Είναι άλλη μια βροχερή μέρα στην Πιονγιάνγκ και οι μεγάλες λεωφόροι με τα κτίρια έχουν πάρει ένα χρώμα που μοιάζει με μια ομιχλώδη σκιά του γκρι. Τα παιδιά του σχολείου κάνουν τις καθημερινές τους ασκήσεις πριν χαιρετήσουν ένα πορτρέτο του Kim Jong-un που κρέμεται στον τοίχο ενώ οι ενήλικες φορούν καρφίτσες στα πέτα τους που απεικονίζουν τον ηγέτη τους πριν πάνε για άλλη μια μέρα να εργαστούν σε κάποιο αγρόκτημα ή εργοστάσιο.
Καταγράφοντας έναν τύπο πολιτιστικής ομοιομορφίας με τον οποίο ο δυτικός κόσμος δεν είναι εξοικειωμένος, οι Βραζιλιάνοι σκηνοθέτες José Menezes και Lucas Justiniano, προσπάθησαν να αποτυπώσουν το υποβλητικό πορτρέτο της ζωής στην πρωτεύουσα της Βόρειας Κορέας, πίσω από την τελευταία «σιδερένια κουρτίνα» του κόσμου.
Το Korea (circa.) είναι η τρίτη ταινία ενός τρέχοντος πρότζεκτ πάνω στο οποίο εργάζεται το εν λόγω ντουέτο των σκηνοθετών, που υπογράφουν με το όνομα Cinza, τα ενδιαφέροντα των οποίων εντοπίζονται στην εξερεύνηση περιοχών που χαρακτηρίζονται από συγκρούσεις, ενώ παράλληλα επιχειρούν να ρίξουν μια στοχαστική ματιά στα τοπία και τους ανθρώπους διαφόρων περιοχών του κόσμου.
«Το γεγονός ότι η Βόρεια Κορέα είναι μια εξαιρετικά μυστικοπαθής πρωτεύουσα έφερε στον δρόμο μας πολλά εμπόδια» λένε οι σκηνοθέτες. «Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, οι κινήσεις μας ήταν περιορισμένες και ήμασταν υπό συνεχή επίβλεψη».
Ωστόσο οι Cinza κατάφεραν να καταγράψουν «ακίνδυνα» πλάνα από την καθημερινή ζωή των πολιτών της Πιονγκγιάνγκ: την ώρα που πηγαίνουν στη δουλειά τους χρησιμοποιώντας έναν πολυτελή σταθμό του μετρό, performers που χαιρετούν μέλη του προσωπικού του στρατού και νεαρούς χορευτές που κάνουν εξάσκηση στα βήματα για ένα ρεσιτάλ μπαλέτου.
«Μέσα από το μοντάζ και το soundtrack προσπαθήσαμε να αποδώσουμε την τεταμένη ατμόσφαιρα που αισθανθήκαμε κατά την επίσκεψή μας εκεί» λένε οι σκηνοθέτες των οποίων η ταινία καταφέρνει εντέλει να συλλάβει την αίσθηση της συνεχούς παρακολούθησης.
