Στις 27 Μαΐου ήταν τα γενέθλια του Jamie Oliver, ο οποίος τους τελευταίους μήνες ζει στο Λος Άντζελες.
O Jamie έχει φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς (υπάρχει σελίδα στο Facebook με τίτλο "I hate Jamie Oliver” και “Jamie Oliver is a cunt”,"JAMIE OLIVER IS A TOTAL BASTID!", "Jamie Oliver is a Fat Tongued Kitcen Dwelling Retard!!!). Είτε τον μισείτε είτε όχι (προσωπικά τον αγαπώ, μου αρέσουν τα βιβλία του και οι συνταγές του) σίγουρα κάνει το αναπάντεχο: θα μπορούσε να κάθεται πάνω στα λεφτά του σε ένα νησί που θα έχει αγοράσει πίνοντας μαργαρίτες ενώ τα εστιατόρια, οι εκπομπές του και οι λοιπές του δραστηριότητες εξασφαλίζουν τον ίδιο και τις επόμενες πέντε γενιές Oliver. Αντ’ αυτού κάθεται και ασχολείται με το τι τρώνε τα παιδιά στα σχολεία και προσπαθεί να πείσει κυβερνήσεις να καταργήσουν, μεταξύ άλλων, τα χρωματιστά γάλατα γεμάτα με ζάχαρη και τις κατεψυγμένες πίτσες που τρώνε οι μαθητές στις χώρες που υπάρχει σχολικό φαγητό.
Η προσπάθεια λέγεται “Jamie’s Food Revolution” και ξεκίνησε το 2010 από την Αμερική. Το εγχείρημα έχει γίνει ριάλιτι το οποίο για την ώρα έχει δύο σεζόν, με την πρώτη στην πόλη Huntington της Βιρτζίνια η οποία έχει το μεγαλύτερο ποσοστό παχυσαρκίας. Για τη δεύτερη σεζόν μετακόμισε μαζί με γυναίκα και παιδιά στο Λος Άντζελες εφόσον έκρινε ότι η πρώτη προσπάθεια κάπως απέδωσε και μάλιστα του χάρισε κι ένα Emmy για «ξεχωριστό ριάλιτι». Όμως μετά από 4 επεισόδια η δεύτερη σεζόν διακόπηκε από το κανάλι που την προβάλλει, το ΑΒC.
O λόγος που προβάλλει το κανάλι είναι «χαμηλή θεαματικότητα». Χαμηλή στην Αμερική σημαίνει 5 εκατομμύρια τηλεθεατές, πλήθος τεράστιο, αλλά όχι αρκετά τεράστιο για τεράστια κέρδη. Την ώρα του τώρα Jamie προβάλλονται επαναλήψεις του Dancing with the stars που μαζεύει τριπλάσιους τηλεθεατές. Φαίνεται ότι το κανάλι δίνει άλλη μία ευκαιρία γιατί την προηγούμενη εβδομάδα έπαιξε ξανά τα 3 πρώτα επεισόδια του Food Revolution μαζεύοντας 13 εκατομμύρια αυτή τη φορά. Το κανάλι αποφάσισε να παίξει τα 4 επεισόδια που απομένουν με λήξη τις 24 Ιουνίου και θα πάρει τότε οριστική απόφαση για τρίτη σεζόν, που το πιθανότερο είναι ότι δε θα υπάρξει.
Αυτή είναι η μία εξήγηση. Η άλλη, η πιο συνομωσιολογική, είναι ότι δυσαρέστησε τους γραφειοκράτες υπεύθυνους για το σχολικό φαγητό της Καλιφόρνια. Περίεργο που σε μία πόλη όπου τα χαμηλά λιπαρά, οι φυτικές ίνες και το ψάρι στον ατμό είναι σχεδόν θεότητες αγνοείται τόσο επίμονα το παράλληλο πρόβλημα διαβήτη που σχετίζεται με τη διατροφή, το οποίο ξεκινάει από τραγικά μικρές ηλικίες.
Το σχετικό συμβούλιο απαγόρεψε την είσοδο του Jamie και της εκπομπής του σε όλα τα σχολεία της πολιτείας με το σκεπτικό ότι «έχουν ήδη αρκετούς διατροφολόγους» και ότι «δε θέλουν τα σχολεία να συσχετιστούν με ριάλιτι εκπομπή». Το δεύτερο επιχείρημα το καταλαβαίνω, το πρώτο είναι μάλλον αποτέλεσμα δυσκίνητου κρατικού μηχανισμού: "αν επιτρέψουμε την αλλαγή, θα πει ότι ως τώρα κάτι δεν κάνουμε καλά, κι αν κάτι δεν κάνουμε καλά, ποιος από όλους μας φταίει;»
Είναι αλήθεια ότι η εκπομπή έχει πολλά αηδιαστικά στοιχεία ριάλιτι, όπως τα βιολιά στις εξομολογήσεις μαθητών και το κλάμα του Jamie μπροστά στην κάμερα. Είναι επίσης αλήθεια ότι στις βιομηχανοποιημένες χώρες, στις οποίες παραδόξως ακόμα ανήκει και η Ελλάδα, το θέμα τις διατροφής των παιδιών είναι κάτι που κάνουμε ότι λύνεται στο σπίτι. Έτσι θα ήταν, αν δεν υπήρχαν τόσο πολλές δελεαστικές πλαστικές τροφές σε κάθε βήμα των γονιών, οι οποίοι καλά καλά δεν ξέρουν οι ίδιοι τι είναι υγιεινό και τι όχι. Στην Ελλάδα το φαγητό υπάρχει μόνο στους παιδικούς σταθμούς και θέλω να πιστεύω ότι οι γονείς ελέγχουν την ποιότητα. Όμως η εκπαίδευση είναι υποχρέωση του κράτους, και το φαγητό από τότε που αποκόπηκε εντελώς από τη διαδικασία παραγωγής του και μας εμφανίζεται με μαγικό τρόπο στο σούπερ μάρκετ πρέπει να γίνει επίσης αντικείμενο εκπαίδευσης.
Βέβαια για την ώρα ως χώρα πρέπει πρώτα να απαιτήσουμε σχολεία…
To 2010, η προσπάθεια του Jamie βραβεύτηκε από την οργάνωση Ted. Aκολουθεί η πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίασή του που κρατάει 20 λεπτά, αλλά πραγματικά αξίζει:
σχόλια