ΗΡΘΑΜΕ ΣΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ τον Φλεβάρη του 2016. Πώς μας έφερε η μοίρα εδώ; Μεγάλη κουβέντα. Εγώ ήμουν ο κλασικός μικροαστός Αθηναίος που η μαμά του του ψιθύριζε μικρός, όταν λαγοκοιμόταν, «μια μέρα θα γίνεις πρωθυπουργός». Δεν φταίει ούτε ο Κούλης ούτε ο Αλέξης (κι αυτοί θύματα είναι), όλα γίνονται για τον καφέ στις 7 τ’ απόγευμα όταν μαζεύονται οι μαμάδες για να πουν «ο γιος μου εμένα…». Οπότε, καταλαβαίνεις, Αρσάκειο, γαλλικά, πιάνο, το επάγγελμα του μπαμπά, πολιτικός μηχανικός, και κάπως έτσι βρέθηκα να φτιάχνουμε βιολογικούς καθαρισμούς και χωματερές. Φυσικά, δεν φταίνε μόνο οι μαμάδες. Και οι μπαμπάδες, με τη σιωπηλή συγκατάθεσή τους, σιγοντάρουν το όλο εγχείρημα.
Το Ναύπλιο και η Αργολίδα γενικότερα είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Από τη μία, μέρος με αρχαία και βαριά, ενίοτε πολύ βαριά ιστορία, και από την άλλη πολύ εύφορο μέρος.
Κάπου εκεί βρέθηκα στην Πρέβεζα για έναν βιολογικό που φτιάχναμε, πήγα τυχαία στην τράπεζα, έπεσε το μάτι μου στην κεντρική ταμία, τη Χριστίνα, κι έπαθα σοκ. Λέω, Χριστέ μου, τι γυναίκα απίστευτη, έμεινα άναυδος. Φαντάσου, έκανα δύο χρόνια να της μιλήσω, ήμουν και σε άλλη φάση, έμενα Αθήνα. Σκέψου όμως ότι ενώ για δύο χρόνια δεν την είχα ξαναδεί, δεν την ξέχασα – κεραυνοβόλο χτύπημα. Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε το καλοκαίρι του 2014, όταν ξαναβρέθηκα λόγω της δουλειάς στην Πρέβεζα, και αποφάσισα να της μιλήσω.
Οπότε μπαίνω μέσα, την πλησιάζω, χαμογελώ και μου λέει:
— Τι θέλετε;
— Είχα έρθει πριν από δυο χρόνια, σας είχα δει και είχα πάθει την πλάκα της ζωής μου. Αυτό είναι για σας (και της αφήνω ένα τριαντάφυλλο μπουμπούκι στο γκισέ, νέτο, με κοντό κοτσάνι).
Παθαίνει σοκ.
— Με ξέρεις;
— Ξέρω μόνο ότι είσαι από τη Λευκάδα.
— Ναι, είναι η οικογένειά μου εκεί, θέλω να επιστρέψω.
— Είσαι παντρεμένη;
— Όχι.
— Έχεις σχέση;
— Όχι.
— Πολύ ωραία.
Κάπως έτσι γνωριστήκαμε, ερωτευτήκαμε, κάναμε το πρώτο μας παιδί, τον Ορφέα και μετά από έναν χρόνο (το 2018 ήρθε και το δεύτερο, ο Αχιλλέας) αποφασίσαμε να τα αφήσουμε όλα πίσω και να μηδενίσουμε το κοντέρ.
Εδώ αξίζει να αναφέρω ότι η Χριστίνα είναι από ορεινό χωριό, την Καρυά Λευκάδας, μεγαλωμένη με παραδοσιακούς χορούς, κλαρίνα και τα τοιαύτα. Οπότε για μένα ήταν σημαντικός και ο συνδυασμός ορεσίβιου και αστικού – εκρηκτικό κοκτέιλ.
Για να επανέλθουμε όμως, μετά από έρευνα επιλέξαμε το Ναύπλιο ως τόπο διαμονής, γιατί σκεφτόμασταν να ασχοληθούμε με τον τουρισμό. Θέλαμε ένα μέρος ηπειρωτικό, κοντά στην Αθήνα και όχι πολύ μακριά από Λευκάδα, που είναι οι δικοί της. Και της λέω:
— Τι θα κάνουμε εδώ;
— Ας κάνουμε μπλουζάκια.
— Είσαι τρελή; Τι μπλουζάκια, είμαστε άσχετοι.
