Παραμένοντας υγιείς και θετικοί σε καιρούς δοκιμασίας, συνεχίζουμε τον σχολιασμό για μία ακόμη εβδομάδα. Είναι ξεκάθαρο πως συμπονούμε πια κάθε παίκτη ριάλιτι, λόγω του δικού μας εγκλεισμού. Πώς αντέχουν οι άνθρωποι! Η ζωή μας σήμερα είναι σαν πίνακας του Χόπερ, του οποίου μεγάλος φαν ήταν, ως γνωστόν, ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, και το σπίτι των Bates στο «Ψυχώ» ήταν βασισμένο σε έργο του.
Ο ιός λειτουργεί με χρονοκαθυστέρηση παρόμοια με αυτήν της μαγειρικής στο «MasterChef». Tο παρόν είναι το παρελθόν και επιβάλλεται η συνεχής εγρήγορση για την αντιμετώπιση του κινδύνου. Aυτό δεν το κατάλαβε ο αγαπημένος μου παίκτης, ο Κώστας, και τον βλέπω προτεινόμενο την ερχόμενη Δευτέρα! (SOS Θανάση και Κώστα, στείλτε μου ένα γλυκό sms να πάρω υπογλώσσιο στις 6:30 μετά το διάγγελμα Τσιόδρα, εάν είναι να φύγει! Δεν θα το πω σε κανέναν μέχρι τις 11 μ.μ., ορκίζομαι εις το όνομα του«MasterChef», όρκου ιερού!)
Μου φτάνει που διώξατε τον Ιωάννη. Πόσο πια να αντέξω η άμοιρη ελεύθερη πολιορκημένη; «Έστι γαρ ειμαρμένα πάντως». Οπωσδήποτε υπάρχουν πεπρωμένα, έλεγε ο Ηράκλειτος. Ο παίκτης με την άψογη συμπεριφορά του έδειξε πόσο μας δένει μια κοινή μοίρα που δεν είναι άλλη από την πανανθρώπινη υποχρέωση απέναντι στον άλλον, εν προκειμένω στους συμπαίκτες του. Προτίμησε να δοκιμαστεί, παρότι είχε στην κατοχή του τη Μastercard, όπως τη λέω χαϊδευτικά. Γιατί; Πολύ απλά επειδή δεν ήθελε να μείνει στο παιχνίδι λόγω της κάρτας και να χαντακώσει έναν φίλο του με πολύ καλύτερη προσπάθεια.
Ο Ιωάννης, για να αποχαιρετήσει τον Κουτσόπουλο, του αφιέρωσε τη «Γιορτή» από τις Τρύπες. Και ο Κουτσόπουλος του απάντησε, όταν γυρίσει στο σπίτι του, ν' ακούσει το τραγούδι τους «Θ' ανατέλλω». Εμένα το τραγούδι αυτό δεν μου πολυταιριάζει για τον Γιάννη, που είναι ένας φωτεινός νέος με καλλιτεχνική φύση, εξού και η κουζίνα τού πάει, όπως του είπε ο Κοντιζάς.
Το ξέρω, νόστιμά μου ζαμπονοτυροπιτάκια, ότι αυτό σας φαίνεται παλαβό. Αλλά όλες οι σκέψεις αξιοπρεπών ανθρώπων που σκέπτονται πρώτα τους άλλους και μετά τον εαυτό τους είναι δύσκολα κατανοητές από τους περισσότερους τη σήμερον ημέρα. Προείχε, είπε, να τα έχει καλά με τον εαυτό του. Δίδαξε ένα ήθος που χρειάζεται στις μέρες μας. Η φράση του Michel de Montaigne, ενός από τους πιο σημαντικούς ουμανιστές του 16ου αιώνα, «Σε κάθε άνθρωπο αναγνωρίζω τον συμπατριώτη μου» τον χαρακτηρίζει. Τυχαίο είναι που έφυγε την ημέρα που πέθανε ο Μανώλης Γλέζος; Όλα σημάδια επαγρύπνησης της συνειδητότητάς μας τα θεωρώ εγώ πάντως! Σε λίγο καιρό, όταν θα έχουμε αφήσει πίσω μας πια αυτήν τη δύσκολη εμπειρία που ζούμε, ελπίζω να τον μιμηθούμε και να χτίσουμε εξαρχής την κοινωνία στη βάση της ενσυναίσθησης, της φιλαλληλίας και της συνευθύνης.
