Για τα Εξάρχεια όλοι κάτι έχουν να σου πουν. Τον λόγο που τα αγαπούν, τα μισούν ή... τα λυπούνται. Στην ουσία, κανένας δεν θα σου τα συστήσει για τo συγκλονιστικό τους φαγητό.
Το οποίο και υπάρχει, χαμένο ανάμεσα σε μετριότητες, φοιτητικά αδιάφορα στέκια, κουρασμένα ταβερνεία, ρακάδικα άνευ λόγου και αιτίας, καφέ υποψιασμένα και καφέ της συμφοράς, διότι στην ουσία τα Εξάρχεια είναι η πιο δημοκρατική γειτονιά της Αθήνας.
Αυτή που δεν είναι αδιάκριτη να ρωτά ηλικίες, που δεν τη νοιάζει πόσα έχει το πορτοφόλι σου, από πού είσαι και τι δουλειά κάνεις, η μοναδική όπου πλάι-πλάι στα στέκια της διασκεδάζει ο γιος με τον μπαμπά, αυτή που σιχαίνεται τις ταμπέλες και τις ταυτότητες.
Μόνον εδώ νιώθεις ελεύθερος μ' εκείνη την ευρωπαϊκή ελευθερία που κανείς δεν ασχολείται με το τι φοράς, πώς φαίνεσαι και σε ποια φυλή ανήκεις. Μόνο εδώ πιάνεις τόσο εύκολα κουβέντα με τον άγνωστο διπλανό σου.
Τα Εξάρχεια είναι ο μύλος της πόλης που όλα τα αλέθει. Αρκεί να μην αρχίσεις την γκρίνια για τη βρόμα και τη decadence, να σκύψεις και να δεις την ομορφιά που κρύβεται πίσω από τις ιστορίες της.
Η Σολωμού είναι η ερημιά των Εξαρχείων. Ένας από τους λίγους δρόμους που τη γλίτωσαν και δεν έγιναν πιάτσα. Στη σιωπή της νύχτας τα χιλιάδες γκραφίτι των ρημαγμένων τοίχων μοιάζουν ακόμη πιο εντυπωσιακά, μ' εκείνη την ομορφιά του βομβαρδισμού που εμείς οι δημοσιογράφοι συνηθίζουμε να συγκρίνουμε με το Βερολίνο. Εμένα πιο πολύ Κάιρο μου κάνει, με λίγο από Παλέρμο στην ούγια.
Ο Σαλίγκαρος
Η Σολωμού είναι η ερημιά των Εξαρχείων. Ένας από τους λίγους δρόμους που τη γλίτωσαν και δεν έγιναν πιάτσα. Στη σιωπή της νύχτας τα χιλιάδες γκραφίτι των ρημαγμένων τοίχων μοιάζουν ακόμη πιο εντυπωσιακά, μ' εκείνη την ομορφιά του βομβαρδισμού που εμείς οι δημοσιογράφοι συνηθίζουμε να συγκρίνουμε με το Βερολίνο. Εμένα πιο πολύ Κάιρο μου κάνει, με λίγο από Παλέρμο στην ούγια.
Πίσω από τα πλαστικά που κυκλώνουν το πεζοδρόμιο, ο Σαλίγκαρος θα σου φανεί σαν άλλο ένα αδιάφορο ρακάδικο: καμιά δεκαριά τραπεζάκια, ένα μπαράκι με DJ που παίζει ελληνικά, ανοιχτή κουζίνα που θυμίζει καφενέ, για ντεκόρ μην ψάξεις.
Ενίοτε μπορεί να πετύχεις τον χαμό κάποιου live που προσπαθεί να στριμωχτεί όπως-όπως, άλλοτε μπορεί να ακούσεις πολλά γαλλικά, άλλοτε αμερικανικά, το Αirbnb κοινό φαίνεται να το αγαπά ιδιαίτερα.
