Όπως θα καταλάβατε από το χθεσινό ποστ, είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτική με τους Δύσκολους στο φαγητό. Καταλαβαίνω τις προτιμήσεις, καταλαβαίνω και μερικούς Δύσκολους, αρκεί να μάθω ποια είναι η πηγή της δυσκολίας τους. Μερικές φορές πρόκειται για απλή έλλειψη εμπειρίας, όπως ο Άγγλος που παντρεύτηκε την Ελληνίδα. Μόλις αυτοί οι Δύσκολοι εκτεθούν σε νέες γεύσεις με αγάπη, αρχίζουν και καταλαβαίνουν γιατί υπάρχουν τόσα εκατομμύρια συνταγές με τόσους απίθανους συνδυασμούς υλικών. Επειδή είναι ωραία να τρως!
Με τους σκληροπυρηνικούς Δύσκολους όμως, που δεν δέχονται να αλλάξουν ή να δοκιμάσουν κάτι καινούριο ακόμα κι αν τους το προτείνει αυτός ή αυτή που αγαπάνε, είμαι αληθινά επιφυλακτική. Μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, και κανένα από αυτά δεν είναι καλό. Αυτός που δεν πειραματίζεται στο τραπέζι δεν πειραματίζεται και σε άλλα σημεία του σπιτιού. Ίσως να μην πειραματίζεται και στη ζωή. Ίσως να μην του αρέσουν τα αναπάντεχα και οι εκπλήξεις…
Αυτός είναι και ο λόγος που είμαι περίεργη για τις προτιμήσεις σημαντικών ανθρώπων στο φαγητό. Δεν πρόκειται να βγάλω άκρη από τις συνεντεύξεις τους, ειδικά αν πρόκειται για πολιτικούς, δεν πρόκειται να βγάλω άκρη από τις εφημερίδες και τα περιοδικά, αφού δεν ξέρω τι είναι αλήθεια και τι όχι, όμως μπορείς να βγάλεις κάποιου είδους άκρη από τις προτιμήσεις στο φαγητό.
Σήμερα θα εξετάσουμε τις προτιμήσεις ενός από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη γη: του Barack Obama.
Είναι σίγουρο ότι η οικογένεια Obama αγαπάει και ασχολείται το φαγητό. Είναι ο πρώτος foodie πρόεδρος μετά τον Thomas Jefferson. Η αγάπη του για το φαγητό και τα φρέσκα προϊόντα ήταν γνωστή από όταν ήταν γερουσιαστής, σε σημείο που η εκλογή του στηρίχτηκε και από ψηφοφόρους που ασχολούνται με τη γεωργία και από αυτούς που τους απασχολεί η οικολογία και το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Μετά την εκλογή του η κυρία Obama ξεκίνησε να φυτεύει τον κήπο του Λευκού Οίκου- αυτή η κίνηση φωτογραφήθηκε πολύ. Φυσικά και ήταν συμβολική η κίνηση: ήταν η αρχή της καμπάνιας με όνομα Let’s move με αρχηγό την κυρία Obama. Στόχος της είναι η αντιμετώπιση της παχυσαρκίας, που είναι τεράστιο πρόβλημα στις φτωχότερες τάξεις της χώρας. Οι νεόπτωχοι των ανεπτυγμένων χωρών δεν πεινάνε, αλλά πεθαίνουν από το φαγητό. Από το φτηνό, ανθυγιεινό φαγητό. Είναι τραγικό όσο είναι και αλήθεια.
