Διακοπές σου λέει...Φασαρία και κανονίσματα ακόμα και γιατο πιο «άγονο» νησί κι όλα αυτάγια τρεις εβδομάδες - και με το ζόρι.Πάνω που μπαίνεις στο τριπ ότι είσαιεντάξει στο δέρμα σου κάπου άλλου μεταξύουρανού και θάλασσας, gameover και κάθε κατεργάρηςστον πάγκο του. Και όλα αυτά τα ζητήματαπου είχες αφήσει στον αέρα για τη «νέασεζόν» -και νόμιζες ότι μέσα στηχαλαρότητα θα σου ερχόταν και η μαγικήεπιφοίτηση με τους ιδανικούς τρόπουςνα τα επιλύσεις- μοιάζουν πιο ζόρικακαι επείγοντα από ποτέ. Αν ακόμα κι ανείχαμε τρεις μήνες,είναι περίπου βέβαιοότι κάποιοι θα επέστρεφαν, θα διαπίστωνανπού ήταν και πού βρέθηκαν ξαφνικά, καιτη δεύτερη μέρα της δουλειάς θα πήγαινανστο γραφείο με ούζι.
Έτσι είναι, στην ενήλικηζωή δεν κερδίζεις ποτέ, γι' αυτό καιπάντα μένουν πιο επίμονες και έντονεςοι μνήμες από τα τεράστια καλοκαίριατης παιδικής και της εφηβικής ηλικίας,καλοκαίρια που μάταια ελπίζει κανείςότι κάποια στιγμή θα επαναληφθούν - είτεαν κάτσει το ιδανικό timingστο κενό μεταξύ δουλειών είτε λόγωπαρατεταμένης ανεργίας. Ήταν η εποχήπου είχες κάποια συνείδηση του (ενήλικου)κόσμου, χωρίς να αισθάνεσαι ότι ανήκειςακόμα σ' αυτόν. Απλά υποθέτεις ότικάποια μέρα θα συμβεί κι αυτό ξαφνικάκαι ο κόσμος θα έρθει στα μέτρα σου καιθα πραγματοποιηθούν οι προσμονές σου.Αφελής αντίληψη, αλλά είσαι ακόμα μικρός,ξέγνοιαστος παρατηρητής ενός κόσμουπου το καλοκαίρι μοιάζει εντελώςεκτεθειμένος. Όλα είναι στη φόρα καιμονίμως διαθέσιμα: οι ήχοι, οι μυρωδιές,οι άνθρωποι.
Πρώτη εικόνα... Μακρύυγρό καλοκαίρι στη Νέα Υόρκη, όπου μεείχαν στείλει οι γονείς μου να μείνω σεσυγγενείς στο Λονγκ Άιλαντ και στηνΑστόρια για να δω από κοντά το μεγαλείοτης «πρωτεύουσας του ελεύθερουκόσμου» (πλέον θα τη χαρακτήριζα απλάως «χαμένη πατρίδα»). Τουτέστιν,ατέλειωτες ώρες χαζεύοντας MTV,καλό φαγητό, πολλές μπανάνες (οι νεότεροιδεν θα καταλάβουν) και έντονες παραστάσειςσυντριπτικής «αμερικανιάς»: όλαμοιάζουν πολύ μεγάλα (καλό), αλλά και ηπλήξη συχνά είναι παραλυτική (κακό),αφού ούτε κατά διάνοια δεν μπορείς νακυκλοφορείς τόσο ελεύθερα όσο εδώ. Γιασουβενίρ έφερα πίσω τη συνήθεια να έχωποτήρι με κόκα κόλα και πολλά παγάκιαμπροστά μου στο τραπέζι του δείπνου,συνήθεια που άντεξε κάποια χρόνια.
Δεύτερη εικόνα... Στηνκοντινή οικογενειακή πλαζ του «εξοχικού»(πατρικού της μητέρας μου για τηνακρίβεια), κοροϊδεύουμε ένα συνομήλικομας (εννιά; Δέκα;) κοριτσάκι που συνεχίζεινα φορά «μονοκίνι» ενώ οι φιλενάδεςτης έχουν καλύψει το στήθος τους από τοπροηγούμενο καλοκαίρι. Αυτή βάζει τακλάματα, δημιουργείται σκηνή και ομπαμπάς της μοιάζει φρικαρισμένος. Καιαπορημένος για τα πάντα - σαν να είχεχάσει ξαφνικά το μπούσουλα, σαν να μηνεμπιστεύεται πια τον εαυτό του. Πώςγίνεται να μην είχε καταλάβει ότι τοκορίτσι είχε μεγαλώσει και πλησίαζεεπικίνδυνα κοντά σε εφηβικά ναρκοπέδια;Κι η μαμά του; Η ουσία είναι ότι αυτόείναι το τέλος της αθωότητας για τημικρή, που αναγκάζεται να μπει τραυματικάστο δικό μας πονηρό τριπάκι («τι νακάνει ο κύριος στην κυρία» και τέτοια).
