Γεννήθηκα στη Ρόδο. Στην Αθήνα μετακομίσαμε όταν ήμουν έξι χρονών και από τη B' Δημοτικού και μετά μεγάλωσα στα Βριλήσσια. Εκεί τελείωσα το σχολείο.
Ήμουν μεγάλο πειραχτήρι, έκανα πλάκες πολλές, αλλά στα μουλωχτά. Ήμουν πάντα καλός μαθητής και συνήθως την πλήρωνε άλλος αντί για μένα.
Έβγαζαν άλλον έξω από την τάξη, γιατί εγώ ήμουν «καλό παιδί». Ήμουν μαθητής του 18, στις Πανελλήνιες έπιασα 18.000 μόρια και πέρασα στην ΑΣΟΕΕ, στο Τμήμα Διοικητικής Επιστήμης και Τεχνολογίας.
Όταν ήμουν μικρός δεν είχα σπουδαία όνειρα, ήθελα να γίνω περιπτεράς, ταξιτζής, κωμικός – στα έξι μου είχα ως πρότυπο τον Σεφερλή!
• Στη σχολή τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περίμενα, βρήκα μια κατάσταση που με απογοήτευσε. Τις πρώτες μέρες είχα σοκαριστεί.
Βλέποντας όλο αυτό το παρεμπόριο που γίνεται έξω από την ΑΣΟΕΕ, τις αφίσες όλων των παρατάξεων (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΚΝΕ), την κομματική προπαγάνδα που γινόταν απ' όποιον να 'ναι στη μέση του μαθήματος, σκεφτόμουν «τι γίνεται εδώ πέρα;».
Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό το πράγμα, είχα πάει να κάνω μάθημα, όχι να πολιτικοποιηθώ. Δεν είναι κακό να είναι κάποιος συνειδητός και πολιτικοποιημένος, αλλά δεν μπορούσα αυτή την προπαγάνδα.
Παρακολουθούσα βίντεο στο YouTube – τότε είχαν αρχίσει να γίνονται διάσημοι πολλοί ξένοι YouTubers.
Η κατάσταση που βίωνα, όπως και κάποια από αυτά τα βίντεο, ήταν η αφορμή για να εμπνευστώ και να κάνω το πρώτο δικό μου βίντεο: μια παρωδία της διαφήμισης που είχε βγάλει η σχολή μου και έπαιζε στην τηλεόραση.
Φτιάξαμε μια χιουμοριστική εκδοχή του spot με κάποιους συμφοιτητές μου, το ανεβάσαμε στο YouTube και έκανε αμέσως 1.000 προβολές!
Τότε μου είχε φανεί πολύ σημαντικό νούμερο και είχα εντυπωσιαστεί από τη δύναμη του μέσου, του YouTube. Σήμερα, που το κάθε μου βίντεο έχει μισό εκατομμύριο views, η επιτυχία εκείνου του βίντεο μου φαίνεται απλώς ok.
• Δύο από τους ανθρώπους που με έχουν επηρεάσει και τους έχω ως πρότυπα είναι ο Curt Cobain –άκουγα πολύ Nirvana παλιότερα– και ο Casey Neistat, ο οποίος έφτιαχνε βίντεο στην Αμερική και ανέβαζε στο YouTube.
Με την τεχνολογία ξεκίνησα να ασχολούμαι από τα έξι μου, παίζοντας ένα απλό παιχνίδι σε έναν παλιό υπολογιστή που είχε ο πατέρας μου.
Μετά πήρα Gameboy και δικό μου υπολογιστή – ουσιαστικά η σχέση μου με την τεχνολογία ξεκίνησε από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Τώρα τα παιδιά είναι χωμένα από βρέφη στην τεχνολογία, βλέπεις δύο χρονών παιδιά και ξέρουν να χειριστούν το tablet.
