το σπίτι. Με το που ανοίξαμε την πόρτα είδαμε λευκές τρίχες στο πάτωμα, ανακατεμένες με ένα σκούρο καφέ υγρό που έμοιαζε με αίμα που έχει ξεραθεί. Μεγάλες πρόκες καρφωμένες στην πόρτα με πιτσιλιές... Κάτι πέτρες τοποθετημένες.... Φοβηθήκαμε τόσο πολύ που αρχίσαμε να τρέχουμε και δεν μπήκαμε ποτέ μέσα να δούμε τι άλλο υπάρχει.
- Επίσης πολλές ιστορίες υπάρχουν για τη Σήραγγα της Αρετούσας, αρχαίο σπήλαιο στο οποίο ανακαλύφθηκαν μωσαϊκά, τάφοι και βωμός. Οι θεωρίες δίνουν και παίρνουν μα ο Χαρδαβέλλας άφαντος! Στην είσοδο δε του σπηλαίου τη δεκαετία του 60 υπήρχε ταβέρνα που τραγουδούσε ο Χιώτης και η Μαίρη Λίντα!
- Στο γυμνάσιο, κάθε πρωί πήγαινα να πάρω τις συμμαθήτριες μου για μάθημα. Στην πολυκατοικία της μιας έμενε ο Φλωρινιώτης. Τον έβλεπα να κατεβαίνει κάθε φορά, πρωί πρωί με βάφλα ασπρόμαυρο δερμάτινο outfit και ασορτί τραγιάσκα, φούξια rey-ban και βαριά κολόνια, κι έλεγα τι ειν' τούτο? Έψαξα και διάβασα για την μεγάλη καριέρα του στα 70'ς, τον Χατζιδάκι κάθε βράδυ από κάτω, τον συμπάθησα από μακρυά. Αργότερα στο κολλέγιο έπρεπε να φτιάξω ένα βίντεο με κάποια προγράμματα, ότι θέμα ήθελα, και διάλεξα "Φλωρινιώτης". Στην επικοινωνία μας ήταν ο πιο τυπικός, ευγενικός, επαγγελματίας άνθρωπος που έχω μιλήσει. Πήγαμε να τον δούμε και στο μαγαζί, ψυχούλα, το τι αφιερώσεις, κεράσματα, κουβέντα, άριστος!
- Η ανακύκλωση είναι ένα θέμα της περιοχής. Προσωπικά δεν ανακυκλώνω συχνά, λάθος μου, σέβομαι όμως τον κόπο του άλλου που κάθεται και ασχολείται, δεν θα πάω να ρίξω στον κάδο ανακύκλωσης ότι να'ναι. Και πέραν του ότι ο κόσμος χρησιμοποιεί τους κάδους ανακύκλωσης πολλές φορές σαν κοινούς, έχω πιάσει δύο φορές απορριμματοφόρο που ρίχνει την ανακύκλωση μαζί με τα σκουπίδια. Το αστείο ήταν ότι τη δεύτερη φορά τους φώναζα επί δέκα λεπτά "τι κάνετε εκεί?", είχα βγει ολόκληρη από το παράθυρο του αυτοκινήτου και φώναζα, με βλέπανε στα μάτια και δεν μου έδινε κανείς σημασία!
σχόλια