Μιααπό τις πιο μεγάλες μπίζνες της εποχήςμας είναι η πρόβλεψη των πάσης φύσεωςτάσεων που εκφράζουν μικρές και «ειδικές»κοινωνικές ομάδες οι οποίες αποτελούνταιαπό άτομα που μοιράζονται τα πιο κουλάγούστα που μπορεί να φανταστεί κανείςκαι είναι διατεθειμένα να πληρώσουναδρά για την κατοχύρωσή τους. Γεγονόςπου εκμεταλλεύονται ειδικευμένεςεταιρείες στο microtargeting,όπως η ολλανδική Trendwatching,στους πελάτες της οποίας συγκαταλέγονταιμερικές από τις πιο γνωστές πολυεθνικέςτου πλανήτη. Ζούμε κατά κοινή ομολογίαστην εποχή της «έκρηξης των προσωπικώνεπιλογών», των πολυσυλλεκτικώνμικρο-κοινοτήτων και της μετάλλαξηςτων καταναλωτών (consumers)σε «transumers», όπωςαναφέρει η σύγχρονη βίβλος του φαινομένουτων «μικροτάσεων» που μόλιςκυκλοφόρησε με τίτλο Microtrends:Οι Μικρές Δυνάμεις Πίσω από τις ΜεγάλεςΑλλαγές. Συγγραφέας του βιβλίου είναιο Mark J. Penn,βετεράνος εκλογολόγος / δημοσκόπος καιεπικεφαλής των πολιτικών συμβούλων τηςΧίλαρι Ρόνταμ Κλίντον. Η βασική θέσητου είναι ότι «δεν μπορούμε νακατανοήσουμε τον κόσμο πλέον με όρους"μεγα-τάσεων" ή παγκόσμιας εμπειρίας.Στη σημερινή κατακερματισμένη κοινωνία,αν θες να λειτουργήσεις με επιτυχία(και να εκμεταλλευτείς τα απελευθερωμέναπια βίτσια των συνανθρώπων σου) πρέπεινα αναλύσεις τα στοιχεία της ταυτότηταςτων «έντονων» υπο-ομάδων πουαναπτύσσονται ταχύτατα και κινούνταισε αντίρροπες κατευθύνσεις. Ακόμα καιμια υπο-ομάδα που μπορεί να αποτελείταιαπό 100.000 άτομα που συνδέονται μέσω τουπάθους τους για το υποβρύχιο σκάκι λόγουχάρη, μπορεί να αποτελέσει ένα πρώτηςτάξεως target group,ειδικά από τη στιγμή που η προσωπικήτεχνολογία τείνει να μεταλλαχτεί σεπροσωποποιημένη τεχνολογία. Στο βιβλίοπεριλαμβάνονται καμιά δεκαπενταριάβασικές θεματικές κατηγορίες (έρωτας,σεξ και σχέσεις, πολιτική, τεχνολογία,εκπαίδευση, φαγητό, ποτό και δίαιτα,εμφάνιση και μόδα κ.ο.κ.) και σε καθεμιάαναλύονται μπόλικες διαφαινομένεςμικρο-τάσεις και συμπεριφορές. Όπως γιαπαράδειγμα ότι οι συνταξιούχοι συνεχίζουννα εργάζονται και μετά την «αποστρατεία»,οι έφηβοι επιδίδονται σε παραδοσιακάχόμπι όπως το κέντημα, οι γυναίκες«οδηγούν» πλέον σε μεγάλο βαθμότην τεχνολογία, οι μπαμπάδες είναι πιομεγάλοι από ποτέ και ασχολούνται με ταπαιδιά τους πιο πολύ από ποτέ κ.λπ. κ.λπ.Όλα αυτά θαμμένα κάτω από τόνουςστατιστικής, που έχει κάποιο ενδιαφέρον(ερώτηση: ποια υποκατηγορία Αμερικανώνπολιτών παντρεύεται σε ποσοστό 70% καιψηφίζει σε ποσοστό 82%; Απάντηση: οιμετριοπαθείς Μουσουλμάνοι), αλλά συχνάείναι απλά το άλλοθι για τα πιο αυθαίρετασυμπεράσματα...
