Η Sadahzinia αφηγείται τη ζωή της στη LIFO Facebook Twitter
Παρ' ότι δεν είμαι αυτό που λες παιδί της πόλης, μου αρέσει η πόλη διότι, αν έχω να γράψω ένα άρθρο και δεν έχω θέμα, θα πάω μια βόλτα στην Αθήνα και θα κρατήσω κάτι από την τρέλα της. Φωτο: Παντελής Ζερβός / LIFO

Η Sadahzinia αφηγείται τη ζωή της στη LIFO

0

Με έχουν βαφτίσει με δύο ονόματα, Γιολάντα και Παναγιώτα, το δεύτερο είναι της γιαγιάς μου. Στην Ευρυτανία υπάρχει αυτή η παράδοση να δίνονται τα ονόματα των γονιών του αντρός, με αποτέλεσμα όλα μου τα ξαδέλφια να λέγονται Παναγιώτηδες-Παναγιώτες και Θωμάδες-Θωμαΐδες. Εμένα μου άρεσε το όνομα της άλλης μου γιαγιάς. Την έλεγαν Ασημίνα κι εγώ τη φώναζα «Ασημένια». Οπότε, στις παιδικές μου ζωγραφιές, που τις έχω κρατήσει ακόμα, υπέγραφα ως Γιολάντα Παναγιώτα Ασημίνα Τσιαμπόκαλου, σαν Ισπανίδα.

• Πάντα μου άρεσε να γράφω. Δεν μου άρεσε τόσο να μιλάω. Ακόμα και όταν θύμωνα και τσακωνόμουνα, δεν ερχόμουνα σε άμεση σύγκρουση με τη μητέρα μου ή με τον αδελφό μου, παρά έγραφα σε χαρτάκια «Μην ξαναπατήσεις στο δωμάτιό μου» και πέρναγα από δίπλα και τους το άφηνα. Κι όταν ήθελα να ζητήσω συγγνώμη, πάλι άφηνα άλλο χαρτάκι «Συγγνώμη, δεν το ήθελα. Σ' αγαπώ πολύ» και το άφηνα για να το βρούνε το πρωί.

Γνωρίζω τον Μιχάλη και μου λέει «Θα σε λένε Σανταζίνια». Λέω κι εγώ ωραία, σαν αμαζόνα ακούγεται, αλλά τι σημαίνει; Και μου λέει ότι πρόκειται για ένα μύθο της Καραϊβικής για ένα θλιμμένο λουλούδι, τη Ζίνια, που ανθίζει όταν ακούει μουσική. Μου άρεσε πολύ. Μετά από κάποια χρόνια διάβαζα ένα από αυτά τα βιβλία που λένε τι σημαίνει το κάθε όνομα και είδα ότι το Γιολάντα, που βγαίνει από το Βιολέτα, συμβολίζει το ταπεινό και λυπημένο λουλούδι. Και έπαθα πλάκα. Πώς έρχονται και δένουν όλα τελικά στη ζωή!

• Κάποια στιγμή είπα, θέλω να γίνω μεταφράστρια παραμυθιών. Δεν ξέρω πώς ακριβώς μου κόλλησε αυτό. Σπούδαζα Αγγλική Φιλολογία και άρχισα να παίρνω όλα τα μαθήματα που είχαν σχέση με τη μετάφραση. Έχω μεταφράσει κάποια παραμύθια, αλλά έχω γράψει κιόλας - oκτώ τίτλους μέχρι στιγμής.

• Οι Active Member προέκυψαν λόγω του αδελφού μου, που ήταν μαζί τους. Όταν πρωτοεμφανίστηκαν ήμουν περίπου 15 χρόνων. Ήταν σαν εξωγήινοι! Εγώ βέβαια δεν είχα καμία σχέση με αυτήν τη μουσική. Έκανα ξενέρωτα πράγματα. Έπαιζα πιάνο, ήμουν σε χορωδία. Μέσα από αυτήν τη χορωδία τραγούδησα και σε ένα δίσκο του Καζαντζίδη, κάτι που δεν ξέρει κανείς. Ήταν η Χορωδία Νέων του Δήμου Βύρωνα.

Δεν ήξερα τότε τι πάει να πει Καζαντζίδης. Είχαν ζητήσει λοιπόν από τη χορωδία μια μικρή ομάδα παιδιών να συμμετέχει σε ένα τραγούδι, σε ένα δίσκο comeback του Καζαντζίδη που λεγόταν Βραδιάζει. Πρόκειται για ένα πολύ απλό τραγούδι για τα παιδιά, που όμως, όποτε το ακούω, ανατριχιάζω. Αργότερα βέβαια, όταν πήγα στο Πέραμα και γνώρισα το Μιχάλη και τον πατέρα του, που τον λάτρευε, τον λάτρεψα κι εγώ. Είχαν μια πολύ στενή σχέση μαζί του. Ο Καζαντζίδης τους είχε φτιάξει το σπίτι στον Άγιο Κωνσταντίνο και τη βάρκα τους.

