Οδός Άγρας. Ένα μικρό και ήρεμο δρομάκι σε απόσταση αναπνοής από το Καλλιμάρμαρο. Κατάλευκοι τοίχοι, μπλε παραθυρόφυλλα και μια ταμπέλα που γράφει: «Σε αυτό το σπίτι έζησαν ο Γιώργος Σεφέρης και η σύζυγός του Μαρώ Σεφέρη έως το τέλος της ζωής τους». Λίγο μετά τις επτά η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, περνά το κατώφλι της οικίας του Γιώργου Σεφέρη, ενός εμβληματικού τοπόσημου της Αθήνας και κιβωτού της ζωής και του έργου του. Εκεί βρίσκεται και μια πλειάδα ποιητών προκειμένου να γιορτάσουν με την ΠτΔ την Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης.
Μας υποδέχεται η κυρία Δάφνη Κρίνου, κόρη της Άννας Λόντου και εγγονή της Μαρώς Σεφέρη. Στη συνάντηση παρευρίσκονται ο Δημήτρης Αγγελής, ο Γιάννης Αντιόχου, η Μυρσίνη Γκανά, η Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη, η Άννα Γρίβα, ο Νίκος Ερηνάκης, η Λένα Καλλέργη, η Αγγελική Κορρέ, η Χριστίνα Οικονομίδου, η Ευτυχία Παναγιώτου, ο Θάνος Σταθόπουλος και η Νίκη Χαλκιαδάκη, εκπροσωπώντας την τέχνη «που έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα», όπως έγραψε ο νομπελίστας ποιητής. Στη σύντομη συζήτηση που επακολουθεί τονίζονται το εύρος και η εμβέλεια της σύγχρονης ελληνικής ποίησης, η σχέση της με τη μακρά της παράδοση και το σημαντικό διεθνές αποτύπωμά της.
«Αντλούμε από την ποίηση αισθητική απόλαυση και ελπίδα. Άλλωστε, η ποίηση είναι μια τέχνη που βοηθάει την κοινωνία να βρει και να ενδυναμώσει την ταυτότητά της».
Το βλέμμα μου αποσπούν διαρκώς μικρά και μεγάλα αντικείμενα, φωτογραφίες, λέξεις, ποιήματα, αναμνηστικά, δώρα, πορτρέτα και βιβλία. Συνειδητοποιώ ότι κάθε γωνιά του σπιτιού αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του Σεφέρη. Τεράστιες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών έχουν διαβεί το κατώφλι αυτής της κατοικίας. Εκείνη τη στιγμή ο γιατρός και συλλέκτης Νίκος Παΐσιος, ο οποίος οργάνωσε αυτήν τη βραδιά, θυμίζει ότι το μέρος που καθόμαστε, αυτό το ευρύχωρο σαλόνι όπου η βιβλιοθήκη καλύπτει έναν ολόκληρο τοίχο, το έχει επισκεφθεί στο παρελθόν και ο κορυφαίος ποιητής Έζρα Πάουντ, ο οποίος το μόνο που είχε ζητήσει κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα ήταν να πάει στο σπίτι του Σεφέρη. Παράλληλα, όλοι ανατρέχουν στην ιστορική βραδιά της ανακοίνωσης της βράβευσης του Γιώργου Σεφέρη με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ήταν 24 Οκτώβρη του 1963.
Η Δάφνη Κρίνου εστιάζει στις αναμνήσεις που διατηρεί από τον σπουδαίο ποιητή, τον οποίο περιγράφει ως έναν άνθρωπο με ιδιαίτερο χιούμορ από τον οποίο έμαθε την αγάπη τού να δημιουργείς μικρά αντικείμενα με τα χέρια σου, μια από τις χαρακτηριστικές συνήθειές του, όπως μας λέει ενώ πηγαίνουμε προς το γραφείο του. «Γενικά, είχε μια τάση να δημιουργεί πράγματα συνεχώς με τα χέρια του. Όπως μου είχε πει η μητέρα μου, ήταν κάτι που τον έκανε να συλλογίζεται», εξηγεί.
