Όλοι οι άνθρωποι έχουν ένα τελετουργικό -ακόμη κι αν το κάνουν μηχανικά- για να ξεκινούν και να τελειώνουν τη μέρα τους. Όμως, οι περισσότεροι -σύμφωνα με τους ειδικούς- σε καθημερινή βάση κάνουμε δύο εξαιρετικά τοξικές σκέψεις από την ώρα που ανοίγουμε τα μάτια μας που καταστρέφουν το υπόλοιπο της μέρας μας. Δεν το κάνουμε επίτηδες, γίνεται ασυνείδητα και υπαγορεύεται από τον σύγχρονο τρόπο ζωής των γρήγορων ταχυτήτων και της αναγκαστικής πολυπραγμοσύνης. Ποιες είναι αυτές οι σκέψεις;
Η πρώτη λέει: «Δεν κοιμήθηκα αρκετά. Πάλι». Σύμφωνα με την ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέα, Katherine Schafler, ο περισσότερος κόσμος είναι πεπεισμένος -και ίσως να έχει δίκιο- ότι ποτέ δεν ξεκουράζεται όσο έχει ανάγκη, ότι ποτέ οι ώρες ύπνου δεν είναι αρκετές για να τον βοηθήσουν να αντεπεξέλθει επαρκώς στις αυξημένες απαιτήσεις της καθημερινότητας του.
«Πριν ακόμη ανακαθίσουμε στο κρεβάτι μας, πριν ακόμη τα πόδια μας να ακουμπήσουν στο πάτωμα, είμαστε ήδη δύσθυμοι και πεπεισμένοι ότι κάτι μας λείπει. Αυτό που ξεκινά ως απλή διαπίστωση και προϊόν μίας ζωής σε υψηλές ταχύτητες, καταλήγει να είναι το μεγάλο ζητούμενο μιας ανικανοποίητης ζωής»
Όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων, ακόμη κι όταν οι οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις μοιάζουν να γεμίζουν ασφυκτικά τις ώρες της ημέρας.
Σωρευτικά, αυτή η σκέψη διαπερνά κάθε τομέα της ζωής μας, εξηγεί, και μας οδηγεί σε ένα σημείο που αδυνατούμε να εστιάσουμε σοβαρά και ολοκληρωμένα σε οτιδήποτε θετικό, αισιόδοξο, όμορφο. Στο τέλος τείνουμε να πιστεύουμε ότι η ζωή μας πάντα είχε προβλήματα, υποχρεώσεις και εκκρεμότητες, αδυνατούμε να θυμηθούμε την τελευταία φορά που χαρήκαμε με κάτι και τελικά παύουμε να νιώθουμε ευγνώμονες για όλα εκείνα -μικρά ή μεγάλα- που η ζωή μας έχει φέρει. Παύουμε να εκτιμάμε αυτά που με κόπο χτίσαμε.
Το πρόβλημα του ύπνου, πρόβλημα απολύτως συνυφασμένο με τις σύγχρονες κοινωνίες, δεν είναι μικρό, ούτε πάντα εύκολα διαχειρίσιμο. Όπως άλλωστε και το αίσθημα κόπωσης. Όμως, δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες, είτε αρέσει είτε όχι δεν καταβάλλουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες προσπάθειες, πράγμα που σημαίνει ότι το '"δεν κοιμήθηκα αρκετά" τις περισσότερες φορές είναι περισσότερο παράπονο, παρά αντικειμενικό πρόβλημα. Και ως τέτοιο, εύκολα το απομακρύνει κανείς από την καθημερινότητα του, εξηγούν οι ειδικοί.
Η δεύτερη -επίσης, τοξική- σκέψη είναι η εξής: "Δεν μου φτάνει ο χρόνος". Σε κανέναν δεν φτάνει και φυσικά εξαρτάται από τι τον κάνει, πώς τον διαχειρίζεται και με τι επιλέγει να τον γεμίσει τόσο ασφυκτικά, που καταλήγει να ζει με το ρολόι στο χέρι. Όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων, ακόμη κι όταν οι οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις μοιάζουν να γεμίζουν ασφυκτικά τις ώρες της ημέρας. Με το να προεξοφλούμε ότι δεν έχουμε χρόνο για λίγη άσκηση, για να πάμε μια βόλτα με αγαπημένους φίλους, για να αφιερώσουμε μερικές ώρες σε συγγενικά πρόσωπα που χρειάζονται την παρουσία μας, για να ασχοληθούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό, αποκλείουμε κάθε πιθανότητα να νιώσουμε πλήρεις.
Σύμφωνα με την Schafler, το μυστικό κρύβεται και πάλι στην ευγνωμοσύνη, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο οραματιζόμαστε τον εαυτό μας να κινείται μέσα στις 24 ώρες της μέρας. Σε ποια από αυτές νιώθουμε ότι κάνουμε έστω και για λίγο κάτι που μας αρέσει, που αγαπάμε, που μας κάνει ευτυχισμένους; Πόση ώρα μπορούμε να διαθέσουμε γι' αυτή τη δραστηριότητα; Έστω και λίγη είναι αρκετή, για να νιώσουμε και πάλι ευγνώμονες για όσα καταφέρνουμε και γεμάτοι από τη ζωή μας, όσο δύσκολη ή περίπλοκη κι αν είναι. Ακόμη και ως πείραμα σίγουρα αξίζει τον κόπο...
Με στοιχεία από thriveglobal.com, PsycologyToday.com
σχόλια