Από το 2007, όταν το στραγγιστό γιαούρτι εμφανίστηκε στα ράφια της Αμερικής με την περιγραφή “greek yoghurt” ξεκίνησε μια μαζική υστερία κατανάλωσης. Από τότε μέχρι σήμερα οι αγορές έχουν αυξηθεί πάνω από 2000% και η μανία συνεχίζεται: η πλούσια υφή του ικανοποιεί την ανάγκη για κάτι γλυκό χωρίς πολλές θερμίδες.
Μπορεί η Ελλάδα να λύσει το πρόβλημά της με το στραγγιστό γιαούρτι; Όχι, γιατί η μάρκα που είναι πρώτη σε πωλήσεις είναι τουρκικής καταγωγής. Ο επιχειρηματίας Hamdi Ulukaya είδε το 2005 μια ευκαιρία και την άρπαξε: τη δυνατότητα να αγοράσει μια μικρή γραμμή παραγωγής γιαουρτιού στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Η επένδυση οδήγησε στο γιαούρτι “Chiobani” (ναι, τσομπάνης, που διαφημίζεται ως τουρκική λέξη) και πλέον είναι η τρίτη μάρκα στη σειρά πωλήσεων, μετά τους γίγαντες Yoplait και Dannon. Ο Hamdi Ulukaya δεν είχε τα μέσα για παραδοσιακή διαφήμιση, οπότε βασίστηκε στη μέθοδο από στόμα σε στόμα: πρώτα προσέγγισε τους food bloggers και μετά άρχισε να κάνει περιοδείες στα φεστιβάλ φαγητού. Απ’ ό,τι φαίνεται, αυτό ήταν αρκετό.
Η εταιρία δηλώνει ότι φέτος θα ξεπεράσει το ένα δισεκατομμύριο σε έσοδα με 1200 υπαλλήλους. Το πρόβλημα της εταιρίας αυτή τη στιγμή είναι ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στη ζήτηση. Φαίνεται επίσης ότι αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα λόγω παραβάσεων των κανονισμών ασφαλείας αλλά το μέλλον γενικά είναι λαμπρό.
Η ΦΑΓΕ βρίσκεται πίσω από τη Chiobani σε πωλήσεις και ακολουθεί με παράλληλες επεκτάσεις (Chiobani 53% των πωλήσεων στραγγιστού, ΦΑΓΕ 17%). Άνοιξε παράρτημα στην Αμερική το 2008 και πουλάει 160 τόνους γιαούρτι το χρόνο. Μπορεί να είναι το νούμερο 2 στο ελληνικό γιαούρτι αλλά – δεν ξέρω πόση σημασία έχει – οι food bloggers το προτιμάνε: λένε ότι το γιαούρτι της ΦΑΓΕ είναι κάπως δύσκολο στη γεύση αλλά αυθεντικό, ενώ το Chiobani «για αρχάριους.»
Αν αρέσει τόσο πολύ το στραγγιστό γιαούρτι, φαντάσου τι θα μπορούσε να γίνει με την ταραμοσαλάτα και το τζατζίκι.
σχόλια