Ο Ιωάννης ήταν σίγουρα ο πιο ποιοτικός κουλτουριάρης μέσα στο παιχνίδι. Δεν χωρά αμφιβολία. Με ποιον θα ανταλλάσσετε στίχους τώρα, θείε, ε; Αποστήθιζε Λόρκα, απήγγελλε Αγγελάκα σαν προσευχή, τραγουδούσε κι έπαιζε κιθάρα για να εξυψώσει το ηθικό των συγκατοίκων του και μας μάγεψε πολλές φορές με τη μαγειρική του. Όπως και με τα κομψά καπέλα του. Είναι ξεκάθαρα γεννημένος καλλιτέχνης και έτσι θα πορευτεί και στο μέλλον. Ανήκω σε οικογένεια καλλιτεχνών. Γνωρίζω το είδος καλά.
Ακόμα θυμάμαι το πιάτο με το οποίο μπήκε στο παιχνίδι. Θα είναι από τα πρώτα που θα κάνω με τα κεραμικά μου μπολάκια στην παραλία, όταν φτάσω κάποτε ξανά στο νησάκι μου! Η Κατερίνα και ο Σταύρος, που είπαν στις συνεντεύξεις ότι τον χειραγώγησαν οι υπόλοιποι του δωματίου, λες κι αυτό το διαμάντι ήταν κανένας βουτυρομπεμπές, βγήκαν ψεύτες. Ο ίδιος ο Γιάννης ‒να τον λέμε με το όνομά του πια τον άνθρωπο‒ βγήκε στο Star από την Κύπρο και δήλωσε ότι όλα αυτά είναι μπούρδες. Διότι αν χάσεις τον εαυτό σου, παιδιά μου, η όποια νίκη θα είναι πάντα πύρρεια. «Πρέπει να κοιτάς το μονοπάτι πίσω σου και να είναι καθαρό» δήλωσε. (Γκουχ, γκουχ, Βαρθαλίτη, ακούς;)
Ο Ιωάννης, για να αποχαιρετήσει τον Κουτσόπουλο, του αφιέρωσε τη «Γιορτή» από τις Τρύπες. Και ο Κουτσόπουλος του απάντησε, όταν γυρίσει στο σπίτι του, ν’ ακούσει το τραγούδι τους «Θ’ ανατέλλω». Εμένα το τραγούδι αυτό δεν μου πολυταιριάζει για τον Γιάννη, που είναι ένας φωτεινός νέος με καλλιτεχνική φύση, εξού και η κουζίνα τού πάει, όπως του είπε ο Κοντιζάς. Επίσης, τέχνη είναι σήμερα να κάνει εμάς να δούμε κάποια πράγματα σαν ενεργοί πολίτες της κοινωνίας. Ακόμα και μέσω αυτής της μικρής κοινωνίας που ονομάζεται «MasterChef».
Εγώ, Γιάννη, νομίζω ότι ο Χατζιδάκις σού πάει γάντι! Ίσως το «Στην οδό του Μπλαμαντώ», σε στίχους του Ζαν Πολ Σαρτρ. Το μικρό αυτό δρομάκι ήταν δίπλα στην κεντρική αγορά τροφίμων του Παρισιού που το 1971 μετατράπηκε στις σημερινές «Les Halles», ένα μέρος που σίγουρα θα το είχαν επισκεφθεί όλοι οι μεγάλοι σεφ της εποχής. Αλλά κατέληξα ότι θα ήθελα κάτι πιο σπάνιο για εσένα. Έτσι, λοιπόν, σου αφιερώνω ένα ανέκδοτο τραγούδι του μεγάλου μας συνθέτη από το άλμπουμ του «Μυθολογία», σε στίχους του Νίκου Γκάτσου. Ψάξ’ το!
ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΥΓΕΝΙΚΟΙ
Οι ήρωες είναι πάντα ευγενικοί.
Γεννιούνται μ’ ένα χρυσαφένιο χρώμα,
μ’ όνειρα που τους τα φτιάχνει η συννεφιά,
μ’ ελπίδες που φυτρώσαν μέσ’ στο χώμα...
Οι ήρωες δεν έχουν μυστικά.
Δεν ταξιδεύουνε ποτέ σε ξένα μέρη.
Γίνοντ’ αγάλματα ψυχρά, μα εθνικά
κι έχουν για συντροφιά τους ένα περιστέρι...
Οι ήρωες είναι πάντα ευγενικοί.
Κάνουν πως, τάχα, λεπτομέρειες δε θυμούνται...
Κι όταν η νύχτα τούς σκεπάζει με σιωπή,
πετάν τον θρύλο στα πουλιά κι αποκοιμιούνται...
Για όποιους αγαπάνε τη μουσική του Γιάννη Αγγέλακα αλλά και τον Κουτσόπουλο, ο σεφ ξεκίνησε να κάνει τη δική του εκπομπή στο samano-radio.gr από το σπίτι του! Να, λοιπόν, που ο εγκλεισμός φέρνει και θετικά νέα. Δήλωσε πως θα ξεκινάει πάντα με Γιάννη Αγγελάκα και θα τελειώνει με Παύλο Σιδηρόπουλο. Σε όποιον του λείπει η φωνή του σεφ, τώρα που κόπηκε το «MasterChef» στις μισές εκπομπές, μπορείτε να τον ακούτε. Επίσης, υπάρχει η δυνατότητα να κάνετε και chat μαζί του μέσω του site.
«Η μόνη περίπτωσις όπου επιτρέπεται να υψώνουμε το δάχτυλο είναι όταν θέλουμε να βγάλουμε το μάτι κάποιου ενοχλητικού» συνήθιζε να σχολιάζει ο κόμης Jacques de Ricaumont. Εγώ ακόμη θυμάμαι το δάχτυλο που είχε υψώσει ο Σταυρής στον Πάνο Ιωαννίδη. Ευτυχώς, ο σεφ, κυπαρίσσι στον κήπο της καρδιάς μας, όπως τον έχουμε χαρακτηρίσει από την πρώτη εβδομάδα, σαν καλός δάσκαλος που είναι, τον έχει συγχωρέσει. Έτσι, ο δρόμος είναι ανοιχτός για να σηκώσει το τρόπαιο. Κι όταν έρθει εκείνη η ώρα, μπορεί ο Σταυρής να μας δώσει και την περίφημη συνταγή για τουρσί μελιτζάνας που όλοι πια την εκθείασαν στην ομαδική.
Εγώ, πάλι, ώσπου να δοκιμάσω το οτιδήποτε από το χεράκι του Κύπριου, ορκίζομαι στο χέρι του δικού μου tοp chef, Mιχάλη Νουρλόγλου. Θα είναι ο καλεσμένος σεφ του οποίου η συνταγή θα κρίνει την επόμενη αποχώρηση. Καθώς θα έχετε καταλάβει, ακόμα και εάν με ένα απλό τηλεφώνημα θα μπορούσα να μάθω την έκβαση του παιχνιδιού, επιμένω να μη θέλω να μάθω κανένα σπόιλερ. Ειδικά τώρα που ξεχνάω τον ζόφο παρακολουθώντας το παιχνίδι. Τι κρίμα που διάφοροι δημοσιογράφοι προτιμούν, για ένα μόνο κλικ, να μας ταράζουν τα νεύρα. Κάθε χρόνο τα ίδια. Βαριούνται τη δουλειά τους. Αυτή είναι η αληθινή εξήγηση. Ο John Mike, ο απόλυτος youtuber σε θέματα «MasterChef», ευτυχώς τους ξεμπρόστιασε χωρίς έλεος αυτή την βδομάδα. Σε όσους αρέσει πραγματικά το ριάλιτι, δείτε τα βίντεο που φτιάχνει. Είναι απολαυστικά. Ας πω κι εγώ την ιστορία λοιπόν, σερβιρισμένη έτοιμη στο πιάτο, για να τη μάθουν οι διάφοροι που δουλεύουν στα κανάλια σήμερα, αλλά βαριούνται ακόμα και να ψάξουν στα ίδια τους τα συρτάρια, που λέει κaι ο John.
