Θ.Μ.: Κάνω είκοσι ένα χρόνια καταδύσεις. Ξεκίνησα μεγάλος, στα δώδεκα. Στους γονείς μου τους φαινόταν στην αρχή επικίνδυνο και δεν ήθελαν να το ακολουθήσω, αλλά εμένα με κέρδισε από την πρώτη στιγμή! Και είναι ένα άθλημα στο οποίο μπαίνεις από την αρχή για πρωταθλητισμό. Δεν είναι από αυτά που κάνεις για προσωπική ευχαρίστηση.
Α.Μ.: Είναι κάτι που είτε σου ταιριάζει είτε δεν σου ταιριάζει. Αν φοβάσαι, ας πούμε, δεν γίνεται να προχωρήσεις. Εγώ το ξεκίνησα στα πέντε και το κάνω δεκαπέντε χρόνια. Το βρίσκω συναρπαστικό να κάνεις μια βουτιά πέφτοντας από μεγάλο ύψος. Ένα αίσθημα ελευθερίας ακαριαίο! Είναι επικίνδυνο και extreme, και τα 2'' με 3'' που διαρκεί, σου βγάζει τα πιο ακραία συναισθήματα. Συγχρόνως έχει χάρη ως άθλημα.
Θ.Μ.: Κάτι πολύ κοντά στην ενόργανη, κάπως καλλιτεχνικό αγώνισμα. Η όλη δυσκολία των καταδύσεων συμπυκνώνεται στο ότι ο χρόνος πτώσης είναι πάρα πολύ σύντομος και πρέπει να κάνεις πολλά σ' αυτό το μικρό διάστημα. Κάνεις πιρουέτες και στο τέλος πρέπει να μπεις ίσια στο νερό. Ελεγχόμενες δόσεις αδρεναλίνης
Α.Μ.: Ο συγχρονισμός αρχίζει από τη στιγμή που ξεκινάει η βουτιά. Πρέπει να φύγουμε μαζί από το βατήρα, να κάνουμε μαζί την απογείωση, και από 'κει και πέρα είναι η ατομική επίδοση.
Θ.Μ.: Στη συγχρονισμένη κατάδυση, βέβαια, η χάρη του καθένα χάνεται. Από τη στιγμή που έχεις φύγει από το βατήρα, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο από το να κοιτάξεις τον εαυτό σου. Δεν μπορείς ούτε να επιταχύνεις, ούτε να επιβραδύνεις τίποτα.
Α.Μ.: Καθώς ο συντελεστής βαρύτητας είναι ο ίδιος, θα πέσουμε την ίδια στιγμή.
Θ.Μ.: Όταν ρισκάρεις να σου βγει μια δύσκολη βουτιά και πλησιάζεις πιο κοντά απ' ό,τι πρέπει στο βατήρα, γίνεται επικίνδυνο. Έχω φοβηθεί σε κάποιες τέτοιες περιπτώσεις. Κάθε λάθος μπορεί να το πληρώσεις ακριβά. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις, τόσο το νερό σκληραίνει. Το νερό το πληρώνεις αν δεν προσγειωθείς ίσια.
Α.Μ.: Γίνεται σαν τσιμέντο και αν πέσεις με την κοιλιά, ο πόνος είναι μεγάλος.
Θ.Μ.: Με το νερό γινόμαστε ένα. Σαν δεύτερο δέρμα. Μέχρι και τα ρούχα μας μυρίζουν χλώριο!
Α.Μ.: Είναι εντελώς άλλο πράγμα να βουτήξεις από ένα βράχο στη θάλασσα, από το να εκτελέσεις μια κατάδυση από βατήρα με συγκεκριμένο βαθμό δυσκολίας.
Θ.Μ.: Όταν βουτάω από ένα βράχο, κάνω το εντελώς αντίθετο απ' ό,τι στην πισίνα. Φεύγω μακριά από το βράχο και κοιτάω να μπω όσο το δυνατόν λιγότερο μέσα στη θάλασσα. Στην πισίνα επιδιώκουμε να είμαστε ψηλά και πέφτουμε βαθιά μες στο νερό. Όποτε το έχω κάνει, το έκανα με το ζόρι για τους φίλους μου, για να δουν κάποια φιγούρα.
Α.Μ.: Έχω κάνει bungee jumbing και ήταν το ίδιο αίσθημα βουτιάς που ήξερα, αλλά προς το άγνωστο!
Θ.Μ.: Εμένα δεν μου λέει τίποτα να πηδήξω από μια γέφυρα. Αν θέλω, ανεβαίνω στα δέκα μέτρα στο βατήρα. Θέλω όμως να κάνω ελεύθερη πτώση από αεροπλάνο.