• Γύρω στην εποχή που έκλεινα τα 17 πρότεινε ο Μιχάλης -ιδρυτής των Active Member- στον αδελφό μου να με δοκιμάσουν να ραπάρω. Έφτιαχναν τότε το Μεγάλο Κόλπο, τον πρώτο δίσκο τους στη Warner, και θα έκαναν μια μεγάλη παραγωγή. Στην Ελλάδα δεν υπήρχε ακόμα γυναίκα που να ραπάρει, δεν είχε ξαναγίνει. Ήθελε να υπάρχει ένα κομμάτι με γυναικεία φωνή, ήταν το «Σαν Δάκρυα». Κι έτσι πήγα, χωρίς να ξέρω τίποτα.

Γνωρίζω τον Μιχάλη και μου λέει «Θα σε λένε Σανταζίνια». Λέω κι εγώ ωραία, σαν αμαζόνα ακούγεται, αλλά τι σημαίνει; Και μου λέει ότι πρόκειται για ένα μύθο της Καραϊβικής για ένα θλιμμένο λουλούδι, τη Ζίνια, που ανθίζει όταν ακούει μουσική. Μου άρεσε πολύ. Μετά από κάποια χρόνια διάβαζα ένα από αυτά τα βιβλία που λένε τι σημαίνει το κάθε όνομα και είδα ότι το Γιολάντα, που βγαίνει από το Βιολέτα, συμβολίζει το ταπεινό και λυπημένο λουλούδι. Και έπαθα πλάκα. Πώς έρχονται και δένουν όλα τελικά στη ζωή!

• Στην αρχή, πάνω στη σκηνή ήμουν πολύ μαγκωμένη και με κοιτούσαν περίεργα οι από κάτω. Πολλούς από αυτούς τους ήξερα, ήταν φίλοι μου, και αισθανόμουν ντροπή με το μικρόφωνο στο χέρι. Το '97 έπεσε από τη Warner η ιδέα να κάνω έναν προσωπικό δίσκο. Μου έλεγαν να μη χρησιμοποιήσω το όνομα Σανταζίνια γιατί είναι δύσκολο στην απομνημόνευση και να χρησιμοποιήσω το Γιολάντα. Αλλά εγώ ανένδοτη. Τελικά πέρασε το δικό μου και βγήκε ο πρώτος μου προσωπικός δίσκος που λεγόταν Άλλο ένα ψέμα.

Η Sadahzinia αφηγείται τη ζωή της στη LIFO Facebook Twitter
Ακόμα και στην Αθήνα τα live-άδικα γίνονται όλα σκυλάδικα σιγά σιγά. Όσο ήμασταν στη Warner υπήρχε συνεχώς το άγχος με την πειρατεία στη μουσική. Φωτο: Παντελής Ζερβός / LIFO

• Το 2003 αποφασίσαμε να φύγουμε από τη Warner και να φτιάξουμε την 8ctagon, μια μικρή, ανεξάρτητη εταιρεία. Κάνουμε την παραγωγή, το πακετάρισμα, το artwork, κλείνουμε μόνοι μας τις συναυλίες. Έχουν δυσκολέψει πάρα πολύ τα πράγματα. Προσπαθούμε τουλάχιστον να κάνουμε εμφανίσεις στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, γιατί στην επαρχία δεν υπάρχουν μαγαζιά, δεν υπάρχουν λεφτά να το υποστηρίξουν όλο αυτό.

Ακόμα και στην Αθήνα τα live-άδικα γίνονται όλα σκυλάδικα σιγά σιγά. Όσο ήμασταν στη Warner υπήρχε συνεχώς το άγχος με την πειρατεία στη μουσική. Εμάς ποτέ δεν μας πείραξε. Εμείς λέμε, ελάτε εδώ να σας κάνουμε εμείς κόπιες από τη μουσική μας, αλλά να έρχεστε στις συναυλίες μας. Να μας στηρίζεται με αυτό τον τρόπο.

