Όταν η αδερφή μου άρχισε να μου λέει με μυστηριώδες ύφος ότι θα μου χαρίσει κάτι που «είναι μεταλλικό, πρέπει να το παραγγείλει, δεν είναι διακοσμητικό και είναι εξοπλισμός για το σπίτι» δε μπορούσα με τίποτα να φανταστώ τι είναι. Κηροπήγιο; Όχι. Καθρέφτης; Όχι. Μετά σταμάτησε να απαντάει στις ερωτήσεις και τέλος πάντων, έκανα υπομονή μέχρι η παραγγελία να ετοιμαστεί κι επιτέλους να το δω.
Με μεγάλη χαρά άνοιξα το πακέτο και είδα κάτι που δεν μου είχε περάσει με τίποτα από το μυαλό: ατομικές σιδερένιες σούβλες για σουβλάκια και ό,τι ψήνεται στα κάρβουνα, σε τρία μεγέθη, από τα χέρια ενός ηλικιωμένου τεχνίτη που βρίσκεται κάπου πίσω από το Μοναστηράκι. Πλέον όλη η οικογένεια έχει από ένα τέτοιο σετ για ψήσιμο στα κάρβουνα και μπορώ να συμμετέχω στον ενθουσιασμό τους γιατί αυτά τα μεταλλικά στοιχεία θερμαίνονται επίσης στη φωτιά, ψήνοντας το κρέας και εσωτερικά αλλά σε χαμηλότερη θερμοκρασία, με αποτέλεσμα να μένει ζουμερό και τρυφερό μέσα αλλά με ωραία κρούστα από έξω. Επειδή δε είναι βρασμένα στο λάδι δεν σκουριάζουν, αρκεί κανείς να τα πλένει προσεχτικά και να τα αφήνει να στεγνώσουν καλά στον αέρα. Αριστούργημα!
Τι σας νοιάζουν εσάς οι οικογενειακές μου ιστορίες, θα μου πείτε. Λίγη υπομονή ακόμα και θα αποκαλυφθεί το κρυμμένο μεγαλείο. Πώς ανακάλυψε αυτόν τον υπέροχο τεχνίτη; Από το περιοδικό του Jamie Oliver.
Σε κάποιο από τα περασμένα τεύχη του περιοδικού που βγάζει ο Jamie Oliver (το οποίο παρεμπιπτόντως είναι πολύ καλό) είχε ένα άρθρο γι’ αυτό το σιδηρουργείο. Ένας συνεργάτης του περιοδικού το ανακάλυψε κι ενθουσιάστηκε: έδειξε στον Jamie Oliver τις σούβλες, ο οποίος ενθουσιάστηκε επίσης κι έκανε μία μεγάλη παραγγελία (600 κομμάτια και μετά άλλα τόσα) για το εστιατόριό του, το Barbecoa, το οποίο έχει ανοίξει μαζί με τον Adam Perry Lang και είναι παράδεισος για όσους αγαπούν το φαγητό στα κάρβουνα. Έχει θαλασσινά αλλά το βάρος έχει δοθεί στο κρέας με όλες τις πιθανές μεθόδους ψησίματος στη φωτιά από όλο τον κόσμο. Τα συγκεκριμένα εργαλεία τα χρησιμοποιούν σ’ ένα πιάτο που αποτελείται από διάφορα κομμάτια μαριναρισμένου αρνιού, τα οποία σερβίρονται μαζί με πολέντα και από τα λίγα που διάβασα νομίζω ότι είναι και από τα πιο πετυχημένα πιάτα του εστιατορίου.
Όταν η αδερφή μου είπε στον κύριο που έχει το μαγαζί, ο οποίος το δουλεύει μαζί με το γιο του, ότι έμαθε γι ‘αυτόν από το περιοδικό ενός πολύ σημαντικού Άγγλου σεφ, δεν φάνηκε να εντυπωσιάζεται ιδιαίτερα. Το μόνο που είπε ήταν «α, γι’ αυτό ήρθε κάποιος και ζήτησε να μας φωτογραφίσει» και «αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ήρθε κάποιος που ήξερε ακριβώς τι ήθελε». Του εκτύπωσε τις φωτογραφίες από το περιοδικό και του τις πήγε αλλά φαίνεται ότι εμείς χαρήκαμε περισσότερο γι ‘αυτόν απ’ ό,τι ο ίδιος γι’ αυτό που έχει καταφέρει. Φαντάζομαι ότι αφού δεν έχει μεταφραστεί σε κάτι χειροπιαστό αυτό το γεγονός, δε μπορεί να εντυπωσιαστεί με την δόξα. Το ζήτημα είναι όμως ότι ένα εστιατόριο που βρίσκεται στην καρδιά του Λονδίνου έχει αμέτρητες ευκαιρίες να αγοράσει και να δει δείγματα τοπικής τεχνικής, σε μια χώρα με τεράστια παράδοση στη σιδηρουργία, κι όμως επιλέχτηκε το έργο ενός Αθηναίου. Το δυστύχημα είναι ότι ο γιος είναι ο τελευταίος που ξέρει αυτήν την τέχνη και μαζί μ’αυτόν θα κλείσει και το μαγαζί. Αυτό πάνω κάτω είναι το δυστύχημα της Ελλάδας: η εγκατάλειψη της χειρωνακτικής εργασίας μικρής κλίμακας και υψηλής ποιότητας για το κυνήγι των εύκολων λύσεων που δεν απαιτούν κόπο κι εκπαίδευση: στα rooms to let και στην κατεψυγμένη τυρόπιτα. Εντάξει, Φλωρεντία δε θα γίνουμε ποτέ. Η Ελλάδα που θα μπορούσαμε να είχαμε που να είναι άραγε;
Οι φωτογραφίες είναι από το άρθρο του περιοδικού. Το πιάτο με αρνί στο Barbecoa είναι το εξής:
Σας παρακαλώ, μη μου πείτε "αυτό το εργαστήριο υπάρχει από το 1945, εσύ το έμαθες από τον Jamie Oliver;" Ναι, έτσι το έμαθα. Προφανώς και υπάρχει μία Αθήνα κρυμμένη όλο ιστορία και παράδοση, το πρόβλημα είναι ότι είναι πολύ καλά κρυμμένη. Αν αγαπάτε τα φαγητά στα κάρβουνα και θέλετε να στηρίξετε αυτή την επιχείρηση του κυρίου Λιοφάγου Εμμανουήλ, πηγαίνετε στην οδό Χριστοκοπίδου 8 στο Μοναστηράκι ή τηλεφωνήστε στο 3212105.
σχόλια