Έχω έναν γνωστό που μοιάζει πολύ στον Αλέξη Τσίπρα. Στην έκφραση,στον τονισμό, στο μειδίαμα, στη καθησυχαστική συγκατάβαση. Είμαι βέβαιος πάντωςότι πολλοί άλλοι έχουν επίσης κάποιο φίλο ή γνωστό που φέρνει έντονα στον34χρονο φέρελπι ηγέτη της «κινηματικής Αριστεράς», αφού πλέον αυτός έχει αποκτήσειμια συμβολική διάσταση όπου ο καθένας προβάλλει τις προσωπικές εμμονές του.Προσωπικά μου θυμίζει το παιδί που συμπαθούσες στο σχολείο αλλά δεν άντεχες καινα τον βλέπεις να έχει χειραγωγηθεί τόσο πολύ και σε τόσο τρυφερή και άναρχηηλικία από ένα κόμμα (το Κόμμα!). Όχι ότι το σκεφτόσουν τότε με αυτούς τουςόρους. Απλά υπήρχε κάτι ξενερωτικά off, μια ενοχλητική πόζα μικρομέγαλου στη συμπεριφορά του.Ενδεχομένως και μια ζήλια εκ μέρους σου για κάποιον που έμοιαζε πρόωρασυγκροτημένος και σαφής στις επιλογές του. Για τις οποίες δικαιώθηκε φυσικά.Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τον πρόωρο έστω επαγγελματικό προσανατολισμόκάποιου που σε τόσο νεαρή ηλικία ήδη είναι τόσο επιτυχημένος στην καριέρα πουοραματίστηκε μικρός; Αυτή η εικόνα πάντως του πιτσιρικά Αλέξη Τσίπρα υπήρχε πρινδω αυτό το απόσπασμα που κυκλοφορεί στο YouTube με τη συνέντευξη του 16χρονουτότε «καταληψία ηγέτη» στην Άννα Παναγιωταρέα. Ανησυχητικό κάπως το γεγονός ότι η φωνή αλλά και οι απόψεις μοιάζουνπολύ πιο κοντά στο σημερινό πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ απ' ό,τι θα περίμενε κανείς μετην πάροδο 18 χρόνων, οφείλει πάντως να του αποδώσει κανείς τα εύσημα για τηνψύχραιμη εκείνη εμφάνισή του. Όποιος 16χρονος γλιτώνει προσωρινά έστω από τουςκαθηγητές του κάνοντας κατάληψη, και έχει το σθένος στον ελεύθερο χρόνο του να αντιμετωπίσειτην κυρία Παναγιωταρέα στην έδρα της, αξίζει το σεβασμό μας.
Έχουν γραφτεί τόσα πολλάήδη για τον Αλέξη Τσίπρα... Ακόμα κι ο αθεόφοβος ο Νίκος Λακόπουλος -ο αρχιερέαςτου club decadence-πρόλαβε να ξεπετάξει και να κυκλοφορήσει πριν λίγες μέρες μια μονογραφία σκωπτικώνπροθέσεων, αν έπιασα σωστά το πνεύμα. Ανεξαρτήτως άποψης, όλοι μοιάζουν να συμφωνούνότι, σ' αυτούς τους καιρούς της ισοπεδωτικής απαξίωσης, πρόκειται για «φαινόμενο»προς συζήτηση. Πολύ επικίνδυνο να προβιβάζεσαι απευθείας σε φαινόμενο. Είναι λίγοσαν τα παιδιά-θαύματα που «καίγονται» και γίνονται πρώην πριν ξεκινήσει ηενήλικη ζωή τους. Επικίνδυνο επίσης (για τον ίδιο) το γεγονός ότι πολλοί τονεκλαμβάνουν σαν κάτι αυτόνομο και αποδεσμευμένο από τον κομματικό φορέα πουεκπροσωπεί. Ευθύνεται κι ο ίδιος, αφού μοιάζει να διστάζει να αναλάβει έναν πιοκαταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις, προβάλλοντας συνήθως μια ασαφή αριστερή καιανησυχητικά παλαιοκομματική ατζέντα, διαμορφωμένη έτσι ώστε να μην ενοχλεί ή ναενοχλεί εξίσου τους δύο βασικούς ιδεολογικούς πόλους που έχουν διαμορφωθεί εσχάτως(υπάρχει μια γραμμή από τον ένα στον άλλο που διασχίζει όλο το πολιτικό φάσμα):τους αποκαλούμενους «εθνικολαϊκιστές» και τους «ελευθεριακούς αντιεθνικιστές».
