«Από αυτόν (σ.σ. τον Γκάλη), από εκείνη την παρέα βγάζουμε το ψωμί μας σήμερα», δήλωσε ο Κώστας Παπανικολάου αμέσως μετά τη νίκη της Εθνικής απέναντι στους Λιθουανούς στο Ευρωμπάσκετ, που συνέπεσε χρονικά με την είσοδο του Νίκου Γκάλη στο αμερικανικό Hall of Fame.
Οι δηλώσεις του Παπανικολάου στριφογύριζαν στο μυαλό μου καθώς έβλεπα ξανά το βίντεο με τον γκριζομάλλη και 60άρη πια Νίκο Γκάλη να βαδίζει αργά προς το βήμα του Naismith Memorial Hall of Fame για να εκφωνήσει τον σύντομο λόγο του. Ένας 27χρονος αθλητής, ο οποίος στη σύντομη μέχρι τώρα καριέρα του έχει προλάβει να κατακτήσει δύο ευρωλίγκες, δύο πρωταθλήματα και δύο κύπελλα Ελλάδας, αλλά και να παίξει για δύο χρόνια στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, το NBA, αφιέρωσε τη νίκη της Εθνικής σ' εκείνον, στον Γκάλη. Κι ας ήταν μόλις 4 ετών όταν αυτός σταμάτησε το μπάσκετ. Και ας μην τον είδε ποτέ να παίζει πέρα από τα πιξελιασμένα βιντεάκια στο YouTube.
Ο Γκάλης που αγάπησε η Ελλάδα
Το παράδοξο είναι πως ο «Air Pap» είχε απόλυτο δίκιο. Τριάντα χρόνια μετά το «έπος του '87», το ελληνικό μπάσκετ και η Ελλάδα εισπράττουν ακόμα τα κέρδη εκείνου του αλησμόνητου καλοκαιριού. Ένα καλοκαίρι που αν δεν ήταν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και τ' άλλα παιδιά, θα είχε παραμείνει στη συλλογική μνήμη μόνο εξαιτίας εκείνου του φονικού καύσωνα που άφησε πίσω του περισσότερους από 1.300 νεκρούς. Ο «Θεός» άσκησε και ασκεί ακόμα τεράστια επιρροή στο μπάσκετ, αλλά και στον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα. Σαν κληρονομιά και σαν brand. Μια επιρροή καθολική, σαρωτική, που για να βρεις όμοιά της θα πρέπει ν' ανατρέξεις, διαπράττοντας μάλλον ιεροσυλία, σε περιπτώσεις παγκόσμιας εμβέλειας, όπως ο Μάικλ Τζόρνταν και ο Ντιέγκο Μαραντόνα − για να αναφερθούμε μόνο στα δημοφιλέστερα αθλήματα του πλανήτη.
Από τις αρχές της δεκαετίας του '80 μέχρι σήμερα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο μύθος του και η μορφή του δεν έπαψε να στοιχειώνει τα παρκέ και έχει αναμφίβολα το μερίδιό του σε κάθε μικρή ή μεγάλη επιτυχία. Χάρη στον Γκάλη αγάπησε η Ελλάδα το μπάσκετ, χάρη στον Γκάλη γέμισε μπασκέτες απ' άκρη σ' άκρη, χάρη στον Γκάλη συγκαταλέγεται σήμερα στις παραδοσιακές δυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ − επιτεύγματα που ο ίδιος ουδέποτε φανταζόταν, όταν το μακρινό 1979 άφηνε το πανεπιστήμιο του Σίτον Χολ για να έρθει στην Ελλάδα. Άλλωστε, έχει παραδεχτεί πολλές φορές πως μέχρι τη στιγμή που ήρθε στη χώρα μας δεν ήξερε καν ότι παίζαμε μπάσκετ.
Μπάσκετ στο Νιου Τζέρσεϊ
Η ιστορία του Γκάλη, ή αλλιώς Νικόλαου Γεωργαλή, ξεκίνησε να γράφεται στις 23 Ιουνίου του 1957 στις ΗΠΑ. Παιδί μεταναστών, μεγάλωσε στο Γιούνιον Σίτι του Νιου Τζέρσεϊ και μικρός ήθελε να γίνει αστροναύτης. Γρήγορα ενδιαφέρθηκε για τα σπορ. Ο πατέρας του είχε ασχοληθεί με την πυγμαχία, ο ίδιος δοκίμασε το φούτμπολ και στη συνέχεια στράφηκε στο μπάσκετ.
