Έτσι όπως πάει, στο τέλος δεν θα μείνει κανένα σινεμά στην Αθήνα

Έτσι όπως πάει, στο τέλος δεν θα μείνει κανένα σινεμά στην Αθήνα Facebook Twitter
Σε σημαντικό βαθμό, η αίθουσα θα είναι στο μέλλον, αν δεν είναι ήδη, ένας χώρος ειδικών προβολών και αφιερωμάτων. Φωτ.: Eurokinissi
0

ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ σκόρπια στο διαδίκτυο, σαν στοιχειωμένα τεκμήρια μιας άλλης ψυχαγωγίας, μιας άλλης μαζικότητας, μιας άλλης ζωής, κάποιες σκαναρισμένες σελίδες από εφημερίδες και περιοδικά των ‘70s ή των 80s με τις λίστες των κέντρων διασκεδάσεως, των ντίσκο, των κλαμπ, των θεάτρων και των σινεμά της εποχής.

Η ιδέα είναι να νοσταλγήσουν οι παλιοί και να διαπιστώσουν οι νέοι την πληθώρα, υποτίθεται, επιλογών που υπήρχε τότε σε σχέση με τη συμπυκνωμένη και προβλέψιμη εμπειρία εξόδου που επικρατεί στους καιρούς μας, όχι μόνο μετά αλλά και πριν μεσολαβήσει το κλείσιμο που επέβαλε η πανδημία.

Το παρελθόν είναι μια ξένη χώρα που δεν υπάρχει πια, αλλά κάποτε έλυνε κι έδενε ή, τέλος πάντων, αυτό είναι το νοσταλγικό αφήγημα στο οποίο έχουμε αγκιστρωθεί.

H κινηματογραφική αίθουσα μπορεί να μην τελείωσε, μοιάζει όμως να έληξε οριστικά ως μαζική συνήθεια, ως ρουτίνα, ως αναπόσπαστο κομμάτι της συλλογικής ψυχαγωγίας.

Στο πνεύμα αυτό μιας μάλλον άγονης και χειριστικής νοσταλγίας (ασχέτως αν τσιμπάει κανείς στο δόλωμα κάθε φορά) μπορεί να δει κατά καιρούς και διάφορα αποκόμματα με τις αναρίθμητες κινηματογραφικές αίθουσες που υπήρχαν κάποτε στην Αθήνα.

Θλιβερή κάθε φορά η σύγκριση με το σήμερα (αλλά και με το χθες και με το προχθές, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς), η λίστα όμως από το μακρινό 1986 που πέτυχα χθες σε φιλικό προφίλ μου προκάλεσε, όπως και σε άλλους, έντονη αίσθηση επειδή κάποιος είχε κάνει τον κόπο να τσεκάρει από πάνω με μια γραμμή εκείνα τα σινεμά που δεν λειτουργούν πια, με αποτέλεσμα να απεικονίζεται το μακελειό σε όλο του το μεγαλείο. 

Έτσι όπως πάει, στο τέλος δεν θα μείνει κανένα σινεμά στην Αθήνα Facebook Twitter
Η λίστα από το μακρινό 1986 που πέτυχα χθες σε φιλικό προφίλ μου προκάλεσε, όπως και σε άλλους, έντονη αίσθηση επειδή κάποιος είχε κάνει τον κόπο να τσεκάρει από πάνω με μια γραμμή εκείνα τα σινεμά που δεν λειτουργούν πια, με αποτέλεσμα να απεικονίζεται το μακελειό σε όλο του το μεγαλείο. 

Ζήτημα είναι αν επιζούν με το ζόρι καμιά δεκαπενταριά από τις 135 «κεντρικές – Α’ προβολής», «ημικεντρικές» και «Πειραιώς – Α’ προβολής» αίθουσες που εμφανίζονται στη σελίδα και είναι ένα μέρος μόνο των αιθουσών του λεκανοπεδίου που λειτουργούσαν τότε.

Και από εκείνες που επιζούν όμως, κάποιες βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο και με ένα ερωτηματικό στην πλάτη, παγιδευμένες σ’ ένα ιδιότυπο καθαρτήριο από το οποίο εξέπεσε πριν λίγες μέρες το Έμπασσυ, σαφώς η πιο βαριά πρόσφατη απώλεια.

Και ήταν βαριά και εμβληματική η απώλεια αυτής της κλασικής και οικείας αίθουσας, και δικαίως το πήρε κατάκαρδα πολύς κόσμος που την είχε συνδέσει με τις ταινίες και με τις εξόδους μιας ολόκληρης ζωής, ασχέτως αν είχε χρόνια να κατέβει τα σκαλιά προς το φουαγιέ.  

Το τρένο δεν γυρίζει πίσω. H κινηματογραφική αίθουσα μπορεί να μην τελείωσε, μοιάζει όμως να έληξε οριστικά ως μαζική συνήθεια, ως ρουτίνα, ως αναπόσπαστο κομμάτι της συλλογικής ψυχαγωγίας. Σε σημαντικό βαθμό, η αίθουσα θα είναι στο μέλλον, αν δεν είναι ήδη, ένας χώρος ειδικών προβολών και αφιερωμάτων, που θα λειτουργεί (και) εκτός της τρέχουσας διανομής, θα είναι μια boutique / repertoire εμπειρία, θα είναι κυρίως περί σινεμά παρά περί εξόδου.

