Συμμετέχοντας στην έκθεση Retours à l'Afrique, ταξίδεψα στο Καμερούν με το έργο μου Manuel de sauvetage/FOBOS 2019/objects trouvés de 1970 - a nos jours.
Λίγο πριν αναχωρήσω από την Αθήνα, αποχαιρετώ τον Mohamed, τον βοηθό μου και φίλο στο συγκεκριμένο έργο, που ζει στον Πειραιά, κατάγεται από την Γουινέα της Αφρικής και δουλεύει στις θαλάσσιες διασωστικές αποστολές για πρόσφυγες και μετανάστες
Το έργο είναι έτοιμο. Κοιταζόμαστε συνωμοτικά: ΟΚ Μόχα; ΟΚ Σώκρα. Μόνο Αυτός κι εγώ ξέρουμε ότι τα 700 αντικείμενα που το αποτελούν - αρκετά από αυτά αιχμηρά - απαγορεύεται να ταξιδέψουν στις βαλίτσες μου. Έλα όμως που δεν υπάρχει προϋπολογισμός για να σταλεί διαφορετικά το έργο (εξάλλου δεν θα είναι η 1η φορά). Δύο αποσκευές με το έργο, σύνολο 46 κιλά. Μέχρι τελευταία στιγμή αμφιταλαντεύομαι αν πρέπει να πάρω το ρίσκο ή όχι. Aναρωτιέμαι τί θα έκανε ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ή ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ στη θέση μου. Στην Πάφο ως μικρός είχα περάσει αρκετά καλοκαίρια με τον Ανδρέα Ιδαλία (1917-1996) τον καλύτερο καραγκιοζοπαίκτη της Κύπρου μαζί με την γυναίκα του την Αναστασία. Ήταν φίλοι μου. Κουβαλάω ακόμα μέσα μου όσα μου έμαθαν για την φιλοσοφία και την σκέψη του Καραγκιόζη. Αντλώ ένα κάποιο κίνητρο κι αποφασίζω να πάρω τις βαλίτσες όπως είναι κι ότι γίνει.
Οι μέρες περνάνε και η ευφορία που νιώθω ανάμεσα σ'αυτόν τον πανέμορφο, περήφανο λαό δεν περιγράφεται. Κομμάτι του μυαλού μου είναι ακόμα εκεί.
Όλες οι υπόλοιπες εκκρεμότητες έχουν τακτοποιηθεί. Βίζα (στην Αθήνα δεν υπάρχει προξενείο του Καμερούν), ταξιδιωτικά έγγραφα, εμβόλιο για την μαλάρια, χάπια για την μαλάρια, αντικουνουπικά και λοιπά. Πάκη μου σε ευχαριστώ! Έτοιμος.
Πετώντας πάνω από την Douala λίγο πριν προσγειωθούμε τα μεσάνυχτα, χαζεύω το Καμερούν από το αεροπλάνο. Αχανές σκοτάδι, ελάχιστα φώτα από τα συνεχή black outs.
Ο έλεγχος του αεροδρομίου διαρκεί πολύ. Mε το που περνάω από το τελωνείο λίγο πριν βγω, με σταματάνε για έλεγχο αποσκευών. Έγινε αυτό που φοβόμουν. Παίρνουν το διαβατήριο μου και μου ζητάνε να ανοίξω τις βαλίτσες.
Ξεκινάω από το σακίδιο μου που είχε μόνο τα ελάχιστα προσωπικά μου αντικείμενα. Λίγα λεπτά αργότερα, σταματάνε για έλεγχο ένα ακόμα επιβάτη - αυτός κι εγώ ήμασταν οι μόνοι δύο λευκοί στην πτήση. Στις βαλίτσες του άλλου, δεν βρήκαν τίποτα παρά μόνο τακτοποιημένα ρούχα. Τον αφήνουν να φύγει αλλά συνειδητοποιώ ότι του έχουν δώσει καταλάθος το δικό μου διαβατήριο. Βρίσκω ευκαιρία για αντιπερισπασμό. Στήνω ένα μικρό χαμό για το λάθος τους και προσποιούμενος εκνευρισμό και σύγχυση μαζεύω όπως όπως τα πράγματα μου και φεύγω προς την έξοδο χωρίς να τους ρωτήσω. Την γλύτωσε το έργο.
