Στο 7ο Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών συμμετείχε η πρωτοβουλία «The Upfront Initiative», μετά το πρώτο επιτυχημένο συνέδριο στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Για τη μάχη κατά του αποκλεισμού και υπέρ της συμπερίληψης στον εργασιακό χώρο μίλησαν στο πάνελ τέσσερις εκπρόσωποι του καλλιτεχνικού, επιχειρηματικού και επιστημονικού κόσμου της χώρας.
Υπό τον συντονισμό του αρχισυντάκτη της LiFO, Αλέξανδρου Διακοσάββα, ο σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ηθοποιός Γιώργος Καπουτζίδης, η Nάνσυ Παπαθανασίου, ψυχολόγος, διδάσκουσα στο ΠΑΔΑ και συν-ιδρύτρια του Οrlando LGBT+, ο Kωνσταντίνος Δαγριτζίκος, καλλιτεχνικός διευθυντής και συνιδιοκτήτης του six d.o.g.s., και ο Δημήτρης Παγωνούδης, Chief Operating Officer στην Mikel Coffee Company αναφέρθηκαν στις διακρίσεις στον εργασιακό χώρο, λόγω εθνικότητας, σεξουαλικού προσανατολισμού, φύλου κ.ο.κ, αλλά και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τόσο εργαζόμενοι όσο και εργοδότες.
Ο Γιώργος Καπουτζίδης εξαιτίας ατυχήματος και νοσηλείας συμμετείχε στο πάνελ μέσω βίντεοκλήσης και αναφέρθηκε στη σημασία της προβολής των ΛΟΑΤΚΙ ζητημάτων με αφορμή και την πρεμιέρα της νέας του σειράς «Σέρρες».
Η τοποθέτηση του Γιώργου Καπουτζίδη:
«Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος και πολύ περήφανος γι' αυτή τη δουλειά, νιώθω ότι είναι η πιο ώριμη δουλειά που έχω κάνει και η πιο ειλικρινής. Είναι μια δουλειά που ξεκίνησε από ένα πραγματικό περιστατικό: Ο πατέρας μου είχε σπάσει το χέρι του και ανεβήκαμε μαζί με την αδελφή μου για να τον βοηθήσουμε. Οπότε κάπως έτσι ξεκίνησα να γράφω αυτή τη σειρά.
Αρχικά σκέφτηκα ότι εγώ δεν έχω βιώσει αποκλεισμό διότι εγώ γράφω τις σειρές μου, εγώ παίζω -γράφω ρόλο για εμένα, οπότε δεν έχω βιώσει αποκλεισμό.
Μετά όμως σκέφτηκα ότι έχω βιώσει αποκλεισμό -και πολύ έντονο αποκλεισμό. Αν το σκεφτείτε πως από τη δεκαετία του '70 που ξεκίνησαν να υπάρχουν ελληνικές σειρές μέχρι και φέτος, πρέπει να έχουν γίνει πάνω-κάτω 800, 900 ίσως και 1.000 σίριαλ Αλλά ούτε ένα σίριαλ ούτε μία ανάμεσα σε αυτές τις χίλιες, δεν έχει για κεντρικό χαρακτήρα έναν γκέι, δεν είναι ο πυρήνας, δηλαδή, της ιστορίας.
Αρχικά ήταν ο τύπος με τον οποίον έσπαγαν όλοι πλάκα και αργότερα, όταν κάποιοι -ευτυχώς- εγκατέλειψαν αυτό το μοτίβο, ο γκέι χαρακτήρας έγινε ένας φίλος, ο πιστός φίλος της πρωταγωνίστριας που τη βοηθούσε στα ερωτικά της ή ένας άλλος φίλος μέσα σε μία παρέα, ή ένας τύπος που βιώνει μια κακοποιητική συμπεριφορά και πρέπει να τον λυπηθούμε κ.λπ. Αλλά ποτέ, ποτέ, ο γκέι χαρακτήρας δεν είναι ο πυρήνας. Δεν είναι αυτός που διηγείται την ιστορία. Και εκεί κατάλαβα τον αποκλεισμό που βιώνουμε.
