Υπάρχουν πολλά εστιατόρια στον κόσμο που το να βρεις τραπέζι εκεί είναι λιγότερο πιθανό από το να σε καλέσει η Βασίλισσα για τσάι. Φυσικά πρόκειται για θέμα προσφοράς και ζήτησης: όσο πιο πολλοί θέλουν να πάνε, τόσο πιο δύσκολο θα είναι, αφού ο αριθμός των τραπεζιών είναι συγκεκριμένος. Επίσης είναι ανθρώπινο να θέλουμε ό,τι είναι σπάνιο, όπως τα διαμάντια και οι ωραίοι άνθρωποι. Η επιθυμία γίνεται ακόμα πιο έντονη αν αυτό το κάτι δεν αγοράζεται απλά με λεφτά.
Μολαταύτα αυτό το χρηματιστήριο συντηρείται και από ανθρώπους σαν τον Patrick του American Psycho, οι οποίοι έχουν συνηθίσει στις ανοιχτές πόρτες και τα κλειστά κλαμπ τους εξιτάρουν ως αγώνισμα και ο κύριος λόγος που πάνε είναι το να μπορέσουν να το αναφέρουν τυχαία σε κάποιο πάρτι. Το τσίρκο συντηρείται και από τα μιλιούνια των κριτικών, επαγγελματιών και τώρα και blogger που ανεβάζουν και κατεβάζουν μετοχές ανάλογα με τα προσωπικά τους και τα συμφέροντά τους. Προφανώς τα εστιατόρια που έχουν τόση επιτυχία τη χρωστάνε και στο φαγητό τους, δε χωράει καμία αμφιβολία. Having said that, κι εγώ ψαρώνω πολύ κι αν έβρισκα τρόπο να περάσω τις πόρτες σε κάποια από αυτά, θα πετούσα τη σκούφια μου. Επειδή όμως έχω μία φυσική απέχθεια στις ουρές, στα παρακάλια και στην ταλαιπωρία, ποτέ δε θα έκανα όλα αυτά που προτείνει ο κόσμος προκειμένου να μπορέσεις επιτέλους να γίνεις εκλεκτό μέλος μιας πελατείας ενός εστιατορίου.
Case study 1: the French Laundry
To French Laundry βρίσκεται στην περιοχή Napa της California και σεφ είναι ο Thomas Keller. Υπάρχει από το 2000 και από τότε έχει πάρει ένα κάρο διακρίσεις. Τα τελευταία χρόνια έχει 3 αστέρια Michelin. H κουζίνα είναι γαλλική με αμερικάνικες επιρροές.
Τι μπορείς να κάνεις:
1. Να κλείσεις τραπέζι μέσω ίντερνετ.
Απαιτείται: έτοιμη πιστωτική κάρτα, λογαριασμός στο OpenTable και άλλοι 3 εθελοντές με δικούς τους υπολογιστές και πολύ όρεξη
Και πως προσπαθώ; Το OpenTable κρατάει 2 τραπέζια των 4 ατόμων και ένα των 2 τη μέρα για το OpenTable. Όμως το εστιατόριο παίρνει κρατήσεις για ακριβώς 2 μήνες πριν. Αυτό σημαίνει πως λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα 61 μέρες πριν (μεσάνυχτα ώρα Ειρηνικού, οπότε πρέπει να είσαι συγχρονισμένος με ένα αξιόπιστο ρολόι) πρέπει να έχεις ανοίξει 3 browsers με ρυθμισμένη την ώρα και τη μέρα που θέλεις τραπέζι και να κάνεις refresh μαζί με τους φίλους σου. Αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του, ίσως και να είσαι ο πρώτος. Τα 3 τραπέζια φεύγουν σε κλάσματα δευτερολέπτων. Κάποιος συμβουλεύει να κάνεις το πρώτο κλικ στις 11:59:56 ΑΚΡΙΒΩΣ. Άλλοι 2 που το έκαναν δήλωσαν επιτυχία.
2. Να κλείσεις τραπέζι από το τηλέφωνο
Απαιτείται: ικανό redial και περίπου 400 απόπειρες (σύμφωνα μ’αυτούς που τα κατάφεραν)
Τα τηλέφωνα ανοίγουν στις 10 το πρωί (ώρα Ειρηνικού) για μερικά λεπτά, μέχρι να κλείσουν όλα τα τραπέζια. Η κράτηση είναι και πάλι για 2 μήνες πριν ακριβώς. Αν είσαι νωρίς, ακούς ηχογραφημένο μήνυμα. Μετά ακούς σήμα κατειλημμένου. Μετά ακούς ηχογραφημένο μήνυμα ότι τα τραπέζια έχουν τελειώσει. Τζακ ποτ έχεις πετύχει αν μία φωνή σου λέει να περιμένεις. Αν περιμένεις είναι πολύ πιθανό να σου πουν ότι εν τω μεταξύ τα τραπέζια έκλεισαν. Με λίγα λόγια, είναι σα να τηλεφωνείς στην εφορία για πληροφορίες.
3. Να πας εκεί αυτοπροσώπως
Αν περνάς από τη γειτονιά (αποκλείεται, έχεις κάνει ταξίδι για να πας διότι βρίσκεται στην εξοχή) μπορείς κάθε μέρα στις 10 νταν να εμφανιστείς και να ζητήσεις τραπέζι. Όσοι το έκαναν φάνηκαν πιο τυχεροί από αυτούς που τηλεφωνούσαν. Όση ώρα περίμεναν τα τηλέφωνα χτυπούσαν μανιασμένα, αλλά προηγούνται αυτοί που είναι εκεί.