Ο Γιάννης Αντιόχου, από την πλευρά του, σημειώνει ότι «αισθάνεται σαν να έχει έρθει στο σπίτι του πατέρα του», ενώ όλοι αναφέρονται στη διορατικότητα του νομπελίστα ποιητή αλλά και στις μνήμες που «ξυπνά» αυτό το σπίτι. «Όσο μεγαλώνει κανείς, στρέφεται στην ποίηση», τονίζει η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, ενώ ένα από τα βασικά θέματα συζήτησης είναι η απουσία μυθικών προσωπικοτήτων στις μέρες μας, με την ΠτΔ να συμπληρώνει ότι «αυτό είναι μια τάση της εποχής, αφού τίποτα στην εποχή μας δεν μπορεί να μυθοποιηθεί».
Καθώς η συνάντηση με τους ποιητές ολοκληρώνεται, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου παραμένει για λίγο ακόμη στο σπίτι και θυμούνται με τον Νίκο Παΐσιο την πρωτοβουλία της ώστε να μεταφερθούν στην ελληνική πρεσβεία στο Λονδίνο αντικείμενα του Γιώργου Σεφέρη, τα οποία ανήκαν στη συλλογή της προγονής και κληρονόμου του Άννας Λόντου και του γιατρού Νίκου Παΐσιου. «Ήταν μια ευγενική προσφορά της Άννας Λόντου, αφού στάλθηκαν βιβλία, χειρόγραφες επιστολές, φωτογραφίες, τηλεγραφήματα, η πίπα του ποιητή και κάποιοι πίνακες», επισημαίνουν.
Στο σημείο αυτό η Πρόεδρος της Δημοκρατίας υποστηρίζει: «Αντλούμε από την ποίηση αισθητική απόλαυση και ελπίδα. Άλλωστε, η ποίηση είναι μια τέχνη που βοηθάει την κοινωνία να βρει και να ενδυναμώσει την ταυτότητά της». Στη συνέχεια αναφέρεται στην ποίηση που αγαπά και ιδιαίτερα στους Τάσο Λειβαδίτη, Μανώλη Αναγνωστάκη, Μιχάλη Γκανά και Ντίνο Χριστιανόπουλο. «Ο Λειβαδίτης είναι από τους πολύ αγαπημένους μου. Υπάρχουν στίχοι του που με συγκινούν πάρα πολύ. Είχε αυτή την ευαισθησία, την αγάπη, την αλληλεγγύη. Οι στίχοι του μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε δύσκολες περιόδους, σε εποχές που δεν ήμουν τόσο ευτυχής ή χαλαρή. Γι’ αυτό και αν σήμερα ήθελα να απαγγείλω ένα ποίημα, θα ήταν σίγουρα κάποιο δικό του». Κλείνοντας, αναπολεί, μιλώντας με τη Δάφνη Κρίνου και τον Νίκο Παΐσιο, τη στιγμή που της άνοιξε την πόρτα η ευγενική κυρία Λόντου και, όπως περιγράφει, δεν αισθάνθηκε απλώς ευπρόσδεκτη, «αισθάνθηκα ότι αυτό το σπίτι με περιείχε». Και καταλήγει λέγοντας ότι, όπως έχει γράψει και ένας άλλος μεγάλος μας ποιητής, ο Τίτος Πατρίκιος: «Η ποίηση σε βρίσκει. Εκεί που αναρωτιέσαι για πράγματα που πρώτη φορά αντικρίζεις, για πράγματα χιλιοειπωμένα που έχουν πια περάσει, για πράγματα που ξαφνιάζουν κι ας γίνονται κάθε μέρα, για πράγματα που έλεγες δεν θα συμβούν ποτέ και τώρα συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου. Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση».