The Penguin: Ένας απίστευτος Κόλιν Φάρελ σε μια υπερβατική για το είδος της σειρά

The Penguin: Ένας απίστευτος Κόλιν Φάρελ σε μια υπερβατική για το είδος της σειρά Facebook Twitter
To The Penguin φαίνεται να συνδυάζει αποτελεσματικά το ατμοσφαιρικό νουάρ με το κοινωνικό μελόδραμα και την πυροτεχνική βία με το σαρδόνιο χιούμορ.
0


ΤΕΛΙΚΑ, ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ των υπερηρώων που γεννήθηκαν στις σελίδες των κόμικς της Marvel και της DC και έχουν κατακλύσει σε σημείο πλημμύρας την κινηματογραφική παραγωγή, φαίνεται να γνωρίζει καλύτερη –ή τέλος πάντων, πιο ενδιαφέρουσα– μεταχείριση στην τηλεόραση απ’ ότι στη μεγάλη οθόνη, από τη στιγμή ειδικά που το μέσο επιτρέπει περισσότερο χώρο για ανάπτυξη μοτίβων, σχέσεων και χαρακτήρων.

Μόνο που εδώ, σ’ αυτή τη νέα σειρά του HBO που προκύπτει από τον κόσμο του πιο πρόσφατου Batman (The Batman για την ακρίβεια) δεν υπάρχουν καν υπερήρωες. Ο «σκοτεινός ιππότης» απουσιάζει παντελώς, αφήνοντας να οργιάζει στην Γκόθαμ –που όπως πάντα είναι η Νέα Υόρκη με καλλιτεχνικό ψευδώνυμο– ένας από τους κλασικούς ανταγωνιστές του.

Όπως και στην προπέρσινη ταινία του Ματ Ριβς, την πλοκή της οποίας προωθεί στα οκτώ επεισόδιά του το The Penguin (δεν συντρέχει πάντως κανένας λόγος να έχει δει κανείς την ταινία προκειμένου να απολαύσει τη σειρά), τον χαρακτήρα του «Πιγκουίνου» (κατά κόσμον Όσβαλντ ή «Οζ» Κομπ) ερμηνεύει μέσα από μια πανοπλία εύπλαστης σιλικόνης και άλλων προσθετικών, ο Κόλιν Φάρελ.

Δεν ξέρω αν ήταν αυτή ακριβώς η πρόθεσή του, αλλά κάποιες στιγμές ο τρόπος που ο Φάρελ μοιάζει να ανακαλεί το πνεύμα του Τζέιμς Γκαντολφίνι ως Τόνι Σοπράνο, είναι σχεδόν απόκοσμος.

Κι αν στην ταινία η παρουσία του ήταν έντονη αλλά περιφερειακή, εδώ κυριαρχεί από την αρχή μέχρι το τέλος, προκαλώντας δέος με την ολοκληρωτική ερμηνεία του. Βλέποντας την ταινία εν μέσω όλου του θορύβου για το επίτευγμα του «αγνώριστου» Φάρελ αναρωτιόμουν γιατί έπρεπε σώνει και καλά να υποδυθεί το ρόλο ένας όμορφος και διάσημος σταρ και όχι κάποιος λιγότερο γνωστός καρατερίστας ηθοποιός που δεν θα χρειαζόταν να «εξαφανιστεί» κάτω από τόνους μέικ απ.

The Penguin: Ένας απίστευτος Κόλιν Φάρελ σε μια υπερβατική για το είδος της σειρά Facebook Twitter
Απέναντι στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του όμως βρίσκεται η Σοφία Φαλκόνε, γόνος της μαφιόζικης δυναστείας για την οποία δουλεύει ο Οζ, η οποία μόλις έχει επιστρέψει από το ψυχιατρικό άσυλο που ήταν για χρόνια κλεισμένη, και αμέσως διακρίνει τις προθέσεις του πρώην σοφέρ της.

Παρακολουθώντας όμως τον καθηλωτικό πιλότο του The Penguin, δεν χόρταινα να βλέπω τον «παραμορφωμένο» και «σημαδεμένο» Φάρελ να εκδηλώνει με αξιοθαύμαστη προσήλωση μια σειρά από λεπτές αποχρώσεις στον χαρακτήρα του «Οζ», ο οποίος, όπως και στην πρόσφατη ταινία, δεν έχει καμιά σχέση με τις κατά καιρούς καρτούν εκδοχές του «Πιγκουίνου». Οι βασικές αναφορές του χαρακτήρα προέρχονται από το κλασικό νουάρ, τις γκανγκστερικές ταινίες με τον Τζέιμς Κάγκνεϊ, τους ήρωες του Σκορσέζε και τους Sopranos.

