«Έχει το φύλο σημασία όταν επιλέγουμε γιατρό;» αναρωτιούνται πολλοί.
Το αν ο γιατρός σας είναι άνδρας ή γυναίκα θα μπορούσε να είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, σύμφωνα με μία νέα μελέτη. Η μελέτη που πραγματοποιήθηκε σε πάνω από 580.000 καρδιοπαθείς που εισήχθησαν στα επείγοντα στη Φλόριντα των ΗΠΑ, βρήκε ότι τα ποσοστά θνησιμότητας ήταν χαμηλότερα όταν ο θεράπων ιατρός ήταν γυναίκα. Και οι γυναίκες που είχαν άντρες γιατρούς ήταν αυτές που είχαν τη μικρότερη πιθανότητα να επιβιώσουν.
Προηγούμενες έρευνες υποστηρίζουν επίσης αυτά τα ευρήματα. Το 2016, μία μελέτη του Χάρβαρντ που έγινε σε πάνω από 1,5 εκατομμύρια ασθενείς του προγράμματος Medicare, οι οποίοι νοσηλεύονταν σε νοσοκομεία, κατέληξε στο συμπέρασμα πως όταν οι ασθενείς είχαν γυναίκες γιατρούς, είχαν λιγότερες πιθανότητες να πεθάνουν ή να επανεισαχθούν στο νοσοκομείο, μέσα σε ένα διάστημα 30 ημερών, σε σχέση με αυτούς που είχαν άνδρες γιατρούς.
Και μπορεί η διαφορά στη θνησιμότητα να ήταν πολύ μικρή –γύρω στη μισή ποσοστιαία μονάδα– όμως όταν αυτό εφαρμόζεται στο σύνολο του πληθυσμού του Medicare, το ποσοστό αυτό μεταφράζεται αυτόματα σε 32.000 λιγότερους θανάτους.
Η επικοινωνία είναι ιδιαίτερα σημαντική στους καρδιοπαθείς καθώς τα συμπτώματα μπορεί να είναι πολύ διαφορετικά ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες. Για παράδειγμα, ο πόνος στο στήθος είναι λιγότερο κοινός σε γυναίκες που παθαίνουν καρδιακή προσβολή, αλλά οι γιατροί κάνουν συχνά ερωτήσεις στους ασθενείς σχετικά με αυτόν ώστε να κάνουν τη διάγνωση.
Άλλες μελέτες έχουν επίσης βρει σημαντικές διαφορές στο πώς οι άνδρες και οι γυναίκες ασκούν την ιατρική. Ερευνητές στο Johns Hopkins Bloomberg School of Public Health ανέλυσαν έναν αριθμό μελετών που εστίαζαν στο πώς επικοινωνούν οι γιατροί. Ανάμεσα στο πορίσματα της έρευνας ήταν ότι οι γυναίκες γιατροί πρωτοβάθμιας περίθαλψης απλώς περνούσαν περισσότερο χρόνο ακούγοντας τους ασθενείς τους απ' ό,τι οι άνδρες συνάδελφοι τους.
Βέβαια αυτό το γεγονός έχει επιπτώσεις. Οι γυναίκες γιατροί περνούσαν, κατά μέσο όρο, δύο παραπάνω λεπτά, ή γύρω στο 10% παραπάνω χρόνο σε κάθε επίσκεψη, δημιουργώντας καθυστερήσεις στο πρόγραμμα τους, κάτι που τις πήγαινε μία ώρα ή και περισσότερο πίσω από τους άνδρες συναδέλφους τους στο τέλος της ημέρας.
Η Δρ. Nieca Goldberg, καρδιολόγος της οποίας το βιβλίο «Women Are Not Small Men» βοήθησε στο να ξεκινήσει μια συζήτηση εθνικής εμβέλειας στις ΗΠΑ για τις καρδιοπάθειες στις γυναίκες, είπε ότι η έρευνα δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί για να δυσφημιστούν οι άνδρες γιατροί, αλλά θα έπρεπε αντιθέτως να ενθαρρύνει τους ασθενείς να βρουν γιατρούς που θέλουν να τους ακούσουν.