Ως γκέι άνθρωπος έχω βιώσει έρωτες ωραίους, ωραίες σχέσεις, χωρισμούς, κατάγματα, έχω ζήσει πολλά πράγματα και δεν μπορώ να τα διηγηθώ. Δεν έχω το δικαίωμα να διηγηθώ την ιστορία μου. Για πολλούς λόγους: Άλλοι δεν διηγούμαστε την ιστορία μας γιατί δεν θέλουμε 'να εκτεθούμε'. Άλλοι δεν διηγούμαστε τις ιστορίες μας γιατί έχουμε την αίσθηση ότι μάλλον δεν θα γίνει δεκτή, δεν θα τη δει ο κόσμος, ή δεν θα τη θέλει το κανάλι. Και άλλοι τολμηροί, οι οποίοι διηγούνται την ιστορία τους με έναν γκέι πρωταγωνιστή πέφτουν επάνω σε έναν τοίχο. Στον τοίχο που θα ορθώσει μια εταιρεία παραγωγής, ή ένα κανάλι και θα πει ότι αυτή η σειρά δεν αφορά κανέναν.
Κληθείς να απαντήσει αν ήταν εύκολο το να πάρει το πράσινο φως η σειρά Σέρρες είπε πως «Έχω την αίσθηση ότι ο λόγος που δόθηκε το πράσινο φως στις «Σέρρες» είναι ότι το έγραψε ένας άνθρωπος που έχει κάνει τηλεοπτικές επιτυχίες στο παρελθόν. Δεν ξέρω εάν ένα νέο παιδί έγραφε το ίδιο σενάριο θα γινόταν δεκτό. Και αυτό είναι ακόμη στενάχωρο, είναι αυτό που πρέπει να αλλάξουμε. Γιατί πρέπει να μπορούμε να διηγηθούμε τις ιστορίες μας.
Παράδειγμα: Αν έγραφα μια ιστορία για ένα φαροφύλακα σε ένα νησί της άγονης γραμμής. Που βρίσκει μια γυναίκα ημιλιπόθυμη στην παραλία, την πλησιάζει και βλέπει ότι την έχει δαγκώσει οχιά, της βγάλει το δηλητήριο, την πάει στο Κέντρο Υγείας όπου εκείνη συνέρχεται, τον βλέπει, τον ερωτεύεται. Κι αυτός την ερωτεύεται αλλά εκείνη είναι μία γκαλερίστα στη Νέα Υόρκη και πώς θα προχωρήσει αυτή η σχέση; Ένας φαροφύλακας στη Σίκινο με μία γκαλερίστα στη Νέα Υόρκη; Αυτό το σαχλό, συγνώμη που το λέω, σενάριο, αν το πήγαινα σε όλα τα κανάλια, θα το δέχονταν όλα. Και ρωτάω: Είστε φαροφύλακες; Όχι. Μπορείτε να ταυτιστείτε με τη γκαλερίστα της Νέας Υόρκης; Όχι. Μπορείτε να ταυτιστείτε με την οχιά; Όχι. Κανένας. Ωστόσο, θα μου πούνε ότι αυτό είναι κάτι που ο κόσμος θα το αγαπήσει. Εγώ λοιπόν έχω γράψει ένα σενάριο που η βάση του είναι ότι ένας γιος πηγαίνει στην πόλη του, μένει Αθήνα και επιστρέφει στις Σέρρες, γιατί ο πατέρας του έμεινε χήρος. Έχει χαθεί η μητέρα και έχει μείνει μόνος του ο μπαμπάς. Και σας ρωτάω: Δεν είμαστε όλοι γιοι κάποιων και κόρες, δεν είμαστε παιδιά κάποιου; Δεν έχουμε όλοι, μα όλοι -φαροφύλακες, γκαλερίστες, οι πάντες- το φόβο του τι θα κάνω αν ο ένας ο γονιός μου μείνει μόνος;
Είναι μια ιστορία με την οποία ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί και ωστόσο, επειδή ο πρωταγωνιστής της είναι γκέι θα μου έλεγαν ότι είναι μια ιστορία για ένα ειδικό κοινό. Κι όμως είναι για όλο το κοινό και είναι η πιο ειλικρινής ιστορία που έχω γράψει. Ξεκινά, άλλωστε, από ένα πραγματικό περιστατικό.
