Ξεκινάει η εβδομάδα την Κυριακή με masterclass και βλέπουμε τον Κώστα Νταλιάνη με ένα καλοσχηματισμένο μεξικάνικο μουστάκι ‒ένα μουστάκι που δεν μεγαλώνει τόσο‒, από την Παρασκευή που τον είχαμε δει τελευταία φορά.
Συμπεραίνω, έτσι, ότι τα γυρίσματα είχαν σταματήσει για τις γιορτές των Χριστουγέννων και τα παιδιά, μετά από μια μικρή ανάπαυλα, ξαναμπήκαν στο σπίτι. Ελπίζω να διάβασαν έστω τη βάση της κλασικής γαλλικής κουζίνας στις ελάχιστες διακοπές τους, γιατί, χωρίς τη βάση, μοριακή δεν γίνεται!
Συνεπώς, τα γυρίσματα που είδαμε την εβδομάδα που μας πέρασε έχουν πραγματοποιηθεί αρχές Ιανουαρίου. Και το γράφω αυτό γιατί, πλέον, τα τόσα φιλιά, χειραψίες, αγκαλίτσες και γούτσου γούτσου ‒θέλω να είναι ξεκάθαρο στους αναγνώστες‒ γίνονται στην προ κορωνοϊού εποχή. Να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, ότι και καλά δεν υπακούουν στις οδηγίες του ΕΟΔΥ. Όταν δείτε να σταματάνε τα φιλιά και οι χειραψίες θα καταλάβετε ότι τα γυρίσματα είναι του Μαρτίου. Βέβαια, λαμβανομένης υπ' όψιν της σημερινής κατάστασης, είναι σαν να γινόμαστε όλοι μας πρωταγωνιστές στην ταινία «Contagion». Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει φέτος το παιχνίδι. Το πάνε μέρα-μέρα, φαντάζομαι.
Έχω εκατοντάδες βιβλία μαγειρικής και σχεδόν κανένα δεν δίνει ίδιες αναλογίες υλικών για την μπεσαμέλ. Εγώ, προσωπικά, άπειρα χρόνια τώρα χρησιμοποιώ την αναλογία 30 γρ. βούτυρο, 2 κουταλιές της σούπας αλεύρι (δηλαδή περίπου 18 γρ.) και 600 ml γάλα.
Βλέποντας τον Κουτσόπουλο να κάνει φασόλια γίγαντες στο masterclass, θυμήθηκα τον κολλητό του Σταυρή, τον Ευαγόρα, που είχε κάνει αίτηση τρεις χρονιές στο «ΜasterChef» και φέτος δεν τον πήραν γιατί έφερε την κονσέρβα με τα φασόλια. Έδωσε συνέντευξη πρόσφατα, λέγοντας ότι ο Σταυρής θα φτάσει στον τελικό. Λέτε όντως να δούμε τη φετινή χρονιά να σηκώνει η Κύπρος το έπαθλο; Ο διευθυντής μου στη LiFO είναι Κύπριος, ο διευθυντής του ελληνικού «MasterChef» είναι Κύπριος, θα τολμούσα ποτέ να μην υποστηρίξω την Κύπρο; [Αλλά πειράζει που προτιμώ τον Ιωάννη, κύριε διευθυντά; :-) ]
Θα πάρει και ο Χάμπος, o αποκαλούμενος και «εν κουλί ατόν; ΕΝ ΚΟΥΛΙ;», το αίμα του πίσω. Εγώ τον θεωρώ ικανό για τη νίκη τον Σταυρή, αλλά φοβάμαι ότι δεν τον βοηθάει ο χαρακτήρας του. Είναι δύσκολο παιδί, ευέξαπτος και κάθε φορά που τον κρίνουν βγαίνει η σκοτεινή πλευρά του εαυτού του στην επιφάνεια. Η ενέργειά του είναι φωτιά που μπορεί να σε ζεστάνει, αλλά μπορεί και να σε κάψει. Σαν να ξεφλουδίζουμε ένα κρεμμύδι και όσο πιο πολλές φλούδες βγάζουμε, τόσο πιο πολύ μας καίει τα μάτια. Θα μπορέσει να μετατρέψει το τριπλό ομαδικό ναυάγιο (0-0-7, 21-4, 210-165) σε ευκαιρία; Μόνο εφόσον καταλαγιάσει την έπαρση που έχει. Μόνο τότε θα μπορέσει να αναδείξει το μεγαλείο της μαγειρικής του τέχνης.