• Παλιότερα μου ήταν πολύ δύσκολο να γράφω στίχους. Σήμερα, αν μου δώσει μια μουσική ο Μιχάλης, θα κλειστώ, δεν θα σηκωθώ να πάρω καφέ από την κουζίνα και θα κάτσω να γράψω σερί ένα κομμάτι. Έχω την εντύπωση ότι φαίνεται το σημείο που έχεις σηκωθεί για να κάνεις διάλειμμα, για να πιεις ένα καφέ. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζω και τα κείμενά μου στον «Ελεύθερο Τύπο», όπου γράφω μικρές ιστορίες για την Αθήνα.

Γράφοντας συνέχεια, βρίσκεις πολύ ξαφνικά το δικό σου μονοπάτι. Είναι σαν να σου αναβοσβήνουν λαμπάκια και να σου λένε: ΓΙΟΛΑΝΤΑ, ΕΔΩ ΕΙΣΑΙ, ΠΡΟΧΩΡΑ! Όταν λοιπόν βρήκα το δικό μου μονοπάτι, ξέρω πια ότι ακόμα και θέμα να μην έχω, έχω κάπου να πατήσω. Αυτό το θεωρώ μαγική διαδικασία. Σε κάποιο τραγούδι λέω «Μου ψιθυρίζει τις λέξεις τ' αηδόνι κι ο στίχος τελειώνει».

• Παρ' ότι δεν είμαι αυτό που λες παιδί της πόλης, μου αρέσει η πόλη διότι, αν έχω να γράψω ένα άρθρο και δεν έχω θέμα, θα πάω μια βόλτα στην Αθήνα και θα κρατήσω κάτι από την τρέλα της. Μου αρέσει λοιπόν η πόλη γιατί δεν τελειώνει ποτέ. Υπάρχει έως εκεί που βλέπει το μάτι και υπάρχει πάντα κάτι να ανακαλύψεις.

• Μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια και έχουμε ένα κόλλημα με τον Μιχάλη με τα Holiday Ιnn. Κάθε φορά λέμε ότι μόλις παντρευτήκαμε και έτσι μας δίνουν τα καλύτερα δωμάτια και μας κερνούν σαμπάνια. Μας βλέπουν βέβαια μετά που τριγυρνάμε στην πόλη σαν λέτσοι με τις φόρμες μας και με τεράστιες σακούλες να κουβαλάμε βινύλια και αναρωτιούνται.

Οι Αθηναίοι
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τζούλια Τσιακίρη

Οι Αθηναίοι / Τζούλια Τσιακίρη: «Οι ταβερνιάρηδες είναι ευεργέτες του γένους»

Με διαλείμματα στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, έχει περάσει όλη της τη ζωή στο κέντρο της Αθήνας - το ξέρει σαν την παλάμη της. Έχει συνομιλήσει και συνεργαστεί με την αθηναϊκη ιντελεγκέντσια, είναι άλλωστε κομμάτι της. Εδώ και 60 χρόνια, με τη χειροποίητη, λεπτολόγα δουλειά της στον χώρο του βιβλίου και με τις εκδόσεις «Το Ροδακιό» ήξερε ότι δεν πάει για τα πολλά. Αλλά δεν μετανιώνει για τίποτα απ’ όσα της επιφύλαξε η μοίρα «εις τον ρουν της τρικυμιώδους ζωής της».
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Κωνσταντίνος Ρήγος

Οι Αθηναίοι / «Έχω αισθανθεί να απειλούμαι τη μέρα, όχι δουλεύοντας τη νύχτα»

Οκτάνα, Επίδαυρος, ΚΘΒΕ, Πέγκυ Ζήνα, Εθνικό, Λυρική, «Brokeback Mountain» και «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Ως χορογράφος και σκηνοθέτης, ο Κωνσταντίνος Ρήγος έχει κάνει τα πάντα. Και παρότι έχει αρκετούς haters, νιώθει ότι αυτοί που τον καταλαβαίνουν είναι πολύ περισσότεροι.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Οι Αθηναίοι / Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Ηθοποιός, σκηνοθέτις, ακατάτακτη και αγαπημένη του κοινού, η Σμαράγδα Καρύδη θυμάται πως ανέκαθεν ήθελε το σύμπαν, χωρίς να περιορίζεται. Στον απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας της, ως η Αθηναία της εβδομάδας, καταλήγει πως, ούτως ή άλλως, «στο τέλος ανήκεις εκεί που μπορείς να φτάσεις», ενώ δηλώνει πως πάντα θα επιλέγει συνειδητά να συντάσσεται με τη χαρά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αντουανέττα Αγγελίδη: «Κάθε ταινία μου είναι το ευτυχές τέλος μιας περιπέτειας απορρίψεων»

Οι Αθηναίοι / Αντουανέττα Αγγελίδη: «Κάθε ταινία μου είναι το ευτυχές τέλος μιας περιπέτειας απορρίψεων»