Θεωρώ ότι είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω κάνει και με συγκινεί πολύ, διότι αισθάνομαι ότι είναι μια ιστορία που θα μπορέσει να εμπνεύσει. Να εμπνεύσει τα γκέι αγόρια, τα τρανς άτομα, τα γκέι κορίτσια, αλλά θα εμπνεύσει επίσης και τους γονείς τους. Θα αλλάξει τις ισορροπίες μέσα στην ελληνική οικογένεια. Επειδή υπάρχει η προοπτική να παιχτεί κιόλας σε πολλές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων, με τις οποίες ο Αντ1 έχει εμπορική συνεργασία, που είναι χώρες στις οποίες τα ζητήματα των ΛΟΑΤΚΙ ξέρουμε ότι βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση από την Ελλάδα, νιώθω ότι αυτή η επιρροή θα γίνει ακόμη μεγαλύτερη. Μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες μέσα στην ελληνική οικογένεια.
Ας μην ξεχνάμε ότι δεν είμαστε μόνο εμείς, τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα τα οποία ακούμε τις γνωστές προσβολές, χυδαιότητες, ανοησίες καθημερινά και που έχουμε μάθει και τις ξεπερνάμε. Κάθε φορά που κάποιος βγαίνει στην τηλεόραση, στο δημόσιο λόγο και καταφέρεται εναντίον μας, κάθε φορά που κάποιος μας μιλάει με απαξιωτικό τρόπο, κάθε φορά που κάποιος λέει ότι δεν είμαστε ικανοί να γίνουμε γονείς, ότι δεν είμαστε καλοί για οποιαδήποτε δουλειά, θίγει και τους γονείς μας. Πληγώνει τους γονείς μας. Τους κάνει να ντρέπονται, τους κάνει να γεμίζουν με τύψεις και ενοχές, για κάτι που δεν θα έπρεπε να έχουν τύψεις και ενοχές.
Γι' αυτό νιώθω ότι αυτή η σειρά θα εμπνεύσει και παιδιά και γονείς -κι ας ακούγεται αυτό πολύ συντηρητικό. Και θα γίνει και πολύ γρήγορα. Γιατί όταν κάποιοι διάβασαν το σενάριο και είπαν ότι είναι πάρα πολύ ωραίο, αλλά μήπως θα χρειάζονταν περισσότερες συγκρούσεις; Γιατί πατέρας και γιος μονοιάζουν -γιατί η σχέση τους ήταν κατεστραμμένη- από το δεύτερο επεισόδιο. Κι εγώ λέω 'ναι, γιατί είναι τόσο απλό. Πρέπει να κάνεις ένα κλικ μέσα σου και να πεις 'το παιδί μου είναι. Το αγαπάω. Πάει και τελείωσε'».
«Η διαβόητη γυάλινη οροφή που δε σπάει»
«Έχουμε την τάση να προσλαμβάνουμε άτομα πουν μας μοιάζουν. Στο χώρο εργασίας δεν είναι μόνο αυτά που λέγονται, αλλά κι αυτά που υπονοούνται. Ουσιαστικά, αν μιλάμε για εμπόδια στο χώρο εργασίας, πρέπει να κάνουμε και μια παραδοχή, πως η μόνη ομάδα που δεν υφίσταται εμπόδια είναι οι cis, στρέιτ, λευκοί, άνδρες που ανήκουν στην πιο mainstream ομάδα κάθε χώρας» ανέφερε η Nάνσυ Παπαθανασίου, ψυχολόγος, διδάσκουσα στο ΠΑΔΑ και συν-ιδρύτρια του Οrlando LGBT+.
«Έχουμε να κάνουμε με τη διαβόητη γυάλινη οροφή που ποτέ δε σπάει κι εδώ το "δε σπάει" δεν γίνεται η εξαίρεση με τη μία γυναίκα που θα το σπάσει, έχει να κάνει με κάτι πιο οριζόντιο» ανέφερε.