Δεν θα είναι το τέλος του κόσμου, ούτε το τέλος του σινεμά. Αρκεί να προστατευτούν με κάποιο τρόπο οι εναπομείναντες κινηματογράφοι, όπως γίνεται αλλού στον κόσμο, και να μη σβήσει εντελώς η συνήθεια της σκοτεινής αίθουσας, της μεγάλης οθόνης και της συλλογικής εμπειρίας. 

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Έφερε η πανδημία το τέλος του σινεμά arthouse στην Ελλάδα;

Οθόνες / Έφερε η πανδημία το τέλος του σινεμά arthouse στην Ελλάδα;

Με λιγότερες χειμερινές αίθουσες και λιγότερα εισιτήρια από ποτέ σε όσες έχουν απομείνει ανοιχτές, το μέλλον του καλλιτεχνικού σινεμά στην Ελλάδα δεν διαγράφεται και τόσο ρόδινο. Τι οδήγησε όμως στη σημερινή απελπιστική κατάσταση;
M. HULOT
ΤΕΤΑΡΤΗ 23/02 -ΕΧΕΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΤΕΙ-Ποιοι πηγαίνουν ακόμα στις κινηματογραφικές αίθουσες;

Pulp Fiction / Ποιοι πηγαίνουν ακόμα στις κινηματογραφικές αίθουσες;

Ο Θοδωρής Κουτσoγιαννόπουλος σχολιάζει πως, σύμφωνα με τις πωλήσεις των εισιτηρίων, τα νέα παιδιά στηρίζουν τις κινηματογραφικές αίθουσες, την ίδια στιγμή που οι κλασικοί σινεφίλ βολεύονται με δικαιολογίες στον «streaming καναπέ» τους.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Tο πρόβλημα με την «Εφηβεία»

Daily / Tο πρόβλημα με την «Εφηβεία»

Συμπονά κανείς όχι μόνο τους γονείς που μετά την παρακολούθηση της δραματικής μίνι σειράς του Netflix θα ψάχνουν μάταια απαντήσεις στα «ιερογλυφικά» μηνύματα που κρύβονται στα κινητά των παιδιών τους, αλλά και τα ίδια τα παιδιά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Daily / Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Έξι δεκαετίες μετά από την κλασική ταινία του Βισκόντι, το ιταλικό έπος του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα αναβιώνει στο Netflix, σε μια άρτια και πολυτελή σειρά έξι επεισοδίων, λουσμένη στο σικελικό φως 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Daily / Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Μια εικοσαετία μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου, κυκλοφορεί ξανά σε αναθεωρημένη μορφή, η ενθουσιώδης, στοχαστική, λυρική μελέτη του έργου του σπουδαίου όσο και «πολωτικού» Έλληνα τραγουδοποιού από τον Δημήτρη Καράμπελα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
‘CHAOS: The Manson Murders’: Ο Μάνσον βρίσκεται ακόμα μέσα στο κεφάλι μας 

Daily / «CHAOS: The Manson Murders». Ο Μάνσον βρίσκεται ακόμα μέσα στο κεφάλι μας 

Το νέο ντοκιμαντέρ του σπουδαίου Έρολ Μόρις επιχειρεί ένα διαφορετικό προφίλ του «σατανικού μεσσία», φωτίζοντας κάποιες από τις λιγότερο ίσως προβεβλημένες εκδοχές, αιτιάσεις και εικασίες γύρω από μια υπόθεση που μοιάζει με σταυροδρόμι του Κακού.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
The Face: Τότε που κάθε σελίδα ήταν πολύτιμη

Daily / The Face: Τότε που κάθε σελίδα ήταν πολύτιμη

Με αφορμή μια μεγάλη έκθεση στο Λονδίνο για το μυθικό βρετανικό περιοδικό και την επίδρασή του στη σύγχρονη κουλτούρα, θυμήθηκα το πρώτο τεύχος του που έπεσε στα χέρια μου, πριν από σαράντα χρόνια, όταν ήμουν μαθητής.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Sly Lives!: Τα μπλουζ του (ψυχεδελικού) πρίγκηπα

Daily / «Sly Lives!»: Τα μπλουζ του (ψυχεδελικού) πρίγκιπα

Ένα εξαιρετικό μουσικό ντοκιμαντέρ στο Disney+ για τη διαστημική άνοδο και την αργόσυρτη πτώση του ιδιοφυούς Sly Stone, ηγέτη της πιο εντυπωσιακά πολυμορφικής μπάντας όλων των εποχών, τόσο ηχητικά όσο και εμφανισιακά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
The White Lotus: Spa και διαλογισμός μετά φόνου στον τρίτο κύκλο της «καυτής» σειράς

Daily / The White Lotus: Spa και διαλογισμός μετά φόνου στον τρίτο κύκλο της «καυτής» σειράς

Σ’ ένα πολυτελές θέρετρο στην Ταϊλάνδη μεταφέρεται ο νέος κύκλος της επιτυχημένης σειράς που μόλις ξεκίνησε, φανερώνοντας κάποια σημεία κόπωσης, παρά το πάντα εντυπωσιακό στήσιμό της.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