Σπύρος: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Καρπενήσι.Στα 18 μου ήρθα στην Αθήνα, σπούδασα μαγειρική για δύο χρόνια εσώκλειστος, και τώρα δουλεύω σε ένα ξενοδοχείο. Ως μάγειρας.
Θοδωρής: Γεννήθηκα στα Σεπόλια, το σχολείο το τέλειωσα στο Περιστέρι, μετά πήγαμε οικογενειακώς στην Κηφισιά. Όταν τέλειωσα το φανταριλίκι, γύρισα πάλι στο κέντρο. Η δουλειά μου είναι freelance γραφίστας.
Σ: Γνωριστήκαμε πριν από τεσσερισήμισι χρόνια, μέσω Ίντερνετ, κι από τότε είμαστε κολλητοί. Τα πάρτι ξεκίνησαν λίγο αργότερα, χωρίς να υπάρχει κάποια ιδέα. Πρωτοπαίξαμε μουσική για τους φίλους μας στο σπίτι. Είχαμε πάει στο Βερολίνο, είχαμε φέρει δίσκους καινούργιους και απλά τους μαζέψαμε για να τους ακούσουμε. Η μόνη σχετική εμπειρία μου ήταν τα πάρτι που είχα κάνει στο Booze και σε μια υπόγεια διάβαση.
Θ: Ο πρώτος δίσκος που άκουσα χιλιάδες φορές είναι το World Clique των Dee-Lite.Νομίζω ότι το grooviness που άκουγα παιδί και μετά το αποκήρυξα κι άκουγα «νταρκίλα» είναι αυτό που ξαναβρήκα στα πάρτι μας. Όταν ήμουν μικρός έβαζε η μάνα μου με τη νονά μου το δίσκο της Anita Ward και εγώ χόρευα στο σαλόνι. Στην εφηβεία μου σταμάτησα ν' ακούω χορευτική μουσική. Είχαμε μια ενοχή και δεν επιτρεπόταν να ακούμε οτιδήποτε χαρούμενο. Ήμουν του post rock, 4AD και Mercury Rev. Ήμασταν μια γενιά καταπιεσμένη μουσικά, χρειαζόμασταν «ταυτότητα». Ουσιαστικά, ο δίσκος που με έκανε ν' ασχοληθώ ξανά με το dance ήταν των LCD Soundsystem.
Σ: Βοήθησε πάρα πολύ και τους δύο μας εκείνη την περίοδο το γεγονός ότι βρήκαμε ένα πρόγραμμα που κάνει τη δουλειά του DJ,ακόμα κι αν δεν έχεις ιδέα, το Traktor. Εξού και το Amateur, εκεί βασίζεται, δεν ήξερε κανένας απ' τους δύο να μιξάρει κανονικά.
Θ: Το πρώτο πάρτι μας στη ρωσική ντίσκο έγινε στις 29/12/2005. Δεν είχαμε σχεδιάσει τίποτα, έγινε εντελώς αυθόρμητα. Βοήθησε κι ο χώρος πολύ. Έπαιξε ρόλο και το ότι μάζεψε γρήγορα τους φίλους μας και οι φίλοι μας το διέδωσαν. Δημιουργήθηκε ένα ρεύμα και το ένα έφερνε το επόμενο. Όταν τα βάλεις στο πλάνο, αρχίζεις και σκέφτεσαι παράγοντες που σε αναγκάζουν να κάνεις πίσω. Ενώ, αν δημιουργούνται οι ανάγκες από μόνες τους και προσπαθείς να βρεις λύσεις, είναι κάτι ζωντανό που σου δίνει ενέργεια.
Θ: Το κοινό που έρχεται στα πάρτι μας έχει αλλάξει αρκετά. Οι μόνοι που έμειναν σταθεροί είναι οι φίλοι μας, που είναι και ο μόνος τρόπος για να μετρήσουμε την επιτυχία ενός event. Αν ήρθαν όλοι δηλαδή. Έρχεται και κόσμος-παρατηρητής μιας φάσης, δεν είναι μόνο αυτοί που θα ‘ρθουν για να το ζήσουν. Σιγά σιγά όμως κι αυτοί εγκλιματίζονται και γίνονται μέρος του πάρτι.
Θ: Μου άρεσε μια ατάκα που είχε πει η Μαλβίνα για την Αθήνα, ότι είναι σαν τα πολύ άσχημα σκυλιά, τόσο άσχημη που στο τέλος αρχίζεις και τη συμπαθείς. Μου αρέσει πάρα πολύ να κάνω βόλτα στην Αθήνα με τους ξένους και να προσπαθώ να κοιτάζω τα μέρη με τα μάτια τους. Μπορεί να αισθανόμαστε καταπιεσμένοι, να έχουμε τα παράπονά μας, αλλά νιώθεις ότι τελευταία κάτι έχει αρχίσει και γίνεται στην πόλη. Αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερός που το ζω αυτό τώρα. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο, να ζεις σε μια πόλη καθαρή όπου δεν γίνεται τίποτα ή σε μια πόλη που βράζει;
Σ: Στην Αθήνα μου αρέσει το κέντρο, μου αρέσει που δεν μπορείς να προσδιορίσεις τους ανθρώπους, μου αρέσει να ανακαλύπτω σπίτια και χώρους. Τα τελευταία χρόνια κοιτάζω περισσότερο ψηλά, έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τα κτίρια. Μου αρέσει να ανακαλύπτω διαμάντια μέσα σε αυτή την αναρχία.
Θ: Δεν υπήρχε κλαμπ σκηνή στην Αθήνα και ξαφνικά εμφανίστηκαν ένα σωρό ομάδες που κάνουν πάρτι και γίνεται χαμός. Δεν προλαβαίνεις να τα δεις όλα, να τα ζήσεις και να τα αφομοιώσεις. Απ' τη μια παραπονιόμασταν που μέχρι πριν από δύο χρόνια δεν γινόταν τίποτα και τώρα δεν ξέρεις τι να επιλέξεις. Η Αθήνα θυμίζει επιτέλους τις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης στην καλή τους φάση. Είναι προτιμότερο να γίνονται πολλά παρά να μη γίνεται τίποτα, αλλά πρέπει να βρεθεί μια ισορροπία.
Σ: Στην αρχή δεν σκεφτόμασταν καθόλου τα λεφτά- δεν θέλαμε απλά να «μπούμε μέσα». Μετά αρχίζεις και αποκτάς ένα όνομα και γίνεται από μόνο του «μπίζνα». Πρέπει να το πουλήσεις κάπως. Αυτήν τη στιγμή προσπαθούμε να προσδιορίσουμε από την αρχή αυτό που κάνουμε γιατί μπήκαν πια κι άλλοι παράγοντες, που δεν τους είχαμε σκεφτεί. Επιλέγουμε να κάνουμε ένα event, αν η αισθητική του ταιριάζει με τη δική μας, αν μας βάζει σε μια δημιουργική διαδικασία, αν είναι challenging. Μέχρι τώρα δεν έχουμε κάνει επιλογές που δεν μας ταιριάζουν και δεν μας ικανοποιούν 100%.
Θ: Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να τα υποστηρίξεις συναισθηματικά και προδίδεις ένα κοινό που σε στηρίζει, τους φίλους σου, τον ίδιο σου τον εαυτό. Φτάνει κάποια στιγμή που γίνεσαι εμπορικός σε μια χώρα που το εμπορικό είναι το σκυλάδικο. Κρατάμε τις κανονικές δουλειές μας για να έχουμε δικαίωμα επιλογής επειδή ξέρουμε ότι αυτό είναι κάτι πολύ εφήμερο. Για να έχουμε μια βάση.
Σ: Πιστεύουμε στο τυχαίο, στο random, όχι στην τύχη. Μερικά πράγματα πρέπει να συμβούν τη στιγμή που γίνονται. Πιστεύω σε αυτό που πιστεύει και η Πετρούλα -την έβλεπα προχθές στην τηλεόραση-, στο νόμο της έλξης. Αν θέλεις κάτι, γίνεται. Θυμάμαι τον εαυτό μου πάρα πολύ έντονα να είναι στο αυτοκίνητο και να φαντασιώνομαι ότι παίζω αυτήν τη μουσική χωρίς όμως αυτό το πράγμα να ήταν ποτέ σκοπός. Δεν θα έκανα καμία προσπάθεια για να γίνει. Τη φαντασίωσή μου την ένιωσα να πραγματοποιείται μέσα στη Meteorite, όταν έπαιζα μουσική κι από κάτω ο κόσμος ούρλιαζε. Σύμφωνα με την Πετρούλα αυτό λέγεται νόμος της έλξης.
Θ: Δεν είμαστε παιδιά της φύσης. Με το ζόρι πάω διακοπές. Δεν τρώω καρπούζι μέχρι που θα φάω. Όταν πάω θα περάσω τέλεια, αλλά τη διαδικασία τη βαριέμαι πάρα πολύ. Βασικά είμαστε λίγο τεμπέληδες. Και βραδυκίνητοι. Παλιότερα υπέφερα. Ξύπναγα στις 10 κι αισθανόμουν ενοχές επειδή οι γονείς μου ξύπναγαν απ' τις 6. Έκανα καιρό να το ξεπεράσω...
σχόλια