Όταν τελειώσαμε οριστικά το Δημοτικό, εκείνο το ελπιδοφόρο μεσημέρι του 1990, έξω απ' το σχολείο μαζευτήκαμε τα παιδιά της τάξης για να αποχαιρετιστούμε. Είχαμε γράψει αφιερώσεις ο ένας στα λευκώματα του άλλου, είχαμε ανταλλάξει στοιχεία, είχαμε ορκιστεί να μη χαθούμε.
«Να συναντηθούμε το 2000!» πρότεινε κάποιος και κλείσαμε ραντεβού για εκείνη την τόσο μακρινή ημερομηνία, που θα ήμασταν πια μεγάλοι (22 ετών δηλαδή). Συμφωνήσαμε για το μέρος, τον Λευκό Πύργο, και ψάξαμε να βρούμε μια καλή, πιασάρικη ημερομηνία. «Στις 14 Ιουνίου!» πρότεινα εγώ. «Αποκλείεται να την ξεχάσουμε αυτήν την ημερομηνία». Όλοι συμφώνησαν.
Μερικά χρόνια νωρίτερα, στις 14 Ιουνίου του 1987, η Εθνική Ελλάδας είχε κερδίσει στο Ευρωμπάσκετ την ΕΣΣΔ, κι αυτό ήταν ένα γεγονός κοσμικών διαστάσεων για τη γενιά μου - όσους δηλαδή ήταν παιδιά στα '80s και παρακολουθούσαν με μάτια ορθάνοιχτα απ' την έκπληξη ό,τι συνέβαινε γύρω τους, επειδή το κάθετί ήταν πρωτόγνωρο.
Χωριστήκαμε δίνοντας αυτό το ραντεβού. Οι περισσότεροι χαθήκαμε, το 2000 ήρθε και πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε, και από τότε πέρασαν δεκαετίες (ευτυχώς βρεθήκαμε πέρσι οι περισσότεροι σε reunion και κρατάμε επαφή). Δεν ξέρω αν πήγε κάποιος στον Λευκό Πύργο το απόγευμα της 14ης Ιουνίου του 2000 - εγώ πάντως δεν πήγα. Μάλλον ήμουν στο Λονδίνο για σπουδές, 22 ετών, χωρίς να νιώθω καθόλου μεγάλος, όπως φανταζόμουν ότι θα ένιωθα τότε. Ούτε καν ενήλικος.
Να 33 αρχειακές εικόνες που με μεταφέρουν πίσω, 37 χρόνια.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 14.6.2017