Ο Λουίτζι Μαντζιόνε λαμβάνει περισσότερα γράμματα από τον Αϊ Βασίλη

Ο Λουίτζι Μαντζιόνε λαμβάνει περισσότερα γράμματα από τον Αϊ Βασίλη Facebook Twitter
Η πράξη του «μη φιλοσοφημένου» Λουίτζι ήταν μια στιγμή πρακτικής φιλοσοφίας. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0


Ο ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΠΟΥ κατέδωσε τον Λουίτζι Μαντζιόνε πρέπει να αισθάνεται αρκετά ηλίθιος τώρα που πρόδωσε κάθε έννοια αλληλεγγύης για μια χούφτα δολάρια που μάλλον δεν θα λάβει. Ο καταδότης ενδέχεται να χάσει τις 60.000 γιατί κάλεσε το νούμερο της αστυνομίας αντί για την ειδική γραμμή που είχε φτιαχτεί για πληροφορίες σχετικά με τη δολοφονία του CEO. Την ίδια στιγμή, ακόμα κι αν παρακαμφθεί αυτό το γραφειοκρατικό εμπόδιο, ο υπάλληλος θα λάβει κάποια αμοιβή μόνο όταν –και εάν– ο Λουίτζι καταδικαστεί. Κάπως έτσι λειτουργεί ο αμερικανικός καπιταλισμός που έχτισαν οι δουλέμποροι και οι κυνηγοί των σκλάβων: ληστεύει ακόμα και αυτούς που του φιλούν τα χέρια.

Αλλά και ο ίδιος ο Λουίτζι πρέπει να αισθάνεται κάπως παράξενα μέσα στο Μητροπολιτικό Κέντρο Κράτησης του Μπρούκλιν, όπου έχει γίνει σταρ, κερδίζοντας τον θαυμασμό των άλλων φυλακισμένων, λαμβάνοντας εκατοντάδες γράμματα και 600.000 δολάρια(!) σε δωρεές, μαθαίνοντας πως πλέον είναι «ήρωας» και thirst trap του διαδικτύου. Η δίκη του δεν έχει αρχίσει ακόμα. Αν καταδικαστεί, μπορεί να αντιμετωπίσει τη θανατική ποινή. Δηλώνει αθώος.

Όλοι ήξεραν ότι το υγειονομικό σύστημα των ΗΠΑ είναι απάνθρωπο, ότι τα κέρδη των λίγων βασίζονται στους θανάτους των πολλών, ότι οι ασφαλιστικές ληστεύουν τους ανθρώπους. Το ήξεραν, αλλά δεν μπορούσαν να το πουν, αδυνατούσαν ν’ αναδείξουν την πλήρη έκτασή του, ν’ ανοίξουν μια μαζική συζήτηση γι’ αυτό πριν από τη δολοφονία του CEO.

Είναι σαφές ότι η αριστερά δεν κατάλαβε πολλά απ’ την υπόθεση Μαντζιόνε. Τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς οι αντιδράσεις της υπήρξαν απογοητευτικά προβλέψιμες. Αφού πρώτα επισήμαναν, ορθώς, ότι ο Λουίτζι δεν θα έχαιρε της ίδιας αντιμετώπισης απ’ τις αρχές και από τους θαυμαστές του αν δεν ήταν λευκός άντρας (μια απαραίτητη υπενθύμιση των αξιολογικών μας κρίσεων), πολλοί αριστεροί εστίασαν στο γεγονός ότι δεν ήταν, υπό καμία έννοια, αριστερός. Ακριβέστερα, έδωσαν έμφαση στην έλλειψη κάποιας συνεκτικής αντικαπιταλιστικής ιδεολογίας, στις φιλελεύθερες πτυχές της σκέψης του, στο γεγονός ότι δεν ήταν οργανωμένος πολιτικά – λες και τα πάντα θα ήταν διαφορετικά αν ο δολοφόνος του Brian Thompson ήταν ένας συνδικαλιστής μ’ ένα μανιφέστο βασισμένο στον Μαρξ.