Εφόσον χρησιμοποιώ πλέον τον υπολογιστή για δουλειά, είναι δύσκολο να μην τσεκάρω καθημερινά τι γίνεται, η κάμερα, ο υπολογιστής και το κινητό είναι μέρος της καθημερινότητάς μου.
Δεν σβήνω ποτέ σχόλια, γιατί ξέρω ότι αυτοί που θα κάνουν σχόλια ουσιαστικά είναι το πιο πιστό κοινό. «Φαν» σημαίνει «φανατικός» και δεν υπάρχουν πιο φανατικοί οπαδοί από τους haters – τις πιο πολλές φορές είναι άτομα μικρής ηλικίας.
• Όσα έχω καταφέρει στο βίντεο τα έχω μάθει μόνος μου. Συνέχισα να σπουδάζω, ενώ παράλληλα έβρισκα διάφορες αφορμές για να σατιρίζω πράγματα και παρακολουθούσα διάφορα tutorials στο YouTube για το πώς να κάνεις βίντεο.
Δεν πήγα σε σχολή για να μάθω να κάνω επεξεργασία εικόνας, μοντάζ, όλα τα έμαθα ξενυχτώντας μπροστά σε έναν υπολογιστή, ασχολούμενος άπειρες ώρες με το πώς θα σκηνοθετήσω, πώς θα μοντάρω, πώς θα γράψω.
Έβρισκα αφορμή τη σάτιρα διαφόρων πραγμάτων για να βελτιωθώ με tutorials. Και βελτιωνόμουν μόνος μου ή με τη βοήθεια φίλων που μου έδειχναν κάποια πράγματα.
Κι έτσι τελείωσα τη σχολή, αποφοίτησα, και μετά πίστεψα ότι αυτό που μου αρέσει και εξελίσσεται συνεχώς, δηλαδή το YouTube, μου έδινε ευκαιρίες να ζω από αυτό.
Άρχισαν να με προσεγγίζουν σπόνσορες και να κάνω το βίντεο full time κι έτσι κατέληξα να έχω από αυτό κάποιο εισόδημα και ουσιαστικά να κάνω μια δουλειά την οποία δημιούργησα.
Δεν είναι μια δουλειά που σου λέει ο μπαμπάς σου να την κάνεις –πού να φανταζόταν ακόμα και τη λέξη YouTuber;–, είναι κάτι που προέκυψε. Αλλάζουν συνεχώς τα πράγματα και δημιουργούνται νέες δουλειές που παλιότερα ούτε καν σου περνούσαν από το μυαλό.
• Είναι πολύ εύκολο να παρεξηγηθείς και να σου προσδώσουν χαρακτηρισμούς που δεν ισχύουν όταν κάνεις σάτιρα. Σε πολλά βίντεο κορόιδευα τον τύπο που υποδυόμουν: έπαιζα τον ρόλο του σεξιστή κι έλεγα πράγματα που ήταν όντως ηλίθια.
Από κει και πέρα, σημασία έχει η ποιότητα του ανθρώπου που θα τα ακούσει, αν έχει παιδεία ή αν ψάχνει να βρει αφορμή να ταυτιστεί. Κάποιοι καταλάβαιναν το σαρκαστικό κομμάτι και γέλαγαν, άλλοι έλεγαν «τι βλακείες είναι αυτές», αλλά υπήρχαν και κάποιοι που επικροτούσαν την κακή πλευρά.
Μου έχει τύχει να μου πουν «μπράβο, έχει απόλυτο δίκιο» για πολλά πράγματα που είναι όντως ακραία και η πρόθεσή μου ήταν να τα κοροϊδέψω.
Στην αρχή δεν με ήξεραν, αλλά τώρα έχουν καταλάβει όλοι ότι είμαι κωμικός και το κοινό καταλαβαίνει πού και πότε γίνεται σάτιρα.
