Λίγες μέρες πριν τονΕυγένιο Σπαθάρη και στην ίδια ηλικίαπερίπου αποχώρησε με υπόκλιση από ταεγκόσμια και ο Λεωνίδας Χρηστάκης,συγγραφέας, ζωγράφος, εκδότης,αντιεξουσιαστής (πριν ξεχειλώσειανεπανόρθωτα ο όρος), contrarian,βιογράφος αγίων του ελληνικού underground,δημιουργός περιοδικών όπως το «Ιδεοδρόμιο»,φάτσα της πόλης. Η διαφορά ήταν βέβαιαότι ο πρώτος νεκρολογήθηκε με τιμέςεθνικού θεσμού (παρά το γεγονός ότι όλοιανεξαιρέτως οι Έλληνες χρησιμοποιούντον όρο «Καραγκιόζης» ως συνώνυμο τουγελοίου και του ξεφτίλα), ενώ τον Χρηστάκηαποχαιρέτησαν αποκλειστικά οι«περιθωριακοί» δίαυλοι. Θυμήθηκα μιασυνέντευξη που του είχα πάρει το '95 γιατο «01» και πώς είχα στραβώσει όταν οΣτάθης Τσαγκαρουσιάνος επέμενε να μπειτίτλος «Ο Θείος μου ο Μπίτνικ». Νόμιζαότι ο -απρόβλεπτος υποτίθεται- Χρηστάκηςθα τα έπαιρνε άσχημα με την ελαφρότητατου προσδιορισμού. Είχαμε, άλλωστε, ήδηαρκετές δυσάρεστες εμπειρίες με άλλους«ιδιοσυγκρασιακούς» τύπους πουεκμεταλλεύονταν την καλή διάθεση τουπεριοδικού προς το εναλλακτικό σύμπαν,και μετά απειλούσαν θεούς και δαίμονεςότι τους περάσαμε από lifestyleπριονοκορδέλα. Αλλά ο Χρηστάκης ταέβλεπε ψύχραιμα και με υγιή σνομπισμότα πράγματα, χωρίς τους πατριωτισμούςτου εξαρχειώτικου ταλιμπανισμού. Στοβιβλίο του με τίτλο Ο Κύριος Αθήναι -ένααπολαυστικό «κουτσομπολίστικο» memoirκαι μια απολαυστική τοπιογραφία τουΚολωνακίου και των Εξαρχείων- είχεγράψει μερικά χρόνια πριν για τα λεγόμεναlifestyle έντυπα: «Πολλέςφορές περιέχουν τολμηρότερα θέματα απότα δικά μας κι αν δεν ήταν η πολυδιαφήμιση,που ξεπερνάει τα όρια της ανοχής ακόμηκαι του πιο ανεγκέφαλου αναγνώστη, ίσωςνα μην υπήρχε Λεό - λόγω συναγωνισμούκαι έλλειψης αναγνωστών. Γι' αυτό, αςμην το παρακάνουνε μερικοί μερικοί στηγραφικότητα και τη λαϊκολατρεία. Ας μηνεξοντώνουνε τις σελίδες τους μεποιηματάκια και με ψιλοκομμένες αηδίεςκαι αισθηματολογίες ενός μετα-βρεφικούπροβληματισμού...». Λίγες μέρες μετά τηδημοσίευση της συνέντευξης, με ζήτησεστο τηλέφωνο, ανακοινώνοντας στηγραμματέα ότι είναι ο θείος μου ο μπίτνικ,ενώ αργότερα επισκέφτηκε ξανά τα γραφείαγια να μου χαρίσει μια εξαιρετική έκδοσηπεριορισμένων αντιτύπων του διάσημουποιήματος του Πόε Το Κοράκι, σε υπέροχαμαυρόασπρα σχέδια του ίδιου. Η αφιέρωσηέγραφε: «Στον Δημήτρη Πολιτάκη για τηνπροσήλωσή του στα γράμματα». Λες καιήταν κάποιος παλιός ευπατρίδης λόγιοςκαι όχι ο αιώνιος μποέμ αντιρρησίας,«το πύον της γενιάς του», όπως τον είχεχαρακτηρίσει ο ποιητής Καρούζος.
