Ντάγκλας Κόπλαντ: Μου λείπει το μυαλό μου πριν απο το ίντερνετ

Ντάγκλας Κόπλαντ: Μου λείπει το μυαλό μου πριν απο το ίντερνετ Facebook Twitter
0

Κάθε γενιά έχει τους δικούς της προφήτες και γκουρού (είτε αυτόκλητους είτε εγκάθετους) και η «δική μας», η οποία αφαιρετικά κι αυθαίρετα συμπεριλαμβάνει όσους είναι από σαράντα και κάτι μέχρι πενήντα και βάλε και χτυπάνε ήδη κάθε τόσο μεσόκοπες κρίσεις, συνδυασμένες με πρόωρες τάσεις άνοιας, σύγχυσης και χωροχρονικού αποπροσανατολισμού, είχε τον περιβόητο κάποτε συγγραφέα Ντάγκλας Κόπλαντ, που τη βάφτισε κιόλας στις αρχές των '90s με τον τίτλο του πρώτου βιβλίου του: Generation X. Τουτέστιν, τα παιδιά που γεννήθηκαν κουρασμένα και μεγάλωσαν σε συνθήκες αφθονίας και πρόωρης παραίτησης (στη Δύση έτσι; Τότε ειδικά, την τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα, λίγο πριν από το Διαδίκτυο και την παγκοσμιοποίηση, υπήρχε μόνο η Δύση στην κουλτούρα).

Ο όρος μοιάζει πλέον παλιακός και αθεράπευτα ρετροφουτουριστικός, αλλά αυτός μας έλαχε και κάθε τόσο αναδύεται στην επιφάνεια, κυρίως όταν ο εμπνευστής του βρίσκεται ξανά στην επικαιρότητα με νέο βιβλίο ή, πιο συχνά, με κάποιο εικαστικό event στο πλαίσιο του κυκλώματος της σύγχρονης τέχνης. Είχε, άλλωστε, προβλέψει προ πολλού ότι το βιβλίο δεν θα φτουράει και για πολύ και αναζήτησε εγκαίρως άλλες εκφραστικές διόδους «εννοιακού» τύπου.

«H γενιά μετά τους millennials, δηλαδή μιάμιση γενιά περίπου μετά τους σημερινούς νέους, θα συγκροτείται από ανθρώπους που δεν θα έχουν καμία σύνδεση με αυτό που αποκαλούμε πραγματικό κόσμο».


Πριν από λίγες μέρες ο Κόπλαντ συμμετείχε, παρέα με καμιά εκατοστή διάσημους εικαστικούς, επιμελητές και συλλέκτες, στο Verbier Art Summit, το συνέδριο που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στα πολυτελή σαλέ του ελβετικού χωριού Βερμπιέρ, του «πιο πλούσιου χωριού στον κόσμο», και φέτος είχε ως θέμα την Τέχνη στην Ψηφιακή Εποχή.

Εκεί, σύμφωνα με τις ανταποκρίσεις από τις διαβουλεύσεις αυτής της υπερ-ελίτ λέσχης, έριξε στο τραπέζι κάποιες από τις χαρακτηριστικές του αφοριστικές προγνώσεις για το κοντινό μέλλον και την αμετάκλητα απορρυθμισμένη σχέση μας με την καλπάζουσα τεχνολογία.

Ντάγκλας Κόπλαντ: Μου λείπει το μυαλό μου πριν απο το ίντερνετ Facebook Twitter

«Η Εικονική Πραγματικότητα (VR) είναι ο αστεροειδής που θα χτυπήσει τον πλανήτη το 2023» δήλωσε ως μάντης-ολόγραμμα ο Καναδός συγγραφέας και εικαστικός, δίνοντας υπόσταση στην πρόβλεψη της Google ότι μέχρι τότε όλοι θα διαθέτουν τουλάχιστον μια VR συσκευή, για να προσθέσει ότι «η γενιά μετά τους millennials, δηλαδή μιάμιση γενιά περίπου μετά τους σημερινούς νέους, θα συγκροτείται από ανθρώπους που δεν θα έχουν καμία σύνδεση με αυτό που αποκαλούμε πραγματικό κόσμο».

Μία εβδομάδα πριν από το συνέδριο είχε γράψει ένα κείμενο στο CNN.com στο οποίο θυμόταν ένα λίγο παλαιότερο σλόγκαν/«έργο» του (ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ), πριν επιχειρήσει να αναπτύξει τις κυρίαρχες τάσεις που οριοθετούν την παρούσα διανοητική μας κατάσταση: «Ο online κόσμος έχει ξεπεράσει κατά πολύ σε ταχύτητα την ικανότητά μας να δημιουργούμε συνθήκες πολιτικής σταθερότητας... Η δημοκρατία χρειάζεται το χάπι της επόμενης μέρας. Η λειτουργία της δημοκρατίας έχει αλλάξει κι αυτό πρέπει να το αποδεχτούμε άμεσα, όπως και τη νέα σχέση που έχουμε πια με τον χρόνο. Ο χρόνος πλέον μοιάζει να κινείται εξαιρετικά γρήγορα και τα πάντα μοιάζουν σαν να συνέβησαν είτε πριν από 10 λεπτά είτε πριν από 10 χρόνια... Ο χρόνος εγγράφεται στο μυαλό μας σύμφωνα με την πρόσληψη της online πληροφορίας και τις δόσεις ντοπαμίνης που αυτή παράγει. Φαντάσου να βρισκόσουν στο 1992 για λίγες μέρες, πίσω σ' έναν κόσμο με ελάχιστη ως μηδενική πρόσβαση σε "περιεχόμενο" συγκριτικά με το σήμερα. Θα έσβηνες αργά από την έλλειψη πληροφορίας. Είμαστε αχάριστο είδος πάντως. Φαντάσου, επίσης, να έλεγες στους ανθρώπους του 1992 ότι σε καμιά εικοσαριά χρόνια θα υπήρχε άμεσα προσβάσιμη στη μικρή οθόνη του κινητού τους τηλεφώνου η απάντηση σε κάθε απορία που θα μπορούσαν να έχουν. Κι όμως, να 'μαστε εμείς τώρα εδώ, βουλιαγμένοι στην πλήξη και στη σύγχυση. Εκείνο το σλόγκαν θα μπορούσε να διαμορφωθεί πλέον ως εξής: ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΙΑ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ».


Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Shortcut
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