Κι αυτό το «όταν οι άλλοι έκαναν καμάκι, εγώ μοίραζα τον "Οδηγητή"»τι το ήθελε; Εκτός που φρίκαρε τόσοκόσμο (όχι επειδή επέλεξε να μοιράζει τον "Οδηγητή" αντί να κάνει καμάκι, αλλάεπειδή είναι σαν να θεωρεί ότι αυτές είναι οι δύο βασικές επιλογές της νεανικήςδραστηριότητας), αυτό είναι ακριβώς το είδος της ατυχούς ατάκας που θα σεστοιχειώνει σ' όλη σου τη ζωή.
Μπορεί να μην έχει να παρουσιάσει «πρακτικές και αξιόπιστεςπροτάσεις για τα προβλήματα του τόπου», όπως του προσάπτουν δίκαια ή άδικα οιαντίπαλοί του, κάποια βασικά όμως αιτήματα«πολυτελείας» που παραμένουν αδικαιολόγητα ανεκπλήρωτα (αποποινικοποίηση τηςχρήσης ουσιών, πολιτικά δικαιώματα στους μετανάστες, κατάργηση της υποχρεωτικήςθητείας και των μαθητικών παρελάσεων, δικαίωμα των μειονοτήτων να αυτοπροσδιορίζονται κ.λπ.) τα στηρίζει καιμε το παραπάνω («εδώ ο κόσμος, ρε φίλε, δεν έχει να φάει, τι μου λες τώρα»ακούγεται ο ακούραστος λαϊκιστής υποβολέας). Από την άλλη, αν η ιδέα του περίσύγχρονης εναλλακτικής αντίληψης των πραγμάτων είναι αυτά τα τζιγκλάκια με τα remix τηςΔιεθνούς που ακούγονται στον ραδιοσταθμό του Συνασπισμού (ο μόνος πάντως πουέχει κάποιες κανονικές εκπομπές περί σύγχρονης μουσικής), τότε είναι δυσοίωνατα πράγματα. Κι αυτή η έμπνευση να διοργανώσει «αντι-εκδήλωση» τη νύχτα της Eurovision μετην επονομασία «Eurovisi-off»; Μιλάμε για κακόγουστολογοπαίγνιο ανάλογου επιπέδου μ' αυτό που πάει να καταγγείλει...
Τον τελευταίο καιρό πάντως (ίσως επειδή μεσολάβησε και τοΠάσχα) όταν βλέπω τον Αλέξη Τσίπρα σκέφτομαι την ταινία των Μόντι Πάιθονς ΈναςΠροφήτης μα τι Προφήτης (The Life of Brian).Ειδικά δε τη σκηνή όπου οι πρωτοπόροι της «κινηματικής Αριστεράς» στην Ιουδαία,εκπρόσωποι από διαφορετικές φράξιες, μέτωπα και αντιεξουσιαστικές κινήσεις,συγκεντρώνονται έξω από το σπίτι του Μεσσία Μπράιαν και τον καλούν να τους οδηγήσειστον αγώνα εναντίων των ιμπεριαλιστών Ρωμαίων: «Θέλουμε τον Μεσσία, θέλουμε τονΜεσσία!». Οπότε προβάλλει στο παράθυρο η μάνα του Μπράιαν και τους φωνάζει: «Δενείναι ο Μεσσίας. Είναι ένα πολύ άτακτο αγόρι».
σχόλια