Γεννήθηκα στην Αθήνα, στο νοσοκομείο Λητώ. Ο πατέρας μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Κάτω Χαλάνδρι και η μητέρα μου στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου – γνωρίστηκαν στο πανεπιστήμιο και είναι ακόμα μαζί. Έχω έναν μεγαλύτερο αδερφό.
Μεγάλωσα στη Γλυφάδα, και πιο συγκεκριμένα στην Άνω Γλυφάδα, όπου τότε ακόμα βοσκούσαν πρόβατα, δύο τετράγωνα από το σπίτι. Σήμερα, η Γλυφάδα έχει μεγάλες διαφορές, τόσο πληθυσμιακά όσο και αισθητικά. Προτιμώ τη Γλυφάδα των παιδικών κι εφηβικών μου χρόνων, για να είμαι ειλικρινής, αλλά ίσως και να αναπολώ τα νιάτα μου.
• Θυμάμαι να περνάμε ατελείωτες ώρες στα σκαλιά της πολυκατοικίας απέναντι από τα ηλεκτρονικά Smash, συζητώντας για μουσική και τρώγοντας το περίφημο «υποβρύχιο», ένα είδος πιροσκί με ζαμπόν και τυρί, καθώς και το τελευταίο Α2 που παίρναμε για να πάμε στο Mad ή στο Exodus. Θυμάμαι να πηδάμε τα κάγκελα του γηπέδου δίπλα από το γκολφ για να κάτσουμε κάτω από τα πρώτα φώτα του αεροδιαδρόμου και να φωνάζουμε δυνατά όταν περνούσε αεροπλάνο.
• Μικρή ήθελα να γίνω αρχαιολόγος. Είχε ένα τεύχος του «National Geographic» ο πατέρας μου, με εξώφυλλο έναν σκελετό από την Πομπηία. Μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση. Φανταζόμουν να ανακαλύπτω κι εγώ αρχαιότητες. Τελικά, έγινα πολλά και διάφορα. Αυτήν τη στιγμή είμαι φαρμακοποιός.
Μικρή ήθελα να γίνω αρχαιολόγος. Είχε ένα τεύχος του «National Geographic» ο πατέρας μου, με εξώφυλλο έναν σκελετό από την Πομπηία. Μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση. Φανταζόμουν να ανακαλύπτω κι εγώ αρχαιότητες. Τελικά, έγινα πολλά και διάφορα. Αυτήν τη στιγμή είμαι φαρμακοποιός.
• Κάθε φορά που βοηθάω κάποιον στη δουλειά μου νιώθω υπερήφανη. Θυμάμαι πάντα με αγάπη τη ραδιοφωνική εκπομπή «City Live» που έκανα με τρεις φίλους (Σεραφείμ Γιαννακόπουλο, Βασίλη Σαρακίνο και Στέλιο Προβή) για τον τότε ζωντανό City Fm. Είχαμε κάθε Κυριακή live στο GuruUpstairs, που έβγαινε ζωντανά στον αέρα και είχαν παίξει πολλοί και διάφοροι.
Είμαι επίσης υπερήφανη για το brand BC που ξεκίνησα με τα μπλουζάκια και σκοπεύω να το επεκτείνω. Το BC γεννήθηκε ως ιδέα το περασμένο καλοκαίρι σε ένα ταξίδι στο Πήλιο, με πρώτο πρότζεκτ τέσσερις μπλούζες, μία για κάθε εποχή. Παίζει με την ιδέα της απεικόνισης μυθολογικών θεοτήτων απαθανατισμένων σε αγάλματα με τη σκληρότητα του xerox, όπως αυτό χρησιμοποιήθηκε από την αισθητική του πανκ.
• Οι άνθρωποι που μου έχουν αλλάξει τη ζωή είναι η Αλεξάνδρα, κουμπάρα και δασκάλα μου στον χορό, που με έκανε να προσπαθήσω ξανά και να αγαπήσω το σώμα μου, η γιαγιά μου η Ευρυδίκη, που ήταν μέχρι το τέλος η χαρά της ζωής και η μεγαλύτερη ζωόφιλη που γνώρισα.
Θυμάμαι να ταΐζει κάθε μέρα μια αγέλη από γάτες που μαζεύονταν συγκεκριμένη ώρα στη στέγη της μπιραρίας που βρισκόταν κάτω από το διαμέρισμά της. Επίσης, ο παππούς μου ο Κώστας που πολέμησε στο Ελ Αλαμέιν και έζησε τόσα δεινά και μου τα διηγούνταν, ενώ με κερνούσε μήλο βουτηγμένο σε σαμιώτικο κρασί.
• Με τη μόδα έχω μια σχέση αγάπης και μίσους. Τη βρίσκω απαραίτητη και ως τέχνη για τους δημιουργούς της και ως μέσο έκφρασης για όλους μας. Τη μισώ όταν καταλύει τη διαφορετικότητα και γίνεται κατεστημένο. Το μπλογκ μου το ξεκίνησα το 2008, ως ένα δημιουργικό pass time. Είναι περισσότερο κάτι σαν ημερολόγιο και λιγότερο δημοσιογραφικό fashion blog. Τον τελευταίο χρόνο ομολογώ πως αναρωτιέμαι ποια θα είναι η συνέχειά του.