• Δεν σβήνω ποτέ σχόλια, γιατί ξέρω ότι αυτοί που θα κάνουν σχόλια ουσιαστικά είναι το πιο πιστό κοινό. «Φαν» σημαίνει «φανατικός» και δεν υπάρχουν πιο φανατικοί οπαδοί από τους haters – τις πιο πολλές φορές είναι άτομα μικρής ηλικίας.
Κάποιος που είναι 30 χρονών δεν θα καθίσει να γράψει ένα σχόλιο, το πολύ πολύ να γελάσει, αλλά οι πιτσιρικάδες συνήθως κάνουν πολλά σχόλια.
• Το χιούμορ είναι πολύ μεγάλο όπλο γιατί μπορείς να πεις φοβερά πράγματα που μπορεί να εννοείς και όταν τα κάνεις να φαίνονται αστεία περνάνε στο κοινό πιο ανάλαφρα.
Αν τα έλεγες σοβαρά μπορεί να εκνευριζόταν, ακόμα και να εναντιωνόταν και να προσπαθούσε να σε δείρει, ενώ με το χιούμορ περνάς κάτι με πιο ανώδυνο τρόπο. Γι' αυτό είναι επικίνδυνο.
Μπορείς να πεις «έκανα πλάκα» και να μην έχεις καμία επίπτωση, ακόμα και για κάτι που εννοείς.
Είναι ένα όπλο που μπορεί να γίνει επικίνδυνο ακόμα και για τον ίδιο τον κωμικό. Δεν είναι τυχαίο που λένε ότι οι περισσότεροι κωμικοί πάσχουν από κατάθλιψη. Όντως, ισχύει αυτό, και το έχω διαπιστώσει και στον εαυτό μου.
Μπορεί να συνηθίσεις τον κόσμο να γελάει συνεχώς με όσα λες και μετά να γελάνε ακόμα και όταν λες κάτι σοβαρά. Γι' αυτό προσπαθώ να κρατάω μια απόσταση από το χιούμορ.
Προσπαθώ να βγάζω βίντεο όπου δεν είμαι τόσο κωμικός, γιατί ο μονίμως κωμικός χαρακτήρας σε αλλοτριώνει. Πλέον στα βίντεο κάνω εγώ τις ερωτήσεις και το αστείο βγαίνει μέσα από το βίντεο, από την κατάσταση, δεν λέω ο ίδιος κάτι αστείο.
Το μετριάζω λίγο, δεν αφήνω το χιούμορ να επικρατήσει και να γίνει μόνο πλάκα. Στην πραγματικότητα είμαι πολύ πιο σοβαρός από αυτό που φαίνεται στα βίντεο.
• Πιστεύω ότι οι δημιουργοί έχουν το δικαίωμα να κάνουν κάτι ακραίο για να τραβήξουν την προσοχή, αρκεί να έχουν κάτι να πουν. Έχω όρια σε αυτά που κάνω και το μέχρι πού θα φτάσω το καταλαβαίνω από τα σχόλια, τα likes και τα dislikes.
Όταν δω ότι στην κοινωνία δεν αρέσει αυτό που κάνω, δεν θα το κάνω. Πλέον κάνω πράγματα που έχουν αποδοχή και δεν εκνευρίζουν τον κόσμο.
Από το υλικό που τραβάω στον δρόμο με τις ερωτήσεις –συνήθως τρεις ώρες ή και παραπάνω– βγαίνει ένα βίντεο δέκα λεπτών, οπότε ουσιαστικά κάνω ένα φιλτράρισμα, κρατάω τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια, συνήθως όσα έχω στο μυαλό μου – γιατί πάντα έχω ένα σχέδιο, μια σκαλέτα με ερωτήσεις και ξέρω πώς θέλω να είναι το ύφος του βίντεο.
Τις βλακείες που ακούγονται τις πετάω. Συνήθως δεν λένε βαριά πράγματα.