Από τα γραφικά κιόλας του μενού αντιλαμβάνεσαι ότι εδώ κάτι διαφορετικό συμβαίνει. Και από το μενού το ίδιο. Ένα ταρτάρ καβουρμά με γαλομυζήθρα, λάδι δυόσμου και φινόκιο, τα μαρινάτα μπριζολάκια με 4 spices cretan mix ή μια κοτοτηγανιά με γάλα καρύδας και κάρι δεν είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις από τη σκηνοθεσία του χώρου.
Το σκορδοτυρόψωμο με pesto από ρόκα και σταμνοτύρι σε έχει προσγειώσει σε μια άλλη κουζίνα που πίσω της κρύβει την τεχνική ενός φρέσκου και καταρτισμένου μάγειρα, από αυτούς που τώρα λέμε σεφ, ο οποίος αντιλαμβάνεσαι ότι αρνήθηκε την καριέρα στα καλά μαγαζιά για να κάνει το «δικό» του, κυριολεκτικά.
Η αρχαιοελληνική σαλάτα με πλιγούρι, ωραιότατες πρασινάδες, φρέσκα μυρωδικά, φέτα, κόλιανδρο και καρύδι, από τις ωραιότερες της πόλης, τα γεμιστά σύκα με μυζήθρα και αγγουράκι τουρσί, η οφτή πατάτα με το στακοβούτυρο, την ξινομυζήθρα Χανίων και τη ρίγανη, πιάτα εξαιρετικά που θα έστεκαν σε ακριβά μαγαζιά και, τρώγοντας, αντιλαμβάνεσαι τη χαλαρή δημιουργικότητα του σεφ, που σίγουρα είναι Κρητικός αλλά και ανενδοίαστα κοσμοπολίτης.
Αν τα Εξάρχεια ήταν φαγητό, θα ήταν ο Σαλίγκαρος. Εκεί όπου όλα μπλέκονται χωρίς την ανάγκη να εξηγηθούν ή να ακολουθήσουν μια ταυτότητα κι έναν μονόδρομο.
Μια υπέροχη κουζίνα που ψήνει μαγικά το συκώτι, με τραγανή κρούστα και μια βελούδινη καρδιά, πάνω του φρέσκο κρεμμυδάκι, εξαιρετικό ελαιόλαδο και λεμόνι.
Ο βίγκαν εδώ θα βρει τη χαρά του και πολλές πρωτότυπες προτάσεις, αλλά το πιάτο για το οποίο θα επιστρέφεις ξανά και ξανά στον Σαλίγκαρο είναι το μπιφτέκι προβατίνας, το οποίο γίνεται και μπέργκερ με αμανίτες. Αν θέλεις να το πας κρητικά και παραδοσιακά, θα πάρεις χοχλιούς μπουμπουριστούς, απάκι και κρητικά τυριά.
Επειδή, όμως, εδώ έχεις να κάνεις με ανοιχτόκαρδους Κρητικούς που ψάχνουν τον καλό παραγωγό σε όλη την Ελλάδα, θα βρεις και σταμνοτύρι από την Ήπειρο και ταλαγάνι Μεσσηνίας και παστουρμά και νούμπουλο της Κέρκυρας.
Η ρακή «Αναρχάκη» ρέει άφθονη, στο τελευταίο σφηνάκι με μια σφακιανή πίτα σού μένει αυτή η γεύση της ελευθερίας: δοκίμασες ένα φαγητό που αύριο δεν θα ξέρεις πώς να το συστήσεις στους φίλους σου.
Ήταν απλό, ήταν περίτεχνο, ήταν κρητικό, ήταν ελληνικό, ήταν εξωτικό. Μαγειρεμένο με σταράτα λόγια της αγάπης που δεν την νοιάζει να σε εντυπωσιάσει. Γι' αυτό και τελικά σε εντυπωσιάζει.
Info: Σολωμού 37, 213 0226262
Στη Μεταξά 2
Ταμπέλα μην ψάξεις. Αλλά ούτε και τραπέζι. Για να βρεις καρέκλα, ακόμη και στο πιο κεκλιμένο επίπεδο του πεζοδρομίου που κατηφορίζει τα σφηνάκια με τις ρακές στο πλακόστρωτο, πρέπει να 'χεις τύχη βουνό ή να ξεκινήσεις αργά το απόγευμα.
