Ωςτύπος που γενικά έχει ξεχαστεί στονπροηγούμενο αιώνα (καφές, τσιγάρο,μπριζόλα, στερεοφωνικό με πικάπ), δενείμαι και πολύ της «κατεβασιάς»,που λένε, ούτε ως τεχνογνωσία ούτε ωςαντίληψη. Έχω όμως κάτι νεότερους φίλουςπου μου κατεβάζουν κατά παραγγελίακανένα άλμπουμ και κυρίως καμία τηλεοπτικήσειρά από αυτές που δεν φτάνουν σταελληνικά βίντεο κλαμπ. Και είμαι ευγνώμωνφυσικά, ειδικά όταν πρόκειται για κάτιπου καταλήγει να λειτουργεί όχι μόνοως ψυχαγωγία αλλά και ως ψυχοθεραπεία,όπως είναι η περίπτωση της κωμικήςσειράς Seinfeld -δημιουργίατου stand upκωμικού Jerry Seinfeldκαι του Larry David,γνωστού εσχάτως από τη σειρά CurbYour Enthusiasm-,η οποία υπήρξε στα μέσα της δεκαετίαςτου '90 το πιο δημοφιλές sitcomτης αμερικανικής τηλεόρασης, αλλά εδώδεν πήραμε πρέφα, με εξαίρεση δυο τρειςκύκλους που έπαιξε πέρσι το κανάλι TVΜακεδονία, το μέρος όπου πάνε τααμερικάνικα σίριαλ για να πεθάνουνήσυχα.
Διάφοραγραφειοκρατικά κολλήματα είχανκαθυστερήσει την κυκλοφορία της σειράςσε dvd, αλλά εδώ και λίγοκαιρό υπάρχει πλέον και ο ένατος καιτελευταίος κύκλος διαθέσιμος για αγοράή κατέβασμα. Το Seinfeldσυνοδευόταν από ένα συννεφάκι που έγραφε«μια σειρά για το τίποτα». Όχι μόνοόμως δεν είναι για «το τίποτα»,αλλά θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστείότι είναι για τα πάντα και ειδικά γιατην απόλαυση του να καταγράφεις με τονπιο εξαντλητικό αλλά συγχρόνως και πιοπανηγυρικό τρόπο τις σχέσεις, τιςσυμπεριφορές, τα καπρίτσια, τουςψυχαναγκασμούς, τις εμμονές τηςκαθημερινότητας στην πιο τετριμμένηεκδοχή της. Το χιούμορ σώζει ζωές, καιειδικά τις ζωές των πιο μισανθρώπων απόμας, που δυσκολεύονται να επιβιώσουνχωρίς τέτοιους αυτοσαρκαστικούςμηχανισμούς ασφάλειας.
«Ναι,ρε γαμώτο, το έχω σκεφτεί κι εγώ αυτό»,σκέφτεται ο θεατής ακούγοντας τιςξεκαρδιστικές μικροδιατριβές για ταπάντα, από την πρόωρη εκσπερμάτωση μέχριτη σημειολογία του κωλόχαρτου, από τουςτέσσερεις βασικούς πρωταγωνιστές: τονφαινομενικά γραψαρχίδα Τζέρι, τηνευρωτική Ιλέιν, τον αιώνιο μποέμ Κρέιμερκαι τον Τζορτζ, τον απόλυτο επιβιωσάκιακαι έναν από τους πιο πληθωρικούςχαρακτήρες που έχουν στριμωχτεί ποτέστην οθόνη της τηλεόρασης. «Πώς ζειςμε τον εαυτό σου;» τον ρωτά έναςπυροσβέστης λίγη ώρα αφού ο Τζορτζ έχειπατήσει κυριολεκτικά πάνω από γυναικόπαιδαγια να ξεφύγει από μια πυρκαγιά κιεκείνος απαντά: «Δεν είναι καθόλουεύκολο, πίστεψέ με». Παρά το ελαφρύύφος και την επίμονη άρνηση στην ευκολίατου μαύρου χιούμορ, οι ήρωες είναιαφοσιωμένοι σ' έναν αμείλικτο πόλεμοεναντίον της πραγματικότητας και είναιπολλά τα επεισόδια εκείνα που είναιθρυλικά για την υπαρξιακή τους «κόψη»- όπως όταν οι τέσσερεις διανύουν ολόκληροεπεισόδιο περιμένοντας να τους βάλουνεπιτέλους να κάτσουν σ' ένα κινέζικοεστιατόριο, ή αναζητώντας μάταια τοαυτοκίνητό τους στο καθαρτήριο ενόςπολυώροφου πάρκινγκ. Είναι σύγχρονοιαγωνιστές της πόλης που άγονται καιφέρονται από τις μπανάλ και κακομαθημένεςνευρώσεις τους για τα πιο ασήμανταπράγματα, και οι υποχόνδριες τάσεις όχιμόνο τρέφονται διαρκώς, αλλά δεν τίθενταικαν υπό αμφισβήτηση, παίρνοντας τη θέσηηθικών αξιών. Όπως όταν ο Τζέρι ξεχνάτο όνομα της κοπέλας που βγαίνει ήαρνείται να ξαναφιλήσει ποτέ μια άλλη-με την οποία μάλιστα υποτίθεται ότιέχει ιδανική σχέση- από τη στιγμή πουτην είδε κρυφά να μαζεύει την οδοντόβουρτσάτης από τη λεκάνη της τουαλέτας, να τηνξεπλένει και να τη βάζει ξανά στη θέσητης. Ή όταν η Ιλέιν (η οποία εκτός απόφίλη, είναι και πρώην του) του λέει ότιόταν ήταν μαζί είχε αποκλειστικάψεύτικους οργασμούς κι αυτός την προκαλείνα ξανακοιμηθούν μαζί για να «τηςδείξει». Ακολουθεί ένας υστερικόςδιάλογος περί «αυτού» (τη φιλίατους) και «εκείνου» (το σεξ), όπουτα προκαταρκτικά μοιάζουν με μπαλέτοσοφιστικών αντεπιχειρημάτων, για νακαταλήξουν ότι «πρέπει να κάνουμεσεξ ξανά για να σώσουμε τη φιλία μας».Την ύβρη όμως, όπως και σε πολλά άλλαεπεισόδια, ακολουθεί η τιμωρία, αφούόταν πάνε στο κρεβάτι για να «τηςδείξει», φυσικά δεν του σηκώνεται.Το νόημα είναι το εξής: Γενετικά ωςείδος, οι (Δυτικοί) άνθρωποι οδηγούμαστεστην απομόνωση, αφού επιτρέπουμε στονεαυτό μας να κολλά με το μικρό, τοασήμαντο, το ευτελές.
Τίποταδεν είναι ασήμαντο για να εξαιρεθεί απότις πραγματείες του Seinfeldκαι του David: οι πιομικροπρεπείς ζήλιες και οι πιο μπανάλευφημισμοί. Κι όμως τίποτα δεν καταγράφεταιως δυσοίωνο και νοσηρό, παρά το γεγονόςότι πάντα υπάρχει στην ατμόσφαιρα ηαίσθηση ότι όλα εδώ πληρώνονται. Στοτελευταίο επεισόδιο της σειράς για το«τίποτα», οι τέσσερεις ήρωες πάνεφυλακή χωρίς να έχουν κάνει κυριολεκτικά«τίποτε», πληρώνοντας έτσι γιατις αμαρτίες και τον κυνισμό όλων μας...
σχόλια