«Όλοι οι γιατροί, είτε είναι άντρες είτε γυναίκες, πραγματικά έχουν τη διάθεση να σώσουν μια ανθρώπινη ζωή» δήλωσε η Δρ. Goldberg, που είναι διευθύντρια στο Joan H. Tisch Center for Women's Health στο NYU Langone.
Η επικοινωνία είναι ιδιαίτερα σημαντική στους καρδιοπαθείς καθώς τα συμπτώματα μπορεί να είναι πολύ διαφορετικά ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες. Για παράδειγμα, ο πόνος στο στήθος είναι λιγότερο κοινός σε γυναίκες που παθαίνουν καρδιακή προσβολή, αλλά οι γιατροί κάνουν συχνά ερωτήσεις στους ασθενείς σχετικά με αυτόν ώστε να κάνουν τη διάγνωση.
«Θα ήθελα απλά να μπορώ να σιγουρευτώ ότι περνάνε τον χρόνο που πρέπει για να φτάσουν πραγματικά στο επίκεντρο των συμπτωμάτων του κάθε ασθενή».
Ο Δρ. Don Barr, καθηγητής στην Ιατρική Σχολή του Στάνφορντ, μιλά συχνά στους μαθητές του για την έρευνα γύρω από τις διαφορές μεταξύ των φύλων στην επικοινωνία γιατρών-ασθενών. Οι άνδρες γιατροί, υποστηρίζει, είναι γνωστό πως διακόπτουν τους ασθενείς τους, σε μία προσπάθεια να επικεντρωθούν ξανά στο κύριο θέμα της συζήτησης. Σε μία άλλη μελέτη, γυναίκες γιατροί πρωτοβάθμιας περίθαλψης περίμεναν περίπου τρία λεπτά πριν διακόψουν τους ασθενείς τους ενώ οι άνδρες γιατροί περίμεναν περίπου 47 δευτερόλεπτα.
Ο Δρ. Barr διεξήγαγε κάποτε ένα προσωπικό πείραμα, αποφασίζοντας να αφήσει τον/την επόμενο/η ασθενή του να μιλήσει όσο χρειαζόταν χωρίς διακοπή. Έτυχε η ασθενής να είναι μία γυναίκα 70 χρονών που ήταν διστακτική στο να ζητήσει για βοήθεια και ήταν εκεί μόνο επειδή ήθελε να καθησυχάσει φίλους και οικογένεια.
Μιλούσε για τον καιρό, για έναν βήχα, για το ότι δεν ήταν σίγουρη ποιο φάρμακο να διαλέξει στο φαρμακείο, του είπε ακόμα πως η αδερφή της ανησυχούσε πολύ. Παρά τα απεγνωσμένα σήματα από τις νοσοκόμες ότι καθυστερούσε το πρόγραμμα του, ο Δρ Barr δεν τη διέκοψε. Η γυναίκα μιλούσε επί 22 λεπτά.
Στο τέλος, η διάγνωση της γυναίκας για καρκίνο στον πνεύμονα ήταν δυσοίωνη. Ο Δρ Barr την παρηγόρησε και αυτή του χαμογέλασε. «Είχα μια καλή ζωή. Απλώς θα ήθελα να ξέρετε ότι αυτή είναι η καλύτερη επίσκεψη γιατρού που είχα ποτέ. Είστε ο μόνος που με άκουσε».
«Σε κάθε ασθενή που είχα μετά από αυτό το περιστατικό, ήμουν πιο προσεκτικός και προσπαθούσα πάντα να σιγουρευτώ ότι είχε την ευκαιρία να μου πει την ιστορία του. Αν χρειαζόταν να οδηγήσω κάπου τη συζήτηση, προσπαθούσα να το κάνω με έναν πιο ευγενικό τρόπο. Το γεγονός ότι ο γιατρός ακούει τι λες, νοιάζεται για σένα και καταλαβαίνει τι περνάς κάνει τη διαχείριση της ασθένειας πιο εύκολη».
Με στοιχεία από τους New York Times
σχόλια