Όπωςείναι αναμενόμενο, τα πιο διασκεδαστικάκεφάλαια αφορούν «γκομενικά»ζητήματα, όπως το κεφάλαιο που θα μπορούσενα προσαρμοστεί στα ελληνικά με τοντίτλο «δεν υπάρχουν άντρες, αγάπημου» και αφορά τη δυσαναλογία μεταξύετεροφυλόφιλων ανδρών και γυναικών,εις βάρος των γυναικών οι οποίες δενμπορούν να βρουν πλέον σύζυγο/γκόμενο,ενώ τα πρώην μοναχικά μπακούρια έχουνεξελιχθεί σε περιζήτητους εργένηδεςεξαιτίας των δημογραφικών συνθηκών.Άλλες ερωτικές μικρο- τάσεις: η αύξησητων γυναικών-κούγκαρ, όπως αναφέρονταιοι γυναίκες που αναζητούν σχέσεις μενεότερους άντρες (για όσες ενδιαφέρονταιυπάρχει και επίσημος μπούσουλας από τηδημοσιογράφο της «TorontoSun» ValerieGibson με τίτλο Cougar:A Guide forOlder WomenDating YoungerMen), και η ραγδαία αποδοχήτων δεσμών που αναπτύσσονται εντόςγραφείου «νόμιμων» ή «παράνομων»(όπου, ο ψύκτης στη δουλειά έχει γίνειτο εργένικο μπαρ για τον 21ο αιώνα). Παράτην αναστάτωση, πάντως, που τέτοιεςτάσεις μπορούν να επιφέρουν στη συνοχήτου κοινωνικού ιστού, ο συγγραφέας έχειτο κουράγιο να δηλώσει εν κατακλείδι:«Όπως ξέρουμε από την ιστορία, μιακοινωνία με πολλούς "αδέσμευτους" καισκόρπιους άντρες οδηγείται αναπόφευκταστη σύγκρουση. Μπορούμε άραγε νασυμπεράνουμε κατά αντιδιαστολή ότι μιακοινωνία με πολλές ελεύθερες γυναίκεςμπορεί να οδηγήσει σε πιο ευνοϊκέςσυνθήκες για την παγκόσμια ειρήνη;».Για κάτι τέτοια μάλλον τον λατρεύει ηΧίλαρι...
Γραφικάτα περισσότερα και εντελώς «ιμπρεσιονιστικά»,τα πορτρέτα των μικρο-τάσεων στα οποίαο συγγραφέας επιχειρεί με την περίφημη«δύναμη των αριθμών» να δώσεισάρκα και οστά. Γι' αυτό τον επιπόλαιοκαι επιφανειακό εμπειρισμό δέχτηκεάλλωστε και τη δριμεία κριτική πολλώνbloggers, όπως ο EzraKlein του inthesetimes.com,που μοιάζει να κουράστηκε κι αυτός απότην εξουσία που απολαμβάνουν οιεκλογολόγοι και οι δημοσκόποι παγκοσμίως:«Οι δημοσκόποι καταλαμβάνουν έναπολύ ιδιαίτερο και δυναμικό χώρο στονπολιτικό διάλογο της χώρας, επειδήυποτίθεται ότι εισάγουν την επιστήμηστην εκλογική διαδικασία. Οπλισμένοιμε "ωμή πληροφορία", μεταμορφώνουντις απόψεις τους σε κάτι πολύ πιο βαρύκαι απόλυτο: σε συμπεράσματα. Αυτή ηλογική υπήρξε ανέκαθεν ύποπτη. Οιδημοσκόποι που λαϊκίζουνσυστηματικά...ανακαλύπτουν μέσω"επιστημονικών" μεθόδων ότι το εκλογικόσώμα διψά για περισσότερο λαϊκισμό καιτους τον σερβίρουν ως αντικειμενικόγεγονός». Να μια σκέψη που θα μπορούσαμενα κρατήσουμε και για τη χώρα μας...
σχόλια