Δεν έχω ζήσει πια και σε τόσο πολλές χώρες. Γεννήθηκα στο Λονδίνο, μετά μετακομίσαμε στη Μόσχα, στην Αθήνα, πίσω στην Αγγλία, στο Βελιγράδι λίγο πριν διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία. Μετά ήρθε η Κύπρος και μετά ξαναήρθα στην Αθήνα κι έμεινα εδώ.
Ο πατέρας μου είναι διπλωμάτης. Τι θυμάμαι από όλες αυτές τις πόλεις; Έχω φριχτή μνήμη. Θυμάμαι λίγο τη Μόσχα επειδή ο πατέρας μου είχε μια βιντεοκάμερα Scenic - είναι κάτι παλιές κάμερες χωρίς ήχο. Ίσως να ‘ναι καλύτερα έτσι, οι άνθρωποι λένε πάντα ανόητα πράγματα όταν τους βάζεις μπροστά σε μια βιντεοκάμερα.
Θυμάμαι πως πάντα είχε ζέστη. Τότε όλοι οι διπλωματικοί υπάλληλοι και οι ξένοι έπρεπε να μένουν μαζί σε ένα πελώριο συγκρότημα με διαμερίσματα και η κεντρική θέρμανση ήταν πάντα ανοιχτή. Ζούσαμε στον 8o όροφο κι απ' το παράθυρο μπορούσες να δεις μια λεωφόρο απ' την οποία περνούσαν ατέλειωτες στρατιωτικές παρελάσεις αλλά και αφίσες του Γκορμπατσόφ και του Λένιν. Όταν μιλούσες στο τηλέφωνο, έλεγες αντίο, έλεγε κι ο άλλος αντίο, κι ακουγότανε κι ένα τρίτο κλικ που ήταν αυτός που σε κατασκόπευε. Οι άνθρωποι εγκλωβίζονταν συχνά στο ασανσέρ. Είχε ατέλειωτες διακοπές ηλεκτρικού και πάντα ακουγόταν κάποιος να ουρλιάζει από το ασανσέρ. Ακόμα και τώρα, αν μπορώ να πάω από τις σκάλες, αποφεύγω τα ασανσέρ.
Η επόμενη στάση ήταν η Αθήνα. Μου φάνηκε σκονισμένη και ζεστή. Το κέντρο της Αθήνας ήταν χαοτικό - θυμάμαι εκείνες τις κόρνες αυτοκινήτων που έπαιζαν μελωδίες. Μέναμε σε ένα σπίτι σαν κάστρο στο Παλαιό Ψυχικό, με ένα μεγάλο κήπο με συκιές κι ελιές, γάτες και χελώνες.
Mετά ήρθαν η Οξφόρδη και το Βελιγράδι. Μετά πάλι η Αγγλία. Δεν ήθελα να πάω στο πανεπιστήμιο, στην οικογένειά μου υπάρχει αυτή η παλιομοδίτικη άποψη πως πας στο πανεπιστήμιο αν θες να γίνεις ακαδημαϊκός κι αν δεν θες, απλώς κάνεις αυτό που θέλεις να κάνεις.
Πήγα να δουλέψω ως κομμώτρια. Άντεξα περίπου 3 μήνες. Ήταν αηδιαστικό, βαρετό και κακοπληρωμένο. Συνειδητοποίησα πως ήταν ένα πελώριο λάθος. Οπότε έπιασα δουλειά σε μια παμπ.
Λίγο αργότερα ο πατέρας μου έγινε πρέσβης της Αγγλίας στην Κύπρο, και εγώ τον ακολούθησα. Στην Κύπρο δούλευα σε παμπ, μπαρ και κλαμπ, έκανα το μοντέλο. Ήταν λίγο απρόσμενο όλο αυτό για την κυπριακή κοινωνία, δεν ήταν «το πρέπον». Μέχρι και η «Daily Mail» και η «Daily Mirror» έγραψαν άρθρα για μένα, όπου αναρωτιούνταν «τι κάνει η κόρη του πρέσβη;». Αν με ενόχλησε; Όχι, μάλλον μου άρεσε, ήταν τα 15 λεπτά διασημότητάς μου. Πέρασα υπέροχα! Noμίζω ότι τότε ήταν και η κόρη του Κρις Πάτεν του κυβερνήτη του Χονγκ Κονγκ που την προωθούσαν τα media ως επαναστάτρια -ένας Θεός ξέρει τι είχε κάνει το έρημο το κορίτσι- και μετά ήμουνα εγώ με τα τατουάζ , που δούλευα στα μπαρ και όλοι έλεγαν «Ω Θέε μου!».
Τώρα που το βλέπω από απόσταση νομίζω ότι ήταν απίστευτα εγωιστικό όλο αυτό εκ μέρους μου, γιατί έκανα ό,τι ακριβώς ήθελα, περνούσα καλά χωρίς να σκέφτομαι πώς επηρέαζε αυτό τον πατέρα μου ή τη θέση του.
Κάποια στιγμή ένα κυπριακό περιοδικό μου ζήτησε να γράψω μια στήλη κι άρχισα να γράφω. Νομίζω ότι είχαν μεγάλες ελπίδες πως θα ήταν μια άκρως κοινωνική στήλη και θα έκανα ένα σωρό τρελά πράγματα. Δεν λειτούργησε έτσι. Αφού ήρθα στην Ελλάδα -ακολούθησα τον πατέρα μου όταν έγινε πρέσβης στην Αθήνα- άλλαξε η ζωή μου πολύ, άλλαξα κι εγώ και τα ημερολόγιά μου άρχισαν να γίνονται παθιασμένες διατριβές για το περιβάλλον και την προστασία των ζώων.
Πάντα μου άρεσε να γράφω ιστορίες. Όταν μετακόμισα στην Αθήνα γνώρισα τον τότε διευθυντή των «Athens News», τον Τζον Ψαρόπουλο, κι άρχισα να γράφω μικρά κομματάκια για την αθηναϊκή αγορά. Μέσα σε ένα χρόνο είχα πιάσει μόνιμη δουλειά εκεί, κάλυπτα όλα τα θέματα αγοράς, μόδας, πρόνοιας για τα ζώα. Κατά κάποιο τρόπο ήταν η αρχή του «ίσιου δρόμου» για μένα.
Έφυγα από το «Athens News» το 2007 μετά από επτά χρόνια. Αποφάσισα πως θα πουλούσα άρθρα με το κομμάτι και θα έγραφα ένα βιβλίο. Δεν έγραψα λέξη βέβαια, εκτός από κάτι άρθρα για ένα ισπανικό περιοδικό.
Μετά ανέλαβα το «Athens Insider». Νομίζω ότι έχουμε μεγάλες προοπτικές. Το βλέπω ως έναν οδηγό πόλης με κάποιες πινελιές πολυτέλειας. Είναι και για ξένους που μένουν μόνιμα εδώ και για τουρίστες. Νομίζω πως το κοινό μας είναι ξένοι που έρχονται στην Αθήνα από ένα Σαββατοκύριακο μέχρι 3-4 χρόνια
Έχουμε μια ΜΚΟ που λέγεται «Εφτάψυχες» και φροντίζουμε διάφορες παρέες από γάτες στην Αθήνα - κυρίως τις στειρώνουμε.
Υπάρχει μια ηττοπαθής συμπεριφορά στην Αθήνα. Ό,τι και να πεις όλοι θα σου πουν «τι να κάνουμε...». Ε, ας κάνουμε κάτι. Είμαι ιδεαλίστρια ίσως, αλλά πραγματικά πιστεύω πως μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα με μικρά βήματα.
Αυτό που με τρελαίνει είναι όλα αυτά τα άπειρα έρημα κτίρια στο κέντρο, στον Κεραμεικό, στο Γκάζι, στην Πλάκα, που είναι τελείως πνιγμένα στη γραφειοκρατία, επειδή δεκαπέντε εγγόνια έχουν από το 1/15 του σπιτιού. Υπάρχουν όλα αυτά τα έρημα κτίρια κι όλοι χτίζουν προς τα έξω, στα δάση.
Πολλοί με ρωτάνε ποια ήταν η αγαπημένη μου πόλη. Δεν έχω αγαπημένη πόλη, ήμουν σε άλλη ηλικία, σε άλλη φάση της ζωής μου σε κάθε πόλη. Είναι αδύνατον να συγκρίνει κανείς.
Έχω περάσει περισσότερα χρόνια στην Αθήνα απ' ό,τι οπουδήποτε αλλού, αλλά η ιδέα ότι θα 'μαι κάπου, όπου κι αν είναι αυτό, για την υπόλοιπη ζωή μου με τρομοκρατεί.
σχόλια