H κα. Παπαθανασίου αναφέρθηκε στους αποκλεισμούς που υφίστανται οι ΑμΕΑ -από τις εγκαταστάσεις που δεν είναι προσβάσιμες για αυτούς, μέχρι το πώς κρίνουμε αν θα τους δοθεί ευκαιρία- στη μη πρόσληψη γυναικών με την πιθανότητα να μείνουν έγκυες, τα άτομα μεταναστευτικής καταγωγής για τα οποία, όπως είπε, «οι διακρίσεις εμφανίζονται πολύ πριν από τη δουλειά, ακόμη και για το αν έχουν δικαίωμα να έχουν χαρτιά. Μιλάμε για πολλαπλούς αποκλεισμούς που ξεκινούν πριν από την εργασία και συνεχίζονται και μετά».
Το safe space του six d.o.g.s
Για το νέο εγχείρημα του six d.o.g.s που φέρει το όνομα Accademia μίλησε, μεταξύ άλλων, ο καλλιτεχνικός διευθυντής και συνιδιοκτήτης του, Kωνσταντίνος Δαγριτζίκος.
«Το Accademia είναι νέο εγχείρημα στη βάση του οποίου υπάρχει ένας Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός ώστε να μπορούμε να εκφραστούμε πιο ελεύθερα, πέρα από εμπορικούς περιορισμούς. Θα ξεκινήσει τις ενέργειες λίγο πριν το Μάιο, με κοινωνικές δράσεις, μεικτές τέχνες, ορατότητα και άλλες προτάσεις. To Inclusivity μπαίνει ξανά στην ατζέντα μας. Δε χτίζουμε ένα οργανισμό που θα εξειδικεύεται σε ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά θα τα θεωρεί ως δεδομένο, μπας και το πιστέψουμε επιτέλους πως ζούμε σε έναν κόσμο ιδεατά πλασμένο».
Ερωτηθείς για το πώς εξασφαλίζουν την ίση μεταχείριση εργαζομένων και κοινού, σημείωσε πως «δεν έχουμε πόρτα στο κλαμπ. Έχουμε μία που ανοίγει και κλείνει για πρακτικούς λόγους, δεν είχαμε και δε θα έχουμε ποτέ τη φιλοσοφία της πόρτας. Δεν νομίζω πως κάνουμε κάτι πολύ συγκεκριμένο στον τομέα της ισότητας, είμαστε ένας DIY οργανισμός και επειδή εμείς μεταξύ μας έχουμε κοινές αξίες, αυτό περνάει σε όλους».
Η χωρίς διακρίσεις εργασιακή φιλοσοφία του Mikel
«Δεν κάνουμε διακρίσεις ούτε στο φύλο, την ηλικία, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, το χρώμα του δέρματος ή τυχόν αναπηρίες. Εστιάζουμε στον άνθρωπο, αν μπορεί να ενταχθεί στο δικό μας περιβάλλον, κατά πόσο είναι συνεργάσιμος και πού μπορεί να τοποθετηθεί» εξήγησε από την πλευρά του ο Δημήτρης Παγωνούδης, Chief Operating Officer στην Mikel Coffee Company.
«Εμείς έχουμε δημιουργήσει ένα κλίμα ασφάλειας και ελευθερίας ως προς τις γυναίκες, ώστε να εξωτερικεύουν τη δυναμική τους» σημείωσε, προσθέτοντας πως «μην ξεχνάμε πως οι γυναίκες έχουν πολύ δυνατά skills και ηγετικές ικανότητες, οπότε έχουν βρει στο δικό μας το χώρο έχουν βρει το πεδίο για να εξελιχθούν»
Για το αν δίνονται κίνητρα εργασίας από την πολιτεία σε ανθρώπους από ευάλωτες ομάδες, τόνισε πως «υπάρχει ένα πρόγραμμα που τρέχει αυτή τη στιγμή που επιχορηγείται με σκοπό την κάλυψη θέσεων εργασίας με ευάλωτες ομάδες ανθρώπων. Όμως, δεν φτάνει αυτό. Έχουμε ακόμα δρόμο ώστε να φτάσουμε στο σημείο να μην επιχορηγεί η πολιτεία».
