To μαμαδίστικο

To μαμαδίστικο Facebook Twitter
2
To μαμαδίστικο Facebook Twitter
Επομένως, τη μάνα σας να την προσέχετε, και όταν σας φέρνει το φαγητό, ακόμα και τώρα που έχετε σαρανταπενταρίσει, γιατί πιστεύει, και έχει δίκιο, πως δεν έχετε να φάτε ή δεν προλαβαίνετε, να το εκτιμάτε... Εικονογράφηση: Stupid Greg

Την Κυριακή το βράδυ γύρισα από ένα ταξίδι. Αργά. Έφυγα άνοιξη, γύρισα χειμώνα. Παγωμένο σπίτι, γάτες κάτω από τα στρωσίδια. Πήγα κι ήρθα δυο-τρεις φορές μες στο σπίτι. Τσέκαρα κάτι φυτά αν έχουν νερό, φύλαξα το διαβατήριό μου μην το χάσω. Πήγα στην κουζίνα. Πάντα εδώ έρχομαι μόλις μπαίνω στο σπίτι. Το κέντρο ελέγχου. Μικρό, με χιλιάδες πράγματα, σαν κουζινάκι εργένη. Έχει όμως κερδίσει τα γαλόνια και τα παράσημά του και δεν μασάει μπροστά στις μεγάλες κουζίνες, τις άσπιλες. Δεν είχα και πολλές επιλογές. Ό,τι είχε το ντουλάπι με τις προμήθειες και η κατάψυξη. Δόξα και τιμή στους ζωμούς που κρύβονται εκεί πίσω, στο βάθος, μετά τα παγωμένα τσίπουρα. Δόξα και τιμή και σε κάτι τραχανάδες που βρίσκονται πάντα στο ντουλάπι.

Μαμαδίστικο είναι αυτό που δεν μπορείς να φτιάξεις εσύ ή κάποιο εστιατόριο ποτέ. Είναι μόνο από αυτήν και απευθύνεται μόνο σ' εσένα. Ούτε καν στην αδερφή σου, που μάλλον έχει άλλο φαγητό στο μυαλό της ως τον ορισμό του μαμαδίστικου.


Δεν έκανα πολλά. Έβαλα μπρος να φτιάξω το Νο1 αγαπημένο μου μαμαδίστικο φαγητό ή, για να μην παρεξηγηθώ, της μάνας μου το αγαπημένο φαγητό. Δεν έχω ψευδαισθήσεις, το δικό της δεν μπορώ να το φτάσω. Μάλιστα, το κάνω και επίτηδες να είμαι άτσαλος όταν φτιάχνω αυτή την ντοματένια σούπα με τραχανά. Ίσως και για να μην την ξεπεράσω ποτέ. Αν το κάνω, τι έχω να περιμένω; Τι θα έχω να θυμάμαι; Βαριέμαι τις νίκες και τις κατακτήσεις. Θέλω τα κουτάκια να γεμίζουν με αυτό που πρέπει. Και αυτό το κουτάκι έχει γεμίσει από πολύ νωρίς.


Σαν φοιτητής, λοιπόν, πετάω κάτι ντοματίνια (ούτε ντομάτα κονσέρβα, ούτε τίποτα) στην κατσαρόλα μαζί με λάδι και τα αφήνω να «σπάσουν». Πετάω δυο μεγάλους κύβους από κατεψυγμένο ζωμό κότας (ούτε που θυμάμαι πότε φτιάχτηκαν αυτοί) και αφού λιώσουν ανάμεσα σε υδρατμούς και αρώματα ζωμού, όσο περνά η ώρα ανασταίνονται και ξεπηδούν από τον πάγο. Όταν αρχίσει ο ζωμός να κοχλάζει, πέφτει μέσα κι ο τραχανάς, αυτό το παράξενο υλικό που όσο ψήνεται τόσο η γεύση του μαλακώνει και γλυκαίνει – μυρίζεις γάλα και γη. Αυτό ήταν. Τα αφήνω να βράσουν μέχρι να λιώσει ο τραχανάς και οι ντομάτες να βάψουν τον ζωμό και να τον κάνουν κοραλλί προς κόκκινο. Αλάτι, πιπέρι, λίγο βούτυρο. Λίγη τριμμένη φέτα και έτοιμο. Η μάνα μου θα έβαζε χαλούμι. Που θα μαλάκωνε, αλλά δεν θα έλιωνε μέσα στη σούπα.


Κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι πως είναι μεγάλη αδικία που τα εστιατόρια βαφτίζουν τα φαγητά τους «μαμαδίστικα», αλλά και οι πελάτες που ζητάνε το «μαμαδίστικο» από τα μεγαλοκαζάνια των εστιατορίων ίσως πρέπει να το κοιτάξουν αυτό.


Μαμαδίστικο είναι αυτό που δεν μπορείς να φτιάξεις εσύ ή κάποιο εστιατόριο ποτέ. Είναι μόνο από αυτήν και απευθύνεται μόνο σ' εσένα. Ούτε καν στην αδερφή σου, που μάλλον έχει άλλο φαγητό στο μυαλό της ως τον ορισμό του μαμαδίστικου.


Είναι αυτό, και ίσως το μοναδικό, που δεν είναι τόσο τα υλικά αλλά αυτή η γελοία φράση «έβαλε πολλή αγάπη ή πολύ συναίσθημα μέσα» που το καθιστά μαμαδίστικο.


Αντικειμενικά μπορεί να μην είναι καν νόστιμο. Μπορεί, όμως, να είναι ανυπέρβλητο επειδή εσύ το συνέδεσες με τα αχνιστά παράθυρα της κουζίνας του πατρικού σου όταν γύρναγες τον χειμώνα από το σχολείο και το ζεστό φαΐ σε περίμενε στο τραπέζι. Επειδή τα καλοκαίρια, έτσι όπως το έφτιαχνε αυτή το λαδερό, το σιγόβραζε από το πρωί και το άφηνε να φτάσει στη σωστή θερμοκρασία για να το βρεις και να το φας εσύ μετά το μπάνιο. Λοιπόν, αυτά δεν θα τα βρείτε εκεί που στην ταμπέλα γράφει «μαμαδίστικο».


Επομένως, τη μάνα σας να την προσέχετε, και όταν σας φέρνει το φαγητό, ακόμα και τώρα που έχετε σαρανταπενταρίσει, γιατί πιστεύει, και έχει δίκιο, πως δεν έχετε να φάτε ή δεν προλαβαίνετε, να το εκτιμάτε. Είμαστε κι εμείς που ζούμε πολύ μακριά από αυτές και που έχουμε να δούμε μαμαδίσιο ταπεράκι τουλάχιστον 20 χρόνια.
Τώρα, όσον αφορά τα εστιατόρια και το δικό τους μαμαδίστικο, τι να πω; Έχετε επενδύσει στους καραβοτσακισμένους αυτής της γης, που είναι και πολλοί και πιστεύουν ό,τι τους δίνει έστω και μια φλοίδα από αυτό που θα ήθελαν. Καλά κάνετε. Businesswise, σωστή απόφαση. Όμως το «μαμαδίστικο» δεν είναι ποτέ νερομπούλι. Να το θυμόμαστε αυτό.
Μάνα, στείλε τάπερ, σε φιλώ!

2

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βιωσιμότητα και συλλογικές φαντασιώσεις 

Γεύση / Μπορεί η υψηλή γαστρονομία να είναι πράγματι βιώσιμη;

Βραβευμένα εστιατόρια, που αποτελούν το όνειρο πολλών foodies, καυχιούνται για τις βιώσιμες πρακτικές τους, την ίδια στιγμή που κάποιες «λεπτομέρειες» για τη λειτουργία τους τείνουν να αποσιωπούνται από τη βιομηχανία της εστίασης.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Instant noodles: Tο πιο viral φαγητό στον κόσμο τώρα

Γεύση / Instant noodles: Tο πιο viral φαγητό στον κόσμο τώρα

Η συναρπαστική ιστορία του πιο εύκολου φαγητού ξεκινά από την αρχαία Κίνα και τη δυναστεία Τσινγκ. Σύμφωνα με έναν τριάστερο σεφ, υπάρχει τρόπος να κάνουμε τα συσκευασμένα noodles γκουρμέ. Δοκιμάσαμε όσα βρήκαμε στην Αθήνα και προτείνουμε τα καλύτερα.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Ο Dr. George Soleas εξηγεί πώς έγινε ο κορυφαίος αγοραστής κρασιών στον κόσμο

Το κρασί με απλά λόγια / Πώς έγινα ο κορυφαίος αγοραστής κρασιών στον κόσμο

O Dr. George Soleas, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του LCBO, του μεγαλύτερου εισαγωγέα κρασιών και οινοπνευματωδών ποτών στον κόσμο, αφηγείται στην Υρώ Κολιακουδάκη (Dip WSET) και τον Παναγιώτη Ορφανίδη την κινηματογραφική ζωή του.
THE LIFO TEAM
Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Βιβλίο / Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
Proveleggios