Τρίτη εικόνα... Διαγωνισμόςχορού στην τοπική ντίσκο. Δεν σε νοιάζεικαι πολύ - πηγαίνουν όλοι, πηγαίνεις κιεσύ. Και διαγωνίζεσαι κιόλας με μπλαζέύφος (και καλά σαν να κοροϊδεύεις το«θεσμό») μ' αυτό το νωχελικόστυλάκι νεοροκά με τα χέρια στις τσέπες(θεός φυλάξοι, μην τυχόν φανεί ότικούνησες κατά λάθος τον κώλο σου),επιλέγοντας κάποιο «μεσοβέζικο»κομμάτι από τον dj: ούτεεντελώς ροκ ούτε καρεκλάδικο, κάτι σαντο «Electricity» - αλλόκοτογια τους παλιοροκάδες και πολύ ψυχρόγια τους καρεκλάδες και τους λαϊκούς.
Τέταρτη εικόνα... Απομεσήμερο και κάνουμε βουτιές από τοδεύτερο κατάστρωμα του αγκυροβολημένουστην προβλήτα φέρι-μποτ. Απίστευτο τοτι μπορούσε να κάνει κανείς τότε χωρίςνα φρικάρει το σύμπαν όπως σήμερα.Υπάρχει όμως ένας τύπος που φρικάρει,όχι με το ζήτημα ασφάλειας που προκύπτειόταν πιτσιρικάδες κάνουν ό,τι γουστάρουν,αλλά με τον... ενθουσιώδη λόγο μας πουτου χάλαει τη σιέστα και του προσβάλλειτα χρηστά ήθη («είσαι μαλάκας, ρεμαλάκα;» και τέτοια λέμε, άντε καικαμιά χριοστοπαναγία, όχι πολύ χοντράπράγματα). Οπότε αρχίζει κι αυτός τιςκατάρες και τα βρισίδια απ' το μπαλκόνιτου. Αν του υποδείξεις ότι αυτό συνιστάπαράλογη και παθολογική συμπεριφορά,δεν θα καταλάβει τι εννοείς. Στο μυαλότου, τα δικά του γαμοσταυρίδια -που ταάκουγε πιο δυνατά απ' όλους η μικρή τουκόρη που στεκόταν πλάι του στο μπαλκόνι-είναι απολύτως δικαιολογημένα, εφόσονέχει προκληθεί προηγουμένως από τακωλόπαιδα που γυρνάνε όλη μέρα «άφεντα»(αυτός ήταν ο local προσδιορισμόςγια όσους αλήτευαν όλη μέρα με την ανοχήτων γονιών).
Πέμπτη εικόνα... Ξαπλωμένοςστα βότσαλα ένας φίλος με πανκ μαλλί,γυαλί Wayfarer, κομμένο τζινσορτσάκι και τσόκαρα. Ναι, για κάποιολόγο, υπήρξε μια εποχή που ήταν εντάξεινα φοράνε τσόκαρα και οι άντρες. Και νακάνουν αυτό το συρτό κροτάλινο ήχο πουακουγόταν από μακριά και ήταν πιο βαρύςκαι άγαρμπος από αντρικά πόδια. Απ' όσοξέρω, ο φίλος αυτός έχει καλή δουλειάκαι οικογένεια. Έχω να τον δω χρόνια,αλλά είμαι σίγουρος ότι διατηρεί κάποιεςαπό τις πανκ αρχές του περί ατομικήςαξιοπρέπειας. Συνεχίζω να έχω τηνεντύπωση ότι πολλοί που έμπλεξαν με τηνπανκ αντίληψη διατήρησαν μια μπέσα στηζωή τους κι έναν υγιή αρνητισμό στιςψευδαισθήσεις κοινότητας των φρικιώνκαι των χίπιδων.
Έκτη εικόνα...Δεκαπενταύγουστος καταναγκαστικώνέργων στην πόλη (δηλαδή φροντιστήριο)και μετά από πολλές μέρες βαμπιρικήςύπαρξης σ' ένα δώμα, εγώ κι ένας φίλοςμου (οι γονείς λείπουν με ήσυχο το κεφάλιότι διαβάζουμε - πλάνη οικτρά) αποφασίζουμενα βγούμε επιτέλους στον ήλιο και τηναποπνικτική ζέστη με προορισμό τηνΠλάκα. Σκαρφαλώνουμε ασθμαίνοντας(καπνιστές γαρ ήδη) πάνω από τα Αναφιώτικακαι ξαπλώνουμε εξαντλημένοι σ' έναβράχο. Η πόλη, λουσμένη σ' ένα χλωμόφως, αναπνέει με ανακούφιση την αλλόκοτηησυχία, αλλά έχει και συνείδηση τουγεγονότος ότι αυτό το chillout δεν θα κρατήσει πολύ.
σχόλια