Η μόδα στη Ελλάδα συμβαίνει σε μικρότερη κλίμακα, φυσικά, από άλλες αγορές, αλλά, όταν θέλει, είναι γνήσια. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο κακός μιμητισμός, τα κακέκτυπα που πολλές φορές χειροκροτούνται υπερβολικά και με αφήνουν απορημένη. Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι Digitaria, Sotiris Georgiou, ΣΟΜΦ, Frentzos.
Γενικότερα, οι Έλληνες δεν ντύνονται καλά. Υπάρχουν μεγάλα συμπλέγματα στον Έλληνα όσον αφορά το τι θα πει ο κόσμος, με αποτέλεσμα να επιλέγουν οι περισσότεροι ένα είδος στολής που είναι δήθεν επίκαιρο. Τα μικρότερα παιδιά είναι όαση όσον αφορά το στυλ. Όχι όλα, βέβαια, αλλά υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα αισθητικής απελευθέρωσης στα νιάτα της πόλης.
• Όλο αυτό που έγινε με τις fashion bloggers ξεφούσκωσε – λογικό ήταν. Ήρθε και η κρίση την κατάλληλη στιγμή. Πολλές φορές σκέφτεσαι μήπως είναι γελοίο να ασχολείσαι με τα ρούχα ή, ακόμα χειρότερα, με τα κοσμικά-διαφημιστικά events. Από την πληθώρα που υπάρχει εκεί έξω, λίγα είναι τα μπλογκ που διαβάζω ακόμα –και μιλάω σε παγκόσμιο επίπεδο. Το δικό μου μπλογκ βρίσκεται καιρό τώρα στο ρελαντί.
• Με προβληματίζει πολύ που ο κόσμος χάνεται και κάποιοι ασχολούνται με τη μόδα. Σίγουρα, η μόδα δεν παύει να υφίσταται σε καμία περίπτωση – εδώ δεν έχει σταματήσει να υφίσταται και να διαμορφώνεται σε καιρούς πολέμου. Όσοι, όμως, ασχολούνται με αυτή οφείλουν να μη ζουν στον κόσμο τους. Σίγουρα υπάρχει όφελος από την ευρηματικότητα που χρειάζεται κάποιος για να δημιουργήσει μέσα στην κρίση, αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρότερη, όταν τόσοι άνθρωποι παλεύουν να επιβιώσουν.
• Με κουράζουν η αναβλητικότητά μου και η αδυναμία μου να αφήσω τη δουλειά στο γραφείο και να μη την πάρω σπίτι. Συνειδητοποίησα προσφάτως ότι είναι απαραίτητο να είσαι εσύ ο ίδιος καλά για να βοηθήσεις τους άλλους. Το προσπαθώ. Μου αρέσουν πολύ το κυριακάτικο μεσημεριανό με φίλους σε ταβέρνα, οι διακοπές στο σπίτι μαγειρεύοντας ακατάπαυστα, οι βόλτες στο Σούνιο, ο τουρισμός στην Αθήνα.
Κυκλοφορώ κυρίως στο κέντρο, στο ιστορικό τρίγωνο, και περισσότερο σε συναυλίες. Μου τη σπάει η αποκτήνωση ορισμένων ανθρώπων που βρίσκουν το μίσος ως απάντηση σε όλα τους τα προβλήματα και είναι άσχημοι μέσα κι έξω.
• Η μουσική είναι η έμπνευσή μου, μου εξηγεί πολλές φορές τον ίδιο μου τον εαυτό, ταυτίζομαι πλήρως με τους στίχους, λατρεύω να τη χορεύω. Την αισθητική μου την προσβάλλουν τα κακέκτυπα. Είτε είναι στην αρχιτεκτονική των πολυκατοικιών, είτε στα ρούχα που φοράνε οι γύρω μου, είτε στις υιοθετημένες συμπεριφορές.
• Το πιο τολμηρό πράγμα που έχω κάνει είναι ένα μακροβούτι κατά μήκος ενός ιστιοφόρου, τρεις διαδρομές από πλώρη στην πρύμνη με μία αναπνοή. Ήμουν 12 χρόνων.
• Η Αθήνα είναι βρόμικη και άδικη, πληγωμένη και αδίστακτη, αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Και έχει μαγικές στιγμές κρυμμένες σε κάθε δρόμο της, αρκεί να ξέρεις πού να κοιτάξεις.
• Τις ειδήσεις τις παρακολουθώ αποκλειστικά από το Διαδίκτυο, δεν έχω τηλεόραση (που να δουλεύει). Η ιστορία της Μανωλάδας ήταν μία από τις χειρότερες ειδήσεις που έχω διαβάσει τελευταία. Καλές ειδήσεις μάλλον έχω καιρό να διαβάσω.
• Το credo μου είναι ένα ποίημα του Langston Hughes, λέγεται «Motto». «I play it cool / I dig all jive / That's the reason / I stay alive / My motto / As I live and learn / Is dig and be dug in return».
• Ποιο είναι το νόημα της ζωής; Να τη ζεις.