Μανούλα στις σύντομεςμονογραφίες εκλεκτών outsidersτης λογοτεχνίας, τα καλύτερα τα άφηνεο Χρηστάκης για τις μονογραφίες τουεαυτού του: «... Για πάντα σφηνωμένος σταοπίσθια μιας κοινωνικής πλεκτάνης χωρίςόρια. Από μικρό παιδί στα γράμματα, στιςτέχνες και τη μουσική - παίζει και βιολί.Σεμνός μόνο με τον εαυτό του. Η ελληνικήζούγκλα με τη σπάνια βλάστηση -όπου ζουναριστεροί και δεξιοί δεινόσαυροι,ωχαδελφιστές, χαβιαροπέψιοι στολισναγιόβιοι,διπλωματούχοι και τεχνοκράτες, ανδρωμένοιμετανοημένοι προοδευτικοί Κνίτες, όπουκοινωνικά ποντίκια τραγανίζουν τιςκαινούργιες παντόφλες τους με αυτέςτις τεράστιες σιαγόνες τους που παραλίγονα δαγκώσουν και το μπερέ του Λεό- δεντον σήκωσε για κοσμική αποστολή...Πρωταθλητής στην απομυθοποίηση με πρώτοθύμα τον εαυτό του... Ο παρ' ολίγονδάσκαλος να δείτε που θα έχει και άγαλμασε κεντρική πλατεία, όπου κάθε νέος μεμακρύ μαλλί, πανκ ή χεβυμεταλάς -ακόμακαι σκι- θα περνάει και θα τον φτύνει,ενώ κάποιοι άλλοι νεωτεριστές τηςαλλαγής θα του τοποθετούν στέφανα,συμπληρώνοντας την εικόνα μιας κοινωνίας"που ξέρει να τιμάει τα τέκνα της"»...
Όταν δεν έγραφε ο ίδιοςγια τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο, ήτανπρόθυμος να υιοθετήσει τα «πορτρέτα»που του έκαναν άσπονδοι φίλοι του, όπωςτο παρακάτω ποίημα που έγραψε εμπνευσμένοςαπό τον Χρηστάκη ο Νάνος Βαλαωρίτης(και είναι και μιας πρώτης τάξεωςακτινογραφία της προσωπικότητας όλωντων γραφιάδων που γνωρίζουν ότι κινούνταισ' ένα αμετανόητα παρασιτικό σύμπαν,αλλά δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς):
«ο απίστευτος οκαυχησιάρης στ' αυγά του / δεν κάθεταιμοιράζει φυλλάδια τυπώνει βρισιές /φτύνει τον εχτρό του το φίλο του χωρίςδιάκριση / καυγαδίζει με όλους όπουπηγαίνει αφήνει φαρμάκι / δεν υπάρχεικακία που να μην την ξεστόμισε δενυπάρχει γωνιά που να μην έσταξε το ύπουλομίσος του... αν μπορούσε θα σκότωνε μετα λόγια μονάχα / μα το θάρρος του λείπεινα χτυπήσει μ' εύστοχη σφαίρα το στόχοτου / του λόγου τ' ανδρείκελο, η θηλιάπου κρεμάει τον αντίπαλο νοερά, δεν τουφτάνει / δεν τολμάει να σκοτώσει στ'αλήθεια / και βαράει όπου τύχει, κι όποιονπάρει της λέρας το βόλι»... «Μην κωλοκάθεσαιποτέ» ήταν η ατόφια συμβουλή που μουείχε χαρίσει τότε ο Λεωνίδας Χρηστάκης.Δυστυχώς, από το ένα αυτί μπήκε κι απότο άλλο βγήκε, αλλά αυτό δεν αναιρεί τηδιαχρονική αξία της.
σχόλια