Δεν ξέρω αν ήταν αυτή ακριβώς η πρόθεσή του, αλλά κάποιες στιγμές ο τρόπος που ο Φάρελ μοιάζει να ανακαλεί το πνεύμα του Τζέιμς Γκαντολφίνι ως Τόνι Σοπράνο, είναι σχεδόν απόκοσμος. Όπως και ο Τόνι Σοπράνο επίσης, ο Οζ έχει μια πολύ ιδιαίτερη και πολύ τοξική σχέση με τη μητέρα του, η οποία έχει άνοια αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να τροφοδοτεί τα χειρότερα και πιο φιλόδοξα ένστικτα του δύσμορφου κανακάρη της, ο οποίος οραματίζεται ένα είδος προλεταριάτου του υποκόσμου, με τον ίδιο στην κορυφή της πυραμίδας.   

Απέναντι στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του όμως βρίσκεται η Σοφία Φαλκόνε, γόνος της μαφιόζικης δυναστείας για την οποία δουλεύει ο Οζ, η οποία μόλις έχει επιστρέψει από το ψυχιατρικό άσυλο που ήταν για χρόνια κλεισμένη, και αμέσως διακρίνει τις προθέσεις του πρώην σοφέρ της. Και ο τρόπος που δίνει υπόσταση στα αντικρουόμενα σπαράγματα του ρόλου της η Κριστίν Μιλιότι είναι σχεδόν εξίσου εντυπωσιακός με την ερμηνεία του Φάρελ, διαγράφοντας υψηλές προοπτικές για μια σειρά που φαίνεται να συνδυάζει αποτελεσματικά το ατμοσφαιρικό νουάρ με το κοινωνικό μελόδραμα και την πυροτεχνική βία με το σαρδόνιο χιούμορ.

The Penguin | Official Promo | Max

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

American Psycho: Τα 25 κλείνει η παρεξηγημένη μεταφορά ενός παρεξηγημένου βιβλίου

Daily / American Psycho: Τα 25 κλείνει η παρεξηγημένη μεταφορά ενός παρεξηγημένου βιβλίου

Η ταινία του 2000 που βασίστηκε στο ομώνυμο, αγρίως αμφιλεγόμενο, μυθιστόρημα του Μπρετ Ίστον Έλις, με τον Κρίστιαν Μπέιλ στον ρόλο ενός σαλεμένου γιάπη, μοιάζει από πολλές απόψεις εξαιρετικά προφητική και ανησυχητικά επίκαιρη.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Είμαστε όλοι αθώα και χαριτωμένα καρτούν κατά βάθος

Daily / Είμαστε όλοι αθώα και χαριτωμένα καρτούν κατά βάθος

Αν υπήρξε ένα ναδίρ στην μαζική χρήση του Chat GTP για τη δημιουργία εικόνων που μιμούνται την αισθητική του γιαπωνέζικου Studio Ghibli, αυτό ήταν μάλλον η «παιγνιώδης» οικειοποίηση του εργαλείου από τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Tο πρόβλημα με την «Εφηβεία»

Daily / Tο πρόβλημα με την «Εφηβεία»

Συμπονά κανείς όχι μόνο τους γονείς που μετά την παρακολούθηση της δραματικής μίνι σειράς του Netflix θα ψάχνουν μάταια απαντήσεις στα «ιερογλυφικά» μηνύματα που κρύβονται στα κινητά των παιδιών τους, αλλά και τα ίδια τα παιδιά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Daily / Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Έξι δεκαετίες μετά από την κλασική ταινία του Βισκόντι, το ιταλικό έπος του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα αναβιώνει στο Netflix, σε μια άρτια και πολυτελή σειρά έξι επεισοδίων, λουσμένη στο σικελικό φως 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Daily / Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Μια εικοσαετία μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου, κυκλοφορεί ξανά σε αναθεωρημένη μορφή, η ενθουσιώδης, στοχαστική, λυρική μελέτη του έργου του σπουδαίου όσο και «πολωτικού» Έλληνα τραγουδοποιού από τον Δημήτρη Καράμπελα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