Αυτές οι αναλύσεις απέχουν αρκετά απ’ την καρδιά του ζητήματος. Η ιδεολογική ταυτότητα του Λουίτζι απασχολεί μόνο όσους αξιολογούν τις πράξεις με βάση τη συνάφειά τους μ’ ένα πρόγραμμα δράσης. Απεναντίας, αυτό που εκφράζει ο Μαντζιόνε είναι η ανάδυση μιας αντίληψης, ένα φαινόμενο που ο Ντελέζ ονόμαζε «διόραση»: η στιγμή που οι άνθρωποι αναγνωρίζουν το «ανυπόφορο» που βρίσκεται μπροστά τους.

Αυτή η αντίληψη δεν αφορά κάτι κρυμμένο. Όλοι ήξεραν ότι το υγειονομικό σύστημα των ΗΠΑ είναι απάνθρωπο, ότι τα κέρδη των λίγων βασίζονται στους θανάτους των πολλών, ότι οι ασφαλιστικές ληστεύουν τους ανθρώπους. Το ήξεραν, αλλά δεν μπορούσαν να το πουν, αδυνατούσαν ν’ αναδείξουν την πλήρη έκτασή του, ν’ ανοίξουν μια μαζική συζήτηση γι’ αυτό πριν από τη δολοφονία του CEO.

Προφανώς, η αυτοδικία δεν είναι μια πρακτική που θα μας σώσει απ’ το παρόν αδιέξοδο (το γεγονός ότι μια τέτοια δράση λειτούργησε ως εφαλτήριο για ν’ ανοίξει μια συζήτηση που έμοιαζε ν’ ανήκει στο παρελθόν λέει περισσότερα για το σήμερα απ’ ό,τι για τις πολιτικές προοπτικές παρόμοιων πρακτικών).

Παρ’ όλα αυτά, ο Λουίτζι –ένας άνθρωπος χωρίς ιδεολογία, αλλά με μια απτή αίσθηση ηθικής– κατάφερε να δει το ανυπόφορο και, μέσω της πράξης του, να «κοινωνικοποιήσει» αυτή την οπτική. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, και αν, όπως υποστήριζε ο Φουκό, «ο ρόλος της φιλοσοφίας δεν είναι να αποκαλύψει αυτό που είναι κρυμμένο αλλά να καταστήσει ορατό αυτό ακριβώς που είναι ορατό», η πράξη του «μη φιλοσοφημένου» Λουίτζι ήταν μια στιγμή πρακτικής φιλοσοφίας.

Ενώ μεγάλες μερίδες της αριστεράς δεν μπόρεσαν ν’ αντιληφθούν τη λειτουργία της περίπτωσης Μαντζιόνε, η ανάλυση του μαρξιστή θεωρητικού Franco «Bifo» Berardi παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον.¹ Για τον Bifo ο Λουίτζι ενσαρκώνει τη βούληση για εκδίκηση και τη μνησικακία που χαρακτηρίζει την εποχή μας (και ειδικά τις ΗΠΑ). Η ζωή στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες είναι γεμάτη επίπονες και ταπεινωτικές εμπειρίες, κάνοντάς μας να θέλουμε να τιμωρήσουμε αυτούς που θεωρούμε υπαίτιους για τη δυστυχία μας – μια επιθυμία που αυξάνεται (και παραμένει ατομική) «λόγω της μοναχικής μας σχέσης με την οθόνη και με τη συνεχή ηλεκτρονική ροή».

Μάλιστα, ο Bifo ισχυρίζεται ότι η επιθυμία για εκδίκηση που εκπροσωπεί ο Λουίτζι είναι η ίδια που εκφράζεται στην εκλογή του Τραμπ, όπου εκατομμύρια Αμερικανοί ψήφισαν έναν «Avenger-in-Chief» που υπόσχεται ότι «θα θεραπεύσει τον πόνο τους εξαλείφοντας ορισμένα άτομα ή συγκεκριμένες κοινωνικές ή φυλετικές ομάδες» (εκδίκηση ενάντια στους Δημοκρατικούς, «αλλά επίσης –και κυρίως– εκδίκηση ενάντια σε εκείνους που απειλούν την αγνότητα του ρατσιστικού αμερικανικού ονείρου»).