Όπως έχω δηλώσει εξαρχής, δούλευα στη διοίκηση της εταιρείας παραγωγής όταν φτιάξαμε το «Top Chef», 11 χρόνια πριν. Είχαμε κάνει κάστινγκ σε εκατοντάδες παίκτες, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Πάνος Ιωαννίδης. Ο Μιχάλης Νουρλόγλου ήταν ο μόνος που ντραπήκαμε να του κάνουμε κάστινγκ. Μας ερχόταν σούμπιτος από το Παρίσι και το βιογραφικό του το φίλησα όταν το είδα. Το λέγειν του; Ροδάνι πήγαινε η γλώσσα του. Εγώ όλα τα παιδιά του «Top Chef» τα αγαπούσα το ίδιο κι αν θέλουν, εδώ είμαι, ας με διαψεύσουν.
Στην πολλή αρχή του παιχνιδιού, οι κριτές αποφάσισαν να διώξουν τον Αθηναγόρα μετά από ομαδική δοκιμασία στην Ιχθυόσκαλα. Εγώ, την επομένη μέρα, που ανακοινώνεται πάντα η βαθμολογία, έκλαιγα γοερά στο στούντιο. (Τέτοια είμαι. Δεν με έχετε καταλάβει ακόμα;) Το είχα θεωρήσει τεράστια αδικία. Και ο Αθηναγόρας φεύγει, να πάει στην ταβέρνα του μπαμπά του, Τα Βλάχικα, στη λεωφόρο Βάρης. Εκεί είχε μάθει πολλά, αλλά μαγειρικός μέντοράς του ήταν ο σεφ Τσανακλίδης. Μετά από καμιά ωρίτσα «αληθινού» χρόνου, ξεκινάμε να γυρίζουμε το επόμενο επεισόδιο και ο Πάνος κάνει ένα βήμα μπροστά και ανακοινώνει στις κάμερες ότι τελικά θα αποχωρήσει από το παιχνίδι. ( Όπως η Σεμίνα, αλλά σε πολύ πιο κρίσιμο σημείο του παιχνιδιού, παραγωγικά μιλώντας.)
Στο κοντρόλ επικρατεί πανικός και ο μάνατζερ Γιάννης Μπίτσικας μου λέει: «Τρέχα γρήγορα να πάρεις πάλι τον Αθηναγόρα πίσω». Ακόμα θυμάμαι πόσο γρήγορα κατέβηκα τις σκάλες για να του τηλεφωνήσω μακριά από τον πανικό που επικρατούσε και μας είχε προκαλέσει ο νυν κριτής. Ευτυχώς, δέχτηκε να γυρίσει και ήρθε πίσω αμέσως, ακόμα πιο αποφασισμένος για τη νίκη. Στον τελικό έφτασαν ο Μιχάλης και ο Αθηναγόρας. Και ποιος κερδίζει; Ο Αθηναγόρας! Η μετάδοση του τελικού ήταν live και η νυν γυναίκα του Μιχάλη ήταν έγκυος στο πρώτο του παιδί. Σε όλο το παιχνίδι πιο πολύ για εκείνη μας μιλούσε. Ήταν τόσο ερωτευμένος, που έλαμπε. Πάντα λέω ότι το πιάτο του Μιχάλη με το κεράκι με το βούτυρο του αστακού είναι ίσως από τα πιο πρωτότυπα πιάτα που έχω δει στη γαστρονομική σκηνή της χώρας μας. Και το σκέφτηκε κάτω από την πίεση του παιχνιδιού. Το έκραξαν οι κριτές, επειδή είχε μέσα φιτίλι.
Αλλά εγώ δεν ήμουν κριτής. Και να ήμουν, θα μου ήταν αδύνατο να αποφασίσω, σαν «Sophie’s Choice» βαρύ θα μου έπεφτε να διαλέξω. Εγώ πιο πολλή αγωνία είχα να μη στενοχωρηθεί η Λίζα, παρά ο Μιχάλης, που έχασε τη νίκη. Αυτά τα λέω σήμερα για να καταλάβουμε όλοι μας πόσο δύσκολος είναι ο ρόλος του κριτή. Εμείς, από τον καναπέ μας, τρώγοντας ποπκόρν, δεν μπορούμε με τίποτα να μπούμε στη δική τους θέση. Επίσης, τα γράφω γιατί είμαι σίγουρη ότι ο σεφ Νουρλόγλου ‒γιατί έτσι τον αποκαλώ πια‒ θα είναι πολύ πολύ δίκαιος με τη βαθμολογία του.
Μου έδωσε στο τσάκα τσάκα μια συνταγή για ραπανάκια τουρσί, επειδή αυτά έτυχε να έχω μέσα στο ψυγείο μου στην καραντίνα! Κατέβηκα χωρίς κωδικό στο ισόγειο, όπου έχει mini market, να πάρω μηλόξιδο και τα έφτιαξα αμέσως. Την έκανα στο τσακ μπαμ μέσα στη νύχτα. Τουρσιά κάνουμε, παιδιά μου, στην καραντίνα. Δεν υπάρχει ηρεμία για δύσκολες συνταγές. Τις δύσκολες θα σας τις κάνει και πάλι στο Premiere o Μιχάλης και θα σας εντυπωσιάσει σίγουρα. Σε ευχαριστώ, Μιχάλη μου!
Ραπανάκια τουρσί
Χρόνος προετοιμασίας: 1 ώρα
Χρόνος παρασκευής: 1 εβδομάδα
Υλικά
1 κιλό ραπανάκια πλυμένα
2 κ.σ. χονδρό αλάτι
200 ml μηλόξιδο
1 κ.σ. φρέσκο τζίντζερ τριμμένο
2 κ.σ. ζάχαρη
Εκτέλεση
1. Σε ένα μπολ βάζουμε τα ραπανάκια και τα πασπαλίζουμε με το αλάτι. Αφήνουμε για μια ώρα.
2. Στραγγίζουμε ό,τι υγρά έχουν βγάλει, χωρίς να τα ξεπλύνουμε.
3. Τα τοποθετούμε σε αποστειρωμένο βάζο μαζί με το μηλόξυδο, το τζίντζερ και τη ζάχαρη. Γεμίζουμε το υπόλοιπο βάζο με νερό.
4. Αφήνουμε το βάζο εκτός ψυγείου ανοιχτό για 12 ώρες, ανακινώντας κάθε τόσο.
5. Στη συνέχεια, σφραγίζουμε και το αφήνουμε στο ψυγείο για μία εβδομάδα πριν το καταναλώσουμε.
——————————————————-
Η Κατερίνα έχει επιλέξει να είναι αυτοεξόριστη. Όταν είσαι επικριτικός με όλο τον κόσμο, ποιος να σε κάνει παρέα; Πολύ γέλασα με το βιντεάκι που έχει ανεβάσει η Μαριάννα Πουλμέντη στο tik tok. Δείτε το! Την είδαμε στην ομαδική δοκιμασία, που τάιζε τον Γιώργο στο στόμα. Μετά από αυτή την απρόσμενη έκπληξη μπαίνει στη συνέντευξη και με τον χαρακτηριστικό, βιτριολικό της τρόπο «λούζει» τον αρχηγό σαν να είναι πελάτης στο κομμωτήριο. Ο οποίος κερδίζει την ομαδική και τη βγάζει και έξω. Και ούτε ένα ευχαριστώ. Όταν ο άλλος δεν βλέπει τι του δίνεις, δεν είναι τυφλός. Αχάριστος είναι.