Αν το τσεκάρεις στο φουλ, υπάρχει μια ελπίδα κάποιο πτυσσόμενο τραπεζάκι να σε περιμένει κλειστό, να το ανοίξεις, και όπου χωρέσεις, αλλιώς κάθεσαι στο κατώφλι, βάζεις κι ένα σκαμνί για τραπέζι και όλα σε γυρίζουν πίσω, τότε που ήσουν φοιτητής και ο κόσμος ήταν απλός και όλοι οι άνθρωποι μια παρέα.
Ναός των ψαγμένων βίγκαν, το Μεταξά 2 δεν θα σ' το ανακοινώσει πουθενά στο μενού του. Θα σε αφήσει να το ανακαλύψεις μόνος σου, γιατί, τελικά, τι νόημα έχουν οι κατηγοριοποιήσεις; Ένα είναι το φαγητό ή, μάλλον, δύο, το καλό και το κακό.
Μπορεί να μην το αντιληφθείς και ποτέ, αφού θα έχεις φάει απλά, νοστιμότατα και απολύτως χαλαρά, με την καλύτερη ρακή της γειτονιάς, μπίρες και λεμονίτες.
Μικρό σαν τον πιο μικρό καφενέ, απορείς πόσο νόστιμα πιάτα μπορεί να βγαίνουν πίσω από έναν τοσοδούλη πάγκο, αλλά αυτό το Μεταξά 2 είναι με τα όλα του μια ανατροπή των κλισέ.
Κομματάκια από τραγανή αραβική πίτα που τρώγονται σαν το πιο νόστιμο πατατάκι έρχονται με το πρώτο ποτό, στη συνέχεια μια σαλάτα Μολότοφ, τιμής ένεκεν για τη γειτονιά, ένα πιάτο που θα ξαναπάρεις, αφού ταιριάζει υπέροχα με τα μαγικά σουτζουκάκια από φακή που μπλέκονται στον πιο τρελό έρωτα με μια γλυκιά, ανάλαφρη, μαμαδίστικη σάλτσα ντομάτας.
Τα κεφτεδάκια από παντζάρι, τραγανά, αλάδωτα, με το παντζάρι σε απειροελάχιστα κομματάκια που κρατούν το γήινο άρωμά του. Το χούμους, η φάβα, η πατατοσαλάτα και η παντζαροσαλάτα δεν μοιάζουν με αυτά τα αδιάφορα, της σειράς, που θα σου σέρβιρε ένα μεζεδοπωλείο χωρίς μεράκι.
Όλα με το άρωμά τους, με τα πιο φρέσκα υλικά, που ετοιμάζονται τη στιγμή που θα τα παραγγείλεις. Τα βίγκαν καλαμάκια, μια εμπειρία από σουβλάκι που δεν του λείπει το κρέας, με ολόκληρα υπέροχα ψημένα μανιτάρια, κρεμμύδι και πράσινες πιπεριές, τα χόρτα ζωντανά και ζεστά, η πράσινη σαλάτα με ρόκα και σπανάκι και μια νοστιμότατη βινεγκρέτ.
Η χαρά της κοινωνικότητας, η χαρά της μεσογειακής ζωής στο πεζοδρόμιο που φωτίζει τις νύχτες κι ένας μεζές που αλλάζει μαζί με τις εποχές. Την καλή κουζίνα δεν υποψιάζεσαι πια πού θα τη βρεις από τη στιγμή που νέα παιδιά, με ανησυχίες, στήνουν χαμηλόφωνα μια ολοκαίνουρια κουζίνα πίσω από τις κάμερες της γαστρονομικής βιτρίνας.
Τσέκαρε το fb τους (metaxa2) για τα ωραία live που στήνουν τις Κυριακές.
Info: Μεταξά 2, 6974383043