4. Να είσαι κάτοχος πλατινένιας πιστωτικής κάρτας AMEX.
Μεταξύ άλλων προσφέρουν και τέτοιες υπηρεσίες: τηλεφωνείς στον υπεύθυνο κι αυτός τηλεφωνεί σε ένα νούμερο που δεν υπάρχει στο ίντερνετ ή αλλού και καθαρίζει. Βέβαια πληρώνεις κάτι παραπάνω, αλλά το γλεντάς.
5. Να ξέρεις το κατάλληλο άτομο που θα σε βάλει μέσα. Αυτό ισχύει πάντα…
Φαντάσου να τα καταφέρεις και τελικά να μη μπορείς να πας!
Δεν είναι τόσο τρομερό, όλα λύνονται. Αν κάποιος από την παρέα σου δεν έρθει, οι υπόλοιποι πληρώνουν πρόστιμο 100 δολάρια για κάθε απουσία. Όμως πλέον υπάρχει κόσμος που ανταλλάσει κρατήσεις μέσω ίντερνετ. Άλλοι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν για να τις πάρουν. Εδώ που τα λέμε, αν έχεις υπομονή, μπορείς να βγάλεις και λεφτά από την ιστορία.
Αν σας άνοιξε η όρεξη, υπάρχει εστιατόριο με πιο δύσκολο σύστημα: Το Rao’s στη Νέα Υόρκη.
Case study 2: Rao’s
Το Rao’s βρίσκεται στο Harlem του Manhattan. Δεν ακούγεται και πολύ κυριλέ περιοχή, σωστά; Σωστά- υπάρχει εκεί από το 1896 όταν υπήρχε ισχυρή ιταλική κοινότητα. Από τότε ανήκει στην ίδια οικογένεια. Η κουζίνα είναι –προφανώς- ιταλική.
Τι μπορείς να κάνεις για να μπεις μέσα; Λίγα πράγματα.
Το French Laundry ισχυρίζεται ότι όλοι έχουν δυνατότητα να μπουν και ότι δεν έχει σημασία ποιος είσαι. Βέβαια εγώ αρνούμαι να το πιστέψω. Αυτό που πιστεύω είναι ότι ναι, έχουν και μερικά τραπέζια για τους κοινούς θνητούς (οι οποίοι πρέπει να κάνουν όλα τα παραπάνω). Το Rao’s δηλώνει από μόνο του ότι δεν έχει σύστημα κρατήσεων.
Για την ακρίβεια, αυτό που κάνει, είναι ότι δίνει τραπέζια σε συγκεκριμένους ανθρώπους. Δηλαδή υπάρχουν ορισμένοι (συνήθως ιταλοί, συνήθως γείτονες, μερικές φορές με ύποπτες δουλειές) που έχουν μόνιμο τραπέζι εκεί για όλο το χρόνο. Μόνο αυτοί μπορούν να καλέσουν κάποιον να φάει μαζί τους ή στη θέση τους. Τα τραπέζια αναδιανέμονται κάθε χρόνο εκ νέου αλλά συνήθως στους ίδιους ανθρώπους. Αν ο ιδιοκτήτης δεν πάει ή δεν καλέσει κάποιον να πάει, το τραπέζι μένει άδειο. Με λίγα λόγια, δε γίνεται να κάνεις κράτηση.
Αυτοί που έχουν τα τραπέζια δεν είναι διασημότητες οπότε λέγεται ότι κάποτε παρακάλεσε η Madonna να πάει (της είπαν όχι) κάποια άλλη φορά παρακάλεσε η Hillary Clinton να πάει (της είπαν όχι). Τα όχι πέφτουν τόσο βροχή που ο νυν ιδιοκτήτης του μαγαζιού έχει το ψευδώνυμο Frankie No.
Αν θέλετε όμως να αυξήσετε τις πιθανότητές σας και από 0% να τις κάνετε 0.00001%, μπορείτε να δοκιμάσετε δημοπρασία στο e-bay (ένα τραπέζι για 5 χιλιάδες δολάρια ή 20 χιλιάδες για να κλείσει επιτόπου), να πηγαίνετε σε φιλανθρωπικά γκαλά όπου μερικές φορές πωλούνται θέσεις στο εστιατόριο ή να δηλώσετε συμμετοχή για λοταρία θέσης εφόσον αγοράσετε ένα από τα έτοιμα προϊόντα που πωλούνται μέσω ίντερνετ.
Διάβασα μία ιστορία που δεν ξέρω αν είναι αληθινή αλλά σίγουρα πρέπει να αναφέρω:
Κάποτε καθόταν ένας μόνος του σε ένα τραπέζι στο Rao’s. Όλοι γύρω του προσπαθούσαν να μην κοιτάνε αλλά αναρωτιόταν πως αυτός δε βρήκε κάποιον που να ήθελε να έρθει μαζί του.
Τελικά, κάποια κυρία δεν άντεξε και τον ρώτησε: «Κύριε, αν μου επιτρέπετε, πως γίνεται και ήρθατε σ’αυτό το μέρος μόνος σας;»
«Α, δεν ήταν στόχος μου να έρθω μόνος», απάντησε. Η γυναίκα μου κι εγώ είχαμε κλείσει αυτές τις θέσεις 5 χρόνια πριν. Δυστυχώς πέθανε, αλλά αποφάσισα να έρθω έτσι κι αλλιώς για να τιμήσω τη μνήμη της.»
«Πολύ γλυκό» απάντησε η κυρία, «αλλά δεν μπορούσατε να βρείτε έναν συγγενή σας για να έρθετε μαζί;»
«Όχι, είναι όλοι στην κηδεία.»
σχόλια