Και βέβαια ο Γιώργος «έπαιζε» στην καντίνα. Αυτό έλειπε, τέτοιος κούκλος να μην το εκμεταλλεύεται. Το φλερτ είναι το αλατοπίπερο της ζωής. O ίδιος ο Κουέντιν Ταραντίνο έχει ομολογήσει: «Η σκηνή όπου ο Μπραντ Πιτ γδύνεται στην ταράτσα και επιδιορθώνει την κεραία ημίγυμνος είναι ό,τι πιο κοντινό στο να γυρίσω τσόντα». Όταν εμείς βλέπουμε τον Γιώργο ημίγυμνο να κάνει γυμναστική σε τουλάχιστον δύο επεισόδια τι είναι; Μαγειρική;
Παρ’ όλα αυτά, εγώ πειράζει που θεωρώ τον Γιώργο πιο σέξι από τον παχουλοκομψό; Δεν θα μας τρελάνετε κιόλας! Ευχαριστώ πολύ, μας φτάνει ο ιός ‒ πήραμε. Άιντε τώρα, που θα μας κάνετε να ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε. «Στο βάθος το ζηλεύουμε, αυτό που ρεζιλεύουμε». Μάθετε μουσική μπαλίτσα στα παιδιά, σεφ. Ας ακούσουν και λίγο Θεοδωράκη σαν «Το πάθος που διώκεται», με τους πιο πάνω θεϊκούς στίχους της Λίνας. Γιατί από την έξοδο που είχαν ούτε τι σημαίνει κόντρα δεν έμαθαν. Ελπίζω γι’ αυτό ο Αποστολάκης, λόγω της άψογης ανατροφής που γνωρίζω καλά ότι έχει, να μην έκανε τις πρέπουσες διορθώσεις για το μεσοπλεύριο κομμάτι κρέατος. Σε επόμενη σεζόν θα μάθουν καλύτερα τις κοπές. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Γιώργος είναι καλύτερος μάγειρας ούτε ότι βλέπουμε το ανδρικό GNTM. ( Αλήθεια, γιατί δεν υπάρχει τέτοιο; Ψυχή δεν έχουμε εμείς τα κοριτσάκια;)
Και μιλώντας για γυναίκες, ας πούμε εδώ και λίγα λόγια για τη δοκιμασία ασυλίας που βάλατε στην Ντέμι. Απαράδεκτο. Δεύτερη φορά συνεχόμενου μισογυνισμού στις ασυλίες. Στον Ζαχίρ θα δίνατε ποτέ χοιρινό σε δοκιμασία; Τα πιστεύω της Ντέμι έχουν λιγότερο βάρος, κατά την κρίση σας; Όχι, αγόρια μου. Μέγα λάθος. Το πιο αστείο είναι ότι θέλατε να προστατεύσετε τον Διονύση με αυτή την ασυλία. Αλλά έλα που τσιγκουνευτήκατε και πήρατε φτηνή παρμεζάνα, από αυτές που είναι βούτυρο και τις πουλάνε για παλαιωμένες. Πού να την καταλάβει ο μπον βιβέρ; Αλλά «Karma is a bitch». Κέρδισε η επαγγελματίας Ντέμι και έβαλε τα γυαλιά σε όλους κι ας έχει να φάει τυρί 5 χρόνια!
Σταύρος σε Ηλία στη δοκιμασία: «Αυτά δεν είναι τσούρος, έχω φάει στην Ισπανία».
Θείος Λίο στη βαθμολογία: «Είναι τα καλύτερα τσούρος που έχω φάει, καλύτερα και από τα δικά μου!». Άσε, Σταύρο μου, δεν χρειάζεται, έχουμε καταλάβει ότι είσαι πολυταξιδεμένος. Εμείς, οι απλοί άνθρωποι, που παρακολουθούμε «MasterChef» από το πρώτο επεισόδιο ‒το πραγματικό, όχι το «πρώτο»‒, είδαμε στη σεζόν 2 (βλέπετε που μετράω με τη δική σας μέθοδο, όχι με την αραβική, που έχω μάθει στο σχολείο, γιατί τόσο πολύ σας αγαπώ) πού είναι τα καλύτερα churros, όπως και τα καλύτερα μπάο στην Αθήνα. Μάλλον δεν θα έχεις πάει, ε; (Ξηροβήχω, γκουχ γκουχ. Μπας και κόλλησα τον ιο; Πεντάνουσά μου, μακριά από εμάς!) Πρόκειται για το μαγαζί Mr Pug’s Canteen που έφερε πρώτο στην Ελλάδα την έννοια της γκουρμέ καντίνας στη γαστρονομία. Και ο Γιώργος Βενιέρης, σεφ πατρόν, είναι ίνδαλμα για πολλούς από εμάς. Ο Χρήστος Γλωσσίδης εκεί μαθήτευσε πριν μπει στο παιχνίδι. Μάλλον ούτε αυτό θα το γνώριζε, ως φαίνεται, ο Σταύρος!
