- Γεννήθηκα στην Αθήνα και έζησα για ένα μικρό διάστημα στην Αυστραλία, όπου η μητέρα μου πήγε για δουλειά. Η παιδική μου ηλικία ήταν πολύ σκληρή και επώδυνη. Οι γονείς μου χώρισαν με πολύ άσχημο τρόπο και εγώ και η μεγαλύτερή μου αδερφή πληγωθήκαμε πολύ. Αυτό που θυμάμαι περισσότερο είναι τον εαυτό μου να κοιτάζει ψηλά στον ουρανό και να αναρωτιέται για τη ζωή και την αγάπη. Ήμουν πολύ χαρούμενη που γύρισα στην Ελλάδα. Πήγαμε στην Κρήτη, στο πιο μαγικό, μυστηριώδες και ξεχωριστό μέρος στον κόσμο. Ζούσαμε στο βουνό, σε ένα πέτρινο σπίτι 600 χρόνων. Ήταν σαν να έμενα στον Παράδεισο πάνω στη Γη. Πήγαινα για σερφ σχεδόν κάθε μέρα στο Κρητικό Πέλαγος, ήταν μαγικά!
- Ζούσαμε μέσα στην καλλιτεχνική κοινότητα The Ikarus Artist Commune στην Aβδού και κάθε μέρα ήμουν ανάμεσα σε μουσικούς, ζωγράφους, γλύπτες, συγγραφείς και σκηνοθέτες. Κάθε Παρασκευή βράδυ είχαμε ένα ανοιχτό πάρτι στην αυλή της κοινότητας –που ονομάζεται «ο κήπος του ζεν»– και οι μουσικοί έλεγαν με τη σειρά από ένα τραγούδι. Τελικά, έμαθα τα περισσότερα από τα κομμάτια τους και άρχισα να τραγουδάω ασυναίσθητα, ψιθυριστά. Δεν είχα καμιά πρόθεση να ασχοληθώ με το τραγούδι, δεν ήταν ποτέ το όνειρό μου, απλώς ήταν κάτι που μου βγήκε πολύ φυσικά και αποφάσισα να το ακολουθήσω. Οι Barb Wire Dolls ήταν το πρώτο μου συγκρότημα. Το αγαπούσα το ροκενρόλ, αλλά νόμιζα ότι ήταν κάτι που το έπαιζαν εξωγήινοι, ότι άνθρωποι με ανώτερες ικανότητες μπορούσαν να φτιάξουν ένα συγκρότημα. Ήθελα, όμως, να είμαι ελεύθερη και να μη δουλεύω σε μια κανονική δουλειά, επειδή δεν μπορούσα να ανεχτώ την κοινωνία και τους κανόνες της – από μικρή ήθελα να δημιουργήσω τους δικούς μου.
Στο ξεκίνημά μας στην Ελλάδα δεν μας ήθελε κανείς. Στέλναμε σε συγκροτήματα της Αθήνας προτάσεις για να έρθουμε να παίξουμε σε κάποιο live τους support και ούτε ένας δεν είχε δεχτεί (ήταν οι ίδιοι που μας ζητούσαν αργότερα βοήθεια για να έρθουν να παίξουν στην Αμερική).
- Γνώρισα τον Pyn το 2007, μέσα από την καλλιτεχνική κοινότητα. Έκανα παρέα με πολλούς μουσικούς που ζούσαν εκεί και ο Pyn, που έπαιζε ήδη τότε σε ένα συγκρότημα, με ρώτησε αν ήθελα να φτιάξουμε κάτι μαζί. Είπα «ναι» και ηχογραφήσαμε τα πρώτα μας demo το καλοκαίρι του 2008. Tο πανκ ήταν η μόνη μουσική που φαινόταν να μας εμπνέει και ο Pyn ήταν ήδη μια καλτ φιγούρα στην ελληνική πανκ σκηνή. Είχε παίξει στο CBGB's στη Νέα Υόρκη πολλές φορές και ήταν φίλοι με τον Joey Ramone και μορφές όπως οι Jello Biafra, Nirvana, Lenny Kaye (του Patti Smith Group) και Johnny Rotten τον είχαν δει να παίζει ζωντανά. Επίσης, είχε ηχογραφήσει αρκετά άλμπουμ νωρίτερα με τον Steve Albini και είχε περιοδεύσει με τους Social Distortion και τον Iggy Pop, αλλά και με διάφορες άλλες πανκ μπάντες. Όσον αφορά εμένα, μόνο το πανκ μού δίνει τον τρόπο να βγάλω προς τα έξω τη συγκρατημένη οργή που κρατάω μέσα μου, επειδή η ζωή μου ήταν πολύ σκληρή πριν το γνωρίσω. Η επαναστατικότητα του πανκ ήταν αυτό που πραγματικά αναζητούσα. Καμιά άλλη μουσική δεν με κάνει να νιώθω έτσι.
- Από μικρό κορίτσι έχω κάνει κάθε είδους δουλειά που μπορούν να κάνουν τα χέρια μου, αλλά η μουσική είναι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί. Όλοι μας έχουμε μέσα μας τη μουσική, είτε παίζουμε είτε όχι, και είμαι ευτυχισμένη που μπορώ να τραγουδάω και να εκφράζω με τη μουσική ό,τι έχω στην ψυχή μου. Και όταν είμαι στη σκηνή και οι άνθρωποι ουρλιάζουν από ενθουσιασμό, για μένα είναι το καλύτερο συναίσθημα του κόσμου.
- Στο ξεκίνημά μας στην Ελλάδα δεν μας ήθελε κανείς. Στέλναμε σε συγκροτήματα της Αθήνας προτάσεις για να έρθουμε να παίξουμε σε κάποιο live τους support και ούτε ένας δεν είχε δεχτεί (ήταν οι ίδιοι που μας ζητούσαν αργότερα βοήθεια για να έρθουν να παίξουν στην Αμερική). Με δουλειά χρόνων και θυσίες μαζέψαμε λεφτά για να οργανώσουμε ένα μεγάλο ροκ φεστιβάλ στην Κρήτη που δεν πήγε καλά και μέσα σε ένα βράδυ χάσαμε χιλιάδες ευρώ. Αποφασίσαμε να πουλήσουμε ό,τι είχαμε εδώ, όργανα, αυτοκίνητα, και να επενδύσουμε στο μέλλον μας. Φύγαμε για το Λος Άντζελες επειδή βλέπαμε πόσο οπισθοδρομική ήταν η ελληνική μουσική βιομηχανία (και ακόμη είναι) και επειδή ξαφνικά μας έπαιζε ο Rodney Bingenheimer, ο πιο θρυλικός DJ, ο ίδιος που έπαιξε για πρώτη φορά τους Ramones, τους Sex Pistols, τους Blondie, τους Nirvana και ένα σωρό άλλους. Αυτός μας προσκάλεσε να παίξουμε ζωντανά για τον πιο μεγάλο ραδιοφωνικό σταθμό της Αμερικής!
- Για το ντεμπούτο άλμπουμ μας, το «Slit», πήγαμε στο Σικάγο και ηχογραφήσαμε με τον τεράστιο underground θρύλο, τον Steve Albini, που είχε κάνει εκπληκτική δουλειά με τους Nirvana, τους Pixies και την P.J. Harvey, και ετοιμάσαμε 11 τραγούδια που ηχογραφήθηκαν αναλογικά. Στη συνέχεια κάναμε μια τεράστια περιοδεία, κυρίως DIY, επειδή δεν μπορούσαμε να συμβιβαστούμε με τις πιο πολλές από τις μεγάλες εταιρείες, που ήθελαν να μας αλλάξουν και να μας κάνουν κάτι που δεν ήμασταν. Μας ήθελαν πιο εμπορικούς και πιο πολύ μαριονέτες παρά καλλιτέχνες. Ταξιδέψαμε σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, κάνοντας εκατοντάδες εμφανίσεις, και μετά ήρθαμε στην Ευρώπη και παίξαμε σχεδόν παντού, σε 22 χώρες, και μέχρι στιγμής έχουμε κάνει πάνω από 700 σόου. Ετοιμάσαμε δύο άλμπουμ, το πρώτο θα βγει σύντομα από την ομπρέλα της οικογένειας των Motorhead. Θα λέγεται «Desperate», ηχογραφήθηκε στο Τέξας και η μείξη του έγινε από τον Jay Baumgardner, έναν από τους κορυφαίους masters στον κόσμο της ροκ, στα NRG Studios του Λος Άντζελες. Είμαστε ενθουσιασμένοι από το αποτέλεσμα.
- Νομίζω ότι οτιδήποτε είναι καλό ξεχωρίζει και οτιδήποτε είναι μέτριο μένει στον πάτο. Οι άνθρωποι αγοράζουν αυτό που τους αρέσει. Δεν έχει σημασία πόσες χιλιάδες γκρουπ υπάρχουν στον κόσμο, εσύ αγαπάς πραγματικά μόνο κάνα δυο, πέντε, άντε δέκα σε όλη σου τη ζωή. Και ο μεγάλος ανταγωνισμός σε κάνει καλύτερο. Όποιος είναι δυνατός, θα πετύχει. Είναι σαν τα σπορ, όλοι μπορούν να τρέξουν, είναι εύκολο, αλλά για να γίνει κάποιος ολυμπιονίκης δρομέας χρειάζεται αφοσίωση. Δεν γεννιέται με αυτό, δουλεύει και το κατορθώνει.
- Η Αθήνα δεν μοιάζει με καμία άλλη πόλη του κόσμου. Οι αγαπημένες μου πόλεις στην Αμερική, η Νέα Υόρκη και το Σαν Φρανσίσκο, μου αρέσουν επειδή μου θυμίζουν την Αθήνα, όχι επειδή είναι καλύτερες από την Αθήνα. Η Αθήνα είναι μια πόλη ζωντανή 24ώρες το 24ωρο, ό,τι και να χρειαστείς, ό,τι και να φανταστείς, όποτε το χρειαστείς, το βρίσκεις. Είναι μια πόλη που κάνει τα πάντα διαθέσιμα. Δεν είναι σαν τις άλλες μεγαλουπόλεις. Εδώ όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, πας οπουδήποτε πολύ εύκολα, αλλά ταυτόχρονα είναι τόσο τεράστια και αχανής, που χρειάζεσαι μια ολόκληρη ζωή να τη γνωρίσεις ολόκληρη και να πας σε κάθε σημείο της. Μου λείπουν τα πάντα. Ο αέρας, οι μυρωδιές, οι γεύσεις, τα συναισθήματα. Τώρα που έχω ταξιδέψει τόσο, ξέρω ότι δεν υπάρχει άλλο μέρος σαν την Ελλάδα πουθενά στον κόσμο – και τον έχω δει σχεδόν ολόκληρο.
Η επιτυχία δεν ορίζεται απαραίτητα από τα λεφτά. Και στη δική μας περίπτωση αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο. Βγάζουμε αρκετά λεφτά για να μπορούμε να επενδύουμε στο συγκρότημα και μόνο αυτό έχει σημασία. Ζούμε ταπεινά, μένουμε όλοι μαζί όπου κι αν πάμε, τρώμε τα ίδια, δεν κάνουμε σπατάλες. Δουλεύουμε για τη μουσική.
- Οι άνθρωποι ενθουσιάζονται όταν μαθαίνουν ότι είμαστε Έλληνες, αλλά δεν ξέρουν τίποτα για την ελληνική ροκ σκηνή. Μας ρωτάνε: «Αλήθεια είστε από την Ελλάδα; Οι Έλληνες δεν παίζουν ροκενρόλ». Μόνο στη μέταλ σκηνή είναι διαφορετικά, γιατί πολλές μέταλ μπάντες έχουν προκαλέσει την προσοχή διεθνώς, αλλά στην υπόλοιπη ροκ οι Έλληνες δεν είναι γνωστοί. Και ως γυναίκα, ως τραγουδίστρια και ως ένα πρόσωπο που είναι ενθουσιασμένο από πράγματα που είναι καινούργια και διαφορετικά, είμαι πολύ περήφανη που λέω ότι είμαι Ελληνίδα.
Info
Μόλις κυκλοφόρησε το κομμάτι «Survive» για την ενίσχυση της Βιβλιοθήκης Βέροιας. Το νέο άλμπουμ τους, «Desperate», θα κυκλοφορήσει την άνοιξη.
σχόλια