Οι αντίπαλοι κατηγορούν την οικογένεια για ελιτισμό. Όταν σε μία ομιλία προς μεγαλοϊδιοκτήτες γεωργούς επέπληξε την αγορά για την υψηλή τιμή της ρόκας, η αντιπολίτευση έσπευσε να κοροϊδέψει και να φωτογραφηθεί με ταπεινό κίτρινο τυρί. Είναι αλήθεια βέβαια ότι το καλό και το φρέσκο φαγητό είναι πιο ακριβό από το φαστ φουντ. Είναι όμως επίσης αλήθεια ότι μικρές αλλαγές μπορούν να κάνουν μεγάλη διαφορά. Δε μπορούμε όλοι να τρώμε βιολογικά κάθε μέρα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορούμε να προσθέσουμε κάτι φρέσκο στο πιάτο μας μερικές μέρες της εβδομάδας. Η καμπάνια είναι αμερικάνικη αλλά δεν είναι δύσκολο να γίνει σύγκριση με την Ελλάδα. Εμείς έχουμε και μία δικαιολογία λιγότερη, αφού ζούμε σε μία χώρα με κλίμα και έδαφος που επιτρέπει φρέσκα λαχανικά όλη τη χρονιά (βέβαια το 80% αυτών είναι εισαγόμενα, αλλά αυτό είναι μία άλλη πικρή ιστορία).
Ο πρόεδρος επισκέπτεται συχνά ακριβά εστιατόρια της Ουάσινγκτον τα οποία ήταν διάσημα και πριν τους διάσημους επισκέπτες τους. Φυσικά δεν είναι αυτό που τον κάνει αγαπητό στους foodies. Η διαφορά είναι ότι αυτός ο πρόεδρος επισκέπτεται συχνά και φτηνά μαγαζάκια σε όλη τη χώρα, τα οποία δεν σερβίρουν μη μου άπτου σπαράγγια και φρέσκα ψάρια, αλλά μπέργκερ με πατάτες, πίτες, τσίλι και τηγανιτό κοτόπουλο. Οι περήφανοι ιδιοκτήτες αυτών των φαγάδικων σπεύδουν να φωτογραφηθούν με τον πρόεδρο και από εκείνη τη στιγμή και μετά φοράνε τι σερτ με την επιγραφή “Obama eats here”, γιατί έτσι οι επισκέπτες αυξάνονται πάνω από 200%. Ως Έλληνες δεν μπορούμε να το καταλάβουμε, αλλά για τους αμερικανούς οι επιλογές του προέδρου είναι εγγύηση ποιότητας. Όχι, δε μπορούμε να το καταλάβουμε καθόλου.
Υπάρχει ολόκληρο blog το οποίο ασχολείται με ό,τι έχει σχέση με το φαγητό σε συνδυασμό με τους Obama και την πολιτική των Δημοκρατικών για το θέμα. Γιατί φυσικά οι προσωπικές προτιμήσεις (όσο κι αν νομίζουμε ότι οι αποφάσεις παίρνονται σύμφωνα με προσεκτικά ζυγισμένες εκθέσεις συμβούλων, σίγουρα η προσωπικότητα του κάθε αρχηγού σπρώχνει προς τη μία ή προς την άλλη κατεύθυνση τα πράγματα) επηρεάζουν και την πολιτική του φαγητού. Στο Obama Foodorama μαθαίνουμε λοιπόν ότι από το 2011 όλα τα αναψυκτικά θα είναι υποχρεωμένα να γράφουν με απλό τρόπο και μεγάλα γράμματα τις θερμίδες που περιέχουν. Άλλο νέο μέτρο είναι ότι όλα τα κομμάτια κρέατος που είναι συσκευασμένα και χαρακτηρίζονται ως «άπαχα» θα πρέπει να δηλώνουν τα γραμμάρια λίπους που έχουν, ότι όλες οι αλυσίδες φαγητού που έχουν πάνω από 20 υποκαταστήματα θα πρέπει να δηλώνουν τις θερμίδες κάθε πιάτου κι άλλα πολλά. Λεπτομέρειες; Καθόλου. Τρώμε πάρα πολλά πράγματα που δεν ξέρουμε ότι έχουν άπειρες θερμίδες επειδή είναι σε υγρή μορφή ή επειδή δηλώνουν άπαχα, χωρίς νομικούς περιορισμούς. Η ενημέρωση του κοινού είναι υποχρέωση του κράτους. Η ενημέρωση του κοινού είναι πολιτική απόφαση.
(συνεχίζεται αύριο με τα do’s και don’ts του Let’s Move! –την οικογενειακή συνταγή τσίλι της οικογένειας Obama και ολίγη ποίηση…)
σχόλια