Έμαθε να παίζει με τον δύσκολο τρόπο. Στον δρόμο, απέναντι σε μεγαλύτερα παιδιά. Δίπλα τους, όμως, μεγάλωσε κι αυτός απότομα. Έφτιαξε το όνομά του στο γυμνάσιο του Union Hill και όταν έφτασε η ώρα για το κολέγιο, επέλεξε το γειτονικό Σίτον Χολ, θέτοντας εαυτόν υπό την καθοδήγηση του Μπιλ Ράφτερι.
Το ταλέντο, η έπαρση και ο ανταγωνισμός μέχρι τελικής πτώσης
Πλέον βρισκόταν σε ηλικία που είχε συνείδηση του ταλέντου και των δυνατοτήτων του. Με λίγα λόγια, ήξερε ακριβώς πόσο καλός ήταν και πού μπορούσε να φτάσει. Και όπως συμβαίνει συνήθως με τους σπουδαίους αθλητές, αυτού του είδους η αυτογνωσία ερχόταν χέρι-χέρι με την έπαρση. Όπως θυμάται ο συμπαίκτης του στους «Πειρατές» του Σίτον Χολ, Νταν Καλαντρίγιο, την πρώτη του χρονιά στο πανεπιστήμιο ο Γκάλης ήταν τελειόφοιτος. Οι δυο τους γνωρίζονταν από τα γηπεδάκια του μπάσκετ στο Τζέρσεϊ. «Φτάνω στο campus και το πρώτο πράγμα που μου λέει είναι "δικέ μου, είσαι ο επόμενος, το καταλαβαίνω, αλλά αυτή είναι η χρονιά μου και θα κόψω κ@@ς. Θα αναλάβεις αφότου φύγω"».
Και αυτό ακριβώς συνέβη. Ο Γκάλης ολοκλήρωσε την τελευταία του χρονιά με μέσο όρο 27.5 πόντους ανά παιχνίδι και αναδείχτηκε τρίτος σκόρερ του πανεπιστημιακού πρωταθλήματος των ΗΠΑ, πίσω από τον μετέπειτα σπουδαίο Λάρι Μπερντ. Όντας ανταγωνιστικός εκ φύσεως, δεν αρκούνταν να παίζει καλά μόνο στους αγώνες αλλά φρόντιζε να δίνει το 100% ακόμα και στις προπονήσεις. «Συνηθίζαμε να παίζουμε ένας εναντίον ενός πριν από την προπόνηση και ο τύπος με εξευτέλιζε», ομολογεί ο Καλαντρίγιο. «Του έλεγα, "είμαι πρωτοετής". Δεν έδειχνε κανένα έλεος. Τσακωνόμασταν στις προπονήσεις, μα πάντα μου έβγαζε τον καλύτερό μου εαυτό. Ήταν πολύ ανταγωνιστικός, ήταν τρελό», προσθέτει. Η ανταγωνιστικότητα, η μαχητικότητα και ο σχεδόν εμμονικός περφεξιονισμός του αποτέλεσαν αναπόσπαστα κομμάτια της αγωνιστικής του ταυτότητας σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Και ήταν αυτά που σε συνδυασμό με το αστείρευτο ταλέντο του τού επέτρεψαν να κάνει τη διαφορά. Όχι ως παίκτης, κυρίως ως άνθρωπος που δεν ξοδεύει το ταλέντο τους απλώς για να αυτοπραγματωθεί, αλλά αποφασίζει να το στραγγίξει και να τα παίξει όλα για όλα.
Το ΝΒΑ, η Ελλάδα και ο Άρης
Μετά την καταπληκτική χρονιά του στο πανεπιστήμιο επιλέχθηκε στο Νο 68 του draft από τους Boston Celtics, αλλά ένας τραυματισμός στον αστράγαλο κατά τη διάρκεια του training camp τον «φρέναρε» από το να συνεχίσει στο NBA (σ.σ. ο 9 φορές πρωταθλητής με τους Σέλτικς κι εκείνη την εποχή γενικός διευθυντής της ομάδος της Βοστόνης, «Ρεντ» Άουερμπαχ, φέρεται να δήλωσε κάποτε πως «η μη υπογραφή του Γκάλη ήταν το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας μου»). Το πεπρωμένο του βρισκόταν, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, στην Ελλάδα. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός τον πολιόρκησαν στενά, μολαταύτα ο Γκάλης επέλεξε τον Άρη Θεσσαλονίκης, ο οποίος είχε μόλις αναδειχτεί πρωταθλητής Ελλάδας. Η αλησμόνητη δήλωσή του την ημέρα που πάτησε το πόδι το στην Ελλάδα έχει μείνει στην Ιστορία: «θα βάζω σε κάθε παιχνίδι 40 πόντους», δήλωσε με περίσσεια αυτοπεποίθηση που αποδείχθηκε προφητική. Στις 16 Οκτωβρίου του 1979 υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο, σηματοδοτώντας την αρχή ενός μπασκετικού παραμυθιού που θα κρατούσε 15 ολόκληρα χρόνια.
Η μετάβαση από τη «Μέκκα του μπάσκετ» στην «άγνωστη» Θεσσαλονίκη ήταν για τον Γκάλη αρκετά εύκολη. «Είμαι low profile άνθρωπος και η Ελλάδα με έκανε να νιώθω ήρεμος», υποστήριξε κάποτε παρότι ήρθε ολομόναχος. Η αλήθεια είναι πως ο 22χρονος τότε αθλητής συγκεντρώθηκε 100% στο μπάσκετ. Η ομαλή προσαρμογή του φάνηκε από τις πρώτες του εμφανίσεις στο παρκέ. Στην παρθενική του χρονιά άρχισε κιόλας να δείχνει ψήγματα των ικανοτήτων του, ενώ τη δεύτερη σεζόν του στην Ελλάδα αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, θέση που θα κατακτούσε ξανά και ξανά για τα επόμενα 10 χρόνια. Η μεταγραφή του Γιαννάκη το 1984 έφερε στο πλάι του Γκάλη έναν άξιο συμπαραστάτη (σ.σ. κάτι που αποδεικνύει περίτρανα πως παρά τις φημολογούμενες κόντρες τους στα αποδυτήρια, στα ομαδικά αθλήματα κανείς δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος του) και ο Άρης σάρωνε όλους τους εγχώριους τίτλους μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '90. Το μοναδικό που έλειψε από το παλμαρέ του «αυτοκράτορα» ήταν ένα Κύπελλο Ευρώπης. Σε κάθε αγώνα οι οπαδοί του Άρη παραληρούσαν. Ποιος δεν ξέρει το περιβόητο «τι την έκανε την μπάλα ο θεός» που ξεκίνησαν τραγουδούν στο Αλεξάνδρειο όταν, λίγο πριν από το τέλος ενός αγώνα με τον ΠΑΟΚ, ο Γκάλης άρχισε να στριφογυρίζει την μπάλα στο δάχτυλό του! Αν ρωτήσει κανείς τους μεγαλύτερους σε ηλικία, είναι πάντα πρόθυμοι ν' αφηγηθούν, και συχνά μ' εκείνη τη ρομαντική διάθεση που ταιριάζει μόνο στις εξιδανικευμένες αναμνήσεις, αναρίθμητες ιστορίες για την εποχή του Γκάλη στον Άρη. Την εποχή που όλη η Ελλάδα ήταν «κίτρινη», την εποχή που όταν είχε αγώνα μπάσκετ οι δρόμοι ερήμωναν, όταν επιτέλους η τηλεόραση άρχισε να καλύπτει τους αγώνες, τις θρυλικές ευρωπαϊκές «μάχες» απέναντι στην Τρέισερ Μιλάνου, τη Βαρέζε, την Παρτιζάν, τη Λιμόζ ή τη Μακάμπι.
Τι την έκανε τη μπάλα ο Θεός
«Ούτε εγώ δεν καταλάβαινα τι έκανα»
Οι εμφανίσεις του Γκάλη, τόσο με τον Άρη όσο και με την Εθνική Ελλάδας, ήταν εξωπραγματικές και το εκπληκτικό στην περίπτωσή του ήταν πως δεν διέθετε ιδιαίτερα σωματικά χαρίσματα, σε ένα άθλημα όπου η σωματική διάπλαση και το εκτόπισμα αποτελούν σημαντικά πλεονεκτήματα. Με ύψος μόλις 1,83 μ. υστερούσε έναντι των ψηλότερων αντιπάλων του, αλλά το μυαλό του έμοιαζε να κινείται πάντα σε άλλες ταχύτητες. «Διάβαζε» τις φάσεις γρηγορότερα απ' όλους κι έμοιαζε να επινοεί κάθε φορά έναν διαφορετικό τρόπο για να τις ολοκληρώσει. Έμοιαζε να κυνηγά πάντα την τελειότητα και η τελειότητα να βρίσκει σ' αυτόν τον ιδανικό εκπρόσωπό της. «Ούτε εγώ δεν καταλάβαινα τι έκανα», εξήγησε κάποτε χαμογελώντας, ενώ στο επίμονο, διαχρονικό ερώτημα για το πώς στο καλό έκανε ό,τι έκανε, απαντούσε λακωνικά «ήταν απλό για μένα».
Η γνωριμία με την Τζένη Ρήγα και το τραγικό τέλος
Το 1980, γνώρισε σε μια κοινωνική εκδήλωση την Τζένη Ρήγα με την οποία παντρεύτηκε τέσσερα χρόνια αργότερα με πολιτικό γάμο στην Αμερική και έναν χρόνο αργότερα, το 1985, στη Θεσσαλονίκη. Τον Μάιο του 1988, όμως, η Τζένη Γκάλη σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο 447ο χλμ. της Εθνικής οδού Αθήνας - Θεσσαλονίκης. Το Renault 5 που οδηγούσε, δώρο του Γκάλη, ξέφυγε από τον έλεγχό της και συγκρούστηκε μετωπικά με διερχόμενο αυτοκίνητο παρασύροντας στον θάνατο δύο ακόμη ανθρώπους.
Το ζευγάρι βρισκόταν σε διάσταση από το 1987, η Τζένη Γκάλη είχε ήδη νοσηλευτεί σε ψυχιατρείο και αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο Τύπος ασχολήθηκε τόσο εκτενώς με την προσωπική ζωή του 30χρονου αθλητή. Πολλά δημοσιεύματα τον κατηγορούσαν εμμέσως ότι ευθυνόταν για την ψυχολογική κατάρρευση της εν διαστάσει συζύγου του, ενώ η απόφασή του να μην παραστεί στην κηδεία καθώς βρισκόταν στη Ρώμη, έδωσε αφορμή για ακόμη περισσότερα. Ο ίδιος, ωστόσο, δεν θέλησε να μιλήσει ποτέ δημόσια για το συγκεκριμένο θέμα.
Το αλησμόνητο '87
Ο αδιαμφισβήτητος θρίαμβός του, ωστόσο, επρόκειτο να έρθει κατά τη διάρκεια του Ευρωμπάσκετ του '87, τη διοργάνωση που μνημονεύεται, και δικαίως, ως το «σημείο μηδέν» του ελληνικού μπάσκετ. Μια νοητή ρωγμή στη γραμμική αντίληψη του χρόνου που χωρίζει το σύμπαν της πορτοκαλί θεάς στην Ελλάδα σε πριν και μετά. Εκείνες οι 11 μέρες του Ιούνη, που για τους μεγαλύτερους μοιάζουν να περιβάλλονται από την αχλή του απόλυτου ονείρου, μέσα σ' ένα ΣΕΦ που κόχλαζε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) από την προσμονή ενός μεταλλίου και την αφόρητη καλοκαιρινή ζέστη. Τα γεγονότα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Η Ελλάδα προκρίθηκε με τρεις νίκες και δύο ήττες από τον όμιλο (σ.σ. έχασε από την Ισπανία και τη Σοβιετική Ένωση), αλλά στην τελική φάση υπέταξε όλους τους αντιπάλους της. Στον μεγάλο τελικό κέρδισε τους Σοβιετικούς με 103-101 και έκανε όλους τους Έλληνες να βγουν στους δρόμους.
Εκείνες τις μέρες το μπάσκετ του Γκάλη θύμιζε περισσότερο ρεσιτάλ συμφωνικής ορχήστρας. Ήξερε πότε έπρεπε να ανεβάσει ή να χαμηλώσει την ένταση, να παγώσει τον ρυθμό, να παίξει σόλο. Κάθε στιγμή έμοιαζε έτοιμος να παραβιάσει τον νόμο της βαρύτητας και να μείνει στον αέρα όσο ακριβώς χρειαζόταν, ή όσο γούσταρε τέλος πάντων. Εκείνο το αλησμόνητο καλάθι ανάμεσα σε 4 Σοβιετικούς έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη κάθε φίλου του μπάσκετ. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Γκάλης αναδείχτηκε σε πολυτιμότερο παίχτη και πρώτο σκόρερ της διοργάνωσης, με 37 πόντους μέσο όρο. Αλλά τα στατιστικά και οι αριθμοί δεν είχαν τότε καμία σημασία.
Το αλησμόνητο καλάθι του Γκάλη ανάμεσα σε 4 Σοβιετικούς
Η τελευταία εμφάνιση με την Εθνική
Δύο χρόνια αργότερα, στο Ευρωμπάσκετ του 1989, ο Γκάλης έκανε άλλη μία σειρά εκπληκτικών εμφανίσεων, με αποκορύφωμα τους 45 πόντους στον ημιτελικό απέναντι στους Σοβιετικούς. Ωστόσο η Ελλάδα ηττήθηκε στον τελικό με 98-77 από τη Γιουγκοσλαβία του σπουδαίου Ντράζεν Πέτροβιτς. Του αδικοχαμένου Ντράζεν, που κάποτε είχε δηλώσει πως «αν ο ίδιος είναι ο γιος του διαβόλου, ο Γκάλης είναι ο ίδιος ο διάβολος». Το 1990 η Ελλάδα συμμετείχε για δεύτερη φορά σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, αλλά ένας τραυματισμός του Γκάλη σε φιλικό ματς του τουρνουά «Ακρόπολις», ανήμερα των γενεθλίων του, δεν του επέτρεψε να μπει στο αεροπλάνο. Η απόφασή του να μη ρισκάρει τη συμμετοχή του έδωσε τροφή για διάφορα σενάρια συνωμοσίας και δημοσιεύματα που υποστήριζαν ότι είχε κόντρα με την Ομοσπονδία, ότι δεν ήθελε να κουραστεί εν όψει των υποχρεώσεών του στο επόμενο πρωτάθλημα κ.λπ. (σ.σ. σας θυμίζει μήπως την πρόσφατη ιστορία με τον Αντετοκούνμπο;). Την επόμενη χρονιά, το Ευρωμπάσκετ της Ρώμης αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του. Η Ελλάδα κατέκτησε την 5η θέση στο τουρνουά. Στον τελευταίο αγώνα κατάταξης με την Τσεχοσλοβακία ο «γκάνγκστερ» σημείωσε 37 πόντους. Συνολική «συγκομιδή» από τη «γαλανόλευκη»; Ψιλοπράγματα. Μόλις (!) 5.130 πόντοι σε 168 αγώνες.
Ο Γκάλης στον Παναθηναϊκό
Μετά από 13 χρόνια στον Άρη, στις 15 Ιουλίου του 1992, ο Νίκος Γκάλης υπέγραψε συμβόλαιο στον Παναθηναϊκό, σφραγίζοντας το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Ο 35χρονος, τότε, Γκάλης συνέβαλε τα μέγιστα στην αναγέννηση του Παναθηναϊκού, ο οποίος την προηγούμενη χρονιά είχε τερματίσει 8ος στο πρωτάθλημα. Το 1993, με 36 πόντους απέναντι στον Άρη, ο Γκάλης οδήγησε τον Παναθηναϊκό στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας και στη συνέχεια στους τελικούς του πρωταθλήματος απέναντι στον Ολυμπιακό, από τους οποίους οι «πράσινοι» αποσύρθηκαν διαμαρτυρόμενοι για τη διαιτησία. Την περίοδο 1993-94 ο Γκάλης αναδείχτηκε κορυφαίος σκόρερ και πασέρ στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, οδηγώντας το τριφύλλι στο Final 4 του Τελ Αβίβ. Εκεί ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε από τον Ολυμπιακό στον ημιτελικό, αλλά κατέκτησε την 3η θέση, νικώντας την Μπαρτσελόνα στον μικρό τελικό.