Παρά τη διεισδυτικότητα αυτής της ανάλυσης, μου φαίνεται πως πρέπει να αναγνωρίσουμε τη διαφορά μεταξύ της πικρόχολης επιθυμίας για εκδίκηση των οπαδών του Τραμπ και της πράξη εκδίκησης του Λουίτζι. Σε αντίθεση με τη νιτσεϊκή μνησικακία των τραμπικών –η οποία, σύμφωνα με τη Wendy Brown, εκφράζει την προσπάθεια ανάκτησης ενός ματαιωμένου στάτους μέσω της ανάθεσης ευθυνών σε έναν σωτήρα–, η καταστροφική χειρονομία του Μαντζιόνε εκκινεί από μια πρότερη κατάφαση: μια αίσθηση ηθικής. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η πράξη του συνιστά δράση και όχι αντίδραση, μια «ενεργή δύναμη» που λειτουργεί αφυπνιστικά.

Ποια είναι τα αποτελέσματα της δράσης του Λουίτζι; Η συζήτηση που έχει ανοίξει γύρω από το σύστημα υγείας και τις ασφαλιστικές, οι διαδηλώσεις με το σύνθημα «Health Over Wealth», εκατοντάδες γράμματα. Σ’ ένα από αυτά, στο οποίο ο Λουίτζι απάντησε στις αρχές Μαρτίου, μια 66χρονη Αμερικανίδα εξηγεί ότι η κόρη της πάσχει από μια σπάνια, θανατηφόρα ασθένεια. Παρά την κατατονική κατάσταση της νεαρής και την ανάγκη της για νοσοκομειακή φροντίδα, η ασφαλιστική UnitedHealthcare αρνήθηκε να καλύψει τα έξοδα. Απευθυνόμενη στον Λουίτζι, η μητέρα γράφει πως οι ασφαλιστές της UHC είναι «εγκληματίες» και υπόσχεται πως, όσο ζει, θα πολεμάει για ένα καλύτερο σύστημα υγείας.


[1] Franco «Bifo» Berardi. (13 Φεβρουαρίου, 2025). «Νέοι Ήρωες», (μτφρ. Τάσος Σαγρής). Κενό Δίκτυο. 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO. 

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλει τρίτη θητεία και τα δίνει όλα για να αλλάξει το κλίμα

Βασιλική Σιούτη / Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλει τρίτη θητεία και τα δίνει όλα για να αλλάξει το κλίμα

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκαθάρισε ότι θα διεκδικήσει και τρίτη πρωθυπουργική θητεία και τα δίνει όλα με στόχο την άμεση αντιστροφή του αρνητικού πολιτικού κλίματος.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Χριστόφορος Πισσαρίδης: «Με ενοχλεί που η Ελλάδα, σε όλες τις λίστες, βρίσκεται στην τελευταία θέση»

Χριστόφορος Πισσαρίδης / Χριστόφορος Πισσαρίδης: «Με ενοχλεί που η Ελλάδα βρίσκεται παντού στην τελευταία θέση»

Από τον Τραμπ και την AI μέχρι την ελληνική γραφειοκρατία και την παγκόσμια ύφεση, ο νομπελίστας καθηγητής Οικονομικών Σερ Χριστόφορος Πισσαρίδης μιλά στη LIFO για το μέλλον της εργασίας και την απειλή του λαϊκισμού, εξηγώντας γιατί η Ελλάδα χρειάζεται λιγότερο Δημόσιο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Τζέφρι Σακς: «Η κατάληψη των πανεπιστημίων από τον Τραμπ δεν θα πετύχει»

Οπτική Γωνία / Τζέφρι Σακς: «Η κατάληψη των πανεπιστημίων από τον Τραμπ δεν θα πετύχει»

Ο καθηγητής Οικονομικών και διευθυντής του Κέντρου για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια σχολιάζει στη LiFO τη σύγκρουση που έχει ξεσπάσει μεταξύ της κυβέρνησης Τραμπ και των αμερικανικών πανεπιστημίων και πώς βλέπει την επόμενη μέρα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αθήνα: Τα ηλεκτρικά πατίνια και το χάος της μικροκινητικότητας/ Πώς θα μπει τάξη στο χάος με τα ηλεκτρικά πατίνια στην Αθήνα;/ «Δεν γίνεται να μην έχουμε πατίνια γιατί είναι επικίνδυνο να κυκλοφορήσουν»

