(από συνταγή του Τσελεμεντέ που δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα επί Κατοχής: ψιχουλολογία)
"Και τώρα ας κάµωµε και λίγη ψιχουλολογία! Προ καιρού ακούονται οι συµβουλές από τους αρµοδίους να µαζεύωµεν τα ψίχουλα καινα τα χρησιµοποιούµε στην µαγειρική. Στην αρχή ο πολύς κόσµος το πήρε στ’ αστεία γιατί το νόµιζε ανάξιο προσοχής. Οσοι όµως δοκίµασαν το µάζευµα είδον µε έκπληξί τους ότι σε µια βδοµάδα γέµιζαν ένα σακκουλάκι. Και όσοι δεν το πιστεύουν ακόµα ας ακούσουν µια στατιστική του υπουργείου Αγορανοµίας.
Υπολογίζοντες 8 δράµια ψίχουλα την ηµέραν, από κάθε οικογένειαν – και τα οποία επήγαιναν στα σκουπίδια – έχοµεν ένα ποσόν ηµερησίως από 40 τόννους σιτάρι. Και ούτω πετούµε στον τενεκέ των σκουπιδιών µίαν ποσότητα από ψίχουλα που κοστίζουν τον χρόνον περί τα 100 εκατοµµύρια δραχµάς. Αν τα υπολογίσωµεν 4 δράµια µόνον την ηµέραν, τώρα που δεν είνε άφθονα, έχοµε πάλι περί τα 50 εκατοµµύρια σπατάλη. Και αν θέλωµεν να κάµωµε και άλλο σκόντο στο τέταρτο, δεν είνε λίγα και τα 25 εκατοµµύρια να πηγαίνουν στα σκουπίδια. Να λοιπόν τι αξίζει να µαζεύωνται τα ψίχουλα».
Μπομπότα (όχι κατοχική)
Η μπομπότα, που είναι ψωμί φτιαγμένο από καλαμποκάλευρο, με σταφίδες και κανέλα για όσους είχαν, ακόμα ταυτίζεται με τη φτώχια και την ανέχεια. Οι Έλληνες συνήθιζαν το ψωμί από σιτάρι, το οποίο φουσκώνει και γίνεται αφράτο, ενώ αυτό από καλαμπόκι «λασπώνει» και χωρίζει. Βέβαια ακόμα και το καλαμποκάλευρο νοθευόταν με τσόφλια, ακόμα και με χώμα.
Υλικά
- 1 ποτήρι λάδι
- 5 αβγά
- 1 σουρωτή
- 400 γρ. τυρί φέτα
- 1 φακελάκι (2 κ.σ.) μπέικιν πάουντερ
- 10 κουταλιές καλαμποκάλευρο
- 10 κουταλιές αλεύρι για όλες τις χρήσεις
- αλάτι (αν χρειαστεί)
Εκτέλεση
Χτυπάμε ελαφρά τα αβγά.
Προσθέτουμε το λάδι, τη σόδα, τη φέτα, τα 2 αλεύρια και το μπέικιν.
Ανακατεύουμε να γίνει ένα ομοιογενές μείγμα και αδειάζουμε σε καλά βουτυρωμένο ταψάκι με διαστάσεις 23χ28εκ.
Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 1 ώρα,μέχρι να ροδίσει καλά.
Kasha και ψαρόσουπα
Υλικά:
- 1 ψάρι
- Νερό
- Ό,τι άλλο βρείτε
Το 1939 η Πολωνία δέχτηκε επίθεση από τη Γερμανία και τη Ρωσία ταυτόχρονα. Ο 14χρονος τότε Felix Chustecki μεταφέρθηκε μαζί με την οικογένειά του σε ένα ρώσικο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας. Αυτή είναι η περιγραφή των συνθηκών εκεί:
«Ήμασταν ένα μήνα στο φορτηγό που κανονικά μετέφερε αγελάδες στο δρόμο για τη Σιβηρία. Το φαγητό ήταν πολύ κακής ποιότητας και μερικές φορές δεν υπήρχε καν- μόνο νερό. Μερικές φορές οι στρατιώτες μας έδιναν λίγα ψάρια ή πατάτες και φτιάχναμε σούπα.
Τελικά φτάσαμε στο στρατόπεδο, στο οποίο απαιτούσαν πολύ βαριά εργασία, επειδή ο πατέρας μου είχε πολεμήσει κατά της Ρωσίας στη δεκαετία του 1930. Ο καθένας μας έπαιρνε μισό κιλό ψωμί καθημερινά, συνήθως μισοψημένο αλλά αν κατάφερνες να μαζέψεις μερικά νομίσματα μπορούσες να αγοράσεις λίγο φαγητό από τα μαγαζιά, αλλά μόνο kasha, ένα είδος αλευριού από βρώμη, το οποίο ανακατεύαμε με νερό, και μπορούσαμε να έχουμε μόνο ένα κουτάλι ηλιέλαιο με κάθε πιάτο kasha που αγοράζαμε.
Τότε οι συνθήκες ήταν καλές. Όταν μεταφερθήκαμε σε φάρμες στο Ουζμπεκιστάν οι συνθήκες ήταν τρομαχτικές κι εκεί πραγματικά δεν υπήρχε τίποτα για φαγητό, ούτε καν για τους ντόπιους- έπρεπε να πεθάνουν της πείνας για να φάει ο ρώσικος στρατός.
Μερικές φορές στα χωράφια με το βαμβάκι βρίσκαμε λοφάκια με βρώσιμα χόρτα, τα μαζεύαμε μαζί με τους χωρικούς και φτιάχναμε μία πολύ αραιή σούπα, αλλά πολλοί πέθαναν, ειδικά τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι.»
Στο προχθεσινό ποστ έγραφα ότι η νέα κρίση θα δημιουργήσει παχυσαρκία. Είναι προτιμότερη η αφθονία, προτιμότερο το κακής ποιότητας φαγητό, από την πείνα. Περνάμε κρίση αλλά μπορούμε να φάμε. Αυτό δεν είναι αυτονόητο ούτε μέσα στη Αθήνα πια.
σχόλια