— Ποια είναι η θέση των Αφρικανών γυναικών στην Ελλάδα σήμερα;
Να σου πω για τη δική μου θέση ως Αφρικανής γυναίκας. Εκπροσωπώ τις γυναίκες της Αφρικής και διεκδικώ τα δικαιώματά τους. Αυτό κάνουμε και στην Oργάνωση Ενωμένων Γυναικών Αφρικής, αυτή είναι η θέση μας.
— Τι διεκδικείτε αυτήν τη στιγμή;
Πολλά πράγματα. Για παράδειγμα, έχουμε γυναίκες που έχουν φύγει από την Αφρική αναγκαστικά, από τον φόβο της κλειτοριδεκτομής, του ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων τους, που σε κάποιες χώρες της είναι έθιμο. Έρχονται στην Ελλάδα ζητώντας άσυλο και δεν τους το δίνουν. Δεν μπορείς να πείσεις τις Αρχές ότι οι γυναίκες έρχονται εδώ επειδή κινδυνεύουν ‒ και δεν κινδυνεύουν μόνο σε περίπτωση πολέμου.
Όλες οι γυναίκες που έφυγαν από την Αφρική και ήρθαν εδώ ψάχνοντας δουλειά συνάντησαν και συναντούν πολλές δυσκολίες, και όχι μόνο επειδή η κοινωνία είναι ρατσιστική, δηλαδή λόγω χρώματος ‒ είναι πολλοί οι λόγοι. Είναι και οι άλλες οι γυναίκες, που δουλεύουν ως οικιακές βοηθοί, είναι εσωτερικές και δεν αναγνωρίζονται ως εργαζόμενες. Είναι παράνομες επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, συνεπώς δεν τους αναγνωρίζονται εργασιακά δικαιώματα, δεν τους πληρώνουν ΙΚΑ ούτε άδεια, τους δίνουν ό,τι μισθό θέλουν κι εκείνες δεν μπορούν να αντιδράσουν, δεν τολμούν.
Και τώρα, με την πανδημία, δυσκόλεψαν ακόμα πιο πολύ τα πράγματα. Για παράδειγμα, μια κοπέλα από την οργάνωσή μας, που δουλεύει σε σπίτι και βγαίνει μόνο τις Κυριακές, είχε σοβαρό πρόβλημα, γιατί δεν της επέτρεπαν να δει τον άντρα της. Έτυχε ο άντρας της να πάει στην Αφρική για μια δουλειά και όταν γύρισε, της απαγόρευσαν να βγει για να τον δει, γιατί φοβούνταν μην είχε κορωνοϊό.
Nα ηρεμήσουν όσοι μας βλέπουν ρατσιστικά, γιατί δεν είμαστε εγκληματίες, μας έχουν διώξει από την πατρίδα μας, δεν φταίμε εμείς που φύγαμε. Πρέπει να υπάρχει πιο πολλή αλληλεγγύη, είμαστε όλοι άνθρωποι, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα και πατάμε στο ίδιο χώμα εδώ, και η ζωή είναι για όλους μας το ίδιο σκληρή.
— Ποια είναι η προτεραιότητά σας αυτήν τη στιγμή;
Να πάρουν οι Αφρικανές γυναίκες άδεια παραμονής στην Ελλάδα. Γιατί αν πάρουν άδεια παραμονής και μπορέσουν να ζήσουν σε αυτήν τη χώρα νόμιμα, δεν θα έχουν τα παραπάνω προβλήματα. Η άδεια θα τα καλύψει όλα. Υπάρχουν γυναίκες που έχουν υποστεί βία, βιασμούς και χωρίς άδεια παραμονής δεν μπορούν να κάνουν καν καταγγελία. Όταν είσαι αόρατη, ο καθένας σε εκμεταλλεύεται με όποιον τρόπο θέλει.
— Ως γυναίκα από την Αφρική, θεωρείς ότι έχεις λιγότερες ευκαιρίες για ισότητα στην εργασία;
Πολύ λιγότερες, λόγω του χρώματος και του ρατσισμού που επικρατεί. Ειδικά τώρα, με την πανδημία, που θεωρούν ότι η Νότια Αφρική ευθύνεται για τη μετάλλαξη Όμικρον, ο κόσμος φοβάται. Έχω ζήσει τον ρατσισμό και σου μιλάω από πρώτο χέρι, είμαι πολλά χρόνια εδώ και ακόμα παλεύω, κάθε μέρα, συνεχώς. Υπάρχει ρατσισμός στην κοινωνία, που δεν αφήνει μια γυναίκα από την Αφρική να προκόψει. Της τα κάνουν όλα πολύ δύσκολα.
