Είναι κάποια σύνθετα ζητήματα που δεν επιλύονται ποτέ και σέρνονται για πάντα στις γκρίζες ζώνες του αμφιλεγόμενου και του υποκειμενικού. Ουδείς τολμά να βγάλει μια απόλυτη ντιρεκτίβα, έναν μπούσουλα για να ξέρουμε πού ακριβώς βρισκόμαστε.
Τυπική τέτοια περίπτωση τα ανδρικά βραχιόλια. Ποια είναι τελικά η επίσημη θέση μας σχετικώς; Ειδικότερα δε, όταν κυκλώνουν τους βραχίονες πολιτικών ανδρών… Είναι ΟΚ; Είναι too much; Υποδηλώνουν κάποια ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας; Συνιστούν «ανετίλα» ανάρμοστη για εκπρόσωπο του λαού;
Τέτοιες μισο-σκέψεις μαζί με μπόλικη ασύστολη σημειολογία παρουσιάστηκαν με την εικόνα του Παύλου Γερουλάνου που συνοδεύει την ανακοίνωση της υποψηφιότητας του στις επερχόμενες εκλογές για τον Δήμο της Αθήνας: Clean (πάντα), ευδιάθετος, με φωτεινό φόντο και ήπιο γένι, ανασκουμπώνει τα μανίκια του έτοιμος για έργο και συγχρόνως αποκαλύπτει τα βραχιόλια που φορά και στα δύο χέρια.
Δεν το περίμενα ομολογώ από τον ίδιο αυτό το αξεσουάρ. Όχι ότι μοιάζει ακριβώς παράταιρο στα χέρια του, αλλά τώρα για Έλληνα πολιτικό… δεν ξέρω. Μην τα κάνουμε και όλα μπιτσόμπαρο. Ούτε ο Μίλτος ο Βαρβιτσιώτης δεν φοράει, το γκούγκλαρα.
Ουδείς τολμά να βγάλει μια απόλυτη ντιρεκτίβα, έναν μπούσουλα για να ξέρουμε πού ακριβώς βρισκόμαστε.
Συνειρμοί που μου έρχονται με ανδρικά βραχιόλια: Μύκονος. Και Σέριφος. Και εσφαλμένη αυτοπεποίθηση. Και ελλειπτική ματσίλα. Και χαζοχαρούμενη σέκτα. Και «τσάκρα». Και «no problem, το ΄χουμε».
Δεν είναι πάντως ότι μου «κλωτσάει» και τόσο πολύ αισθητικά το συγκεκριμένο αξεσουάρ. Το είχα σκεφτεί κι εγώ μια φορά το βραχιόλι (ή ρολόι ξανά μετά από αιώνες) για να καλύπτει κι ένα εκζεματάκι που έχω στον δεξιό βραχίονα. Τελικά αποφάσισα ότι θα το πάω μάλλον ως το τέλος (αν και ποτέ δεν ξέρεις τι στυλιστικό σμπάρο μπορεί να σε πετύχει στα γεράματα) χωρίς κοσμήματα.
Γεγονός είναι ότι το κρατά σε μίνιμαλ επίπεδο (σε άλλους φτάνουν τα βραχιόλια ως τον αγκώνα) και μάλιστα χωρίς τον συνδυασμό με ρολόι, στοιχείο μάλλον συμπαθές.
Τίποτε από τα παραπάνω δεν σημαίνει ότι δεν θα τον ψήφιζα, όλα παίζουν και όλα ανοιχτά είναι και η Αθήνα ποτέ δεν πεθαίνει.
Δεν θα βρεθώ πάντως σε τέτοιο δίλημμα όσο παραμένω δημότης Π. Φαλήρου. Ιδιότητα που αφήνω να διαιωνίζεται παρότι κατοικώ στο κέντρο, κατά 80% από αμέλεια μεταφοράς εκλογικών δικαιωμάτων και κατά 20% για να μπορώ να μην ψηφίζω με το κεφάλι μου ήσυχο αφού έτσι κι αλλιώς θα βγει και πάλι, όπως εδώ και καμιά πεντακοσαριά χρόνια, ο Δ. Χατζιδάκης που κατεβαίνει με τη ΝΔ αλλά τον ψηφίζουν τύπου όλοι σχεδόν επειδή ξέρω ‘γω τα σκουπίδια μαζεύονται πάντα εγκαίρως ασχέτως περίστασης και ασχέτως απεργίας.
