Θωμάς Μπίμης / Αλέξανδρος Μάνος

Θωμάς Μπίμης / Αλέξανδρος Μάνος Facebook Twitter
0

Θ.Μ.: Κάνω είκοσι ένα χρόνια καταδύσεις. Ξεκίνησα μεγάλος, στα δώδεκα. Στους γονείς μου τους φαινόταν στην αρχή επικίνδυνο και δεν ήθελαν να το ακολουθήσω, αλλά εμένα με κέρδισε από την πρώτη στιγμή! Και είναι ένα άθλημα στο οποίο μπαίνεις από την αρχή για πρωταθλητισμό. Δεν είναι από αυτά που κάνεις για προσωπική ευχαρίστηση.

Α.Μ.: Είναι κάτι που είτε σου ταιριάζει είτε δεν σου ταιριάζει. Αν φοβάσαι, ας πούμε, δεν γίνεται να προχωρήσεις. Εγώ το ξεκίνησα στα πέντε και το κάνω δεκαπέντε χρόνια. Το βρίσκω συναρπαστικό να κάνεις μια βουτιά πέφτοντας από μεγάλο ύψος. Ένα αίσθημα ελευθερίας ακαριαίο! Είναι επικίνδυνο και extreme, και τα 2'' με 3'' που διαρκεί, σου βγάζει τα πιο ακραία συναισθήματα. Συγχρόνως έχει χάρη ως άθλημα.

Θ.Μ.: Κάτι πολύ κοντά στην ενόργανη, κάπως καλλιτεχνικό αγώνισμα. Η όλη δυσκολία των καταδύσεων συμπυκνώνεται στο ότι ο χρόνος πτώσης είναι πάρα πολύ σύντομος και πρέπει να κάνεις πολλά σ' αυτό το μικρό διάστημα. Κάνεις πιρουέτες και στο τέλος πρέπει να μπεις ίσια στο νερό. Ελεγχόμενες δόσεις αδρεναλίνης

Α.Μ.: Ο συγχρονισμός αρχίζει από τη στιγμή που ξεκινάει η βουτιά. Πρέπει να φύγουμε μαζί από το βατήρα, να κάνουμε μαζί την απογείωση, και από 'κει και πέρα είναι η ατομική επίδοση.

Θ.Μ.: Στη συγχρονισμένη κατάδυση, βέβαια, η χάρη του καθένα χάνεται. Από τη στιγμή που έχεις φύγει από το βατήρα, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο από το να κοιτάξεις τον εαυτό σου. Δεν μπορείς ούτε να επιταχύνεις, ούτε να επιβραδύνεις τίποτα.

Α.Μ.: Καθώς ο συντελεστής βαρύτητας είναι ο ίδιος, θα πέσουμε την ίδια στιγμή.

Θ.Μ.: Όταν ρισκάρεις να σου βγει μια δύσκολη βουτιά και πλησιάζεις πιο κοντά απ' ό,τι πρέπει στο βατήρα, γίνεται επικίνδυνο. Έχω φοβηθεί σε κάποιες τέτοιες περιπτώσεις. Κάθε λάθος μπορεί να το πληρώσεις ακριβά. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις, τόσο το νερό σκληραίνει. Το νερό το πληρώνεις αν δεν προσγειωθείς ίσια.

Α.Μ.: Γίνεται σαν τσιμέντο και αν πέσεις με την κοιλιά, ο πόνος είναι μεγάλος.

Θ.Μ.: Με το νερό γινόμαστε ένα. Σαν δεύτερο δέρμα. Μέχρι και τα ρούχα μας μυρίζουν χλώριο!

Α.Μ.: Είναι εντελώς άλλο πράγμα να βουτήξεις από ένα βράχο στη θάλασσα, από το να εκτελέσεις μια κατάδυση από βατήρα με συγκεκριμένο βαθμό δυσκολίας.

Θ.Μ.: Όταν βουτάω από ένα βράχο, κάνω το εντελώς αντίθετο απ' ό,τι στην πισίνα. Φεύγω μακριά από το βράχο και κοιτάω να μπω όσο το δυνατόν λιγότερο μέσα στη θάλασσα. Στην πισίνα επιδιώκουμε να είμαστε ψηλά και πέφτουμε βαθιά μες στο νερό. Όποτε το έχω κάνει, το έκανα με το ζόρι για τους φίλους μου, για να δουν κάποια φιγούρα.

Α.Μ.: Έχω κάνει bungee jumbing και ήταν το ίδιο αίσθημα βουτιάς που ήξερα, αλλά προς το άγνωστο!

Θ.Μ.: Εμένα δεν μου λέει τίποτα να πηδήξω από μια γέφυρα. Αν θέλω, ανεβαίνω στα δέκα μέτρα στο βατήρα. Θέλω όμως να κάνω ελεύθερη πτώση από αεροπλάνο.

Α.Μ.: Από τη στιγμή που έγινα ζευγάρι με τον Ολυμπιονίκη Μπίμη, τα πράγματα πήραν διαφορετική τροπή. Από την άλλη, παρόλο που είχε πάρει το χρυσό, δεν μπορούσα να τον δω με δέος γιατί ήταν και ο φίλος που κάναμε μαζί προπόνηση και παρέα. Είχε να μου προσφέρει αλλά και να του προσφέρω. Με βοήθησε να ανέβω από τη μια, αλλά από την άλλη κι εγώ, ως μικρότερος, έχω μια μεγαλύτερη ενέργεια να σπρώχνω τα πράματα να προχωρούν.

Θ.Μ.: Στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, με τον Νίκο Συρανίδη, ήμασταν τόσο χαλαροί, ίσως γιατί αγωνιζόμασταν στην έδρα μας, που πήραμε το χρυσό με μεγάλη άνεση. Όλοι οι άλλοι ζούσαν μια φοβερή αγωνία για το μετάλλιο. Ήθελα, για τα χρόνια που είχα αφιερώσει, την ανάλογη επιτυχία. Και ήρθε από μόνη της, χωρίς να την κυνηγήσω ιδιαίτερα. Πολύς κόσμος μπερδεύει τους χρυσούς Ολυμπιονίκες με τους μεγάλους τραγουδιστές. Ευτυχώς απέφυγα το πανηγύρι της τηλεόρασης και της διασημότητας. Αν και στην αρχή μ' άρεσε που με αναγνώριζαν, αργότερα έπαψε να μου αρέσει. Θα μου είχε αλλάξει τη ζωή, αν συμπεριφερόμουν ανάλογα, αν είχα δεχτεί τις αμέτρητες προτάσεις που δεχόμουν να εμφανιστώ στα κανάλια. Αν ήθελα να το συνεχίσω, θα το συνέχιζα. Αλλά δεν με ενδιέφερε καθόλου. Κι εγώ κι ο Νίκος το κόψαμε μαχαίρι. Με χαρακτηρίζει άλλωστε και η πειθαρχία.

Α.Μ.: Παίζω πιάνο αλλά δεν είμαι απαραίτητα της κλασικής μουσικής. Σαν φοιτητής, σπουδάζω οδοντιατρική, ακολουθώ τις παρέες μου σε στέκια φοιτητών, στου Ψυρρή, στην Ερμού, στο κέντρο. Το καλοκαίρι Γλυφάδα.

Θ.Μ.: Εμένα μ' αρέσει να κάνω τα ανάποδα στις εποχές. Όταν όλοι κατεβαίνουν παραλία, εγώ ανεβαίνω Κηφισιά. Το χειμώνα παραλία! Η Αθήνα μ' αρέσει παρόλα τα στραβά της. Μ' αρέσει ότι η νύχτα της είναι ατέλειωτη, αν και προτιμώ πια ήσυχα μέρη με καλό φαγητό και καλή παρέα. Αλλά δεν πάω πουθενά αν δεν μου εγγυηθούν ότι θα βρω πάρκινγκ! Έχω γίνει μηχανόβιος εξαιτίας της κίνησης. Έχω ταξιδέψει πάρα πολύ. Αν κάτι ζηλεύω σε άλλες πόλεις, είναι το πράσινο. Στις πόλεις γενικώς λατρεύω το συνδυασμό, θάλασσα-βουνό-πόλη. Γι' αυτό και αγαπώ πολύ τη Βαρκελώνη και το Σίδνεϋ, το οποίο το θυμάμαι και με κάποια συγκίνηση γιατί ήταν και οι πρώτοι μου Ολυμπιακοί.

Α.Μ.: Με συναρπάζει η ιδέα ότι, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα πάω Πεκίνο. Θέλω να ξέρω ότι το επόμενο καλοκαίρι θα κάνω το γύρο του θριάμβου σαν Ολυμπιονίκης! Αν και δεν κυνηγάω το μετάλλιο, θα δώσω τον καλύτερο μου εαυτό.

Θ.Μ.: Το να συμμετάσχει ένας αθλητής σε Ολυμπιάδα είναι ήδη από μόνο του μια επιτυχία. Όσο θα πλησιάζουν οι Ολυμπιακοί του Πεκίνου, θα με θυμηθούν διάφοροι και θα λένε πως πρέπει να διεκδικήσω και πάλι το χρυσό. Είμαι υπέρ-ευχαριστημένος με τον εαυτό μου και ό,τι έχω πετύχει στην καριέρα μου. Δεν πάω να διεκδικήσω τα κεκτημένα. Θα δώσω το καλύτερο, αλλά και ένας αγώνας είναι θέμα συγκυριών. Αν στραβοκοιμηθείς και ξυπνήσεις άκεφος την επομένη, η μέρα πάει στράφι. Αν εκείνη τη μέρα έχεις αγώνα, τότε πάει και ο αγώνας...

Οι Αθηναίοι
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Περηφανευόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, αλλά δεν κρατήσαμε ούτε ένα λυχναράκι»

Oι Αθηναίοι / «Περηφανευόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, αλλά δεν κρατήσαμε ούτε ένα λυχναράκι»

Η αρχιτέκτονας και υπεύθυνη των Αρχείων Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη, Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη, δεν λησμόνησε ποτέ στην πορεία της πως η μορφή ενός κτιρίου πρέπει να έχει χαρακτήρα, ειλικρίνεια και κλίμακα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Δημοσιογράφος, στιχουργός. Θα ήταν ευχαριστημένος αν, απ’ όλα τα τραγούδια του, έμενε στην ιστορία το τετράστιχο: «Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει, σαν αμάξι γέρικο, στην ανηφοριά».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Οι Αθηναίοι / Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Η συνιδρύτρια και διευθύντρια της Black Light και συνδημιουργός της σειράς podcast της LiFO «Ζούμε ρε» δραστηριοποιείται ώστε οι ΑμεΑ να διαθέτουν ίσες ευκαιρίες και απεριόριστη πρόσβαση, δίχως στιγματισμούς και διακρίσεις. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Lorenzo

Οι Αθηναίοι / Lorenzo: «Η techno σκηνή έχει γίνει χρηματιστήριο»

Γνώρισε την techno στη Φρανκφούρτη των αρχών των ‘90s. Ερχόμενος στην Αθήνα, όσο έβλεπε ότι ο κόσμος σοκαριζόταν με τις εμφανίσεις του, τόσο περισσότερο του άρεσε να προκαλεί. Ο θρυλικός χορευτής του Factory και ιδρυτής της ομάδας Blend είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Ελισάβετ Κοτζιά

Οι Αθηναίοι / «Τα πρώτα χρόνια λέγανε ότι τις κριτικές μου τις έγραφε ο πατέρας μου»

Η Αθηναία της εβδομάδας Ελισάβετ Κοτζιά γεννήθηκε μέσα στα βιβλία· κάποια στιγμή, τα έβαλε στην άκρη, για να ξανασυναντήσει τη λογοτεχνία μέσα από μια αναπάντεχη εμπειρία. Άφησε το οικονομικό ρεπορτάζ για την κριτική βιβλίου. Τη ρωτήσαμε γιατί το ελληνικό μυθιστόρημα δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση στο εξωτερικό, και δεν πιστεύει πως για το ζήτημα αυτό υπάρχουν απλές απαντήσεις.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Πέθανε Σαν Σήμερα / Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις της, η κορυφαία θεατρική συγγραφέας της Ελλάδας, που πέθανε σαν σήμερα, μίλησε με πρωτοφανή ειλικρίνεια και απλότητα.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Αρετή Γεωργιλή

Οι Αθηναίοι / «Δεν θα σταματήσω να υπερασπίζομαι το δικαίωμα της γυναίκας να νιώθει ελεύθερη να εκφράζεται»

Η Αρετή Γεωργιλή γεννήθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια και τα δώδεκα τελευταία χρόνια, αφότου άνοιξε το Free Thinking Zone, ζει εκεί και στην Αθήνα. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατιάνα Μπαλανίκα

Οι Αθηναίοι / Κατιάνα Μπαλανίκα: «Μέσα μου είμαι κουτάβι, γι’ αυτό και με πάταγαν όλοι»

Η ηθοποιός που αγαπήθηκε για τους κωμικούς της ρόλους έκανε μόνο δράμα στη σχολή. Θα ήθελε να ξαναπαίξει στην τηλεόραση αλλά βλέπει πως δεν θυμούνται τη γενιά της πια. Είναι ευγνώμων για τη ζωή της και την αφηγείται στη LiFO - γιατί είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μάριο Μπανούσι

Οι Αθηναίοι / Μάριο Μπανούσι: «Αν δεν εκτεθείς στη ζωή, δεν έχει νόημα»

Ο νεαρός σκηνοθέτης, που έχει ήδη μετρήσει διαδοχικά sold out, άρχισε να βλέπει θέατρο όταν μπήκε στη δραματική σχολή. Του αρέσει η ανθρώπινη αμηχανία, η σιωπή και η ησυχία τον γοήτευαν πάντα. Αν και δεν τα πάει καλά με τα λόγια, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
M. HULOT
Γιώργος Τσιαντούλας, ηθοποιός, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / «Γελάτε γιατί χανόμαστε, κάντε σεξ, ταξιδέψτε, διαβάστε και φάτε, φάτε, φάτε»

Ο πολυσυζητημένος πρωταγωνιστής της ταινίας «Το καλοκαίρι της Κάρμεν», Γιώργος Τσιαντούλας, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, ζει στο Παγκράτι, διατηρεί θεατρική ομάδα στα Τρίκαλα, έχει παίξει σε παραστάσεις του Ρομέο Καστελούτσι και του Δημήτρη Παπαϊωάννου και τα πιο ριψοκίνδυνα πράγματα που έχει κάνει είναι «γαστρονομικοί συνδυασμοί σε λάθος στιγμή και λάθος ώρα».
M. HULOT
Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LIFO

Οι Αθηναίοι / Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LiFO

Η μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού μιλά για τις ανεξίτηλες συναντήσεις της πορείας της, για το πώς πήγε κόντρα στο ρεύμα της εποχής της, για μια ζωή χορτάτη. Δουλεύοντας επί 67 συναπτά έτη δεν ανέχεται να της πει κανείς «τι ανάγκη έχεις;».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αγνή Πικιώνη: «Η Αθήνα έχει εξελιχθεί σ’ ένα μαζικό λούνα παρκ»

Οι Αθηναίοι / «Δυσκολεύονταν να με πλησιάσουν επειδή ήμουν η κόρη του Πικιώνη»

Η Αγνή Πικιώνη, κόρη του οραματιστή αρχιτέκτονα που είχε αφοσιωθεί στη λαϊκή αρχιτεκτονική, μιλά για τη ζωή της δίπλα σε εκείνον, που της έμαθε ότι «ένας απλός άνθρωπος μπορεί να φτιάξει κάτι σημαντικό». Αρχιτέκτονας και η ίδια, φρόντισε να διασώσει και να ταξινομήσει το έργο του. Τη θυμώνει η μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική και πιστεύει ότι η Αθήνα έχει χάσει το στοίχημα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