Α.Μ.: Από τη στιγμή που έγινα ζευγάρι με τον Ολυμπιονίκη Μπίμη, τα πράγματα πήραν διαφορετική τροπή. Από την άλλη, παρόλο που είχε πάρει το χρυσό, δεν μπορούσα να τον δω με δέος γιατί ήταν και ο φίλος που κάναμε μαζί προπόνηση και παρέα. Είχε να μου προσφέρει αλλά και να του προσφέρω. Με βοήθησε να ανέβω από τη μια, αλλά από την άλλη κι εγώ, ως μικρότερος, έχω μια μεγαλύτερη ενέργεια να σπρώχνω τα πράματα να προχωρούν.
Θ.Μ.: Στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, με τον Νίκο Συρανίδη, ήμασταν τόσο χαλαροί, ίσως γιατί αγωνιζόμασταν στην έδρα μας, που πήραμε το χρυσό με μεγάλη άνεση. Όλοι οι άλλοι ζούσαν μια φοβερή αγωνία για το μετάλλιο. Ήθελα, για τα χρόνια που είχα αφιερώσει, την ανάλογη επιτυχία. Και ήρθε από μόνη της, χωρίς να την κυνηγήσω ιδιαίτερα. Πολύς κόσμος μπερδεύει τους χρυσούς Ολυμπιονίκες με τους μεγάλους τραγουδιστές. Ευτυχώς απέφυγα το πανηγύρι της τηλεόρασης και της διασημότητας. Αν και στην αρχή μ' άρεσε που με αναγνώριζαν, αργότερα έπαψε να μου αρέσει. Θα μου είχε αλλάξει τη ζωή, αν συμπεριφερόμουν ανάλογα, αν είχα δεχτεί τις αμέτρητες προτάσεις που δεχόμουν να εμφανιστώ στα κανάλια. Αν ήθελα να το συνεχίσω, θα το συνέχιζα. Αλλά δεν με ενδιέφερε καθόλου. Κι εγώ κι ο Νίκος το κόψαμε μαχαίρι. Με χαρακτηρίζει άλλωστε και η πειθαρχία.
Α.Μ.: Παίζω πιάνο αλλά δεν είμαι απαραίτητα της κλασικής μουσικής. Σαν φοιτητής, σπουδάζω οδοντιατρική, ακολουθώ τις παρέες μου σε στέκια φοιτητών, στου Ψυρρή, στην Ερμού, στο κέντρο. Το καλοκαίρι Γλυφάδα.
Θ.Μ.: Εμένα μ' αρέσει να κάνω τα ανάποδα στις εποχές. Όταν όλοι κατεβαίνουν παραλία, εγώ ανεβαίνω Κηφισιά. Το χειμώνα παραλία! Η Αθήνα μ' αρέσει παρόλα τα στραβά της. Μ' αρέσει ότι η νύχτα της είναι ατέλειωτη, αν και προτιμώ πια ήσυχα μέρη με καλό φαγητό και καλή παρέα. Αλλά δεν πάω πουθενά αν δεν μου εγγυηθούν ότι θα βρω πάρκινγκ! Έχω γίνει μηχανόβιος εξαιτίας της κίνησης. Έχω ταξιδέψει πάρα πολύ. Αν κάτι ζηλεύω σε άλλες πόλεις, είναι το πράσινο. Στις πόλεις γενικώς λατρεύω το συνδυασμό, θάλασσα-βουνό-πόλη. Γι' αυτό και αγαπώ πολύ τη Βαρκελώνη και το Σίδνεϋ, το οποίο το θυμάμαι και με κάποια συγκίνηση γιατί ήταν και οι πρώτοι μου Ολυμπιακοί.
Α.Μ.: Με συναρπάζει η ιδέα ότι, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα πάω Πεκίνο. Θέλω να ξέρω ότι το επόμενο καλοκαίρι θα κάνω το γύρο του θριάμβου σαν Ολυμπιονίκης! Αν και δεν κυνηγάω το μετάλλιο, θα δώσω τον καλύτερο μου εαυτό.
Θ.Μ.: Το να συμμετάσχει ένας αθλητής σε Ολυμπιάδα είναι ήδη από μόνο του μια επιτυχία. Όσο θα πλησιάζουν οι Ολυμπιακοί του Πεκίνου, θα με θυμηθούν διάφοροι και θα λένε πως πρέπει να διεκδικήσω και πάλι το χρυσό. Είμαι υπέρ-ευχαριστημένος με τον εαυτό μου και ό,τι έχω πετύχει στην καριέρα μου. Δεν πάω να διεκδικήσω τα κεκτημένα. Θα δώσω το καλύτερο, αλλά και ένας αγώνας είναι θέμα συγκυριών. Αν στραβοκοιμηθείς και ξυπνήσεις άκεφος την επομένη, η μέρα πάει στράφι. Αν εκείνη τη μέρα έχεις αγώνα, τότε πάει και ο αγώνας...
σχόλια