Ο Ιωάννης, πρωταθλητής των ερωτήσεων, σε κάθε masterclass φαίνεται να εκμεταλλεύεται το παιχνίδι στο έπακρον για να μαζέψει γνώσεις. Ξέρει πόσο σημαντικό πράγμα είναι η μάθηση. Το απέδειξε με το πόσο γρήγορα μαθαίνει, με το τέλειο γλυκό που ετοίμασε για τους κόκκινους στην ομαδική.
Άλλοι παίκτες όχι μόνο δεν κάνουν ερωτήσεις για να μάθουν κάτι παραπάνω αλλά θέλουν με τις ερωτήσεις τους να κάνουν και φιγούρα ‒ ονόματα δεν λέω, αλλά ξέρετε πλέον ποιος είναι ο πιο φιγουρατζής. Μου θυμίζουν τον Harvey Spector στο «Suits», που απαγόρευε στον Michael να κάνει οποιαδήποτε ερώτηση στους ενόρκους εάν δεν γνώριζε ήδη την απάντηση.
Δεν του άξιζε του Ιωάννη που πήγε στον τάκο μαζί με την Μάρλεν και, κατά κάποιον τρόπο, αναγκάστηκε να πει τις ψεματούρες για το λίπος από τα μάγουλα. Ευτυχώς, η συνείδησή του, το βράδυ πριν από τη δοκιμασία αποχώρησης, τον συνέφερε κι έτσι, όταν μπήκε στο πλατό, ζήτησε συγγνώμη. Η αλήθεια, ως περιεχόμενο, για να αποτυπώνει την πραγματικότητα, οφείλει να εκφράζεται υπό τις συνθήκες που περιγράφεται στον όρκο των δικαστηρίων: «Ορκίζομαι να είπω την αλήθεια, μόνον την αλήθεια και όλη την αλήθεια». Μισή ή μέρος της αλήθειας δεν αποτελεί αλήθεια, Μάρλεν!
Κάθισα και είδα ξανά και ξανά όλα τα στιγμιότυπα στα οποία μιλούσε με τους κριτές. Μια ξεκάθαρη αλήθεια δεν βρήκα. Αδιάκοπα ανακάτευε και μπουρδούκλωνε τα λόγια της, κάνοντας συνεχώς «τούμπα τη φακή». Από την αρχή του παιχνιδιού, όταν δήλωσε ότι δεν ήξερε τη Φρίντα Κάλο, εμένα με είχε χάσει από οπαδό. Φαντάζομαι ότι και ο Κουτσόπουλος θα είχε ψιλοφρικάρει με τη δήλωση. Τυχαίο που της είπε ότι «η αλήθεια είναι σαν τις μπάμιες, δεν αρέσει σε πολλούς»;
Βοnito flakes και fish sauce είχε μέσα η συνταγή, λάιμ τής μύρισε. Και υποτίθεται ότι ήταν και ειδική στην ασιατική κουζίνα. Ήταν η ώρα της και καλώς έφυγε. Στο τεστ δημιουργικότητας κάντε ό,τι κατεβάσει η κούτρα σας, παιδιά μου. Αλλά στο πιάτο αντιγραφής ούτε που να το διανοηθείτε να μην ακολουθήσετε επακριβώς τη συνταγή.
Και επειδή είμαι σίγουρη ότι μας διαβάζουν και παιδιά που θέλουν να λάβουν μελλοντικά μέρος στον διαγωνισμό, θα δώσω μια συμβουλή. Αντιγράψτε άμεσα όλες τις συνταγές που δίνονται τώρα, στις σελίδες του Star, σε ένα δικό σας αρχείο. Διότι, όπως θα έχετε διαπιστώσει, όταν τελειώνει ο κύκλος, οι συνταγές από τα πιάτα αντιγραφής εξαφανίζονται. Χρειάζεστε τις συνταγές ως μπούσουλα για να κάνετε εξάσκηση, αν θέλετε του χρόνου να μπείτε στο σπίτι!
Ο Κώστας δεν έχει καταλάβει ότι, ειδικά στα πιάτα αντιγραφής, πρέπει να κάνει ακριβώς αυτά που διαβάζει στη συνταγή. Είμαι σίγουρη ότι αυτό, δυστυχώς, θα του κοστίσει στο μέλλον στο παιχνίδι. Συμφωνώ μαζί του ότι η μπεσαμέλ είναι από τις βασικές συνταγές που ένας καλός παίκτης πρέπει να ξέρει απέξω. Αλλά εδώ μιλάμε για ένα παιχνίδι στο οποίο πρέπει να ακολουθήσεις κάποιους κανόνες.
Έχω εκατοντάδες βιβλία μαγειρικής ‒εκεί δίναμε όλα μας τα λεφτά πριν βγει το YouTube‒ και σχεδόν κανένα δεν δίνει ίδιες αναλογίες υλικών για την μπεσαμέλ. Εγώ, προσωπικά, άπειρα χρόνια τώρα χρησιμοποιώ την αναλογία 30 γρ. βούτυρο, 2 κουταλιές της σούπας αλεύρι (δηλαδή περίπου 18 γρ.) και 600 ml γάλα. Δηλαδή, καμία σχέση με τη συνταγή που μπορείτε να βρείτε στη σελίδα του Star για το πιάτο της συγκεκριμένης αντιγραφής, που έχει ως αναλογία 100 γρ. βούτυρο, 100 γρ. αλεύρι και 1 lt γάλα.
Μόλις προχθές πέθανε ο μεγάλος Michel Roux, ένας από τους πιο διάσημους Γάλλους σεφ, που δούλευε όμως στην Αγγλία. Άνοιξα να δω και τη δική του συνταγή για μπεσαμέλ, έτσι, για να τον μνημονεύσω σήμερα. Εκείνος δίνει στα 30 γρ. βούτυρο, 30 γρ. αλεύρι και 500 ml γάλα. Συμπέρασμα: ο καθένας θέλει τη δική του αναλογία.
Κάτι παρόμοιο ισχύει και για το κράκερ ζυμαρικών που ήταν μέρος του πιάτου αντιγραφής. Εκεί η Μάρλεν επέσπευσε τον χρόνο ψησίματος, αυξάνοντας τη θερμοκρασία. Η συνταγή έλεγε να το ψήσουν στους 150 βαθμούς για 20 λεπτά.
Θυμάμαι σαν σήμερα τον σεφ Αστέριο Κουστούδη ‒αστέρι όνομα και πράγμα‒ να δείχνει σε προηγούμενη σεζόν στα παιδιά ένα παρόμοιο κράκερ με ρύζι, αλλά εκείνος τους έλεγε να το ψήσουν στους 75 βαθμούς για 4-5 ώρες. Όποιος δεν καταλαβαίνει ότι αυτές οι δύο συνταγές δεν θα έχουν το ίδιο αποτέλεσμα, απλώς δεν έχει επαρκή μαγειρική αντίληψη. Η μπλε ομάδα καταποντίστηκε και εμένα, προσωπικά, τα πιάτα της δεν είχαν κάτι να μου πουν.
Η Φωτεινή, ως ο πιο αδύναμος κρίκος, έχασε στη δοκιμασία. Για ελάχιστο όμως. Στο τσακ, που λέμε. Άδικα προτάθηκε, αλλά σιγά μη δεν έδινε ασυλία ο Σταύρος στον Σταυρή. Αλλιώς, θα έπρεπε να μαγειρέψει απέναντί του. Μόλις τρεις πόντους είχε διαφορά από τη βαθμολογία της Φωτεινής.
Σκεφτείτε τι θα γινόταν εάν είχε απέναντί του τον Σταυρή. Έχοντάς τον, μάλιστα, από πάνω, να τον καθοδηγεί, κέρδισε τη δεύτερη θέση. Εκείνος του έδωσε την ιδέα να δέσει την κομμένη ταραμοσαλάτα με ασπράδι αυγού. Εγώ, εάν ήμουν κριτής, θα τον είχα απορρίψει χωρίς συζήτηση. Σκούπιζε με μια πετσέτα τον ιδρώτα του επανειλημμένα και με την ίδια καθάρισε μετά το μούλτι, στο οποίο ξαναέφτιαξε τον ταραμά. Μπλιαξ!
Αλλά, ας λέμε και καμιά αλήθεια, το γεγονός ότι ούτε που αναφέρθηκε το ασπράδι στην ταραμοσαλάτα όταν έδιναν τη βαθμολογία οι κριτές πιστεύω ότι οφείλεται σε ένα καλό μοντάζ. Αδυνατώ να πιστέψω ότι κανένας τους δεν το κατάλαβε.
