Η πρώτη φορά που μετακινήθηκα από την Αθήνα σε μια απόσταση υπολογίσιμη ήταν στα 18, που πήγα στη Θεσσαλονίκη. Μέχρι τότε δεν είχα φύγει απ' την πόλη, εκτός από εκδρομές. Για κάποιους λόγους επέμενα για χρόνια να μη φύγω εκτός Ελλάδας. Πρωτοταξίδεψα στην Πολωνία γύρω στα 23 μου, τότε που ο υπαρκτός σοσιαλισμός ήταν πολεμικού τύπου. Με σόκαρε αυτό το ταξίδι θετικά, με μάρκαρε. Το θυμάμαι πολύ έντονα και πρόσφατα, που πήγα ξανά στην Πολωνία, ήταν ένα είδος γυρισμού, επιστροφής.
• Την πρώτη μου παράσταση την είδα στα 16. Με έβγαλαν έξω η αδελφή μου με τον άντρα της και πήγαμε να δούμε τον Καλό Στρατιώτη Σβέικ με τον Μίμη Φωτόπουλο. Μου άρεσε, αλλά σκεπτόμουν «όχι, αυτό δεν πρέπει να γίνεται έτσι, πρέπει και κάτι άλλο να υπάρχει...».
Το θέατρο έχει έναν τρόπο να γιατρεύει τη μοναξιά. Υπάρχει μια αρχή σε αυτό που τη θεωρώ πολύ κρίσιμη: ο ρόλος είναι ο άλλος, δεν είσαι εσύ, που σημαίνει ότι πραγματοποιείσαι ως ρόλος μόνο μέσα από τους άλλους. Είναι ακριβώς το ανάποδο του «Η Κόλαση είναι οι άλλοι». Eίναι ζημιογόνος τόπος. Δεν σου επιτρέπει να έχεις μία ρεαλιστική σχέση με την πραγματικότητα.
• Με το θέατρο ασχολήθηκα συμπτωματικά. Σχεδιάζαμε με έναν φίλο μου μια παράσταση στο σχολείο βασισμένη σε ένα μυθιστόρημα του Καραγάτση, στο Σέργιος και Βάκχος, να βγουν κάποια χρήματα για να πάμε μια μεγάλη εκδρομή. Από 'κει και πέρα κάτι με ενδιέφερε, χωρίς να ξέρω τι. Υπήρχε μια σχέση με αυτό που ήταν μάλλον αταβιστική.
• Ξεκίνησα να σπουδάζω βιολογία στη Θεσσαλονίκη (μου άρεσαν πάρα πολύ και η βιολογία και η Θεσσαλονίκη) και μετά μου ήταν αδύνατο να αντέξω την επαναφορά στη γενέτειρα. Ο μόνος τρόπος για ν' αντέξω την Αθήνα ήταν να κάνω κάτι άλλο. Έτσι ξεκίνησα τη σχέση μου με τις δραματικές σχολές, ενώ τελείωνα το πανεπιστήμιο. Για ένα διάστημα ήταν παράλληλη διαδρομή, χωρίς να υπονομεύει το ένα το άλλο.Τη βιολογία την τελείωσα και ασχολήθηκα και περαιτέρω.
Μάλιστα ασχολούμαι με ένα κομμάτι της που θα το έλεγα «εφαρμοσμένη βιολογία» σε κάποιους τομείς που έχουν να κάνουν με το θέατρο. Ένα μέρος αφορά την εκπαιδευτική διαδικασία του ηθοποιού. Νομίζω ότι, αν δεν είχα σπουδάσει βιολογία, δεν θα μπορούσα να μιλήσω για θέατρο με τέτοιους όρους, γιατί όσο κι αν θεωρείται ότι ένας ηθοποιός είναι έμπνευση ή ταλέντο, η λειτουργία της υποκριτικής έχει σαφέστατα και μια ψυχοβιολογική βάση.
