ΜE THN IΣΧΥ ΒΟΜΒΑΣ ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ, που λένε, έσκασε η είδηση της σκιώδους και «πραξικοπηματικής» σύμπραξης δώδεκα εκ των πιο επιφανών brands του ευρωπαϊκού (και κατά συνέπεια του παγκόσμιου) ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο, προκειμένου να στήσουν το δικό τους VIP πρωτάθλημα όπου ως αποκλειστικοί μεγαλομέτοχοι θα αγωνίζονται μεταξύ τους για πάντα, προσφέροντας ένα διαρκές λαμπερό και ανούσιο υπερθέαμα στα εκατομμύρια των δυνάμει συνδρομητών. Ένα πλάνο που συγκλόνισε συθέμελα τη δομική σύσταση του αθλήματος, την ίδια του την φύση και την κουλτούρα όπως την γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, ακόμα και μετά από τις τόσες έντονες μεταλλάξεις που έχει δεχτεί το ποδόσφαιρο, και την βαθμιαία αλλά απόλυτη σχεδόν, υποταγή του στο βωμό του άγριου κέρδος και της ξεδιάντροπης απληστίας.
Πρόκειται για τους συνήθεις υπόπτους που φιγουράρουν στις κορυφές του σύγχρονου ποδοσφαιρικού στερεώματος, αποτελώντας κάποιες από τις «βαριές» φανέλες της ηπείρου: έξι Αγγλικές ομάδες (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μάντσεστερ Σίτι, Λίβερπουλ, Άρσεναλ, Τσέλσι, Τότεναμ), τρεις Ισπανικές (Ρεάλ Μαδρίτης, Ατλέτικο Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα) και τρεις Ιταλικές (Ίντερ, Μίλαν, Γιουβέντους). Οι αγγλικές ανήκουν σε εμίρηδες, πολυεθνικές και ολιγάρχες – συνεπώς εκ προοιμίου οι διοικήσεις του δεν έχουν καμιά «ενσυναίσθηση» με τους καημούς, τις συνδέσεις, τις συλλογικότητες και τις ιστορικές μνήμες των οπαδών – και οι υπόλοιπες είναι μονίμως καταχρεωμένες εδώ και χρόνια.
Έτσι όπως πάει όμως η δουλειά, από εκεί που το ποδόσφαιρο ήταν το σπορ όπου όλα μπορούν να συμβούν σε έναν αγώνα, δεν θα συμβαίνει τίποτα στο «ελίτ» επίπεδο παρά μόνο μια σειρά από σκηνοθετημένες παραστάσεις με μπόλικα εφέ.
Από κοινού όμως βρήκαν τον τρόπο να οδηγήσουν το άθλημα στο επόμενο φουτουριστικό (ή δυστοπικό, όπως το πάρει κανείς) επίπεδο, εκμεταλλευόμενοι την μη φυσική σχέση που κατοχυρώθηκε ανάμεσα στο κοινό και το προϊόν, με την πανδημία. Και επιζητούν να μας προσφέρουν ένα ποδοσφαιρικό ριάλιτι που θα προσφέρει διαρκές περιεχόμενο, διαθέσιμο “on demand” αλλά δεν θα παρουσιάζει ουσιαστικά κανένα απολύτως αγωνιστικό ενδιαφέρον, παρά μόνο μια ατέλειωτη λιτανεία φιλικών αγώνων πολυτελείας ανάμεσα στους εκπροσώπους της δήθεν «ελίτ».
Στη λίστα δεν υπάρχει καμιά γερμανική ομάδα, ούτε καν η Μπάγερν, από τη στιγμή που αυτές λειτουργούν, τεχνικά έστω, ως εταιρείες λαϊκής βάσης και για κάθε απόφαση οφείλουν να λογοδοτούν στους οπαδούς τους. Το κράξιμο, που ήδη δέχονται κατά ριπάς οι ομάδες που φέρονται να συνδέονται με αυτό το μεγαλοπρεπές ανοσιούργημα που έλαβε τον τίτλο «Ευρωπαϊκή Super League», στη Γερμανία θα ήταν καταιγιστικό και απόλυτο.
Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, ένας από τους ιθύνοντες αυτού του σχίσματος που επιχειρείται στον πυρήνα του πιο δημοφιλούς αθλήματος στον κόσμο (πλην της Αμερικής) είναι ο Τζόελ Γκλέιζερ της γνωστής οικογενείας, στην ιδιοκτησία της οποίας, μεταξύ άλλων μεγάλων αθλητικών brands, ανήκει και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Άτιμοι Αμερικάνοι. Δεν φτάνει που έχουν ψήσει σιγά-σιγά τον πλανήτη να αποκαλεί “soccer” το ποδόσφαιρο για να μην συγχέεται με το δικό τους έκτρωμα με τις βάτες και τα κράνη που για κάποιο ανώμαλο λόγο λέγεται επίσης football. Στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν πάει το μυαλό τους, αλλά καίγεται ο εγκέφαλός τους με ένα άθλημα που όχι μόνο μπορεί να λήξει ισόπαλο, αλλά συχνά λήγει 0-0. Αυτό και μόνο τους προκαλεί υπαρξιακό ίλιγγο.
Οι αντιδράσεις υπήρξαν εκρηκτικές από σύσσωμη την ποδοσφαιρική κοινότητα και όχι μόνο. Βασικά από τους πάντες: οπαδούς, θεσμικούς παράγοντες, εθνικές και διεθνείς ομοσπονδίες, πολιτικούς κάθε παράταξης. Είναι όμως λίγο αργά και μοιάζουν λίγο υποκριτικές οι αντιδράσεις από όλους μας. Λες και δεν είναι προ πολλού ένα τεράστιο τηλεοπτικό και virtual προϊόν το ποδόσφαιρο. Λες και δεν έχουν ξεφύγει τα μπάτζετ, οι αμοιβές και τα δικαιώματα, πέρα από κάθε όριο. Λες και δεν θα γίνει στο Κατάρ το Παγκόσμιο Κύπελλο του χρόνου. Λες και δεν κινείται το Champions League προς την κατεύθυνση της «Ευρωπαϊκής Super League» εδώ και τόσα χρόνια. Λες και η UEFA δεν κάνει ό,τι μπορεί για να ξεζουμίσει μέχρι τελευταίας ρανίδας το άθλημα με την εφεύρεση επιπλέον διοργανώσεων όπως η ανεκδιήγητη UEFA Nations League. Λες και η Premier League της Αγγλίας δεν είναι η πρώτη διδάξασα στην κυνική και άγρια υπερτίμηση της ποδοσφαιρικής εμπειρίας.
Παρ’ όλα αυτά όμως, κάποια βασικά θεμέλια παραμένουν ακόμα στη θέση τους μαζί με μια κοινή αντίληψη για τον τρόπο που λειτουργεί το άθλημα, έστω και τρικλίζοντας μέσα σ’ αυτό τον χορό των δισεκατομμυρίων. Έτσι όπως πάει όμως η δουλειά, από εκεί που το ποδόσφαιρο ήταν το σπορ όπου όλα μπορούν να συμβούν σε έναν αγώνα, δεν θα συμβαίνει τίποτα στο «ελίτ» επίπεδο παρά μόνο μια σειρά από σκηνοθετημένες παραστάσεις με μπόλικα εφέ. Ποιος ξέρει, μπορεί οι ιθύνοντες του μεγάλου κόλπου της Ευρωπαϊκής Super League να μην απευθύνονται καν σε εμάς τους παλιούς, προσδοκώντας να κατακτήσουν μια νέα γενιά, μια νέα τάξη οπαδών που έχουν γαλουχηθεί με βιντεοπαιχνίδια όπως το FIFA Ultimate Team, προσφέροντάς τους μια αντιστοίχως εικονική εμπειρία, με πρωταγωνιστές όμως τους πραγματικούς σταρ αντί για τα ψηφιακά τους ομοιώματα.