• Ο μέσος όρος ηλικίας του κοινού που με παρακολουθεί σε μόνιμη βάση είναι 15-35 χρονών. Οι μεγαλύτερες ηλικίες μπορεί να μπουν να δουν ένα βίντεο, αλλά δεν θα κάνουν εγγραφή, δεν είναι εξοικειωμένοι με την πλατφόρμα, είναι ακόμα στην τηλεόραση, ενώ οι 15-35 δεν βλέπουν σχεδόν καθόλου τηλεόραση.
• Μου τη σπάει η πολιτική ορθότητα, αλλά είναι αναγκαίο κακό. Επειδή με έχουν προσεγγίσει οι περισσότερες από τις εταιρίες που υπάρχουν στην Ελλάδα για συνεργασία, έχω κάνει το περιεχόμενό μου πολιτικά ορθό από μόνος μου.
Έχω φτιάξει ένα μοντέλο στο οποίο να μπορούν να μπουν οι διαφημιστές: δεν θα βρίσω εύκολα, δεν θα θίξω ευαίσθητα θέματα. Όταν απευθύνεσαι σε μισό εκατομμύριο κόσμο, δεν είναι κακό να λες πιο κομψά αυτό που θες να πεις.
Μπορεί να έχω κάνει κάποια λάθη, αλλά δεν μπορώ να πω ότι έχω μετανιώσει για κάτι. Είμαι αυτοδημιούργητος κι έχω ρίξει πολλή δουλειά για να καταφέρω αυτό που έχω σήμερα.
Επειδή όμως έχουν γίνει πολύ politically correct τα βίντεό μου, θα ήθελα να εκφράζω περισσότερο τη σχέση μου με τον εαυτό μου μέσα από αυτά, γιατί αυτό ξεχνούσα το προηγούμενο διάστημα.
Επειδή προσπαθούσα να ικανοποιήσω τις εταιρείες και το κοινό, ξεχνούσα λίγο να εκφράζω τις προσωπικές μου ανησυχίες. Οπότε αυτό θα ήθελα να κάνω τώρα, να βάλω λίγο πιο πολύ τον Στέλιο στα βίντεο και όχι τόσο την περσόνα και τον Konilo.
• Δεν μου αρέσει καθόλου να εκθέτω την προσωπική μου ζωή. Έχω καταλάβει ότι στον χώρο του YouTube όσο πιο πολύ δίνεις από την προσωπική σου ζωή, τόσο περισσότερο αρέσει αυτό στο κοινό.
Στα βίντεό μου δεν έχω αναφέρει ποτέ γονείς, κοπέλα, αδερφό.
Η μόδα του vlogging, όπου ο άλλος μπαίνει μπροστά από μια κάμερα και λέει «περνάω καλά», εκθέτοντας όλη του τη ζωή, εμένα δεν με ενδιαφέρει.
• Επιτυχία σημαίνει να κάνεις αυτό που θέλεις. Ούτε τα λεφτά ούτε η φήμη.
Είναι να καταφέρνεις να πραγματοποιήσεις αυτά που έχεις στο μυαλό σου και τους στόχους που βάζεις και να έχεις και μια υγιή προσωπική ζωή. Να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και τους γύρω σου.
Πιστεύω στο πρόγραμμα, στις συνήθειες, στο να βάζεις στόχους, δεν πιστεύω ούτε στον παράγοντα τύχη ούτε στο ταλέντο τόσο πολύ.
Μπορεί να έχεις μια έφεση από μικρός, αλλά αν δεν το δουλέψεις αυτό και δεν σου αρέσει, δεν καταφέρνεις τίποτα.
• Με ενοχλεί που δεν είναι εύκολο να ασχοληθείς με αυτό που έχεις επιλέξει να σπουδάσεις. Με ενοχλεί που ακόμα και αν έχεις πτυχίο είναι δύσκολο να βρεις δουλειά και αναγκάζεσαι να δουλέψεις ως σερβιτόρος.