Όλοι έρχονται με όνειρα, να πάνε σχολείο, στο πανεπιστήμιο, αλλά όταν έρθεις και μπλέξεις με την άδεια παραμονής για τριάντα και σαράντα χρόνια, πώς θα προκόψεις; Είναι πολύ δύσκολο να είσαι μαύρη σε αυτή την κοινωνία. Το χρώμα σου, για το οποίο δεν ευθύνεσαι εσύ, όπως και για τίποτε απ’ όσα σου φορτώνουν, σου κάνει τη ζωή δύσκολη.
— Τι έχεις πετύχει με τον αγώνα που έχεις κάνει όλα αυτά τα χρόνια;
Η προσωπική μου επιτυχία είναι που πήρα την ελληνική υπηκοότητα μετά από σαράντα χρόνια ταλαιπωρίας. Μιλάω την ελληνική γλώσσα, πήγα στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας και μετά λύκειο, πήρα απολυτήριο ‒ αυτό έχω πετύχει, τίποτε άλλο.
Σε ευρύτερο επίπεδο έχουν γίνει κάποιες μικρές αλλαγές στην Ελλάδα. Η καμπάνια που κάναμε «Όχι ρατσισμός από την κούνια» και τα παιδιά δεύτερης γενιάς που αναγνωρίζονται τώρα είναι μεγάλη επιτυχία κι αυτό, σιγά σιγά, φαίνεται και στην οργάνωσή μας, που μετράει πολλά χρόνια και ο κόσμος την αγαπάει. Οι δράσεις, που μελλοντικά θα αυξηθούν, έχουν προσέλευση.
— Τι θέλετε ακόμα να πετύχετε; Τι θα ήθελες να γίνει άμεσα;
Ως οργάνωση έχουμε μεγάλο αγώνα ακόμα μπροστά μας. Ακόμα και σε πρακτικά ζητήματα, όμως, βρίσκουμε δυσκολίες. Μας είχε παραχωρήσει χώρο μια οργάνωση που λέγεται Χώρα, αλλά ο ιδιοκτήτης πούλησε το ακίνητο και αυτήν τη στιγμή είμαστε άστεγοι. Χρειαζόμαστε χώρο για να συνεχίσουμε τη δράση μας, γιατί κανείς δεν μπορεί να παλέψει για εμάς όπως εμείς οι ίδιες.
— Έχετε συμμάχους στον αγώνα σας;
Έχουμε τις γυναικείες οργανώσεις. Είναι ένα θαύμα η αλληλεγγύη τους, όποτε έχουμε προβλήματα σε αυτές καταφεύγουμε. Όταν ξεκίνησε το lockdown, μας βοήθησαν να βρούμε φάρμακα, pumpers και γάλα για τα παιδιά, όπως βοήθησαν πολύ και τις γυναίκες που δεν μπορούσαν να βγουν από το σπίτι επειδή δεν έχουν χαρτιά, πηγαίνοντάς τους φαγητό. Αυτές οι γυναικείες οργανώσεις είναι οι σύμμαχοί μας.
— Τι θέλεις να ακουστεί σε όσο περισσότερο κόσμο γίνεται, τι μήνυμα θέλεις να περάσεις;
Το πιο βασικό είναι να έχουμε ειρήνη, σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο στην Ελλάδα. Γιατί αν υπάρχει ειρήνη ο κάθε ένας θα μένει στη χώρα του, θα ζει τη ζωή του όπως τη θέλει. Αυτό που θέλουμε στην Ελλάδα είναι να αναγνωρίσουν ότι η οργάνωσή μας κάνει δράση, προσφέρει, αλλάζει την κοινωνία, δεν γίνεται να μην έχουμε σπίτι, να είναι ολόκληρη οργάνωση άστεγη, με τόση δουλειά που κάνει. Τρέχουμε από δω και από κει και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Και να ηρεμήσουν όσοι μας βλέπουν ρατσιστικά, γιατί δεν είμαστε εγκληματίες, μας έχουν διώξει από την πατρίδα μας, δεν φταίμε εμείς που φύγαμε. Πρέπει να υπάρχει πιο πολλή αλληλεγγύη, είμαστε όλοι άνθρωποι, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα και πατάμε στο ίδιο χώμα εδώ, και η ζωή είναι για όλους μας το ίδιο σκληρή. Ας μην την κάνουμε ακόμα χειρότερη…
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