— Γιατί όχι;
— Οk, αλλά, αν είναι έτσι, θα τα φτιάχνουμε εμείς, όχι έτοιμα (δεν ήξερα πού θα 'μπλεκα).
Όλα τ’ άλλα είναι ιστορία.
Το Ναύπλιο και η Αργολίδα γενικότερα είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Από τη μία, μέρος με αρχαία και βαριά, ενίοτε πολύ βαριά ιστορία, και από την άλλη εύφορο μέρος πολύ: ο κάμπος, ο τουρισμός και πάει λέγοντας. Ξέρεις, τις περισσότερες φορές η υπερβολική ευμάρεια δεν σου αφήνει χώρο για προκοπή και μεράκι, η επιτυχία σε αλυσοδένει. Θέλει πολλή προσπάθεια για να πέφτεις τεχνηέντως ώστε να δημιουργείς την ανάγκη που σε πυροδοτεί να προχωράς.
Κάποιον που δεν έχει ξανάρθει στο Ναύπλιο θα τον πήγαινα στο Ρολόι, στην Ακροναυπλία, όπου απλώνεται όλη η Παλιά και η Νέα Πόλη του Ναυπλίου, ο κάμπος κ.λπ. Είναι όμορφα και το βράδυ για μια μπίρα στους προμαχώνες.
Βασικά σημεία επίσκεψης:
• Αρχαία Ασίνη και παραλία μπροστά στο κάμπινγκ. Φοβερή ενέργεια δίπλα στα κυκλώπεια τείχη.
• Αρχαίο Ηραίο, με μαγευτική θέα, όπου απλώνεται όλος ο Αργολικός Κάμπος – νιώθεις μικρός θεός.
• Βόλτα στην Άνω Παλιά Πόλη του Ναυπλίου, στα ανεξερεύνητα σοκάκια. Πας με τα πόδια, αλλά είναι μαγικά.
• Ο κεντρικός πεζόδρομος, το κομμάτι από κει που τελειώνει η Παλιά Πόλη μέχρι την ενδεκάτη. Νομίζω μακράν το καλύτερο κομμάτι της πόλης μας συνολικά, παλιάς και νέας.
Εμένα μου αρέσει πολύ το Κεντρικόν, που είναι τεράστιο, οικογενειακό καφενείο στην πλατεία Συντάγματος. Έχει και πλατάνια, κάθομαι στην μπάρα, πίνω κάτι, διαβάζω καμιά εφημερίδα, έχει και πολλούς παππούδες, γουστάρω. Αρέσει και στη Χριστίνα, πάμε και με τα μικρά. Μου λέει ο πιο μικρός: «Μπαμπά, πότε θα πάμε στην μπάρα να πιούμε το ποτάκι μας;». Επίσης, μας αρέσει η Μέντα, πιο εστιατόριο, αλλά πάλι στην μπάρα τη βγάζουμε με καλή κουβέντα με τον Γιώργο, το big boss.
Αξίζει η παραλία που πάμε συνέχεια, στο Καστράκι, κάτω από τα αρμυρίκια, εξού και η «μπραντάρα» μας, το Αρμυρίκι. Δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας Ασίνης, στο απλό και όμορφο μπαράκι του κάμπινγκ Καστράκι, χαλαρά και αυθεντικά για μια μπίρα στο χέρι ή στην μπάρα.
Για φαγητό το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι ή να πας στους στενούς δρόμους της Πρόνοιας, που έχει ένα-δυο καφενεδάκια αυθεντικά, ή να πάρεις το αμάξι, να περιδιαβείς τα χωριά και να κάτσεις όπου σου γυαλίσει.