Πάμε στα σοβαρά τώρα. Εμείς όλοι που αγαπάμε τα μικρά gastro-μαγαζάκια, σήμερα, που όλη η γαστρονομία είναι γονατισμένη οικονομικά με τα μέτρα, ας τα υποστηρίξουμε έμπρακτα κι ας παραγγέλνουμε take away ή delivery από τα ελάχιστα αυθεντικά μαγαζιά που έχουν μείνει ανοιχτά, όπως είναι το Mr Pug’s Canteen, στην οδό Κατσουλιέρη 6, στο Χαλάνδρι (τηλ. 210 6824001). Κάνω έκκληση σε όλους μου τους φίλους που μένουν στα βόρεια προάστια. Εγώ, δυστυχώς, μένω στου δι@όλου τη μάνα και δεν με δικαιολογεί ο κωδικός.
Για πολλά πιάτα των κόκκινων είπαν εξαιρετικά λόγια οι κριτές. Και μετά έρχεται ο καταποντισμός του 34-8, μια διαφορά 26 ψήφων. Μόλις κατάλαβε ότι έχει πάει στην ίδια ομάδα πάλι με τον Σταυρή, έκανε άμεσα την αλλαγή με την Κατερίνα. Έτσι εξασφάλισε να χάσουν οι κόκκινοι ακόμα κι αν αυτός έκανε τον καλό στους κριτές/παραγωγή, μια και έτρεξε πολύ στη δοκιμασία κ.λπ. Ο άνθρωπος δουλεύει με στρατηγική και στόχο. Μέχρι και κόκκινο μπλε καρό πουκάμισο φόρεσε για να δείξει την ουδετερότητά του. Και λογικά γελούσε μετά στη συνέντευξη. Ο στόχος του είχε επιτευχθεί.
Ρε παιδιά, ειλικρινά τώρα, πόσα γυαλιά έχει ο Σταύρος; Μέχρι τώρα το έλεγα για πλάκα, αλλά πλέον είναι ξεκάθαρο ότι είναι τοποθέτηση προϊόντος. Δεν το καταλαβαίνει το διαφημιστικό τμήμα του Star channel; Όχι σαν το χάπατο το δικό μου, τον Κώστα! Που γαλαρία στο πούλμαν της πενταήμερης την έκανε την καντίνα. Βέβαια, το μενού του είχε μαγειρικά αξιώματα. Μακριά από προβρασμένα noodles (που ήθελε ο Σταύρος και έκανε ο Δημήτρης), ούτε παιδικές κρέπες σαν των άλλων, λες και παρακολουθούμε το junior φορμάτ. Απλώς φόρτωσε τις προετοιμασίες και τους έφαγε το σέρβις. Η σωστή προετοιμασία είναι η αρχή ενός καλού σέρβις, Kώστα μου, το ξέρεις. Ο Ηλίας άλλο που δεν ήθελε να ξεσκάσει λίγο μετά από την αποχώρηση του Γιάννη. Λογικό δεν είναι; Μετά από τέτοια κλεισούρα να το πάρουν λίγο πιο χαλλλλαρά τα παιδιά; Είχαν και τον Ηρακλή μαζί τους. Η Ντέμι, ως η μόνη σεφ πατρόν στο παιχνίδι και ως γλυκιά «μεγάλη αδελφή» που είναι τους τα έλεγε, αλλά το μυαλό τους ήταν στον ποδόγυρο. Όλοι οι τηλεθεατές, ως ελεύθεροι πολιορκημένοι πλέον, αχ, πόσο τους καταλαβαίνουμε, δεν περιγράφεται!
Η κάθε κουζίνα ενός σοβαρού σεφ, ακόμα και τον 21ο αιώνα, θυμίζει Μεσαίωνα και θα χρειαστούν πολλά χρόνια ακόμα για να γίνουν κάποια στοιχειώδη βήματα εκδημοκρατικοποίησης. Ε, αυτό το αρχηγιλίκι δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα του Κώστα. Μου θύμιζε τον Ντίνο Ηλιόπουλο σε παλιά ελληνική ταινία. Ειδικά εκεί που έκανε αστεία στη Σπυριδούλα. Η οποία θίχτηκε που την είπε «κυρα-Σπυριδούλα»! Αχ, πού να ’ξερε ότι είχα κάνει προσευχή να μας κάνει η παραγωγούλα τρελό twist και να έβγαζε την Κατερίνα και να ξαναέβαζε τη Σπυριδούλα. Σε τέτοιο σημείο έχω φτάσει. Εγώ, μια δημότης Πάρου, που άνοιγα αφρώδες κάθε φορά που κέρδιζε ο Μανώλης πέρσι και μαχόμουν σθεναρά τη Σπυριδούλα. Να δεις τότε, Σταυρή μου, τι ωραία που θα έχανες! Που τόλμησες να πεις ότι εύκολα θα την κέρδιζες. Εάν δεν σε πάρει στη δουλειά τώρα που θα γυρίσεις στην Κύπρο, μην γκρινιάζεις μετά! Πού ήταν οι δικοί μου αγαπημένοι, Αργύρης και Συμεωνίδης; Ο Πορφύρης; Πόσο τον περιμέναμε! Ο Άκης, που είναι ο πρώτος masterchef, ο αληθινός;
Ο Κώστας, γνήσιο παιδί, με αρχές, πήρε αμέσως την ευθύνη της ήττας. Είναι στους τέσσερις που θα πάνε στη διαδικασία αποχώρησης. Η Ντέμι, η οποία μιλάει πάντα πολύ λογικά και όλους τους νοιάζεται, είπε ότι με αυτήν τη συναισθηματική εμπλοκή τελικό δεν θα φτάσουν. Συμφωνώ απολύτως. Και εάν ξαναγίνει χαβαλές, πάλι θα χάσουν τελικά όποιοι από αυτούς μείνουν. Έχουμε προχωρήσει αρκετά στο παιχνίδι και πλέον δεν υπάρχει χρόνος για τέτοια. Αυτά, όταν πια βγείτε από το σπίτι του παιχνιδιού. Και σας κλείσει, δυστυχώς, ο ιός στο δικό σας.
Ένας παλιός μου συνάδελφος και μέντορας, ο Γιώργος Μπράμος, που τον χάσαμε φέτος ξαφνικά από καρδιά, μου έλεγε ότι εν μέσω της οικονομικής κρίσης οι άνθρωποι θέλουν δράμα, όχι κωμωδία. Για να ξεσπάνε τον πόνο τους. Εάν ψηφιστούν σήμερα ο Ηλίας και ο Κώστας, θα κλάψουμε βλέποντας πάλι δύο φίλους να κονταροχτυπιούνται. Θα είναι μεγάλη επιτυχία της παραγωγής. Τους βγάζω το καπέλο και είναι μεγάλοι μάστορες της ριάλιτι τηλεόρασης, όπως έχω δηλώσει από το πρώτο μου άρθρο.
Κι εμείς, οι φαν του «Game of Thrones», βλέπουμε τα τυράκια που μας αφήνουν τα παιδιά στο τρέιλερ. Ένα βραχιολάκι του Ηλία το έπιασα. Πολύ φοβάμαι ότι δεν έχω αρκετό στοκ από χαρτομάντιλα, που θα τα χρειαστώ.
σχόλια