Βγαίνοντας με παραλαμβάνει στις αφίξεις ο Pierre μαζί με την γυναίκα του. Στην διαδρομή με τις πολλές λακκούβες για το ξενοδοχείο, ξεπροβάλλουν εδώ κι εκεί μικρά μπαράκια με κόσμο να πίνει. Διακρίνω τις φιγούρες τους ανάμεσα στο σκοτάδι και την υγρασία.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο που περιμετρικά είναι καλυμμένο με συρματοπλέγματα, και περιφρουρείται από στρατιώτες και αστυνομικούς με όπλα. Μπαίνοντας στο δωμάτιο μου το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι ένα προφυλακτικό πάνω στο κρεβάτι. Μοιάζει να είναι εδώ ξεχασμένο από τα 90s σκέφτομαι και συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχάσει κάτι πολύ βασικό ....να φέρω τα φυτικά χάπια ύπνου ...και η ώρα έχει πάει 2. Προσπαθώ να μετακινήσω την τηλεόραση που βρίσκεται τοποθετημένη ψηλά στον τοίχο προς το κρεβάτι μπας και καταφέρω ν' αποκοιμηθώ, και ξαφνικά χύνεται κάτι και γεμίζει το πάτωμα. Τσάι; Ή grass; Ήτανε ganja τυλιγμένο σε χαρτοπετσέτα. Κάποιος έκανε την τηλεόραση κρυψώνα και το ξέχασε εκεί. Έστριψα ένα τσιγάρο και κοιμήθηκα καλύτερα από ποτέ.
Tο επόμενο πρωί, ο Germain έρχεται να φάμε πρωινό και να με μεταφέρει στο Banjou station - Bandjoun-δυτικό Καμερούν, για να συναντήσω τους υπόλοιπους καλλιτέχνες της έκθεσης και να ξεκινήσω να δουλεύω για να ολοκληρώσω και να στήσω το έργο μου Διαδρομή εννιά ώρες.
Ένα απόγευμα, περιπλανιέμαι στην υπαίθρια αγορά στην πόλη Bafousan για να βρω κάποια υλικά του έργου μου αλλά να αγοράσω και κανένα παντελόνι μπλουζάκι μιας και φοράω ακόμη τα ίδια ρούχα που ήρθα από την Αθήνα.
Γύρω παντού πραμάτειες, μέχρι που έμεινα να χαζεύω κάτι νυφίτσες να κρέμονται προς πώληση. Ρωτάω τον Wilson αν ξέρει κάτι για αυτές και γιατί τις πουλάνε. Μου λέει πως αυτό είχαμε φάει χτες στο δείπνο στο bar απέναντι από το ίδρυμα/μουσείο που μένουμε αλλά να μην ανησυχώ γιατί δεν είναι αυτές νυφίτσες της πόλης αλλά του δάσους. Μας διακόπτει ο οδηγός φωνάζοντας από μακρυά στα γαλλικά: «Πες στον άσπρο να έρθει γιατί πρέπει να γυρίσουμε», άκουσα καλά, όμως εμένα οι κολλητοί μου στην Αθήνα με φωνάζουνε μαύρο λόγο του μελαχρινού μου δέρματος.
Οι μέρες περνάνε και η ευφορία που νιώθω ανάμεσα σ'αυτόν τον πανέμορφο, περήφανο λαό δεν περιγράφεται. Είναι ο κόσμος της Αφρικής, ο πιο ξεχωριστός τόπος, η πιο ξεχωριστή ήπειρος. Κομμάτι του μυαλού μου είναι ακόμα εκεί.
20 εικόνες από τις μέρες μου στο Καμερούν
σχόλια