Για μένα, το πιο δυσάρεστο είναι η έλλειψη παιδιάτρων στο νοσοκομεία του νομού. Μιλάμε για έναν νομό με πάρα πολλά παιδιά και χιλιάδες επισκέπτες, αλλά σε πολλές εφημερίες δεν υπάρχει παιδίατρος. Μέχρι πέρσι υπήρχε μόνο μία παιδίατρος, τώρα ήρθαν άλλοι δύο, αλλά δεν φτάνουν. Έχουμε κάνει μεγάλο αγώνα ως οικογένεια γι' αυτό το θέμα, με πολλές παρεμβάσεις στα κανάλια και πέρσι και φέτος, μέχρι και επιστολή στον πρωθυπουργό στείλαμε. Αλλά το πρόβλημα είναι κοινωνικό, εδώ ο κόσμος, και πολύ φοβάμαι και σε πολλά άλλα μέρη στην Ελλάδα, δεν διεκδικεί το αυτονόητο. Θα κάνουν μια διαδήλωση μπροστά από το νοσοκομείο, θα πάνε και οι βουλευτές για την κλασική άγρα ψήφων, και από δω παν' κι οι άλλοι. Κατ’ ουσίαν, όμως, ο κόσμος δεν αντιδράει, υπάρχει οχαδερφισμός, «έλα μωρέ τώρα, εδώ δεν έχουν ούτε γάζες, Αθήνα, μόνο Αθήνα». Πίστεψέ με, δεν φταίνε οι πολιτικοί, εμείς φταίμε, από μας ξεκινάει το πρόβλημα. Αν εμείς προκόψουμε, αντίστοιχα και οι αντιπρόσωποί μας όλου του φάσματος θα είναι καλύτεροι. Αλλά δεν βλέπω φως.
Επίσης σημαντικό θέμα είναι η έλλειψη νερού, πόσιμου και αρδευτικού. Μία αντλία μέχρι πρότινος κράταγε ζωντανό τον κάμπο με το νερό από τον Ανάβαλο. Το φράγμα εκεί έχει να καθαριστεί δεκαπέντε χρόνια. Ποιος φταίει; Όλοι. Πού να μιλήσουμε για διυλιστήριο πόσιμου νερού!
Ένας φίλος μου είχε πει παλιότερα ότι το Ναύπλιο είναι σκοτεινό, έχει σκοτεινή ενέργεια, με την έννοια ότι είναι μια πόλη 12.000-15.000 κατοίκων που έχει δύο μεγάλες φυλακές, μία δικαστική και μία αγροτική. Όλα τα σημαντικά κτίρια του Ναυπλίου έχουν υπάρξει φυλακές: το Παλαμήδι ήταν ξακουστή φυλακή και του Κολοκοτρώνη μεταξύ άλλων, στο Μπούρτζι ήταν οι δήμιοι της πόλης που κόβαν κεφάλια, η Ακροναυπλία ήταν «κομμουνιστική» φυλακή. Μεγάλα δικαστήρια, δικηγόροι, αστυνομία, χαμός.
Σε σχέση με άλλα μέρη που έχω πάει, ο κόσμος εδώ μπορεί να είναι κουτσομπόλης, όπως σε όλες τις μικρές κοινωνίες, αλλά δεν είναι επιθετικός, βρίσκεις άκρη αν θες να προκόψεις, υπάρχουν άνθρωποι να σε βοηθήσουν. Πρέπει να ομολογήσω ότι εδώ βρήκα περισσότερη ειλικρινή βοήθεια απ’ ό,τι στο προστατευόμενο περιβάλλον της Αθήνας.
Για μένα οι πιο ενδιαφέροντες άνθρωποι είναι οι απλοί. Όσο πιο απλός, τόσο περισσότερο φιλότιμο. Οπότε κάνε μια παύση, κοίτα χαμηλά και θα τους βρεις. Ένας από τους καλύτερους μου φίλους εδώ είναι ο Στέλιος, 65άρης, Αιγαλεώτης, έχει δουλέψει χρόνια στις φυλακές Κορυδαλλού, Αγιάς, Τίρυνθας, έχει αυτό που λέμε γαλόνια. Αργά που γυρνάω από τη δουλειά περνάω από το σπίτι του, καθόμαστε σε πλαστικά σκαμπουδάκια, ίσα ίσα χωράμε στο μακρόστενο μπαλκόνι: τσιπουράκι, κανά τσιγάρο, αν και δεν καπνίζω, και ιστορίες πολλές, απόλαυση. Just the best!
Αν θέλει κάποιος να αφήσει την Αθήνα, πιστεύω πως ό,τι και να κάνει, αν έχει όρεξη για δουλειά, δεν έχει να φοβάται τίποτα, θα προκόψει. Προχώρα μπροστά και δημιούργησε. Όπως είχε πει και ο συγγραφέας του «Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων» Χαριτόπουλος πριν από λίγα χρόνια σε μια συνεντευξή του: «Οι άνθρωποι που παρόλες τις ανυπέρβλητες δυσκολίες επιλέγουν να μη βολευτούν, αλλά να βγουν μπροστά, να κάνουν οικογένεια, παιδιά, να δουλέψουν και να προκόψουν ώστε να φέρουν το ψωμί στο σπίτι. Αυτοί είναι οι ήρωες του σήμερα».