Ρεπορτάζ / Τι θα γίνει επιτέλους με τα ηλεκτρικά πατίνια στην Αθήνα;

Τα ηλεκτρικά πατίνια είναι η νέα τάση μετακίνησης στην πόλη αλλά προς το παρόν δημιουργούν αρκετά προβλήματα και προκαλούν αντιδράσεις. Πώς θα μπουν όρια στην άναρχη κυκλοφορία τους και τη στάθμευσή τους και ποιες υποδομές χρειάζονται;
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Τα μεγάλα έργα που αλλάζουν τη χώρα: Ποια προχωρούν και ποια καθυστερούν

Ρεπορτάζ / Τα μεγάλα έργα που αλλάζουν τη χώρα: Ποια προχωρούν και ποια καθυστερούν

Νέοι αυτοκινητόδρομοι, νέες γραμμές μετρό, νοσοκομεία, σιδηρόδρομοι, αεροδρόμια. Στις μακέτες όλα φαίνονται φανταστικά. Πότε όμως στ' αλήθεια παραδίδονται, πόσο κοντά στις μακέτες θα είναι η πραγματικότητα; Και ποια οφέλη μπορεί να προσφέρουν στην κοινωνία και την οικονομία;
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Απειλείται η οικονομία από νέο κραχ;

Οπτική Γωνία / Έρχεται νέο παγκόσμιο κραχ;

Εμπορικοί πόλεμοι, γεωπολιτικές απειλές και ο κίνδυνος παγκόσμιας ύφεσης. Πόσο θα επηρεαστεί η Ελλάδα από τη νέα εποχή Τραμπ; Ο καθηγητής Χρηματοοικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ, Κώστας Μήλας, μιλά στη LiFO.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μπορεί μια φεμινίστρια να είναι χριστιανή; 

Οπτική Γωνία / Μπορεί μια φεμινίστρια να είναι χριστιανή; 

Υπάρχει τελικά ασυμβίβαστο μεταξύ χριστιανισμού και φεμινισμού; Μπορούν οι δύο ταυτότητες να συνυπάρξουν ή πρόκειται για έναν αδύνατο συνδυασμό; Δύο γυναίκες παραθέτουν τα επιχειρήματα κάθε πλευράς.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Το πράσινο της Αθήνας και τα πάθη του

Ρεπορτάζ / Το πράσινο της Αθήνας και τα πάθη του

Το πράσινο της πόλης μπορεί να είναι περιορισμένο, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις είναι αξιόλογο - και η άνοιξη το φέρνει ξανά στο προσκήνιο, μαζί με τα προβλήματά του. Λύσεις υπάρχουν· το ζητούμενο είναι να εισακουστούν.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ζωή, όπως Ζορό

Βασιλική Σιούτη / Ζωή, όπως Ζορό

Τιμωρός του κατεστημένου ή εκπρόσωπος μιας δήθεν αντισυστημικής ελίτ που παίζει με τα σπίρτα; Η δημοσκοπική εκτόξευσή της είναι γεγονός και όλοι προσπαθούν να μαντέψουν πόσο θα κρατήσει και ποιες θα είναι οι συνέπειες.   
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Πράγματι, μεγάλος αριθμός των Ένορκων Διοικητικών Εξετάσεων καταλήγουν σε απαλλακτικά πορίσματα»

Οπτική Γωνία / Οι ΕΔΕ στην Ελλάδα: Πόσες καταλήγουν σε απαλλακτικά πορίσματα;

Πότε διενεργείται μια Ένορκη Διοικητική Eξέταση; Είναι αλήθεια ότι μεγάλος αριθμός ΕΔΕ καταλήγουν στο αρχείο και τι πρέπει να αλλάξει στο ρυθμιστικό πλαίσιο; Μιλά στη LiFO ο δικηγόρος στον Άρειο Πάγο, Νίκος Βιτώρος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