Στην ομαδική, τα πιάτα της κόκκινης ομάδας υπερείχαν ακόμα και οπτικά. Γιατί, από γεύση, εμείς δεν μπορούμε να κρίνουμε απολύτως τίποτα. Κι εδώ να υπενθυμίσω το εξής, γιατί όλοι πλέον έχουν περάσει από τον τάκο. Μέχρι στιγμής η Μαριάννα είναι η μόνη που έχει πάρει 9/10 σε πιάτο αντιγραφής. Ας μην το ξεχνάνε αυτό οι αντίπαλοί της. Δεν θα κερδίσει φέτος γυναίκα το «MasterChef», το έχουμε καταλάβει από το πρώτο επεισόδιο. Αφού δεν κέρδισε πέρσι η Σπυριδούλα, το αποκλείω για φέτος.
Καθώς έβλεπα το επεισόδιο, χάζευα παράλληλα και λίγο στο τάμπλετ μου. Αντιλαμβάνεστε ότι το μεγαλύτερο μέρος των ποστ που μου εμφανίζει ο αλγόριθμος του Μαρκ είναι πιάτα υψηλής γαστρονομίας. Βλέπω ένα αριστουργηματικό πιάτο του σεφ Κοσκινά από το μενού του «A walk in the forest» που σερβίρεται στο εστιατόριο Tudor Hall και ειλικρινώς αναρωτιέμαι αν το πιάτο των παιδιών, εμπνευσμένο από τη φύση της Εύβοιας, έχει κάτι ζηλέψει. Πιστεύω πως όχι.
Συνεχίστε, λοιπόν, να ανεβάζετε τον μαγειρικό πήχη! Κάντε μας να χαμογελάμε γλυκά κάθε φορά με τις δημιουργίες σας. Έχουμε ανάγκη να ξεφεύγει λίγο το μυαλό μας από τη ζοφερή πραγματικότητα.
Πίνω ένα Quarantini στην υγειά της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, της πρώτης γυναίκας Προέδρου της Δημοκρατίας. Είναι το ποτό του μήνα που μας έρχεται. Μοιάζει με το Μartini, μόνο που το πίνεις μόνος σου, κλεισμένος μέσα. Τουλάχιστον για τις δύο επόμενες εβδομάδες, ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ!
Η ζωή μας αυτήν τη στιγμή είναι τόσο τρομακτική, όπως όταν προσθέτεις ζεστή καραμέλα μέσα σε αυγόκρεμα βουτύρου στο μίξερ. Μοιάζει να έχει κόψει, να είναι για πέταμα. Όμως, μετά από 8-10 λεπτά χτύπημα, το μείγμα ομογενοποιείται και φτιάχνει ένα βελούδινο γλάσο που ούτε που θα το είχατε φανταστεί ποτέ. Όλα θέλουν υπομονή για να γιάνουν. «THIS TOO SHALL PASS» έγραφαν οι Βρετανίδες νοσηλεύτριες στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και ισχύει και σήμερα ακριβώς.
Ένα τέτοιο γλάσο έφτιαχνα για τη δική μου τούρτα το προηγούμενο Σάββατο, όταν το πολύχρονο θερμομίξ μου χάλασε και το γλάσο χύθηκε όλο στο πάτωμα. Οι καλεσμένοι μου, όμως, αφού με είχαν τσακίσει ήδη στις ερωτήσεις ‒πόσες υφές έχει κάθε πιάτο που τους σέρβιρα‒ λες κι ήμασταν στην τραπεζαρία του «ΜasterChef», περίμεναν ένα κάποιο γλυκό. Εγώ το μόνο που είχα ήταν το παντεσπάνι μου και το ντεκόρ.
Ευτυχώς, είχα μια κρέμα γάλακτος στο ψυγείο, τη χτύπησα σαντιγί στα γρήγορα, βρήκα λίγα Maltesers που είχα πάρει να μασουλάω μπροστά από την τηλεόραση όταν με εκνευρίζει ο Κουτσόπουλος, τα έσπασα και τα πρόσθεσα στην κρέμα. Έβαλα από πάνω τις μεγάλες βούλες καραμέλας που είχα ετοιμάσει από το πρωί για την τούρτα και ξαφνικά, από το τίποτα, βρέθηκα με ένα κάποιο γλυκό να σβήσω το κεράκι μου.
Όταν χρησιμοποιούμε τη λογική μας, όσες στραβές κι αν μας κάτσουν, κουτσά στραβά θα τα καταφέρουμε. Τουλάχιστον στην κουζίνα. Η διαχείριση της κάθε κρίσης είναι καθήκον πρωταρχικώς ατομικό. Ας μείνουμε ενωμένοι και δυνατοί και ας την αντιμετωπίσουμε. Κουράγιο σε όλους μας!
σχόλια