Το άδοξο φινάλε και η πίκρα του Γκάλη
Η επόμενη σεζόν έμελλε να αποτελέσει και την τελευταία στην επαγγελματική καριέρα του Νίκου Γκάλη. Μια σύγκρουση με τον προπονητή του Παναθηναϊκού, Κώστα Πολίτη, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα με τους Αμπελόκηπους στο Μετς για την απόφασή του τελευταίου να μην τον βάλει στο ματς ανάγκασε τον Γκάλη να αποχωρήσει από το γήπεδο. Οι προσπάθειες να γεφυρωθούν οι διαφορές ή να πάρει μεταγραφή σε άλλη ομάδα δεν ευοδώθηκαν και έτσι στις 29 Σεπτεμβρίου 1995 έπεσε και τυπικά η αυλαία για τον καλύτερο Έλληνα μπασκετμπολίστα όλων των εποχών. Τραγική ειρωνεία; Ούτε με την Εθνική ούτε με τον Παναθηναϊκό γνώριζε ότι έπαιζε τον τελευταίο του αγώνα. Πικραμένος για το άδοξο φινάλε, αρκέστηκε να δηλώσει: «Φεύγω από το άθλημα που αγάπησα πικραμένος, με μόνη ικανοποίηση ότι ακόμα και σήμερα πολλοί πιστεύουν πως μπορώ να αλλάζω τις ισορροπίες. Τη ζωή πρέπει να την παίρνουμε όπως έρχεται, αν θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι».
Η ψυχή του «γκάνγκστερ»
Κάπως έτσι, ο «λευκός σωσίας του Μάικλ Τζόρνταν», όπως τον είχε χαρακτηρίσει κάποτε η ιταλική εφημερίδα «Gazzetta dello Sport», αποχώρησε από τη σκηνή του ευρωπαϊκού μπάσκετ με τον ίδιο τρόπο που εμφανίστηκε, μια τυχαία μέρα, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει απασχολήσει ιδιαίτερα τα φώτα της δημοσιότητας. Εσωστρεφής, ήρεμος, μονήρης, ενίοτε απόμακρος, όλα τα στοιχεία που τον χαρακτήριζαν ως άνθρωπο την περίοδο που ήταν εν ενεργεία αθλητής, διατηρήθηκαν. Σήμερα, είναι παντρεμένος με την Ελένη Παναγιώτου και έχουν αποκτήσει μία κόρη, τη Στέλλα.
Δεν ασχολήθηκε με την προπονητική και δεν ανέλαβε (σ.σ. μέχρι τώρα) ποτέ κάποιο αξίωμα στον χώρο του αθλητισμού. Όπως έχει δηλώσει στο παρελθόν, δεν του προτάθηκε κιόλας. Ποτέ δεν θέλησε να μιλήσει για οτιδήποτε άλλο πέραν του μπάσκετ, τη δουλειά που ήξερε να κάνει καλά, όπως επαναλάμβανε συχνά, λες και του αρκούσε μόνο αυτό για να νιώθει υπερήφανος. Όταν έσβησαν οι προβολείς που ήταν για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια στραμμένοι επάνω του προτίμησε να μείνει στη σκιά.
Πολλοί αθλητές κορυφαίου επιπέδου, πολλές προσωπικότητες που έζησαν τη νεότητά τους στα «κόκκινα» είχαν την εντύπωση ότι θα πεθάνουν νέοι. Ο Τζόρνταν, για παράδειγμα, μια και το όνομά του αναφέρθηκε αρκετές φορές σε αυτό το κείμενο, εξομολογήθηκε κάποτε σε μια συνέντευξή του στο ESPN ότι δεν περίμενε πως θα έφτανε τα 50, κατά το «live fast, die a legend», που αποδίδεται μάλλον λανθασμένα στον Τζέιμς Ντιν. Ένας ιδιότυπος φαταλισμός, πιθανότατα σε μια προσπάθεια του ασυνείδητου να αντιπαρατεθεί στην ιδέα πως μια μέρα οι προβολείς θα σβήσουν και η λάμψη θα ξεθωριάσει.
Ο Γκάλης, από την άλλη, έδειχνε πάντα συμφιλιωμένος με την ιδέα του τέλους της καριέρας του. Κάποτε είχε απαντήσει αρκετά συνειδητοποιημένα πως «όλα έχουν ημερομηνία λήξης». Ίσως, όμως, αυτή να είναι μόνο η μία όψη της αλήθειας. Ίσως, κάποιες νύχτες να παλεύει ακόμα με το φάντασμα του προηγούμενου εαυτού του. Ίσως η ψυχή του «γκάνγκστερ» να ψάχνει ακόμα τρόπο να δραπετεύσει.
SLIDESHOW:12 EIKONEΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΡΙΑΜΒΙΚΗ ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ
