Η Μπέττυ Αρβανίτη αφηγείται τη ζωή της στη LIFO Facebook Twitter
Η Αθήνα είναι το χωριό μου. Δεν έχω άλλο. Αυτήν τη στιγμή είναι μια πληγωμένη Αθήνα, αλλά και πληγωμένη την αγαπάω. Όταν νιώθεις μαζί της έτσι συγγενικά, την αγαπάς ακόμα και με την ασχήμια της. Φωτο: Ασπασία Κουλύρα / LIFO

Η Μπέττυ Αρβανίτη αφηγείται τη ζωή της στη LIFO

0

Γεννήθηκα στα Εξάρχεια, στη Σολωμού, κι από κει και πέρα όλη μου η ζωή έχει κινηθεί από Εξάρχεια στο Λυκαβηττό, στο Κολωνάκι και τα τελευταία 22 χρόνια και στην Κυψέλη.

• Μένω στο Λυκαβηττό, στο τέρμα, απ' τη μεριά των Εξαρχείων. Κάθε βράδυ πάω στα Εξάρχεια. Με εξοργίζουν αυτά που ακούγονται αυτό τον καιρό ότι κινδυνεύεις κι ότι είναι άβατο. Προχθές το βράδυ εκεί ήμουν, στα Τρία Τέταρτα, δίπλα οι ματατζήδες και πιο πέρα οι κάδοι με τα καμένα. Τα αγαπώ πάρα πολύ γιατί εκεί είναι αποτυπωμένη όλη η ζωή μου. Εξακολουθεί να αποτυπώνεται εκεί η ζωή είτε με κόκκινο χρώμα είτε με κάποιο άλλο και να γράφει ιστορία.

• Από πολύ μικρή, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να γίνω ηθοποιός. Ο πατέρας μου ήταν οδοντίατρος και για κάποιο διάστημα ζούσαμε σε ένα μεγάλο διαμέρισμα στη Σολωμού. Θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν οι γονείς μου έκαναν τη μεσημεριανή σιέστα, να φεύγω, να πηγαίνω στο ιατρείο του πατέρα μου, να κατεβάζω μπουκαλάκια και να παίζω θέατρο, με διαφορετικές φωνές.

Πρόλαβα και τα έκανα όλα νωρίς. Τα πάντα. Οι γονείς μου δεν ήθελαν να γίνω ηθοποιός. Ποιος γονιός ήθελε τότε να γίνει το παιδί του ηθοποιός; Ήταν προοδευτικοί άνθρωποι, αλλά θεωρούσαν το χώρο επικίνδυνο για μένα. Πράγμα χαζό κι ανόητο, γιατί δεν πιστεύω ότι το θέατρο είναι ένας χώρος επικίνδυνος. Κάθε άλλο, μερικές φορές παραείναι συντηρητικός.

• Έδωσα στην Αρχιτεκτονική, στο Πολυτεχνείο, αλλά δεν πέρασα. Ταυτόχρονα έδωσα στη σχολή του Κουν, στο Θέατρο Τέχνης. Μπήκα, κι έτσι έγινα ηθοποιός. Την ίδια εποχή έφυγα κι από το πατρικό μου, παντρεύτηκα, γέννησα το παιδί μου. Θεωρώ μια πολύ φυσική εξέλιξή αυτό που έγινα, δεν είχα ονειρευτεί κάτι άλλο, αυτό ήθελα.

• Πρόλαβα και τα έκανα όλα νωρίς. Τα πάντα. Οι γονείς μου δεν ήθελαν να γίνω ηθοποιός. Ποιος γονιός ήθελε τότε να γίνει το παιδί του ηθοποιός; Ήταν προοδευτικοί άνθρωποι, αλλά θεωρούσαν το χώρο επικίνδυνο για μένα. Πράγμα χαζό κι ανόητο, γιατί δεν πιστεύω ότι το θέατρο είναι ένας χώρος επικίνδυνος. Κάθε άλλο, μερικές φορές παραείναι συντηρητικός.

• Μέχρι την εποχή που δημιουργήθηκε το Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, το '87, με διαλέγανε, δεν διάλεγα. Βεβαίως και έκανα επιλογές, αλλά για να εκτεθείς -αυτό που ενδιαφέρει και με αφορά- πρέπει να επιλέξεις ο ίδιος. Να ονοματίσεις τι εννοείς. Τι θα πει «ποιότητα»; Τι θα πει «καλό θέατρο»; Όλοι θεωρούν ότι κάνουν καλό θέατρο, ή έστω προσπαθούν. Από κει και πέρα υπάρχει η πραγματικότητα, η οποία σε πείθει ή δεν σε πείθει. Θεωρητικά μπορεί όλοι να συμφωνούμε σε κάποια πράγματα, αλλά το θέατρο είναι πράξη. Όχι λόγια. Εξού και το όνομα της εταιρείας μας, «Πράξη».

• Ήταν ένα μεγάλο ρίσκο. Το '87 ανεβάσαμε Φασμπίντερ, τα Πικρά Δάκρυα. Υπήρχαν φίλοι μου που μου έλεγαν «Είσαι τρελή; Την Πατεράκη;». Τότε είχε μόλις κατέβει στην Αθήνα. Ήμουν κι εγώ που ο πολύς ο κόσμος πιθανόν να με ήξερε μόνο απ' το σινεμά. Είχα κάνει στο Λαϊκό Πειραματικό σημαντικά πράγματα, ήταν καλές οι επιλογές μου, αλλά δεν μένουν. Αυτό που μένει είναι η ταινία τάδε του Φίνου.

Η Μπέττυ Αρβανίτη αφηγείται τη ζωή της στη LIFO Facebook Twitter
Το πιο μεγάλο μου όφελος από το θέατρο; Το ότι αισθάνομαι πως παρακολουθώ μια ζωή που έχει εξέλιξη. Δεν αισθάνομαι γριά, βιώνω την εξέλιξη του εαυτού μου. Φωτο: Ασπασία Κουλύρα / LIFO

• Σε ένα τόσο μικρό θέατρο τολμήσαμε πράγματα πάρα πολύ μεγάλα. Πάρα πολύ ακριβά. Κι οι υποτιθέμενες επιχορηγήσεις είναι μια ιστορία για κλάματα. Τραγική. Κάθε φορά με την ψυχή στο στόμα -αν και εφόσον- και δεν μπορείς να προγραμματίσεις τίποτα, γιατί δεν ξέρεις τι θα πάρεις. Αν θα πάρεις.

• Οι επιχορηγήσεις καλύπτουν ένα ποσοστό από τα έξοδα της παράστασης, αλλά ελάχιστο. Πολλές φορές μας ρωτούν γιατί δεν πάμε σε ένα μεγαλύτερο θέατρο με τέτοια επιτυχία. Γιατί; Επειδή όταν αρχίσεις να το κάνεις αυτό σε καθορίζει το ταμείο. Το χρήμα δεν μας ενδιέφερε ποτέ. Μπαίνουμε μέσα. Και στη μεγάλη επιτυχία μπαίνουμε μέσα.

• Νιώθω τυχερή, αλλά δεν πιστεύω σε αυτό που λένε ότι «το κάνω γιατί το θέλει ο κόσμος». Ο κόσμος πάει στο καλύτερο, αρκεί να του το δώσεις. Κι απεδείχθη.

• Λειτουργώ με ένστικτο. Με ρωτάνε πολλές φορές για τη ζωή μου και το θέατρο. Δεν γίνεται να τα διαχωρίσεις. Με ενδιαφέρει να στήνω παγίδες στον εαυτό μου ώστε να με εκπλήξω.

• Υπάρχουν τα πάντα μέσα στον άνθρωπο, όλα τα συναισθήματα, από τα πιο καλά μέχρι τα πιο ταπεινά. Αν υποθέσουμε ότι είμαστε ένα δοχείο με χημικά στοιχεία, πιστεύω ότι ο ρόλος είναι ο καταλύτης που κάνει τη νέα χημική ένωση. Το καινούργιο προκύπτει από αυτά που ήδη υπάρχουν. Ο εαυτός μας είναι το υλικό μας. Ό,τι διαβάσαμε, ό,τι ζήσαμε, ό,τι πιστέψαμε, ό,τι σιχαθήκαμε, ό,τι μισήσαμε, όλα. Αυτό κάνει μια ερμηνεία σπουδαία. Και αν μέσα από αυτό έχεις να πεις ενδιαφέροντα πράγματα, αν σου ανοίγει κάποιο κανάλι ή αν σε αφορά.

Από το καλό θέατρο και μόνο δεν μπορεί να ζήσει κάποιος στην Ελλάδα. Τουλάχιστον εύκολα. Δεν ξέρω πώς μπορεί να ζήσει, μειώνει τις ανάγκες του. Ή κάνει άλλα πράγματα, όπως μεταγλωττίσεις. Ήμουν η φωνή της Ψιψινέλ στα Στρουμφάκια και είμαι πολύ περήφανη γι' αυτό. Ήταν τέτοιο τέρας που τη διασκέδαζα όσο λίγα πράγματα στη ζωή μου.

• Τα πιο πολλά παιδιά που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί είναι παραπλανημένα. Υπάρχει μια τάση που έχει δημιουργήσει η τηλεοπτική κατάσταση που όλοι θέλουν να γίνουν γνωστοί, να προβληθούν. Είναι πολύ θλιβερό, γιατί αυτό ούτε ουσία έχει ούτε βάθος. Ούτε σημασία. Από κάποιο γνωστό μου άκουσα κάτι που μου άρεσε πολύ: «Αυτός κάποτε ήθελε να γίνει καλλιτέχνης και κατάφερε να γίνει διάσημος».

Είναι σίχαμα άμα το σκεφτείς, αλλά όλοι θέλουν να γίνουν διάσημοι. Δεν καταδικάζω συλλήβδην, υπάρχουν θαυμάσιοι ηθοποιοί στην τηλεόραση. Μιλάω για την τάση των νέων ανθρώπων που αυτό είναι στόχος τους. Μια ουτοπία. Βεβαίως οι εποχές δεν βοηθούν να απεμπλακούν τα παιδιά από όλο αυτό, αλλά έχουν και τα ίδια ευθύνη.

• Από το καλό θέατρο και μόνο δεν μπορεί να ζήσει κάποιος στην Ελλάδα. Τουλάχιστον εύκολα. Δεν ξέρω πώς μπορεί να ζήσει, μειώνει τις ανάγκες του. Ή κάνει άλλα πράγματα, όπως μεταγλωττίσεις. Ήμουν η φωνή της Ψιψινέλ στα Στρουμφάκια και είμαι πολύ περήφανη γι' αυτό. Ήταν τέτοιο τέρας που τη διασκέδαζα όσο λίγα πράγματα στη ζωή μου.

• Έχω κάνει καμιά 30αριά ταινίες και θα ξανάκανα σινεμά μετά μανίας και μετά πάθους. Αρκεί να βρισκόταν κάτι που να με ενδιέφερε. Πάσχουμε από σενάρια, αλλά το καταλαβαίνω. Ο κάθε σκηνοθέτης θέλει να τα πει όλα σε μία ταινία γιατί είναι πολύ δύσκολο να την κάνεις. Το να μπορείς να κόψεις πράγματα όμως είναι μεγάλη μαγκιά. Θαρραλέο και ουσιαστικό. Κάποια παιδιά έχουν ενδιαφέρον, ο Γιάνναρης, ο Οικονομίδης.

• Το πιο μεγάλο μου όφελος από το θέατρο; Το ότι αισθάνομαι πως παρακολουθώ μια ζωή που έχει εξέλιξη. Δεν αισθάνομαι γριά, βιώνω την εξέλιξη του εαυτού μου.

Η Μπέττυ Αρβανίτη αφηγείται τη ζωή της στη LIFO Facebook Twitter
Ο εαυτός μας είναι το υλικό μας. Ό,τι διαβάσαμε, ό,τι ζήσαμε, ό,τι πιστέψαμε, ό,τι σιχαθήκαμε, ό,τι μισήσαμε, όλα. Αυτό κάνει μια ερμηνεία σπουδαία. Φωτο: Ασπασία Κουλύρα / LIFO

• Ήταν συσσωρευμένα όλα αυτά που βγήκαν. Πρόσεχα μια οργή και μια ανασφάλεια στους ανθρώπους στο δρόμο τελευταία λες και πήγαιναν σε πόλεμο. Δεν είναι περίεργο όταν οι άνθρωποι έχουν ν' αντιμετωπίσουν όλα αυτά που συμβαίνουν, όταν δεν πιστεύουν σε τίποτα πια, και δικαίως κατά τη γνώμη μου.

• Αυτό που μ' αρέσει πάρα πολύ είναι που για πρώτη φορά αυτή η εξέγερση δεν είναι καθοδηγημένη από πουθενά και το μόνο κύριο στοιχείο της είναι η νεότητα. Δεν είναι σπουδαίο; Είναι αισιόδοξο το ότι ξεκίνησε απ' τους νέους, αλλά έβλεπες ανθρώπους κάθε ηλικίας στις πορείες. Τους άγγιξε όλους γιατί αυτό το παιδί μπορεί να ήταν ο φίλος τους, ο γιος τους, ο εγγονός τους.

• Δεν ντρεπόμαστε λίγο; Το οποιοδήποτε συμβάν, έτσι όπως παρουσιάζεται στα κανάλια, είναι εντελώς διαφορετικό από την πραγματικότητα. Μερικές φορές έχουμε ακυρώσεις εισιτηρίων επειδή η τηλεόραση είπε ότι θα κάνει κατακλυσμό, έχει τύχει. Και δεν έτρεχε τίποτα, έπεσαν δυο βροχούλες. Η παραπληροφόρηση των ΜΜΕ είναι εκνευριστική.

Πώς μπορεί ένας δημοσιογράφος που ζει σε κάστρα με πισίνες, στο δικό του κόσμο, να βγει να σχολιάσει τι συμβαίνει στο κέντρο; Και πώς φαίνεται αυτό! Άκουγες να μιλάνε για κουκουλοφόρους. Μα όλοι ήταν κουκουλοφόροι γιατί έπρεπε να είναι, για προστασία απ' τα δακρυγόνα και για να μην τους αναγνωρίσουν. Δεν σε προστατεύει η τηλεόραση. Απ' την άλλη, πώς είναι δυνατόν μόνο 5 κουκουλοφόροι να έκαψαν όλη την Ελλάδα; Ποιον δουλεύουν;

Δεν χάθηκαν οι πνευματικοί άνθρωποι, υπάρχουν, αλλά είναι αποκλεισμένοι. Όταν ενημερώνεσαι μόνο απ' την τηλεόραση φυσικό είναι να μην τους πετυχαίνεις. Μπορεί να υπάρχει μια δήλωσή τους σε εφημερίδα, αλλά δεν έχει την ίδια ισχύ. Αν δεν πας στα κανάλια, είσαι καταδικασμένος. Από την άλλη, επιλέγεις να μην πας γιατί αλλοτριώνεσαι.

• Είδα συγκλονιστικές εικόνες αυτές τις μέρες, παιδάκια καθισμένα κάτω με κεριά και λουλούδια. Την είχαν χεσμένη τη διμοιρία. Φώναζαν φέρτε κι άλλους! Το ωραιότερο είναι το τέλος ενός γράμματος που έγραψε ένα από αυτά: «Δεν χρειάζονται τα δακρυγόνα για να κλάψουμε, κλαίμε κι από μόνοι μας». Αυτό είναι ποίηση! Υψηλή ποίηση. Είναι καταπληκτικά τα παιδιά. Το μόνο που σκέφτομαι είναι, μωρέ γαμώτο, γιατί να είναι αυτή η πρώτη τους «εμπειρία» και γιατί να έπρεπε συμβεί αυτό το τραγικό για να ξεσηκωθούν;

• Τι φοβάμαι περισσότερο; Μήπως και δεν εισπράξω απ' τη ζωή αυτό το κομμάτι που μου δόθηκε. Να περάσει η ζωή χωρίς να πάρω πρέφα.

• Μερικές φορές η προσήλωση στην τέχνη σε απομονώνει. Προσπαθώ να καταλαβαίνω τι γίνεται γύρω μου, αλλά μοιραία, όταν ζεις σε αυτό το χώρο και ζουν κι άλλοι που συναναστρέφεσαι σε αυτόν, νομίζεις ότι όλοι οι άνθρωποι είναι κάπως έτσι. Κι όταν καταλαβαίνεις ότι δεν είναι έτσι, ταράζεσαι. Συναντώ ανθρώπους, για παράδειγμα, που πιστεύουν στην τηλεόραση! Πέφτω από τα σύννεφα όταν μου λένε το είπε αυτός στο τάδε κανάλι. Με ρωτάνε, πού ζεις; Έχω απορρίψει κάποια πράγματα που για τους άλλους μπορεί να ισχύουν, αλλά προτιμώ να είμαι έτσι.

• Δεν χάθηκαν οι πνευματικοί άνθρωποι, υπάρχουν, αλλά είναι αποκλεισμένοι. Όταν ενημερώνεσαι μόνο απ' την τηλεόραση φυσικό είναι να μην τους πετυχαίνεις. Μπορεί να υπάρχει μια δήλωσή τους σε εφημερίδα, αλλά δεν έχει την ίδια ισχύ. Αν δεν πας στα κανάλια, είσαι καταδικασμένος. Από την άλλη, επιλέγεις να μην πας γιατί αλλοτριώνεσαι.

Η Μπέττυ Αρβανίτη αφηγείται τη ζωή της στη LIFO Facebook Twitter
Μερικές φορές η προσήλωση στην τέχνη σε απομονώνει. Προσπαθώ να καταλαβαίνω τι γίνεται γύρω μου, αλλά μοιραία, όταν ζεις σε αυτό το χώρο και ζουν κι άλλοι που συναναστρέφεσαι σε αυτόν, νομίζεις ότι όλοι οι άνθρωποι είναι κάπως έτσι. Φωτο: Ασπασία Κουλύρα / LIFO

• Με ενοχλούν πολλά. Δεν μπορώ να καταλάβω τη λογική του χορού μπροστά στην κάμερα, πρωί πρωί. Αυτό όμως διαμορφώνει συνειδήσεις, δυστυχώς, κι είναι πολύ επικίνδυνο. Εξοικειώνεσαι στην ανοησία και στη βλακεία και τα θεωρείς ως κάτι φυσικό. Είναι απίστευτο. Σε διαβρώνει.

• Η Επίσκεψη της Γηραιάς Κυρίας κατά τη γνώμη μου είναι από τα πιο σπουδαία έργα του 20ού αιώνα. Έχει στοιχεία από αρχαία τραγωδία μέχρι Μπέκετ, τα αντιμετωπίζει όμως όλα μέσα από μαύρο χιούμορ. Όσα αναφέρονται ισχύουν σήμερα απόλυτα. Έχει να κάνει με τον τρόπο που διαβρώνεται μια μικρή πόλη που έχει φτάσει σε μια ένδεια τρομακτική, κι όταν πλέον έρχεται το κεφάλαιο διαβρώνονται όλοι.

Δηλαδή το χρήμα τους αναγκάζει να φτάσουν μέχρι το φόνο, παρόλο που δεν το επιθυμούσε στην ουσία κανείς, τους αλλοτριώνει το γεγονός του πλούτου που τους δημιουργεί ανάγκες περισσότερες. Αυτή η εικόνα που δείχνει δηλαδή η τηλεόραση με τα υπέροχα σπίτια, ρούχα, αυτοκίνητα και κάνει τις ανάγκες να αυξάνονται. Οι πολίτες αρχίζουν και δανείζονται - τι άλλο από τις κάρτες είναι αυτό; Αυτό που ζούμε σήμερα. Κι ήταν 1956... Λες, δεν το πιστεύω ότι είναι ένα έργο τόσο ανατριχιαστικά σημερινό και με τόσα επίπεδα.

• Η Αθήνα είναι το χωριό μου. Δεν έχω άλλο. Αυτήν τη στιγμή είναι μια πληγωμένη Αθήνα, αλλά και πληγωμένη την αγαπάω. Όταν νιώθεις μαζί της έτσι συγγενικά, την αγαπάς ακόμα και με την ασχήμια της. Η αγαπημένη μου διαδρομή είναι Εξάρχεια - Λυκαβηττός - Κολωνάκι. Και Κυψέλη. Είναι κούκλα η αγορά της. Τα περισσότερα βράδια μετά την παράσταση τρώω στη «Μαίρη», στην πλατεία Γεωργίου, ή στα Εξάρχεια, στο Γιάντες. Ή στα Τρία Τέταρτα.

• Τι με δίδαξε η ζωή; Τίποτα. Είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως.

Οι Αθηναίοι
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Οι Αθηναίοι / Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Η συνιδρύτρια και διευθύντρια της Black Light και συνδημιουργός της σειράς podcast της LiFO «Ζούμε ρε» δραστηριοποιείται ώστε οι ΑμεΑ να διαθέτουν ίσες ευκαιρίες και απεριόριστη πρόσβαση, δίχως στιγματισμούς και διακρίσεις. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Lorenzo

Οι Αθηναίοι / Lorenzo: «Η techno σκηνή έχει γίνει χρηματιστήριο»

Γνώρισε την techno στη Φρανκφούρτη των αρχών των ‘90s. Ερχόμενος στην Αθήνα, όσο έβλεπε ότι ο κόσμος σοκαριζόταν με τις εμφανίσεις του, τόσο περισσότερο του άρεσε να προκαλεί. Ο θρυλικός χορευτής του Factory και ιδρυτής της ομάδας Blend είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Ελισάβετ Κοτζιά

Οι Αθηναίοι / «Τα πρώτα χρόνια λέγανε ότι τις κριτικές μου τις έγραφε ο πατέρας μου»

Η Αθηναία της εβδομάδας Ελισάβετ Κοτζιά γεννήθηκε μέσα στα βιβλία· κάποια στιγμή, τα έβαλε στην άκρη, για να ξανασυναντήσει τη λογοτεχνία μέσα από μια αναπάντεχη εμπειρία. Άφησε το οικονομικό ρεπορτάζ για την κριτική βιβλίου. Τη ρωτήσαμε γιατί το ελληνικό μυθιστόρημα δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση στο εξωτερικό, και δεν πιστεύει πως για το ζήτημα αυτό υπάρχουν απλές απαντήσεις.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Πέθανε Σαν Σήμερα / Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις της, η κορυφαία θεατρική συγγραφέας της Ελλάδας, που πέθανε σαν σήμερα, μίλησε με πρωτοφανή ειλικρίνεια και απλότητα.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Αρετή Γεωργιλή

Οι Αθηναίοι / «Δεν θα σταματήσω να υπερασπίζομαι το δικαίωμα της γυναίκας να νιώθει ελεύθερη να εκφράζεται»

Η Αρετή Γεωργιλή γεννήθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια και τα δώδεκα τελευταία χρόνια, αφότου άνοιξε το Free Thinking Zone, ζει εκεί και στην Αθήνα. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατιάνα Μπαλανίκα

Οι Αθηναίοι / Κατιάνα Μπαλανίκα: «Μέσα μου είμαι κουτάβι, γι’ αυτό και με πάταγαν όλοι»

Η ηθοποιός που αγαπήθηκε για τους κωμικούς της ρόλους έκανε μόνο δράμα στη σχολή. Θα ήθελε να ξαναπαίξει στην τηλεόραση αλλά βλέπει πως δεν θυμούνται τη γενιά της πια. Είναι ευγνώμων για τη ζωή της και την αφηγείται στη LiFO - γιατί είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μάριο Μπανούσι

Οι Αθηναίοι / Μάριο Μπανούσι: «Αν δεν εκτεθείς στη ζωή, δεν έχει νόημα»

Ο νεαρός σκηνοθέτης, που έχει ήδη μετρήσει διαδοχικά sold out, άρχισε να βλέπει θέατρο όταν μπήκε στη δραματική σχολή. Του αρέσει η ανθρώπινη αμηχανία, η σιωπή και η ησυχία τον γοήτευαν πάντα. Αν και δεν τα πάει καλά με τα λόγια, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
M. HULOT
Γιώργος Τσιαντούλας, ηθοποιός, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / «Γελάτε γιατί χανόμαστε, κάντε σεξ, ταξιδέψτε, διαβάστε και φάτε, φάτε, φάτε»

Ο πολυσυζητημένος πρωταγωνιστής της ταινίας «Το καλοκαίρι της Κάρμεν», Γιώργος Τσιαντούλας, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, ζει στο Παγκράτι, διατηρεί θεατρική ομάδα στα Τρίκαλα, έχει παίξει σε παραστάσεις του Ρομέο Καστελούτσι και του Δημήτρη Παπαϊωάννου και τα πιο ριψοκίνδυνα πράγματα που έχει κάνει είναι «γαστρονομικοί συνδυασμοί σε λάθος στιγμή και λάθος ώρα».
M. HULOT
Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LIFO

Οι Αθηναίοι / Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LiFO

Η μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού μιλά για τις ανεξίτηλες συναντήσεις της πορείας της, για το πώς πήγε κόντρα στο ρεύμα της εποχής της, για μια ζωή χορτάτη. Δουλεύοντας επί 67 συναπτά έτη δεν ανέχεται να της πει κανείς «τι ανάγκη έχεις;».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αγνή Πικιώνη: «Η Αθήνα έχει εξελιχθεί σ’ ένα μαζικό λούνα παρκ»

Οι Αθηναίοι / «Δυσκολεύονταν να με πλησιάσουν επειδή ήμουν η κόρη του Πικιώνη»

Η Αγνή Πικιώνη, κόρη του οραματιστή αρχιτέκτονα που είχε αφοσιωθεί στη λαϊκή αρχιτεκτονική, μιλά για τη ζωή της δίπλα σε εκείνον, που της έμαθε ότι «ένας απλός άνθρωπος μπορεί να φτιάξει κάτι σημαντικό». Αρχιτέκτονας και η ίδια, φρόντισε να διασώσει και να ταξινομήσει το έργο του. Τη θυμώνει η μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική και πιστεύει ότι η Αθήνα έχει χάσει το στοίχημα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιώργος Αρβανίτης: «Έλεγα "είμαι καλύτερος" και δεν με πήρε η φτώχεια από κάτω»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Αρβανίτης: «Πείσμωνα για να γίνω ο καλύτερος και δεν με πήρε η φτώχεια από κάτω»

Από μια νιότη γεμάτη αντιξοότητες, ο τροχός για εκείνον γύρισε, η ζωή του στράφηκε στο φως και έγινε βιβλίο. Η Ευρώπη τον ανακάλυψε από τις ταινίες του Αγγελόπουλου, στις ιστορίες του πρωταγωνιστούν ο Φίνος, ο Μαστρογιάνι και ο Κουροσάβα. Ο πολυβραβευμένος διευθυντής φωτογραφίας που ήταν «πάντα την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος» είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κρίστη Στασινοπούλου: «Έχω φάει τη νύχτα με το κουτάλι, προτιμώ πια να κάθομαι σπίτι»

Οι Αθηναίοι / Κρίστη Στασινοπούλου: «Έχω φάει τη νύχτα με το κουτάλι, προτιμώ πια να κάθομαι σπίτι»

Όλοι τη ρωτούν για τον Παύλο Σιδηρόπουλο όμως έχει ζήσει περισσότερα δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη. Έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην Eurovision, αισθάνεται περήφανη που μεγαλώνοντας κατέληξε να κάνει μόνο πράγματα που της αρέσουν. Έχει γυρίσει τον κόσμο με τον Στάθη Καλυβιώτη και τη μουσική τους, μόλις κυκλοφόρησε ένα βιβλίο για τα ταξίδια τους που μετράνε πια 25 χρόνια.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