Γεύση / Ο Αλέξανδρος Καρακάτσανης έχασε πολλά σε μια νύχτα, αλλά επιστρέφει δυναμικά στο Proveleggios

Ο νεαρός και ταλαντούχος σεφ που είδε το πρώτο του μαγαζί στην Αθήνα να καίγεται ολοσχερώς δεν το έβαλε κάτω στιγμή. Πρόσφατα ανέλαβε να αλλάξει την κουζίνα του δημοφιλούς εστιατορίου και θέλει να αφηγηθεί τις αναμνήσεις όλης της ομάδας που τον υποδέχτηκε μέσα από τα πιάτα του.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Τοkaj: Η περιοχή των αυτοκρατορικών κρασιών της Ουγγαρίας

Το κρασί με απλά λόγια / Τοkaj: Η περιοχή των αυτοκρατορικών κρασιών της Ουγγαρίας

Τι είναι το Aszu, το Szamorodni, το Furmint και το Harslevelu; O Robert Kindl, γενικός διευθυντής του θρυλικού Oremus, εξηγεί στην Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET τον Παναγιώτη Ορφανίδη γιατί το Tokaj είναι μια από τις σημαντικότερες οινοπαραγωγικές περιοχές της Ευρώπης.
THE LIFO TEAM
Πού έμαθαν να πίνουν μπίρα οι Αθηναίοι;

Ιστορία μιας πόλης / Πού έμαθαν να πίνουν μπίρα οι Αθηναίοι;

Φιξ, Μετς, Κλωναρίδη. Τρία τοπωνύμια, τρεις περιοχές της Αθήνας που σχετίζονται με τη ζυθοποιία. Επιχειρήσεις που έμαθαν στην αθηναϊκή κοινωνία να πίνει μπίρα, να την απολαμβάνει κατ’ οίκον ή σε πάρκα. H Αγιάτη Μπενάρδου συζητά με τον Βασίλη Νάστο για τη ζυθοποιία Κλωναρίδη και την εξέλιξη της περιοχής των Πατησίων.
THE LIFO TEAM
Alchemist

Γεύση / Στο Alchemist, ένα από τα καλύτερα εστιατόρια του κόσμου, η δυσφορία είναι στο μενού

Σε ένα εστιατόριο της Κοπεγχάγης σερβίρονται ωμές μέδουσες και παγωτό από αίμα γουρουνιού ενώ στην οροφή προβάλλονται βίντεο σχετικά με την κλιματική αλλαγή. Πρόκειται για «γαστρονομική όπερα» ή για μια ηδονιστική υπερβολή;
THE LIFO TEAM
Kennedy

Γεύση / Kennedy: Για γαλλικά κρασιά, ψωμί με βούτυρο και ακροάσεις δίσκων

Στο νέο wine bar του κέντρου -που έχει πάρει το όνομα του από το biannual περιοδικό του Chris Kontos- θα βρίσκουμε κρασιά που δεν παίζουν αλλού στην Αθήνα ενώ η μουσική και ο ήχος θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Σωτήρης Κοντιζάς: «Έχω ακούσει σε τσακωμό ότι έχω αλλάξει, αλλά δεν το έχω νιώσει»

Γεύση / Σωτήρης Κοντιζάς: «Έχω ακούσει σε τσακωμό ότι έχω αλλάξει, αλλά δεν το έχω νιώσει»

Ο σταρ σεφ που όλοι θεωρούν «δικό τους άνθρωπο», σε μια συνέντευξη για την κατάσταση της εστίασης στην Αθήνα και την επιλογή του να αποχωρήσει από τρία από τα μαγαζιά που έστησε στο κέντρο της πόλης.
M. HULOT

σχόλια

2 σχόλια
Τι ωραια που τα ειπες! Κι εμενα μου λειπει το λαχανορυζο και το τουρλου και τα γεμιστα και τα λαζανια με μελιτζανες που εφτιαχνε η μανουλα και που πολλες φορες δεν εκτιμουσα. Δεν υπαρχει αλλο φαγητο σαν της μαμας - μπορει να το πλησιασει σε νοστιμια αυτο που σου φτιαχνουν οσοι σε αγαπανε, αλλου ομως δε θα το βρεις, γιατι συνηθως τις αναμνησεις απο τα αγαπημενα μας προσωπα τις εξιδανικευουμε και τις βαζουμε αφταστα ψηλα.