Pussy Riot: Από την ύβρη στην «κανονικοποίηση»; Από τον Δημήτρη Πολιτάκη

Pussy Riot: Από την ύβρη στην «κανονικοποίηση»; Από τον Δημήτρη Πολιτάκη Facebook Twitter
H Νάντια Τολοκονίκοβα στο βίντεο για το κομμάτι των Pussy Riot «Make America great again».
0

Θυμάμαι πόσο είχα ξινίσει –για λογαριασμό τους– όταν είχαν κάνει εκείνη την γκεστ-σταρ εμφάνιση στον τρίτο κύκλο του «House of Cards» τα δύο από τα τρία γνωστά παγκοσμίως μέλη της art punk/prank φράξιας Pussy Riot, η Ναντέζντα (ή Νάντια, γνωστή στους «σεξιστές» και ως «the cute one») Τολοκονίκοβα και η Μάσα Αλιόχινα. Ντυμένες με τουαλέτες προσκαλούνται επίσημα –αντί να κάνουν αντάρτικο ντου με καπνογόνα και μπαλακλάβες, σύμφωνα με το επίσημο καταστατικό τους– στη δεξίωση του Φρανκ Άντεργουντ για να την "πουν" στον Δανό ηθοποιό Λαρς Μίκελσεν που υποδύεται έναν φανταστικό Ρώσο Πρόεδρο, που, όμως, κατά διαβολικό τρόπο, έχει τα ίδια αρχικά (Βίκτορ Πετρόφ) και μπόλικη από την ιδιοσυγκρασία του πραγματικού. Μάλλον μάγκας προέκυψε τελικά ο χαρακτήρας του Προέδρου από τη συνάντηση (και την παρουσία του στη σειρά εν γένει) και οπωσδήποτε πρόκειται για μία από τις πιο αξιοπρεπείς ενσαρκώσεις Ρώσου στη σύγχρονη δυτική μυθοπλασία ταινιών και σειρών, όπου οι συμπατριώτες του Πούτιν απεικονίζονται αποκλειστικά σχεδόν ως γκροτέσκα στερεότυπα και χονδροειδείς καρικατούρες, πολύ περισσότερο και από την εποχή του Ρόκι 3 – αδίστακτοι ολιγάρχες ή/και μαφιόζοι, αγροίκοι, σκληροτράχηλοι μπράβοι κ.λπ. Για τους γυναικείους χαρακτήρες, ας μην το συζητήσουμε καν.

Τα πράγματα ζόρισαν με την (αέναη) επικράτηση του Πούτιν και το κανάκεμα των χειρότερων συντηρητικών ενστίκτων μιας, έτσι κι αλλιώς, συντηρητικής κοινωνίας και τα μέλη των Pussy Riot βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των –δυτικού τύπου– κινηματικών εκδηλώσεων εναντίον του καθεστώτος.


Ήταν κανένας χρόνος μετά την αποφυλάκισή τους –η τρίτη καταδικασθείσα, Κατερίνα Σαμούτσεβιτς, είχε «συγχωρεθεί» πολύ νωρίτερα– και αποτελούσαν ήδη διεθνές cause célèbre εξαιτίας της διετούς φυλάκισής τους με την κατηγορία του «χουλιγκανισμού με υποκίνηση θρησκευτικού μίσους» ως αποτέλεσμα της πιο τολμηρής δημόσιας, καταστασιακού ύφους, δράσης τους: τα 30 δευτερόλεπτα χάους και στοχευμένης ιεροσυλίας στην πίστα μπροστά από το ιερό του κεντρικού ορθόδοξου Καθεδρικού της Μόσχας, καταγγέλλοντας την αμέριστη συμπαράσταση του επίσημου κλήρου προς τον Πούτιν και τον σφιχτό εναγκαλισμό κράτους και Εκκλησίας. Ο ναός είχε κατεδαφιστεί το 1931 από το σοβιετικό καθεστώς και είχε μετατραπεί σε δημοτική πισίνα (είχε και τα καλά του ο κομμουνισμός, να τα λέμε κι αυτά), για να ανεγερθεί εκ νέου μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Pussy Riot: Από την ύβρη στην «κανονικοποίηση»; Από τον Δημήτρη Πολιτάκη Facebook Twitter
Η εμφάνιση της Νάντια Τολοκονίκοβα και της Μάσα Αλιόχινα στο House of Cards


Αυτής της πρώιμης μετασοβιετικής περιόδου απελευθερωμένα τέκνα είναι και οι Pussy Riot που βρήκαν, μέσα στο γενικό μπάχαλο, το πλαίσιο για να εκφραστούν στην πρώτη γραμμή της πρώτης γενιάς ακτιβισμού (εικαστικού, οικολογικού, φεμινιστικού, LGBT ή άλλου) στη νέα εποχή της Ρωσίας. Τα πράγματα ζόρισαν όμως με την (αέναη) επικράτηση του Πούτιν και το κανάκεμα των χειρότερων συντηρητικών ενστίκτων μιας, έτσι κι αλλιώς, συντηρητικής κοινωνίας και τα μέλη των Pussy Riot βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των –δυτικού τύπου– κινηματικών εκδηλώσεων εναντίον του καθεστώτος, τεστάροντας με την αιρετική, επιθετική πανκ σλογκανολογία τους τα όρια της ανοχής του. Τελικά, κατάφεραν να τα υπερβούν με την «Πανκ Προσευχή» στο άβατο της Εκκλησίας της Ρωσίας.


Κι όλα τούτα, μάλιστα, με την πλήρη συμπαράσταση των γονιών τους (ο μπαμπάς της Νάντια, ειδικά, είναι υπόδειγμα γοητευτικού, ώριμου μποέμ και ελαφρώς κλονισμένου άντρα), όπως είχε αποκαλύψει το 2014 –και ενώ ακόμα η Νάντια και η Μάσα ήταν στη φυλακή– το ντοκιμαντέρ του HBO, Pussy Riot - A Punk Prayer. Η ταινία εστιάζει χρονικά και θεματικά στη δίκη, παρουσιάζει όμως συνολικότερο ενδιαφέρον, όχι μόνο ως προφίλ των τριών επιφανών μελών της κολεκτίβας αλλά και ως μικρή ξενάγηση στους «πολιτιστικούς» πολέμους και στις λεπτές ισορροπίες της Ρωσίας του Πούτιν, για τον οποίο αποκτά κανείς την αίσθηση ότι ναι μεν λειτουργεί κατ' ουσίαν ως δικτάτορας, αλλά ξέρει ακριβώς μέχρι πού να τραβήξει το σκοινί για να μη φανεί απολύτως σκοταδιστής.

 
Έρχονται, λοιπόν, στην Αθήνα οι Pussy Riot ή, μάλλον, δύο μέλη που εκπροσωπούν τη «συλλογικότητα», η εκ της διάσημης τριάδας Μάσα Αλιόχινα και η Σάσα Μπογκίνο, ένα από τα φρέσκα μέλη, υποθέτει κανείς από την ηλικία της (γεν. το 1995). Η Νάντια δεν θα είναι παρούσα, αφού την έχει φάει η Αμερική, όπου κλιμακώνει τον αγώνα, εναντίον του Τραμπ αυτήν τη φορά (για τον οποίο δήλωσε ότι είναι πιο εύκολος στόχος από τον Πούτιν), προμοτάροντας το βίντεο για το κομμάτι των Pussy Riot «Make America great again». Μέχρι και στο πάρτι για τα δέκα χρόνια λειτουργίας του γνωστού κλαμπ της Νέας Υόρκης The Box (τίτλος του πάρτι «Ten years of decadence») εμφανίστηκε πριν από λίγες μέρες. Αυτά είναι, δηλαδή. Κι ο μπαμπάς της, που είχε δηλώσει ότι «εμείς ήμασταν αντικαθεστωτικοί, αλλά μεγαλώσαμε μια μικρή μπολσεβίκα», τι θα λέει τώρα άραγε;

Shortcut
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