• Αυτό που λέμε «φιλία» είναι μια ιδεατή συνθήκη, πλατωνική σχεδόν, ανήκει στον χώρο των ιδεών και λιγότερο στον χώρο της πραγματικής εμπειρίας. Δεν έχω κατορθώσει με τους φίλους μου να έχω αυτό που άκουγα ή καταλάβαινα ως ιδανικό του τι σημαίνει «φιλία». Δεν έτυχε. Δεν φταίνε οι φίλοι μου γι' αυτό, φταίω εγώ πιο πολύ. Σε έναν βαθμό φταίει και η πόλη. Πιθανότατα έχει να κάνει με τον ρυθμό της, αλλά δεν θέλω να προβάλλω πάνω στην πόλη δικές μου εμπειρίες που δεν θα τις έλεγα αρνητικές, απλά είναι ανολοκλήρωτες.
• Πιστεύω ότι πολλά πράγματα είναι θέμα τύχης. Θα έλεγα ότι αισθάνομαι μάλλον ευεργετημένος από το ισοζύγιο οραμάτων και πραγματώσεων. Έχουν ένα θετικό ισοζύγιο. Κοιτάζοντας πίσω, βλέπω πράγματα που μου έχουν συμβεί και είμαι μάλλον ευτυχής που συνέβησαν. Το ανάποδο ισοζύγιο είναι μια συσσωρευόμενη πίκρα που πρέπει να είσαι πολύ δυνατός για να τη διαχειριστείς και να μη σε διαλύσει ως άνθρωπο, ως ποιότητα, και για να μπορέσεις μέσα από αυτή την πίκρα να τα καταφέρεις.
• Το θέατρο έχει έναν τρόπο να γιατρεύει τη μοναξιά. Υπάρχει μια αρχή σε αυτό που τη θεωρώ πολύ κρίσιμη: ο ρόλος είναι ο άλλος, δεν είσαι εσύ, που σημαίνει ότι πραγματοποιείσαι ως ρόλος μόνο μέσα από τους άλλους. Είναι ακριβώς το ανάποδο του «Η Κόλαση είναι οι άλλοι». Eίναι ζημιογόνος τόπος. Δεν σου επιτρέπει να έχεις μία ρεαλιστική σχέση με την πραγματικότητα. Το ψευδαισθησιακό είναι απλώς αναγκαιότητα για την ύπαρξη, παρ' όλα αυτά, μπορεί να σε μπερδέψει και μπορεί να κάνεις και ζημιές στους άλλους. Το θέμα είναι πώς να καταφέρεις να συνδιαλλαγείς με αυτού του είδους τον γλιστερό πάγο.
• Επιτυχία σε δημιουργικό επίπεδο είναι όταν κάνεις κάτι που σου αρέσει πολύ και δεν σε διαψεύδει ο διπλανός σου, ότι αυτό που κάνεις δεν είναι τίποτα. Το τίμημά της έρχεται αργότερα: αντανακλαστικά ο άνθρωπος πάει προς τα εκεί που είναι οι πηγές της ηδονής, κανείς δεν κινείται προς τα εκεί που θα συναντήσει κάτι δυσάρεστο. Είναι πάγια βιολογική αρχή. Όταν σου συμβεί μια επιτυχία, τα επόμενά σου βήματα είναι δύσκολο να είναι αθώα, να είναι ξανά κάπως αγνά ή σε λευκό φόντο.
• Αυτό που φοβάμαι πιο πολύ είναι το να μείνω τελικά μόνος και να μην αποκαλύψω περισσότερα από όσα χρειάζεται ο άλλος.
• Ο Θεός ανήκει στο βασίλειο του υπέροχου υποκειμενισμού. Έχει να κάνει με τη ζωοποιό και ζωογόνο ψευδαίσθηση που μας κινεί λίγο προς τα όρια, χωρίς αυτή σταματάει η ζωή. Ανήκει στη λεγόμενη μοιρασμένη σε συλλογικό επίπεδο προσωπική μυθολογία.
• Οι γκρίζες περίοδοι της ζωής μου είναι οι περίοδοι που δεν είμαι ερωτευμένος. Δεν ξεχωρίζω τον έρωτα από την αγάπη. Κι είναι μόνο υπέροχος και επικίνδυνος.