Ακούω συχνά κάποιους να λένε «είμαι δικηγόρος, είμαι οικονομολόγος, αλλά το εισόδημά μου είναι από τη δουλειά του σερβιτόρου την τουριστική περίοδο».
Έχουμε καταλήξει να πηγαίνουμε προς τα κει, να γίνουμε υπερτουριστικοί. Είναι πολύ περιορισμένες οι ευκαιρίες που έχει κάποιος νέος άνθρωπος αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα.
Είμαστε τυχεροί που έχουμε τον τουρισμό, αλλά, από την άλλη, είμαστε καταδικασμένοι να κάνουμε κάποιες συγκεκριμένες δουλειές για να έχουμε εισόδημα.
Και πρέπει να φύγεις μετανάστης για να κάνεις καριέρα σε αυτό που έχεις επιλέξει. Δεν γίνεται να δουλέψουμε όλοι σε καφέ και φαγάδικα.
Νομίζω ότι στην κρίση αυτό που συμβαίνει είναι ότι πρέπει να είσαι ο καλύτερος στη δουλειά σου για να επιβιώσεις και είναι πάρα πολύ δύσκολο να είσαι ο καλύτερος για να έχεις τα βασικά.
• Δεν ξέρω αν υπάρχει ευτυχία, ίσως είναι οι στιγμές που έχεις κατορθώσει κάτι, οι ευχάριστες στιγμές με δικά σου άτομα, αλλά είναι χαζό να λέει κάποιος «είμαι ευτυχισμένος».
Είναι κάτι υπερβολικό ως συναίσθημα που δεν είναι φυσιολογικό να το βιώνεις συνέχεια, εκτός και αν είσαι βλάκας.
Έτσι είναι ο άνθρωπος, έχει ανησυχίες, προσδοκίες, πετυχαίνει κάτι και χαίρεται, αλλά μετά θέλει να γίνει κάτι άλλο, είναι άπληστος, δεν του αρκεί ποτέ αυτό που έχει. Είναι έτσι η φύση μας.
Το μυστικό είναι να βάζεις μικρούς στόχους, σιγά-σιγά, και το ταβάνι σου να είναι χαμηλά.
• Οι Έλληνες, αναλογικά, βλέπουμε πάρα πολύ YouTube κι έχουμε και πάρα πολλούς δημιουργούς που ανεβάζουν βίντεο. Η κατάσταση, όμως, είναι ακόμα κάπως ανοργάνωτη.
Τώρα οργανώνεται καλύτερα: στρέφονται περισσότεροι άνθρωποι από την τηλεόραση στο YouTube, οι εταιρείες εκπαιδεύονται καλύτερα στο πώς να διαφημίζονται σε αυτό το μέσο και παρόλο που είναι λίγοι οι YouTubers που το έχουν κάνει επάγγελμα και βγάζουν εισόδημα από αυτό, όσο θα οργανώνεται η κατάσταση, το YouTube θα είναι ένα βιώσιμο μέσο.
Δεν ξέρω για πόσα χρόνια θα είναι ακόμα δυνατό, αλλά κάποιος που είναι καλός σε κάτι θα επιβιώσει και σε ένα διαφορετικό μέσο.
• Είναι πολύ μικρότερη η δύναμη της τηλεόρασης. Δεν αρκεί μια διαφήμιση να παιχτεί εκεί για να προκαλέσει ντόρο (όπως έγινε με κάποιες τελευταία).
Το ξέρεις ότι οι εταιρείες δίνουν χρήματα σε YouTubers για να τις σχολιάσουν και να γίνει «φασαρία» στα social media;
Οι influentials παίρνουν χρήματα –κι εγώ ανήκω σε αυτή την κατηγορία– για να προωθήσουν μια διαφήμιση. Αυτό σημαίνει ότι έχουν επιρροή και μπορεί να έχουν διαφημιστική δύναμη.