Μοναδική περίπτωση για το ελληνικό σινεμά, η ιδιοσυγκρασιακή σκηνοθέτις που τιμάται στο 13ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Ταινιοθήκης αφηγείται τη ζωή και την πορεία της στη LiFO.
M. HULOT
«Περηφανευόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, αλλά δεν κρατήσαμε ούτε ένα λυχναράκι»

Oι Αθηναίοι / «Περηφανευόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, αλλά δεν κρατήσαμε ούτε ένα λυχναράκι»

Η αρχιτέκτονας και υπεύθυνη των Αρχείων Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη, Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη, δεν λησμόνησε ποτέ στην πορεία της πως η μορφή ενός κτιρίου πρέπει να έχει χαρακτήρα, ειλικρίνεια και κλίμακα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Δημοσιογράφος, στιχουργός. Θα ήταν ευχαριστημένος αν, απ’ όλα τα τραγούδια του, έμενε στην ιστορία το τετράστιχο: «Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει, σαν αμάξι γέρικο, στην ανηφοριά».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Οι Αθηναίοι / Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Η συνιδρύτρια και διευθύντρια της Black Light και συνδημιουργός της σειράς podcast της LiFO «Ζούμε ρε» δραστηριοποιείται ώστε οι ΑμεΑ να διαθέτουν ίσες ευκαιρίες και απεριόριστη πρόσβαση, δίχως στιγματισμούς και διακρίσεις. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Lorenzo

Οι Αθηναίοι / Lorenzo: «Η techno σκηνή έχει γίνει χρηματιστήριο»

Γνώρισε την techno στη Φρανκφούρτη των αρχών των ‘90s. Ερχόμενος στην Αθήνα, όσο έβλεπε ότι ο κόσμος σοκαριζόταν με τις εμφανίσεις του, τόσο περισσότερο του άρεσε να προκαλεί. Ο θρυλικός χορευτής του Factory και ιδρυτής της ομάδας Blend είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Ελισάβετ Κοτζιά

Οι Αθηναίοι / «Τα πρώτα χρόνια λέγανε ότι τις κριτικές μου τις έγραφε ο πατέρας μου»

Η Αθηναία της εβδομάδας Ελισάβετ Κοτζιά γεννήθηκε μέσα στα βιβλία· κάποια στιγμή, τα έβαλε στην άκρη, για να ξανασυναντήσει τη λογοτεχνία μέσα από μια αναπάντεχη εμπειρία. Άφησε το οικονομικό ρεπορτάζ για την κριτική βιβλίου. Τη ρωτήσαμε γιατί το ελληνικό μυθιστόρημα δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση στο εξωτερικό, και δεν πιστεύει πως για το ζήτημα αυτό υπάρχουν απλές απαντήσεις.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Πέθανε Σαν Σήμερα / Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις της, η κορυφαία θεατρική συγγραφέας της Ελλάδας, που πέθανε σαν σήμερα, μίλησε με πρωτοφανή ειλικρίνεια και απλότητα.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Αρετή Γεωργιλή

Οι Αθηναίοι / «Δεν θα σταματήσω να υπερασπίζομαι το δικαίωμα της γυναίκας να νιώθει ελεύθερη να εκφράζεται»

Η Αρετή Γεωργιλή γεννήθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια και τα δώδεκα τελευταία χρόνια, αφότου άνοιξε το Free Thinking Zone, ζει εκεί και στην Αθήνα. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατιάνα Μπαλανίκα

Οι Αθηναίοι / Κατιάνα Μπαλανίκα: «Μέσα μου είμαι κουτάβι, γι’ αυτό και με πάταγαν όλοι»

Η ηθοποιός που αγαπήθηκε για τους κωμικούς της ρόλους έκανε μόνο δράμα στη σχολή. Θα ήθελε να ξαναπαίξει στην τηλεόραση αλλά βλέπει πως δεν θυμούνται τη γενιά της πια. Είναι ευγνώμων για τη ζωή της και την αφηγείται στη LiFO - γιατί είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μάριο Μπανούσι

Οι Αθηναίοι / Μάριο Μπανούσι: «Αν δεν εκτεθείς στη ζωή, δεν έχει νόημα»

Ο νεαρός σκηνοθέτης, που έχει ήδη μετρήσει διαδοχικά sold out, άρχισε να βλέπει θέατρο όταν μπήκε στη δραματική σχολή. Του αρέσει η ανθρώπινη αμηχανία, η σιωπή και η ησυχία τον γοήτευαν πάντα. Αν και δεν τα πάει καλά με τα λόγια, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
M. HULOT