Έχω μια σχέση αμφίθυμη με την Αθήνα και προσπαθώ, για να επιβιώσω εσωτερικά, να ανακαλύπτω τις γωνιές της που μου αρέσουν: άτυποι χώροι και γωνιές που έχουν ξεφύγει από την ανάπτυξη γύρω από την αγορά και στις στοές που κρύβονται τα ποντίκια. Κάποια κυλικεία, κάποια καφενεία... Μυρίζουν ακόμα ένα κομμάτι ζωής λίγο παρελθούσας. Και παρόλο που είναι επικίνδυνο, το παρελθόν καμιά φορά είναι ένα αντίδοτο υπέρ του παρόντος.
• Μου αρέσει να διαβάζω με πολύ συγκέντρωση σε δημόσιους χώρους, να κάνω ιστιοπλοΐα και ό,τι έχει σχέση με τη θάλασσα, να ταξιδεύω μέσα από τη δουλειά μου γιατί δυσκολεύομαι να ταξιδεύω τουριστικά, είμαι λίγο ενοχικός τύπος. Στο σπίτι μου υπάρχει συνεχώς μια μικρή βαλίτσα που δεν προλαβαίνω να την αδειάσω. Μ' αρέσουν οι εκδρομές, να δουλεύω αργά τη νύχτα, οι ώρες αργά έχουν άλλο περιεχόμενο.
• Δεν ενθουσιάζομαι με την Αθήνα, δεν μ' αρέσει. Με πληγώνει σε τέτοιο βαθμό, που ασχολούμαι ακόμα κι επιστημονικά μαζί της μπας και στρώσει λίγο. Είναι μια πόλη η οποία είναι ανόητη και αυτό που προσφέρει στους κατοίκους της είναι κάτι τυχάρπαστο, ασυνάρτητο και αρκετά τσιγγούνικο. Δεν ξέρω πώς τα έχει καταφέρει αυτή η πόλη ακόμα και τις απόπειρες βελτίωσής της να τις περιθωριοποιεί γραφικά. Είναι μια πόλη που ουσιαστικά και κοινωνικά περιθωριοποιεί τους ποδηλάτες κι αυτό δεν είναι χαρακτηριστικό μιας έξυπνης πόλης.
• Έχω μια σχέση αμφίθυμη με την Αθήνα και προσπαθώ, για να επιβιώσω εσωτερικά, να ανακαλύπτω τις γωνιές της που μου αρέσουν: άτυποι χώροι και γωνιές που έχουν ξεφύγει από την ανάπτυξη γύρω από την αγορά και στις στοές που κρύβονται τα ποντίκια. Κάποια κυλικεία, κάποια καφενεία... Μυρίζουν ακόμα ένα κομμάτι ζωής λίγο παρελθούσας. Και παρόλο που είναι επικίνδυνο, το παρελθόν καμιά φορά είναι ένα αντίδοτο υπέρ του παρόντος.
• Το έργο μου λέγεται Ακρόπολις και έχει γραφτεί από έναν ρομαντικό κλασικό Πολωνό ζωγράφο-συγγραφέα στις αρχές του αιώνα, αναζητώντας τη δική του αντίστοιχη ακρόπολη στην Πολωνία. Ο συγγραφέας, μη όντας ένας επαγγελματίας συγγραφέας, αλλά ένας ελεύθερος δημιουργός, έχει το χρίσμα και τη χάρη του άτυπου και του αχαλίνωτου. Αυτό είναι που το κάνει ιδιαίτερα πλούσιο. Στις τρεις πράξεις που διαπραγματεύεται τού είναι πάρα πολύ εύκολο να γλιστρήσει από τα μνημεία ενός καθεδρικού που ζωντανεύουν στην πολιορκία της Τροίας ή σε μια άλλη ευρωπαϊκή εμπειρία που είναι η Παλαιά Διαθήκη.
• Η τέχνη σε κάνει καλύτερο άνθρωπο 100%. Θα ήμουν πολύ χειρότερος, αν δεν την είχα συναντήσει στον δρόμο μου.