Το ποιος είναι influential είναι καθαρά θέμα του κοινού που έχει επιλέξει να τον παρακολουθεί. Όλα ξεκινάνε από την παιδεία. Τον ποιον ακολουθείς και επιλέγεις να βλέπεις είναι προσωπικό θέμα, κουλτούρας και ενδιαφερόντων. Είναι επικίνδυνο, αλλά δεν μπορούμε να το σταματήσουμε, γιατί είναι το μέλλον.
Εδώ, βέβαια, τίθεται θέμα προσωπικών ορίων, να μη λες «θα πάρω την αμοιβή και θα πω ό,τι να 'ναι». Προσωπικά, κάνω αυτό που θέλω, όντως, και δίνω χρόνο σε αυτόν που διαφημίζεται, τον ενσωματώνω, αλλά δεν θα κάνω κάτι επειδή θα με πληρώσει κάποιος.
Το θέμα είναι ότι τα παιδιά πιστεύουν τον Konilo επειδή τον νιώθουν κοντά τους, υπάρχει μια σχέση εμπιστοσύνης. Δηλαδή δεν θα κάνω κάτι που θα ενοχλήσει το κοινό μου – και ξέρεις τι θα το ενοχλήσει.
• Το YouTube, όσο περνάει ο καιρός, γίνεται πιο politically correct σίγουρα, γιατί στην αρχή δεν υπήρχαν διαφημίσεις. Τώρα υπάρχουν εταιρείες, σπόνσορες.
Για την πλατφόρμα αυτό είναι θετικό, γιατί η ανάγκη να είναι κάποιος underground θα υπάρχει πάντα, όπως θα υπάρχουν και διαφορετικά μέσα που δεν θα είναι τόσο mainstream και πάντα θα δημιουργούνται καινούργια πράγματα που δεν θα έχουν διαφημίσεις.
Όταν ένα μέσο υπάρχει για πολύ καιρό και πάει καλά, λογικό είναι να γίνει πιο mainstream και πιο politically correct και να βγαίνουν χρήματα από αυτό.
Το YouTube είναι ακόμα επανάσταση μόνο και μόνο γιατί μπορεί κάποιος να ανεβάσει ένα βίντεο και να πάρει κοινό από το πουθενά, κι αν ξέρεις να ψάχνεις και σωστά είναι ο παράδεισος της κουλτούρας.
• Η χειρότερη εμπειρία στον δρόμο; Μας έχουν συλλάβει και μας έχουν πάει στην Αντιτρομοκρατική με έναν φίλο μου επειδή πετάξαμε ένα drone στο Σύνταγμα.
Τραβάγαμε κάποια πλάνα μπροστά στη Βουλή κι έρχεται ένας αστυνομικός και μας λέει «συγγνώμη, μας έχουν δώσει εντολή να σας πάμε στα κεντρικά της ΓΑΔΑ!».
Μας πήγαν και μας ανέκριναν για τρεις ώρες στον 7ο όροφο μέχρι να τους πείσουμε ότι φτιάχνουμε απλώς αστεία βίντεο και να καταλάβουν τι είχε γίνει.
• Η ζωή με έχει μάθει ίσως να βάζω μικρότερους στόχους και να ευχαριστιέμαι τα πιο απλά πράγματα, γιατί έφτασα στο σημείο να έχω μισό εκατομμύριο views και να μην παίρνω τόσο μεγάλη ευχαρίστηση από αυτά.
Πρέπει να μάθεις να ευχαριστιέσαι μια βόλτα, να είσαι πολύπλευρος, να μην είσαι μονόχνοτος και να κάνεις ένα πράγμα μόνο.
Η ζωή δεν είναι μόνο δουλειά, πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία, να ευχαριστιέσαι και τα πιο μικρά πράγματα, όχι μόνο τους μεγάλους στόχους.
Tο κανάλι του Konilo στο YouTube μπορείς να το βρεις εδώ.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
